Bloggang.com : รัชศรี : เรื่องน้ำเน่าของเราสอง.ตอนสาม

เรื่องน้ำเน่าของเราสอง.ตอนสาม

ต่อมา
รู้สึกเศร้ามากๆเรื่องงาน ก็เลยเขียนอีเมล์ไปบ่นกะเค้า แล้วก็บอกว่าถ้ายังไงก็โทรมาหาหน่อยก็ดี แล้วเค้าก็บอกว่าจะโทรมาจริงๆ
ตอนที่เค้าโทรมาครั้งแรก กำลังเดินเข็นรถในซุปเปอร์มาเก็ต คุยไปก็เลือกของไป เลือกอยู่นัั่นแล้วก็ไม่ไปไหนซักที เค้าถามว่าเป็นไงบ้างเรื่องงาน คุยไปคุยมาก็แถๆ ไปว่าเนี่ย ไม่เคยไปเที่ยวเมืองอื่นเลย ตั้งกะมาเนี่ย เค้าเลยว่า
ว่างๆก็มาเที่ยวที่เค้าอยู่ได้นะ

อิอิ

พอซักเดือนนึงให้หลังเห็นจะได้ ช่วงตรุษจีน (รู้ชะมะว่าเป็นช่วงเดียวกะวาเลนไทน์) ได้โอกาสหยุดงานหลายวัน ก็รีบแจ้้นเขียนไปบอกว่า ช่วงนี้หยุดงานสี่ห้าวัน ไว้แวะไปเยี่ยมได้ป่าว แน่นอน เค้าก็ตอบว่า ได้ น่ะสิ

จากนั้นก็รีบจองตั๋ว ช็อปปิ้ง โดยเฉพาะ รองเท้าแบบชาวเมืองและชุดเซ็กซี่ ฮ่า ฮ่า ม่ายถึงขนาดนั้น
ถึงช่วงนั้นเค้ากำลังเครียดเรื่องย้ายบ้าน แต่ก็ยังยินดีมารับเราที่สนามบินแล้วก็ให้เราไปพักบ้านเค้าได้ ปรากฏว่าวันที่เราบินไปเนี่ย เป็นวันที่เค้าย้ายบ้านพอดี ก็เลยเป็นว่าตอนเช้าเค้ามารับที่สนามบิน ซึ่งตรงเวลามาก แบบว่าไม่ให้มีเวลาแต่งหน้าทำผมในห้องน้ำเลยว่ะ แล้วก็นั่งรถไฟไปบ้านเก่าเค้า ซึ่งตอนเห็นหน้าเค้าแบบไม่ได้เห็นกันมาหลายเดือนก็ตื่นเต้นมาก มากซะจนตัวชาชาไงก็ไม่ได้ไม่ได้ออกแอคชั่นดี๊ด๊าเท่าที่ควร นั่งบนรถไฟตอนแรกก็นั่งตรงกันข้ามกะเค้า ไปๆมาๆแดดส่องหน้าเลยถือโอกาสมานั่งข้างๆเค้าซะเลย คุยๆกันก็แบบพื้นๆมาก ขัดๆไงก็ม่ายรุ
พอถึงบ้านเค้าก็เดินขึ้นเนิน เวรกรรม รองเท้าส้นสูงของชั้นทำพิษซะละ ไม่เป็นไร อยากสวยต้องอดทน
ถึงบ้านเค้าก็ค่อยรีแลกซ์มากขึ้นท่ามกลางกองข้าวของกองพะเนิินของเค้า แล้วเค้าว่าไงรู้มะ
นั่งได้นะ
ขอโทษนะ เตียงเป็นที่เดียวในห้องเค้าที่นั่งได้อ่ะ ก็อยากนั่งมากเป็นทุนอยู่แล้วค่ะ
ก็นะ นั่งๆคุยกันไปก็เริ่มจะมีนัวเนียเล็กน้อย

ตื่ดดดด ตื่ดดดด ตือ ดือ ดืิ้อ ดือ ดืออออ…ด (คือเสียงมือถือน่ะค่า)
ว่าไงยะ หล่อน
เนี่ยขอบ่นหน่อยดิ …..
เหรอ ว่าแต่ มาร มาก นะ ยะ
อ้าวเหรอ ต๊ายยยย
….
ฮึ่มมมม

จากนั้นก็ตั้งสติช่วยกันเก็บข้าวเก็บของกันไป จนเพื่อนเค้าเอารถมาช่วยย้ายของไปบ้านใหม่ ซึ่งเราก็ถือโอกาสได้นั่งรถชมเมืองแบบไปๆกลับๆไปสองสามรอบ ตกเย็นถึงได้วางของได้เรียบร้อยหมด เหนื่อยชิบ

วันต่อมาเค้าก็มีวันหยุดแล้วก็พาเราไปเดินเที่ยวชมเมือง ซึ่งเราก็พลาดอีกแล้ว ใส่รองเท้าส้นสูง กางเกงขาสั้น เสื้อแขนกุดติ้ว หมวก แล้วก็กระเป๋ากล้องสองตัว
ทำไมไม่มีใครบอกก่อนว้า ว่าเมืองนี้มันเป็นเนินทั้งเมือง

เค้าก็แอบเก๋ พาเราไปเดินดูพิพิธภัณฑ์ศิิลปะ จากนั้นก็เปลี่ยนอาชีพเป็น curator เล่าเป็นฉากๆ ว่างานชิ้นนี้เป็นงั้น งานชิ้นนั้นเก่าแล้ว blah blah blah อ้าวเฮ้ ไหนบอกว่าเป็นแนวช่างไฟ ไหงรู้ขนาด เค้าก็ว่ามาบ่อยแล้ว แล้วที่นี่ก็ไม่ค่อยเปลี่ยนด้วย

ขอบอกว่าโดนมากฮ่ะ แบบว่าไม่เคยรู้มาก่อน

ที่ฮากว่านั้น เดินๆอยู่เราก้อเห็นสาวน้อยหน้าตาหน้าร้าาาากมาก ขนาดเรายังมองเหลียว ถ้าเราเป็นผู้ชายคงจีบไปเลี้ยว เดินไปเดินมาก็เห็นน้องเค้าตั้งสามหน หนสุดท้ายเค้าต่อคิวอยู่ข้างหลัง สุดท้ายเลยถามเค้าว่า เนี่ยเห็นน้องผู้หญิงคนนั้นป่าว น่ารักชามัด เค้าว่าไงรู้มะ
คนไหนเหรอ ไม่เห็นเห็น
อ้าว เวรกรรม

เสร็จแล้วก็ไปนั่งเรือเฟอรี่ล่องแม่น้ำ แนวเรือด่วนเจ้าพระยาบ้านเรา ก็สนุกดีอีกแบบ เพราะเรือเค้าหน้าตาดีกว่าบ้านเรา นั่งดูวิวสบายกว่า แล้วก็ลงเรือไปเดินเล่นสวนสาธารณะ (แอบเชยนิดนึง) แล้วก็นั่งรถเมล์กลับเข้าเมืองเพราะนัดเพื่อนที่อยู่เมืองนี้เอาไว้ตอนบ่ายสาม เค้าก็พามาส่งแล้วก็ไปชอปปิ้งอะไรของเค้าตามเรื่อง

โอ้ ตอนนั่งรถเมล์นะ มือเย็นมากๆๆๆๆ เค้าก็ตกใจจับมือเราไว้แน่นเลย หวายยยย

เสร็จแล้วก็พยามนั่งรถเมล์กลับบ้านมาเอง เสร็จแล้วก็หลงจนได้ เดินเข้าผิดซอย แล้วก็คิดว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยๆหาทางไปเอง จนหลงไปกว่าครึ่งชั่วโมงเห็นท่าจะแย่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา…
เป็นไงบ้างอยู่ไหนแล้ว
กลายเป็นว่าโทรมาก่อนในจังหวะเดียวกับที่เราโทรไปหา เราก็พยามบอกว่าเราหลงยังไงเค้าก็พยามเดินออกมาตามหา เล่นเอาจ้าละหวั่น ปรากฏว่าหลงไปไกลมาก เดินกลับอีกประมาณเกือบชั่วโมงเห็นจะได้
โอ้ งานนี้ถึงขนาดตั้งถอดสั้นสูงเดินล่ะค่า ม่ายหวายเลี้ยว

วันถัดมา เค้าต้องกลับไปทำงานแล้วล่ะ เราเลยต้องเลยเล่นอยู่คนเดียว ก็เลยเดินถ่ายรูปดอกไม้เล่นด้วยว่าเห่อซุปเปอร์แมคโครโหมดที่ขนาดถ่ายรูปมดที่ซ่อนอยู่ในดอกไม้ได้เอามากๆ เลยไม่มีรูปทิวทัศน์ในเมืองเท่าไหร่ ก็อย่างว่า เมืองที่ไหนก็หน้าตาครือๆกันทั้งนั้นล่ะ
ตอนบ่ายไปเดินชอปปิ้งได้ของเซลมาเล๋กน้อยพอชื่นใจ เสร็จแล้วก็แวะซุปเปอร์กะว่าเดี๋ยวคืนนี้โชว์ฝืมือทำกับข้าวมั่ง เพราะว่าเมื่อคืนเค้าทำกับข้าวให้เรากินแล้ว (ซึ่งตอนที่เขียนอยู่เนี่ย เค้าก็กำลังทำกับข้าวอยู่อีกเหมือนกัน โฮะโฮะ) แล้ววันนี้เค้าก็เลิกงานประมาณหกโมงเย็นด้วย ได้เวลาข้าวเย็นพอดีล่ะ ทำผัดเปรี้ยวหวาน อร่อยแฮะ ขนาดตัวเองยังว่าอร่อยเลย ไม่ได้โม้
เค้าก็ซาบซึ้งมากว่าคิดเผื่อเค้าขนาดนี้ อ๊ะ แน่นอนอยู่แร้วว

ตอนซื้อกับข้าวก็เหลือบไปเห็น น้ำผลไม้วาเลนไทน์ อ่ะนะ ก็ขายกันไปเรื่อย ดีถูกดี ไม่เลี่ยนด้วย ก็หยิบมา แล้วเย็็นนั้นเค้าก็ยื่นชอกโกแลตให้อัน
อ่ะ ซื้อมาฝาก
อ๊ะ เราก็ซื้อนี่มาฝากเหมือนกัน

กินเสร็จก็อวดรูปที่ไปถ่ายมาให้เค้าดู เค้าก็เลยอยากอวดผลงานเค้าบ้าง
โอ้แม่เจ้า ไหนว่าเป็นช่างไฟ ไหงโปรโฟโต้ชอปขนาดนี้อ่ะ อย่างช็อค

จากนั้นก็ดูทีวี มันแหม่งๆแฮะ นั่งดูรายการทีวีเพื่อสิ่งแวดล้อมอะไรก็ม่ายรุ เค้าก็เลยเปิดเพลงให้ฟังแทน
เอาแนวไหนดีล่ะ
พอเค้าเปิดเพลงแจซเลยตกใจมาก เอามือปิดหน้าเลย เฮ้ นี่เค้าจำได้ด้วยเหรอ เคยคุยกันว่าเคยนั่งฟังเพลงแจซที่เค้าเล่นตามลานแล้วชอบมาก ก็โรแมนติกสิคะงานนี้
ก็ได้โอกาสแอบโอบคอนิดนึง แล้วแมคโปร (ขอบอกว่าคิดจะซื้อแมคบุคมาชาติกว่าแล้ว กำลังรอเก็บตังอยู่เนี่ยย มาถึงบ้านเค้าเห็นแมคบุคโปรของเค้าแล้วอึ้งฮ่ะ) ของเค้าก็เปลี่ยนมาเล่นอีกเพลงนึง
กรี๊ดดดด
ขอโทษๆ เป็นไรเหรอ
เนี่ยอ่ะ มันเพลงโปรดสุดโรแมนซ์ของเราเล้ยยยย
อ๊ะเหรอ ไม่รู้นะเนี่ย

แล้วขอโทษนะ เนื้อเพลงก็ประมาณเดียวกะที่เรากะลังโอบคอเค้าไว้เลยนะเนี่ย แบบว่าปลื้มมากมากมาก อึ้งจนพูดไม่ออก ได้แต่อมยิ้ม

วันถัดมา
เจ้านายโทรมาตามว่ะ บอกให้กลับไปทำงานพรุ่งนี้ ตอนแรกกะจะขอลาต่ออีกซักสองสามวันซักกะหน่อย เพราะว่าทำแค่วันเดียวแล้้วก็หยุดอีก สู้หยุดงานอีกวันเดียวแล้วได้ติดหนึบอยู่นี่อีกหน่อยท่าจะดี ว้าแย่จัง
วันทั้งวันก็นั่งหาเที่ยวบินกลับบ้าน เดินวนเวียนอยู่แถวย่านที่ทำงานเค้า เค้าก็ว่าถ้าต้องกลับคืนนี้ก็ลากันตรงนี้เลยแล้วกัน ฟังแล้ว โคตรไร้เยื่อไยเลยว้า (แต่ถ้าคิดเข้าข้างตัวเองก็จะเป็นว่าหน้าตาเค้าจะออกแนวข่มความเศร้าเอาไว้ ไม่แสดงออก) จริงๆแล้วเค้าก็อยากให้อยู่ดูโชว์ที่เค้าช่วยทำอยู่เหมือนกันถ้าเป็นไปได้
ดูตั๋วไป นั่งเล่นอินเตอร์เน็ตไป รอคอนเฟิร์มมาว่าขอลาพรุ่งนี้อีกวันได้ป่าว จะได้ซื้อตั๋วได้ถูก ห้าโมงร้านขายตั๋วจะปิดก็โทรไปตามเจ้านายปรากฏว่าต้องทำงานจริงๆด้วย แต่ก็ยังโชคดีที่ว่าได้ตั๋วรอบพรุ่งนี้เช้าไก่โห่ยังไปทันทำงาน เพราะฉะนั้นคืนนี้ก็แรดได้อีกนิดนึง รีบเทกซ์ไปบอกเค้า ก็เลยอยู่รอจนเย็นไปนั่งห้องคุมไฟกะเค้า นั่งดูคอนเสิร์ตฟรี กว่าจะเลิกแล้วก็เก็บข้าวของกลับบ้านก็ปาเข้าไปตีหนึ่งกว่า เพ่อนเค้ามาส่งบ้าน ก่อนแยกกันแล้วเค้าก็ถามว่าอ้าวกลับพรุ่งนี้แล้วเหรอ ยังไม่ได้ไปดริ่งค์ด้วยกันเลย คราวหน้ามาใหม่นะ ไอ้เราก็คิดว่า ม่ายมีแล้วล่ะจ้า ม่ายมีตังค์แล้ว
เฮ้อ จะต้องตื่นตอนตีสี่ให้ทันไฟลท์เจ็ดโมงเหรอเนี่ย เอิ๊ก เล่นเอาเหนื่อย

กระนั้นโรคชอบสายก็ยังทำพิษอีกจนได้ ตั้งปลุกตีสี่แต่ว่าก็ดันปิดนาฬิกาปลุกแล้วตื่นตีห้าจนได้ ขนาดแพคของแล้วก็ยังแต่งตัวพัลวัน แล้วก็รีบวิ่งไปสถานีรถไฟซึ่งก็ไม่ทันแล้ว โธ่ อุตส่าห์เช็คตารางเวลาซะดิบดีมีอันต้องขึ้นแทกซี่ซะแล้ว เค้าก็ถามว่าจะให้ไปเป็นเพื่อนรึเปล่าหรือว่าไปเองได้ แหม ตามความสมควรแล้วก็ส่งแค่นี้ก็พอล่ะ แต่ก็อยากให้ไปด้วยไม่ใช่เหรอ ก็เลยพูดไรไม่ออก

เค้ามองหน้าก็รู้แล้วว่าอยากให้ไปด้วยก็เลยขึึ้นแทกซี่ไปด้วยกัน
ระหว่างทางก็นั่งจับมือกันไปตลอดทาง ไม่พูดอะไรกันทั้งนั้น
ที่สนามบินเค้าก็นั่งเป็นเพื่อนจนถึงเกท มีเวลาคุยกันประมาณครึ่งชั่วโมง จนสุดท้ายทนไม่ไหวก็เอาวะ
เนี่ย คำถามสุดท้ายอ่ะ อยากรู้ว่ามีแฟนอยู่ที่นี่ป่าว
ไม่มี
เป็นเกย์ป่าวเนี่ย
ไม่ได้เป็นนน
เค้าก็ถามกลับว่า
แล้วเธอล่ะ
ก็อยากที่เห็นเนี่ยล่ะ
แล้วเค้าก็อึ้งๆไปอีกพักนึงแล้วก็บอกว่าเพราะเค้าก็มีแต่เพื่อนร่วมงานที่มีครอบครัวแล้วทั้งนั้น เพื่อนร่วมงานผู้หญิงก้อไม่ค่อยมี ช่วงนี้เที่ยวก้อไม่ได้เที่ยว ก็เลยไม่ค่อยได้เจอใคร
ฟังแล้วค่อยใจชื้นหน่อย จริงๆก็พอดูออกหรอกว่าตอนนี้ไม่มีใครไม่งั้นจะให้มาพักบ้านให้ช่วยย้ายบ้านหยั่งงี้เรอะ แต่ก็ขอถามเพื่อความชัวร์

กลับมารีบขึ้นเรือแทบแย่ เพื่อนร่วมงานดันถามว่า อ้าวมาทำไรแถวนี้ เวรกรรม

มีตอนต่อไปอีกเอ้อ

Create Date : 06 กรกฎาคม 2550

Last Update : 18 กรกฎาคม 2550 15:58:19 น.

2 comments

Counter : 271 Pageviews.

สัดส่วนผิดนะยะ ตามจิงแกต้องตัวเท่าไหล่คุณซะมีนี่นา กร๊ากกก

โดย: Jeban

วันที่: 7 กรกฎาคม 2550 เวลา:13:59:26 น.

อันนั้นเค้านั่งแล้วเรายืนไงยะ รูปอื่นเราก็แค่เท่าถึง ไม่ถึงไหล่ไง

โดย: ป้าติ๊ก (รัชศรี

) วันที่: 11 กรกฎาคม 2550 เวลา:14:15:18 น.