Bloggang.com : ouanjaa_loveliness : “แค่คนแปลกหน้า คนนึงที่เดินสวนเธอทุกวัน แต่ไม่ทางจะกลายเป็นคนรัก”

“แค่คนแปลกหน้า คนนึงที่เดินสวนเธอทุกวัน แต่ไม่ทางจะกลายเป็นคนรัก”

ท่ามกลางถนนที่พลุกพล่านที่สุดย่านในสุขุมวิท ยังมีร้านกาแฟร้านหนึ่งซ่อนตัวอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายในเมืองใหญ่ “อุ่นกรุ่นกาแฟ”คือร้านกาแฟที่มีบรรยากาศตลบอบอวลไปด้วยความอบอุ่นและความรัก เนื่องจากร้านมีการตกแต่งสไตล์ที่เหมือนบ้านมากกว่าร้านกาแฟ ทำให้หลายๆคนจึงชอบมานั่งรวมตัวกันที่ร้านกาแฟแห่งนี้
“น้ำ” เจ้าของร้านอุ่นกรุ่นกาแฟอดีตพนักงานธนาคารที่มีความใฝ่ฝันอยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเอง และความฝันของเธอในวันนั้น ก็กลายมาเป็นความจริงในวันนี้ เพื่อนๆหลายต่อหลายคนเคยถามน้ำว่าทำไมน้ำถึงอยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเองนัก น้ำก็ตอบเพื่อนๆด้วยน้ำเสียงที่สดใสและดวงตาที่เป็นประกายว่า “พวกแกไม่เคยสังเกตุเห็นบรรยากาศรอบๆตัวแกเวลาไปร้านกาแฟบ้างหรอ มันไม่ใช่แค่ร้านกาแฟนะ แต่มันเป็นตั้งร้านกาแฟแหนะ เพราะว่ามันเป็นแหล่งพบปะพูดคุยของเพื่อนๆอย่างแกกับฉัน หรือจะเป็นที่ๆคุณแม่มานั่งรอรับลูกๆกลับบ้าน ที่นัดพบกันของคู่รัก หรือว่า เป็นที่นั่งรอขณะที่นัดใครซักคน ร้านกาแฟที่ไหนนะ ก็มีบรรยากาศแบบนี้ตลบอบอวลเต็มไปหมด มันเลยทำให้ฉันรู้สึกว่า ถึงฉันจะไม่มีคนรัก แต่ฉันก็ได้เห็นความรักอยู่รอบๆตัวฉันไง” ทันใดนั้นเสียงของไอ้แก้ว เพื่อนสุดสวยแต่ปากของมันเนี่ย ตรงข้ามกับความสวยซะเหลือเกิน ก็ตะโกนแทบจะแทรกเสียงของน้ำว่า “โหแก นางเอกวะ ถ้างั้นฉันก็ขอภาวนาให้แกได้พบกับคนที่แกรักในร้านกาแฟของแกละกันนะ” “สาธุ ถ้ามันเป็นอย่างแกว่าจริงเนี่ย ฉันนะจะให้เมมเบอร์ร้านกาแฟฉัน ให้แกกินฟรีไปถึงชาติหน้าเลย” น้ำพูดพร้อมกับพนมมือขึ้นเหนือศรีษะแล้วอมยิ้มอย่างขำๆ “เออถ้ามันเป็นจริงแกก็อย่าลืมเอาเมมเบอร์ของแกมาให้ฉันละกัน ฉันจะรอ แปปสิบฉันก็จะรอ เพราะว่าชาติหน้าฉันก็มากินได้ เพราะมันหมดอายุชาติหน้าไช่ไหม” แก้วพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆ

กรุ๊งกริ๊งๆๆ เสียงระฆังใบเล็กดังก้องกังวาลทุกครั้งที่มีคนเปิดเจ้าประตูบานน้อยเข้ามา ครั้งนี้ก็เช่นกัน กว่า 3 ปีแล้วซินะ ที่ชายหนุ่มผู้นี้เดินเข้ามาในร้านแกแฟครั้งนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วน้ำก็ไม่อาจนับได้ เขาจะเดินเข้ามาและนั่งตรงที่ประจำของเขา เมนูเดิมและเมนูเดียวของเขาก็คือ “มอคค่าปั่นนะครับ ขอเพิ่มวิปครีมด้วย” ทุกครั้งที่เขาเข้ามานั่ง ถ้าไม่นั่งมองออกไปนอกกระจกหน้าต่าง ก็นั่งเขียนหรือทำงานอยู่ที่โต๊ะ และน้ำเองก็ไม่เคยเห็นชายหนุ่มผู้นี้มากับหญิงสาวคนไหนเลย ถ้าเขาไม่มาคนเดียว ก็นัดเพื่อนหรือลูกค้ามานั่งด้วย และทุกครั้งที่ชายหนุ่มคนนี้เดินเข้ามาในร้าน น้ำก็ได้แต่เฝ้ามองชายหนุ่มผู้นี้ น้ำรู้สึกว่าน้ำก็คงเป็นได้แค่คนแปลกหน้า ในสายตาของเขา น้ำคงทำแค่มองเขาอยู่ห่างๆ แค่นี้น้ำก็สุขใจแล้ว ถึงแม้ว่าใจจริงอยากต้องการให้มันเป็นได้มากกว่าการมองก็ตามที และทุกครั้งอีกเช่นกันที่เห็นชายหนุ่มผู้นี้ น้ำก็ได้แต่เฝ้าคิดถึงเสียงเจื้อยแจ้วของแก้วดังก้องเข้ามาในหัวอยู่ตลอดเวลา “โหแก นางเอกวะ ถ้างั้นฉันก็ขอให้แกได้พบกับคนที่แกรักในร้านกาแฟของแกละกันนะ” เมื่อน้ำคิดทีไรก็ได้แต่หัวเราะเบาๆกับตัวเองและคิดอยู่ในใจว่า “สงสัยฉันคงต้องเสียเมมเบอร์ร้านกาแฟกินฟรีจนถึงปีหน้าให้แกแล้วมั้งไอ้แก้ว...” น้ำคิดแล้วก็ขำกับตัวเองเบาๆ
“สวัสดีครับ ขอโทษนะครับคือผมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นโดยที่น้ำเองก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ใจน้ำเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ก็ได้เอ่ยปากตอบออกไปว่า“เอ่อ ได้คะ ไม่ทราบว่ามีอะไรที่ทางร้านของเราบริการให้ขาดตกบกพร่องหรือเปล่าคะ” น้ำพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเล็กน้อย เพราะน้ำไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่เขาแอบมองมาตลอดสามปี จะเดินเข้ามาคุยกับน้ำ น้ำตื่นเต้นจนแทบจะคิดคำพูดไม่ออกเลยทีเดียว “เปล่าครับผมตรงกันข้าม ผมแค่อยากมาชมแล้วก็มาขอบคุณเจ้าของร้านต่างหาก เพราะว่าถ้าไม่มีร้านนี้เนี่ยเวลาผมนั่งรอลูกค้า หรือเวลาเบื่อๆเนี่ย คงไม่มีที่ไปแน่ๆเลย ตลอดสามปีก็ได้ร้านนี้แหละครับ เป็นที่หลบภัยยามเหงา เชื่อไหมครับว่าร้านนี้เนี่ย เป็นที่ๆทำให้ผมคิดงานออกตั้งหลายครั้งแหนะครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงชื่มชม และแววตาที่เป็นประกายเล็กๆเวลาพูดของเขา ทำให้น้ำเอง แทบอยากจะกัดลิ้นให้ตายอยู่ตรงนั้นเลยทีเดียว “เอ่อ ผมอยากทราบว่า เจ้าของร้านเนี่ยเขาจะเข้ามาวันไหนครับ เพราะว่ามาที่ร้านทีไรก็เห็นแต่คุณ กับน้องคนที่มารับออเดอร์ทุกที หรือว่าเขาจะไม่ค่อยมาที่ร้านหรอครับ” เขาพูดพร้อมกับกวาดตาดูไปรอบๆร้าน “เอ่อ คือ สงสัยฉันว่าหน้าตาของฉันเนี่ยคงเป็นได้แค่ลูกจ้าง ยังไม่ถึงกับเจ้าของร้านใช่ไหมคะ” น้ำพูดแล้วขำเล็กๆ เพราะเมื่อน้ำลองสำรวจสภาพของตัวเองแล้วเนี่ย ก็ต้องยอมรับว่าตัวเองก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพนักงานร้านแต่อย่างใด “อ้าวคุณเองหรอครับเจ้าของร้าน ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะคิดว่าคุณเป็นพนักงานนะครับ เอ่อ” ชายหนุ่มเกาหัวเบาๆแก้เก้อ “คือผมไม่คิดว่าเจ้าของร้านจะติดดินขนาดนี้นะครับ ฮะฮะฮะฮะ” ชายหนุ่มพูดพร้อมหัวเราะน้อยๆ “ไม่ต้องแก้ตัวให้น้ำหรอกคะ เพราะว่าถ้าน้ำเข้ามาเห็นเจ้าของร้านสภาพนี้ น้ำก็คงคิดว่าเป็นพนักงานร้านเหมือนกัน อืม น้ำยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะคะ น้ำคะเป็นเจ้าของร้านอุ่นกรุ่นกาแฟ ที่สภาพเนี่ยไม่ค่อยต่างจากพนักงานเท่าไหร่” น้ำพูดแล้วอมยิ้มแก้เขิล “ครับ ผมก็ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ ผมก้อง ลูกค้าประจำร้านอุ่นกรุ่นกาแฟ ที่มองเจ้าของร้านเป็นพนักงาน” เมื่อก้องพูดจบทั้งก้องและน้ำก็พร้อมใจกันหัวเราะ และน้ำคิดในใจว่า วันนี้น้ำคงไม่เป็นแค่คนแปลกหน้าของเขาอีกต่อไป เพราะตั้งแต่ตอนนี้ไป น้ำจะขยับความสัมพันธ์จากคนแปลกหน้าเป็นคนรู้จัก น้ำคิดในใจแล้วก็รู้สึกว่ามีความอบอุ่นในหัวใจมากมายเหลือเกิน “เอาเป็นว่าผมเจอคุณน้ำก็ดีแล้วยังไงผมก็ขอขอบคุณอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับ หลังจากที่บอกผ่านพนักงานร้านไปแล้ว 555.. พูดมาตั้งนานแล้วผมขอเข้าเรื่องเลยละกันนะครับ คือผมชอบร้านนี้มากอย่างที่ผมได้บอกคุณน้ำไปแล้วตั้งแต่ต้น จนผมคิดว่าถ้าผมจะเริ่มชิวิตใหม่กับใครซักคน ผมก็อยากจะใช้ร้านนี้เป็นจุดเริ่มต้นชีวิตใหม่ของผม” ก้องพูดพร้อมกับมองไปที่น้ำด้วยสายตาที่จริงจัง “ถ้าร้านนี้มันมีความสำคัญกับคุณก้องขนาดนี้ ถ้ามีอะไรที่น้ำพอจะช่วยได้ น้ำจะช่วยเต็มที่เลยนะคะ” น้ำเสียงของน้ำยังคงคงที่เป็นปรกติ แต่ใจของน้ำนี่ซิสั่นสะเทือนอย่างกับเกิดแผ่นดินไหวในหัวใจ 7.9 ริกเตอร์เลยทีเดียว “เอ่อ..คือ..ผมอยากจะขอรบกวนใช้ร้านของคุณน้ำเป็นสถานที่จัดงานแต่งงานของผมกับว่าที่เจ้าสาวของผมนะครับ คือเจ้าสาวของผมเนี่ยชอบร้านคุณน้ำมาก เขามากับเพื่อนเขาแล้วก็รบเร้าว่าให้ผมมาดูให้ได้ จนผมเนี่ยเป็นลูกค้าประจำร้านนี้มาสามปีแล้ว แต่ว่าแฟนผมเขาบินไปเรียนต่อที่อเมริกาเมื่อ 2 ปีก่อน ก็โทรมาถามตลอดว่าร้านนี้ยังเปิดอยู่หรือเปล่าตอนนี้เขากลับมาเพื่อแต่งงานกับผมและผมกับ......” ปลายเสียงของคุณก้องยาวไปถึงไหน น้ำคงไม่สามารถจะรับรู้ได้ แผ่นดินไหวที่ผ่านไปในใจน้ำเมื่อกี้มันหมดไปแล้ว แต่ว่าความรู้สึกเหมือนน้ำท่วมโลก กำลังจะเข้ามา มันไม่ใช่โลกที่มีประชากร แต่เป็นโลกของความรู้สึก ความหวังของน้ำ ที่หวังว่าซักวันเขาจะเป็นคนที่เปลียนคำว่าคนแปลกหน้า เป็นคนรู้จัก และรู้ใจในที่สุด ต่อไปนี้มันคงไม่มีอีกแล้ว นี่ซินะที่เป็นสาเหตุที่ไม่เคยเห็นคุณก้องพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาที่ร้านนี้เลยเกือบสามปีมาแล้ว น้ำพยายามที่จะไม่ให้น้ำตาที่รื้นอยู่ขอบตาไหลลงมาเพื่อให้คุณก้องเห็น คุณก้องคงต้องแปลกใจแน่ๆว่าแค่ขอใช้สถานที่จัดงานแต่งงาน ทำไมต้องร้องไห้ด้วย “ได้ซิคะคุณก้อง น้ำบอกแล้วไงคะว่าอะไรที่น้ำช่วยคุณก้องได้ น้ำก็จะช่วยอย่างเต็มที่ที่สุดเท่าที่น้ำจะทำได้ ไม่ใช่แค่สถานที่ร้านนะคะ แต่ว่าเรื่องอาหารและขนมเลี้ยงรับรองเนี่ย น้ำก็จะเป็นคนจัดการให้ คุณก้องเป็นแขกพิเศษของน้ำ แต่งงานทั้งทีเนี่ย จะให้ธรรมดาได้ไงคะ...” เสียงของน้ำเบาจนน้ำก็แทบจะไม่ได้ยินเสียงของตัวเอง “ผมไม่รบกวนคุณน้ำดีกว่าครับ เพราะว่าแค่ขอใช้สถานที่เนี่ยก็รบกวนจะแย่แล้ว แล้วส่วนเรื่องค่าใช้จ่ายเนี่ย คุณน้ำคิดตามสบายไม่ต้องเกรงใจเลยนะครับ อย่าคิดว่าผมเป็นแขกพิเศษเลยถ้าต้นข้าวรู้ว่าคุณน้ำเนี่ยลดค่าสถานที่ให้ต้นข้าวต้องงอนแน่ๆเลยเพราะต้นข้าวต้องคิดว่าผมมาต่อราคาคุณน้ำ ต้นข้าวชอบร้านคุณมากนะครับ เขาย้ำกับผมว่ายังไงก็ต้องแต่งงานที่นี่ ไม่งั้นจะไม่แต่งกับผม นี่ถ้าต้นข้าวรู้ ต้นข้าวต้องดีใจมากแน่ๆเลย” เสียงของคุณก้องดีใจเหมือนกับเด็กๆที่ได้ของขวัญที่ถูกใจ แต่ฉันนี่ซิ ความรู้สึกมันช่างต่างกับคุณก้องเหลือเกิน ยังไม่รู้เลยว่าอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าที่ต้องช่วยคุณก้องจัดงานแต่งานเนี่ย ฉันจะทำตัวอย่างไร.....

Create Date : 04 มกราคม 2552

Last Update : 4 มกราคม 2552 23:16:02 น.

2 comments

Counter : 403 Pageviews.

อ่านแล้วเศร้า สงสารคุณน้ำค่ะ

โดย: beuysliv

วันที่: 4 มกราคม 2552 เวลา:23:37:36 น.

คือว่ามันเป็นเรื่องแต่งอะคะ พอดีว่าฟังเพลงแค่คนแปลกหน้าของโรส(Album RoseShow)อะคะ(ลองหาฟังนะคะฟังแล้วอินดี..) ก็เลยแต่งเรื่องนี้ขึ้นว่าเพลงประมาณนี้ แต่งเรื่องประมาณนี้แล้วเป็นไง ยังไงก็ลองอ่านแล้ววิจารณ์มาหน่อยนะค่า จะขอบคุณมากกกก

โดย: E-hLoNg IP: 58.136.52.118 วันที่: 5 มกราคม 2552 เวลา:0:55:23 น.