โลกอันมืดมิดของคนตาบอด กับโลกอันสดใสของคนตาดี

หลายปีมาแล้ว...ตอนที่ผมบรรจุเข้าทำงานใหม่ ๆ หลังเลิกงาน เราพากันไปจิบน้ำชา กาแฟ ที่ร้านกาแฟริมทาง เรื่องที่คุยกันเกือบทุกวัน คือ ปัญหาจากการทำงาน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นปัญหาเรื่องคน ปัญหาที่เกิดจากการเอารัดเอาเปรียบ ปัญหาความไม่เป็นธรรม ปัญหาความไม่พร้อม...

แน่นอน...มีเรื่องให้เราเครียด เรากังวลอยู่ประจำ แต่ท่ามกลางความไม่สมบูรณ์และเป็นปัญหาเหล่านั้น มีด้านบวกที่เกิดขึ้น คือ เราเอื้อเฟื้อ ดูแลกัน จริงอย่างที่มีคนเคยพูดเอาไว้ว่า ทุกอย่างมีสองด้านเสมอ และในด้านไม่ดี (ด้านวิกฤติ) ก็มีโอกาส เสมอ (หากเราใช้ปัญญา และใจในการมอง)

เครดิตภาพจาก : //www.rd1677.com/backoffice/PicUpdate/62478.gif

และในทุก ๆ วันที่เรามีเรื่องเป็นกังวลกันนั้น ก็มีชายตาบอดคนหนึ่ง เดินไปทำธุระของแกทุกวัน โดยเอาขอบถนนที่ต่อเชื่อมกับทางเท้าเป็นเครื่องหมายนำทาง หลายครั้งที่แกเดินไปชนรถยนต์ที่จอดไว้ข้างทาง เราเห็นแกยิ้มเสมอ ไม่ได้ทุกข์โศกกับชะตากรรมที่แกเป็นอยู่แม้แต่น้อยนิด

ต่างกับเราที่มีอาการครบ 32 ยังมีใบหน้าที่ไร้รอยยิ้มยอมเผชิญความทุกข์ยากทั้งหลายทั้งปวง...

หลายครั้งที่ผมลองหลับตา จำลองสถานะการณ์ของคนตาบอดดู พบว่ามันทรมานน่าดู เราไม่รู้ว่าเราอยู่แห่งใดในโลกนี้ ทุกอย่างมืดมิดไปหมด และคงยากเย็นแสนเข็ญมากที่เดียวหากต้องไปใช้ชีวิตแบบนั้น

ผมลองหลับตาแล้วลองสัมผัสปุ่มกดลิฟท์ที่ทำสำหรับคนตาบอด อ่านยากไม่น้อย

เราโชคดีไม่น้อยที่มองเห็นลองที่สดใสสวยงาม ในช่วงเวลาของแต่ละวัน แต่ละสถานที่ ล้วนสวยงาม จนกวีหรือนักเขียนดื่มด่ำกับบรรยากาศกลั่นออกมาเป็นวรรณกรรมที่น่าอ่านมากมาย...

สำหรับคนตาดีโลกสดใสสวยงามยิ่ง แต่สำหรับคนตาบอดเล่า... 

เครดิตภาพจาก //www.oknation.net/blog/home/blog_data/431/51431/images/mee.jpg

สามภาพข้างล่างนี้ภาพแรก และภาพที่สอง ยามเช้าบนภูชี้ฟ้า ส่วนภาพที่ 3 เป็นเส้นทางเดินป่ากิ่วแม่ปานบนดอยอินทนนท์ ยามเช้าที่หนาวเหน็บ ท่ามกลางทะเลหมอก และการรอคอยแสงแรกของวันอย่างใจจดใจจ่อของนักท่องเที่ยว

ผมพบว่า...หลายสถานที่ในเมืองไทยน่าไปสัมผัสทั้งสิ้น เมื่อไปอยู่ ณ จุดใด ๆ ผมอดพูดกับตัวเองเสมอว่า...ไปอยู่ที่ไหนมา ถึงเพิ่งมาเยือน

ครับ...มูลเหตุที่กลับมาเขียนบันทึก (ไดอารี่ออนไลน์) ไม่แตกต่างจากหลายปีที่แล้วที่เข้ามาเขียนบันทึกออนไลน์เกือบทุกวัน จนมีเพื่อนกลุ่มเล็ก ๆ กลุ่มหนึ่ง ระบายความรู้สึกในแต่ละวัน แบ่งปันความคิดความอ่าน หรือเหตุการณ์ต่อเพื่อนพ้องน้องพี่ ซึ่งประการสุดท้ายนี่เองที่ผมคิดว่าเป็นสิ่งที่ดี...

วันนี้หลังจากสอบเสร็จ ระหว่างรอรถไฟฟ้าเดินทางกลับที่พัก ผมเห็นชาย-หญิง ตาบอดคู่หนึ่ง จูงมือรอรถไฟฟ้า สังเกตุเห็นยามวิทยุบอกยามอีกสถานีให้ดูแลต่อ รถไฟฟ้าเข้ามาเทียบยามก็ช่วยจูงมือเขาทั้งสองเข้าตู้รถไฟฟ้า ตอนลงจากรถก็มียามผู้หญิงช่วยนำเขาไปส่งที่ทางเดินด้านล่าง

ผมเห็นน้ำใจของเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน และผมได้เห็นความยากของการใช้ชีวิตในโลกมืด ผมอดลุ้นไม่ได้ตอนที่เขาก้าวลงบันไดชั้นบนสถานีรถไฟฟ้าเพื่อลงไปด้านล่าง กลัวเขาพลาดตกบันได (เพราะคนสายตาดีเคยพลาดตกมาแล้ว)

ภาพนี้ผมก๊อปมาจาก facebook ของเพื่อน เห็นแล้วอดเหงาเว้เหว่ไม่ได้ ในความรู้สึกของสุนัขตัวนี้จะเป็นอย่างไรผมไม่อาจจะทราบได้เลย แต่สภาพที่ตัวเองเคยไปนั่งหรือยืนริมทะเลยามตะวันตกดินนั้น มันอ้างอ้างจริง ๆ

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม...โลกก็ยังสดใส หากตกอยู่ในสภาพดังกล่าวต้องใช้สติปัญญา ความอดทน อดกลั้นให้มาก ๆ (ซึ่งคนเราส่วนมากมักจะลืมข้อนี้ไป) อย่าใช้ชีวิตโดยอาศัยความรู้สึกเพียงอย่างเดียว เพราะนั่นคือ การตกอยู่ในอำนาจของกิเลสตัญหา (รัก โลภ โกรธ หลง)

ครับ...สุดท้ายผมก็บอกตัวเอง (อย่างที่เคยบอกเมื่อเห็นรอยยิ้มของชายตาบอดริมทางเท้าหลายปีก่อน) ปัญหาที่เราพบเจอแต่ละวันนั้น...ไม่ยาก ไม่มากเลย หากเปรียบเทียบกับโลกอันมืดมิด ไร้แสงสว่างของคนที่มองไม่เห็น...

และไดนี้ก็เพื่อย้ำเตือนให้กับตัวเอง...

โชคดี มีความสุขครับ เพื่อนพ้องน้องพี่ที่เข้ามาทักทาย แลกเปลี่ยนกัน

Create Date : 18 สิงหาคม 2555		3 comments
Last Update : 18 สิงหาคม 2555 21:12:08 น.
Counter : 7345 Pageviews.
Share Tweet