พอดีว่าพึ่งหัดเขียน ก็เลยเอาประสบการณ์ส่วนตัวมาเขียนอะคะ อ่านแล้วช่วยวิจาร์ณกันด้วยเน้อ...

เรื่องของเรื่อง...
เรื่องของเรื่องก็คือมีเรื่องอยากเล่าให้ฟังแต่เนื่องจากว่าเรื่องนั้นมีหลายเรื่องก็เลยไม่รู้จะเล่าเรื่องไหนดี ซึ่งเรื่องแต่ละเรื่อง
ก็น่าเล่ายิ่งนัก คิดไปคิดมา คิดมาคิดไป ก็เลยเล่าเรื่องนี้ดีกว่า เพราะว่าเป็นเรื่องที่ประทับใจมากที่สุด มิรู้ลืม แต่พอเวลามันผ่านมานาน ก็เกือบลืมและ
(ยังไงเนี่ย)...ก็เลยคิดว่าเอามาเขียน มาเล่าให้ฟังกันดีกว่า
เรื่องของเรื่องมันก็มีอยู่ว่าสมัยก่อนพุทธการ เอ้ย (ไม่ใช่มันนานไป )สมัยเมื่อคราวครั้งกระโน้นสมัยที่ข้าพเจ้ายังสาว(ซึ่งเวลาก็เนิ่นนานพอสมควร) 555....
มีเพื่อนสาวที่สนิทสนมกันมานมนานตั้งแต่อยู่บ้านนอกชื่อ"แอ๋ม"มันโทรมาหาแล้วบอกว่า
แอ๋ม: "เฮ้ย! โหน่งไปน่านปะ" เราก็รับสายงงแล้วก็ถามมันออกไปว่า
โหน่ง: "ไปทำไมวะน่าน." ด้วยความสงสัยเราก็ถามออกเพราะจู่ๆก็ชวนไปน่าน
โหน่ง: "เออ..ไปดิ" ตอบเสร็จไอ้แอ๋มก็งงเพราะว่าไม่ถามว่าไปไหน ชวนไปก็ไปแบบใจง่าย ไอ้แอ๋มมันก็เลยถามต่อว่า
แอ๋ม: "อ้าวแล้วมึงไม่ถามกูหรอว่าไปน่านทำไม" เราก็ตอบไปด้วยความมั่นใจว่า
โหน่ง: "ไม่ เพราะถามยังไงกูก็ไปอยู่ดี 555...เออแล้วไปไงวะเนี่ย"
แอ๋ม: "กูก็จะถามว่ามึงจะไปยังไง มีให้เลือก 1. ไปรถทัวร์ 2. ไปรถพี่ที่รู้จัก 3. โบกรถไป"
โหน่ง: "เออ โบกรถไปดิกูอยากไป...ไม่เคยไป แล้วเจอกันที่ไหนวะ "
แอ๋ม: "ออฟฟิสกู มึงจามาก็โทรมาละกันเด๋วกูบอกทางให้
เวลาผ่านไปประมาณ 1 วัน บวรรมย์ก็ได้ดำเนินเดินทางมาถึงออฟฟิสของคุณเพื่อน เมื่อมาถึงแล้วเราก็รอ.........................เนื่องจากคุณเพื่อนเนี่ย
มันยังทำภาระหน้าที่ทางการงานของมันยังไม่เสร็จ ในระหว่างที่รอคุณเพื่อนอยู่ จู่ๆมันก็เอาแผนที่ประเทศไทยมาโยนตรงหน้าหน้าแล้วบอกว่า
แอ๋ม: "เอ้ามึงลองศึกษาเส้นทางเล่นๆดูระหว่างรอกูละกัน..........."
โหน่ง: "อือได้ๆ.." จากนั้นเราก็เอาแผนที่ประเทศไทยมากาง แล้วก็เราก็นั่งดูแผนที่ประเทศไทยแล้วเอานิ้วจิ้ม ... "นี่กรุงเทพ นี่น่าน นั่นน่าน นี่กรุงเทพ ไปเอาไม้บรรทัดมาวัดดีกว่ากู"
แล้วเราก็ทำการวัดระยะห่างเป็นไม้บรรทัดเนี่ยได้ประมาณเกือบไม้บรรทัด แต่นั่นคือระยะทางจำลองและมีแต่ในความฝันเท่านั้นแหละ และเมื่อเรามานึกถึงระยะทางจริงๆมันก็ ไกลมากกก
โหน่ง: "เย้ยยยยยยยยยยยยย จากกรุงเทพไปน่านเนี่ยทำไมมันไกลอย่างนี้วะอาทิตย์หน้าจะถึงไหมเนี่ย............."
แอ๋ม: "เฮ้ย ไกลที่ไหนไม่ไกลหรอก นั่งรถชิวๆเด๋วก็ถึง เออแกฉันลืมบอกว่าเราไม่ได้ไปแค่นานนะ เราเลยไปที่ภูพยัคร์(ซึ่งมันเลยน่านไปอีก เกือบจะลาวแล้วอะ)แต่ไม่เป็นไรนะ
เรามีคนรู้ที่รู้เส้นทางที่เคยโบกรถมาด้วย คนนี้มีประสบการณ์ในการโบกรถ เขาโบกมานักต่อนักแล้ว ไม่ต้องกลัวหลงหรอกแก" เราก็ใจชื้นขึ้นมาบ้าง ประหนึ่งเอาน้ำมารดบ่อทรายก็ไม่ปานจากนั้นเราก็ถามต่อว่า
โหน่ง: "หรอๆ เออแล้วเขาอยู่ไหนแล้ววะ "
แอ๋ม: "อ๋อเด๋วก็มาเนี่ยเขามาจากขอนแก่น โบกรถมาเหมือนกัน." เมื่อได้ยินคำตอบของเพื่อนเราก็สอบถามเพื่อให้แน่ใจว่ามันมาจริงๆ ก็เลยถามต่อไปอีกว่า
โหน่ง: "หรอ จริงดิ แล้วนัดเจอกันที่ไหนวะ" ไอ้แอ๋มก็ตอบมาเสียงดังฟังชัดว่า
แอ๋ม: "อ๋อ ก็นัดที่กรุงเทพนี่แหละ" ไอ้เราก็คิดว่าคงใกล้ถึงแล้วแหละเพราะว่านี่ก็สองทุ่มและ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเที่ยงคือซึ่งก็คือกำหนดการเดินทางจริงของพวกเรา ก็ถามมันต่อว่า
โหน่ง: "เออ แล้วมันอยู่ไหนแล้วอะ" ก็ถามไอ้แอ๋มไปเพราะว่าจะได้ประมาณเวลาถูกแต่คำตอบที่ได้รับ กลับทำให้เรารู้สึกเหมือนกำลังจะตายยยยยย
แอ๋ม: "อ๋อ มันก็กำลังโบกรถมาจากขอนแก่น เนี่ยก็ออกมาเกือบจาหลุดโคราชและ............."
โหน่ง: "................................................." ก็คิดในใจ อีกสามชั่วโมงแล้วโบกรถจากโคราช มันจาทันไหมเนี่ย........
แอ๋ม: "แต่ไม่เป็นไรนะ ทีมเราก็มีคนโบกรถเป็นอีกหลายคน"
โหน่ง: "เออๆ " ในใจก็คิดว่า เอาวะ ไงกูก็มาแล้วนี่แล้วก็เลือกโบกรถเองด้วยยังไงก็ต้องไป แต่แล้วเราก็คิดขึ้นมาได้ว่ายังไม่ได้ถามเลยว่าที่น่านมีงานอะไร
"แล้วเราไปน่านเนี่ย ไปเที่ยวหรอ " แอ๋มก็ตอบกลับมาว่า
แอ๋ม : "ป่าวไม่ได้ไปเที่ยว พอดีมีงานรำรึกถึงวีรชน เราก็เหมือนไปเที่ยวด้วย แล้วก็ไปงานเขาด้วย เพราะว่าเราต้องไปช่วยงานที่นั่น " พอฟังแล้วเราก็เอะใจก็เลยถามต่อไปว่า
โหน่ง: "เออแล้วเราต้องไปให้ถึงวันไหนวะ" ซึ่งวันนั้นก็เป็นวันศุกร์ แอ๋มก็ตอบกลับมาว่า
แอ๋ม: "วันอาทิตย์................" เราก็เหวอซิ เพราะว่าโบกรถวันศุกร์ แล้วถึงวันอาทิตย์ จาทันไหมเนี่ย
โหน่ง: ".แล้วมันจะทันหรอวะ วันนี้ก็วันศุกร์แล้ว" แต่ในใจก็ไม่ได้คิดไรไงเพราะไม่เคยโบกรถมาก่อนก็เลยไม่รู้ว่าเป็นยังไงเลยคิดว่าไม่เป็นไรถือว่าเป็นประสบการณ์ชีวิต แล้วแอ๋มก็บอกว่า
แอ๋ม: "ทันดิ ใกล้ๆเอง.............." ก็คิดในใจว่าเออมันว่าใกล้ กูก็คิดว่าใกล้วะ
โหน่ง: "เออ แล้วแกอะเคยโบกรถไกลที่สุดเนี่ยที่ไหนนะวะ....." ในใจก็ถามลองคิดคำถามเพื่อให้กำลังใจตัวเอง เพราะว่าเพื่อนของเราคนนี้ก็เคยโบกรถมาเหมือนกัน
แอ๋ม: "อ๋อ......ระยอง"
โหน่ง: "........................................." ก็คิดในใจของมึงไกลสุดเนี่ยระยอง แต่ครั้งแรกของกูไปน่าน เฮ้อ.........ถอนหายใจไป 7 เฮือกใหญ่ๆ และแล้วแอ๋มก็หันกลับมาถามต่อว่า
แอ๋ม: "เออๆๆ โหน่งแกเอาถุงนอนมาด้วยป่าว"
โหน่ง: "เอามาทำไมหรอ " เราก็ตอบมันไปแต่ใจอะลอยไปตั้งแต่มันบอกว่าเพื่อนมันกำลังโบกรถมาจากขอนแก่นแล้ว
แอ๋ม: "อ๋อ ก็จะบอกแกว่า ไม่ต้องห่วงนะเพราะถ้าไม่ถึงเราอะมีเต้น ไงถ้าไปไม่ทันจริงเราก็กางเต้นนอนข้างถนนกันก็ได้ ชิวๆ" ในใจก็คิดว่า มึงชิวอีกแล้วหรอแล้วก็ปาดเหงื่อพร้อมถอนหายใจอีกหนึ่งเฮือก
หลังจากนั้นเราก็นั่งรอเพื่อนร่วมก๊วนในการโบกรถทริปกรุงเทพ - ภูพยัคร์ รวมสมาชิกได้ทั้งหมด 9 คนแล้วไปเจอกันที่ปัมเชล์ลแถวรังสิตอีก 1 คน
สิริรวมบุคคลที่จะไปร่วมหัวจมท้ายงานนี้ได้ทั้งหมด 10 คน(เยอะไปป่าวเนี่ย)
หลังจากนั้นเราก็เริ่มดำเนินการโบกรถ โดยที่สมาชิกในทีมก็ไปช่วยโบกกันคนละไม้ละมือ(แต่เราไม่ได้โบกนะเพราะเราโบกไม่เป็น)
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ......และนี่ก็คือเสียงรถที่วิ่งผ่านไปเฉยๆแต่ไม่ได้จอด 555...
ผ่านไป 3 ชั่วโมงเราก็ยังรออยู่.....ที่เดิม และแล้ว...เราก็เจอกับ.....
ก๊วนเพื่อนโบกรถ: "อ้าวพี่มาไงเนี่ย..............." แล้วพวกเราก็เจอกับพี่แก็งโบกรถอีกแก๊งซึ่งเป็นเพื่อนกับหนึ่งในสมาชิกทีมโบกรถกรุงเทพ - ภูพยัคร์ ของเรา
แก๊งโบกรถอีกแก๊ง: "อ๋อพี่กำลังจะโบกรถไปเลย....แล้วแกอะ" พี่ๆส่งเสียงทักทายให้กับพวกเราอย่างสดใส ทีมของพวกพี่มีด้วยกันทั้งหมด 5 คน
ก๊วนเพื่อนโบกรถ: "ผมจะโบกไปน่านแล้วเลยขึ้นภูพยัคร์เลยพี่ แต่พวกพี่อะไปโบกกันไกลๆนะเด๋วตัดหน้าพวกผม"
แต่เพื่อนของพี่ๆแก๊งโบกรถที่อยู่หน้าสุดก็โบกรถได้แล้ว ทั้งๆที่พึ่งมาถึงแท้ๆ.... พี่เขาก็เลยหันมาล่ำลาพวกเรา
แก๊งโบกรถอีกแก๊ง: "เฮ้ย พี่ไปก่อนนะขอให้โชคดี แต่พวกเอ็งมากันเยอะแบบนี้นะ มันหารถรับยากนะโว้ย...." ฟิ้ว....และแล้วรถกระบะคันนั้นก็รับพวกพี่ไปต่อหน้าต่อตาหายไปเลยทั้งคนทั้งรถอย่างรวดเร็ว
ทั้งๆที่พวกพี่พึ่งมาแท้ๆ แต่พวกเรารอกันมาตั้ง 3 ชั่วโมงแล้วก็ยังไม่ได้รถซักคัน มันทรมาณจิตใจกันที่สุด เฮ้อ......
เราได้รถคันแรกตอนประมาณ ตี 3 เพื่อไปปล่อยเราลงย่านตลาดไทย แถวรังสิตซึ่งกินระยะทางประมาณ 3 กิโลเมตร(ไกลที่สุดอะ)
หลังจากนั้นเราก็เริ่มโบก และ รอ รอ และ โบก อยู่กลางทางด่วนอีกประมาณ 2 ชั่วโมง และแล้วรถคันที่สองของเราก็ได้มาถึงรับเด็กโบกรถตาดำๆ 10 คนขึ้นรถของเขาแต่...
ก๊วนเพื่อนโบกรถ: "พี่ครับ พี่ผ่านไปทางเหนือหรือป่าวครับพี่ขอพวกผมติดรถไปด้วยคน (คือไอ้ตอนโบกอะเราก็จะโบกไปเรื่อยๆนะแล้วแต่ว่าจะมีรถคันไหนที่มีจิตเมตตาธรรมสูงจอให้พวกเราขี้นไง)"
พี่คนขับรถพ่วงผู้ใจดี : "พี่ไปแค่ปากทางอยุธยาอะน้อง ไปป่าวละ.."
ก๊วนเพื่อนโบกรถ: "แต่ทีมเรามีสิบคนนะพี่"
พี่คนขับรถพ่วงผู้ใจดี : "ไม่เป็นไรน้อง รถพี่ที่เยอะ เดี๋ยวรอแปปนะเดี๋ยวพี่ปูเสื่อให้นั่ง"
คือรถคันนี้เป็นรถพ่วงซึ่งไม่มีที่เกาะอะไรเลยนอกจากเสื่อและซี่รั้วตรงข้างหลังพี่คนขับแต่ด้วยความมีน้ำใจของพี่คนขับรถพ่วงเราก็ต้องรับน้ำใจของเขา
ด้วยการขึ้นรถตามคำเชื้อเชิญของพี่เขา แต่ใครละจะเป็นคนขึ้นไปคนแรก...ไม่ต้องคิดหรอกว่าใคร เพราะเป็นอิฉันเองละฮ้า....ด้วยความกลัวตายไง
เพราะว่าขึ้นคนแรกก็มีที่เกาะไงเพราะว่าคนต่อไปก็ต้องเกาะคนแรก เกาะต่อกันไปเรื่อยๆเป็นกระทงสายของสุโขทัยอย่างใดก็ไม่ปาน แต่เราก็นั่งกันได้ถึงแม้จะทุลักทุเลไปบ้างก็ตามที
แต่เราก็ไปกันได้ไม่เท่าไหร่หรอกเพราะว่าพี่เขาผ่านแค่ปากทางอยุธยา เราก็เลยต้องลงแล้วก็เดินข้ามสะพานเพื่อมารอที่จะโบกรถคันต่อไป
ผ่านไปอีกประมาณหนึ่งชั่วโมง รถคันที่สามของเราก็มาถึง คันนี้เป็นรถกระบะ ซึ่งกว่าเราจะขึ้นไปกันได้หมดก็ทุลักทุเลกันพอสมควร เพราะว่าจำนวนคนของเราค่อยข้างเยอะ
จึงทำไห้ต้องมีการแบ่งไปขึ้นข้างหน้ากับคุณลุงผู้แสนใจดี และ นั่งกระบะหลัง ซึ่งพวกเราหญิงสาวสุดสวยก็ได้นั่งข้างหน้า เพราะพวกผู้ชายให้เหตุผลพวกเราบอบบางกว่าสิบล้อนิดนึง
หลังจากที่ล้อรถทั้ง 4 ได้เคลื่อนตัวออกไปจากพื้นถนนสถานที่เดิมที่เท้าทั้ง 20 คู่ได้เคยประทับรอยไว้แล้วนั้น
เราก็ลองถามไถ่คุณลุงผู้ใจดีว่า สาเหตุใดที่รับพวกเราทั้ง 10 คนขึ้นรถมา
----วันนี้ขอค้างไว้แค่นี้ก่อนนะแล้วสัญญาว่าจะมาเขียนต่อให้เสร็จ-------------- ยังไงก็ติดตามอ่านนะคะว่าพวกเราจาไปถึงภูพยัคกันหรือปล่าว

Create Date : 20 ธันวาคม 2551		4 comments
Last Update : 22 ธันวาคม 2551 1:46:16 น.
Counter : 302 Pageviews.
Share Tweet