|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
อี๋...
เมื่อวันก่อนผมได้มีโอกาสเหยียบกิ้งกือ
ด้วยเท้าเปล่า...
เป็นการฉลองปีใหม่ที่เซอร์ไพรส์มากกว่าของขวัญในโอกาสใดใดทั้งปวง
เวลาในตอนนั้นคือกลางดึก ในห้องนอนของตัวผมเอง ห้องที่มักเงียบเหงาว่างเปล่า ไม่มีการเคลื่อนไหวในระหว่างวัน ช่วงเวลาที่ความมีชีวิตชีวาจะบังเกิดขึ้น (มาบ้าง) ก็คือช่วงกลางดึก หลังจากที่ผมว่างเว้นจากการเล่นคอม (หรือกลับจากนอกบ้าน) กับตอนเช้าหลังตื่นนอน (หรือบางทีก็เป็นตอนสาย สายโด่ และสายเด่)
ใครจะไปนึกว่าผมกับเจ้ากิ้งกือจะใจตรงกันขนาดนี้
เสียงกร๊อบดังขึ้นเบาๆ หลังจากที่ความคิดเสี้ยวของเสี้ยวของเสี้ยววินาทีของผมมั่นใจแล้วว่าใต่ฝ่าบาทาเป็นเพียงแค่หนังยางสติ๊กโชคร้ายเส้นหนึ่งเท่านั้น มันเป็นความคิดที่รวดเร็วว่องไวเพื่อการปกป้องปลอบใจของผมเอง แต่ ณ ขณะนั้นมันปลอบใจเสียจนผมมั่นใจว่าสิ่งนั้นคือหนังยางจริงๆ
ผมเลยลงน้ำหนักทั้งหมดลงเหนือเท้าข้างนั้น เพื่อเตรียมก้าวย่างสเต็ปต่อไป
หนังยางเส้นนี้ เป็นหนังยางเส้นมหึมา...
เท้าอีกข้างก้าวอย่างรวดเร็วไปข้างหน้า ตามด้วยเท้าเจ้ากรรมที่ดีดสะดุ้งจนแก้มก้นแทบช้ำ ตอนนี้ความคิดเรื่องหนังยางอวสานไปแล้ว มันกำลังจะถูกความจริงเข้ามาแทนที่ ผมเอี้ยวตัวชะโงกหน้าต่ำลงใกล้กับพื้นไม้ปาร์เก้สีเข้ม ทั้งที่ยังไม่ทันตั้งตัว ภาพตรงหน้าก็เริ่มปรากฏ หน้าอกเริ่มรัวเป็นทำนองกลองมหาชัย ถึงแม้จะยังเห็นภาพไม่หมดดีนัก แต่ก็พอรู้แล้วละ ว่าอะไรเป็นอะไร เรื่องราวประติดประต่อ คดีถูกไขคลี่คลายอย่างหมดเปลือก
ความภูมิใจเท่ากับศูนย์ ณ เวลานี้ห้องน้ำเป็นสิ่งจำเป็นที่สุด เป็นการเปลื้องทุกข์โดยไม่ต้องคำนึงพึ่งลำไส้และกระเพาะปัสสาวะ ระหว่างการเดินทางในใจผมคิดอยู่อย่างเดียวว่าต้องตั้งสติให้ได้ ถ้าปล่อยปละละเลยไม่ควบคุมสติโดยถ้วนแล้ว จริตอาจแปลงเป็นความฟั่นเฟือน ไม่เหลือความเป็นมนุษย์ เปรียบกับความคลั่งหลังคนขวัญอ่อนเจอผีหลอก ขาทั้งสองก้าวไปอย่างลิงโลดดูคล้ายโดโรธีกำลังวิ่งเล่นในดินแดนมหัศจรรย์ และกำลังร้องเพลงจากหนังเรื่อง the sound of music
เมื่อสติผมกลับมาอีกครั้ง สิ่งที่อยู่ตรงหน้ายังขดตัวเป็นเกลียวอยู่บนพื้น ผมเฝ้ามองมันอย่างใจจดใจจ่อ สนใจยิ่งกว่าตอนนั่งอยู่ในห้องเรียนวิชาภาษาอังกฤษที่ผมชอบที่สุดเสียอีก ดูท่าว่ามันยังรู้ตัว รู้การเคลื่อนไหวของผมอยู่ หรืออาจเกิดอาการบาดเจ็บตรงไหนสักที่ จนเสียชีวิตไปแล้วก็ได้ โธ่ น่าสงสารจังเจ้ากิ้งกือน้อย เดี๋ยวจะทำพิธีศพให้
เมื่อนั้น กระดาษโปสเตอร์ขนาดใหญ่เท่าเคสคอมพิวเตอร์ข้างๆ คุณคนอ่านก็ถูกลดระดับราคา สละชีพเพื่อเจ้ากิ้งกือก็มาถึงสถานที่เกิดเหตุ แต่ผมก็กลับต้องตกตะลึง เมื่อสิ่งที่เหลือไว้คือ ... ความว่างเปล่า
กิ้งกือหายไปไหน? ความสงสัยทวีคูณเป็นเท่าตัว ความเงียบเวิ้งว้างเคว้งคว้างช่างน่าขนลุก ผมตัวแข็งไม่สามารถขยับได้
และแล้ว...
(โปรดอ่านต่อครั้งหน้า)
Create Date : 04 มกราคม 2549 |
|
10 comments |
Last Update : 4 มกราคม 2549 16:15:59 น. |
Counter : 865 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: พี่สาวน้อยเอง IP: 202.22.11.35 4 มกราคม 2549 16:35:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: หมาน้อยฯ IP: 58.8.72.166 4 มกราคม 2549 20:16:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: Think (ขี้เกียจล็อคอิน) IP: 221.128.101.21 5 มกราคม 2549 6:06:18 น. |
|
|
|
| |
โดย: chermeat (Amani ) 6 มกราคม 2549 22:20:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: ChiToSe 6 มกราคม 2549 22:27:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: X IP: 61.19.24.102 10 มกราคม 2549 20:39:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: POL_US IP: 130.218.206.92 11 มกราคม 2549 1:29:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: SImon IP: 61.90.184.202 11 มกราคม 2549 15:07:45 น. |
|
|
|
|
|
|
You Always Give Me Rights Make Me See the Truths For This Fascinate Life I Also Got From You
In This Crazy World And the Books of Lies Without You Here With Me I would Defenitely Die....
ส่งหลังไมค์ถึง ++peter++
|
|
|
|
|
|
|
กิกิ คนแรกๆๆ เอิ๊กๆๆ