..........ย้อนหลังไปสิบสามปีก่อนฮิคาโตะคลอดรินนะเดินทางไปท่องเที่ยวเมืองไทยติดใจในรสชาติอาหารไทยที่เอร็ดอร่อยหลากหลายเมนูทั้งคาวหวานโดยนิสัยเธอชอบทำอาหารอยู่แล้วจึงอยากเรียนทำอาหารไทยแต่เพราะพูดภาษาไทยไม่ได้จึงอยากเรียนภาษาไทยด้วย

รินนะมัทสึมูระเป็นลูกสาวคนรวยเข้าขั้นมหาเศรษฐีมีฐานะเป็นคุณหนูและเป็นลูกสาวคนเล็กมีพี่ชายชื่อ โทชิ ที่รักและคอยห่วงใยพี่ชายอายุแก่กว่าห้าปีต้องคอยดูแลปกครองคนในบ้านตลอดจนคนรับใช้ด้วยเนื่องจากพ่อแม่งานยุ่งมากทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รับก่อสร้างบ้านไม่ใช่เฉพาะในญี่ปุ่นเท่านั้นยังรับงานก่อสร้างบ้านในต่างประเทศด้วยบางงานต้องไปอยู่ต่างประเทศนานหลายเดือนโดยส่วนใหญ่สองคนพี่น้องจึงต้องดูแลพึ่งพาซึ่งกันและกัน

รินนะได้ขออนุญาตพี่ชายมาอยู่เมืองไทยเป็นเวลาปีครึ่งเพื่อเรียนภาษาไทยและเรียนการทำอาหารไทยพี่ชายตามใจและคอยดูแลจัดการเป็นธุระให้เรื่องที่พักอาศัยอันสงบสุขและปลอดภัยพรั่งพร้อมด้วยสิ่งอำนวยความสะดวกนั่นคือเช่าบ้านเดี่ยวในย่านผู้มีอันจะกินชานเมืองกรุงเทพฯส่งทั้งคนขับรถและภรรยาชาวญี่ปุ่นไปดูแลรับใช้ทำอาหารให้ทาน

บ้านเช่าแห่งนี้เป็นตึกประดับหินสีออกเฉดขาวซับซ้อนแบบหินตะกอนมีสองชั้นสี่ห้องนอนสี่ห้องน้ำชั้นล่างมีโรงรถจอดรถได้สองคันภายในบ้านเพียบพร้อมไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราครบครันรวมทั้งของประดับตกแต่งบ้านสวยงามอย่างภาพวาดหรือรูปปั้นล้วนวิจิตรงามอย่างยิ่ง

จุดเด่นอยู่ที่ชั้นบนมีเทอเรสรับลมขนาดกว้างยื่นออกมาจากห้องนอนใหญ่ใกล้กับต้นซากุระในสวนหย่อมชั้นล่าง

รินนะเลือกเรียนภาษาไทยในมหาวิทยาลัยใกล้กับโรงเรียนสอนทำอาหารมาโรงเรียนโดยมีคนขับรถขับเบนซ์สีเทาควันบุหรี่มาส่งพอลงจากรถมักจะได้เจอหน้าหนุ่มหล่อชาวไทยที่นั่งรถเบนซ์สีเดียวกันราวกับว่ามันเป็นรถโหลทั้งที่เป็นรถราคาแพงผู้มีอันจะกินเขาใช้กันเท่านั้นแถมมีคนขับรถให้นั่งเสียด้วยนั่นย่อมบ่งบอกได้ว่าหนุ่มไทยคนนี้คงมีฐานะทางบ้านดีแน่นอนรินนะได้เพียงแต่มองอย่างเขินอายแอบพึงพอใจเลยยิ่งประหม่าไม่กล้าทักทายผู้ชายคนนี้มีผิวพรรณหน้าตาสไตล์หนุ่มไทยคือผิวไม่ขาวไม่คล้ำใบหน้ารูปไข่ค่อนข้างกลมหน้าผากกว้างคิ้วโก่งดวงตาสองชั้นมีแววหวานซึ้งจมูกตรงคมสันเรียวปากหยักได้รูปคล้ายกระจับปลายคางมนดูโดยรวมทั้งใบหน้าเรียกได้ว่าหล่อกว่าหนุ่มทั่วไปที่สำคัญตัวสูงโดดเด่นด้วยส่วนสูงเกือบ 180เซนติเมตรโดยประมาณนั้นเป็นแบบฉบับหนุ่มในฝันของสาวได้เลย มีหรือรินนะจะไม่สนใจเหลียวมองจนคอแทบเคล็ดเมื่อได้เดินผ่านสวนทางกัน

..........แต่ละวันผ่านไปอย่างเรียบง่ายธรรมดาคือต่างคนต่างอายไม่กล้าเอ่ยวาจาดีใจแค่ได้มองหน้ากันทุกวันเท่านั้นเองความสัมพันธ์คงไม่มีวันเริ่มต้นหากวินธรรพ์ไม่เริ่มพูดก่อนในวันนั้นระหว่างทางเดินไปยังห้องสมุดของมหาวิทยาลัย

รินนะเดินไปห้องสมุดแล้วหยุดยืนลังเลอยู่กลางทางเพียงครู่เดียวหันหลังกลับมาเจอหน้าวินธรรพ์กำลังเดินสวนมาเพื่อไปยังห้องสมุดเธอเกิดความประหม่าเลยตั้งใจหลบหลีกทางแต่ไกลแต่ไม่รู้เป็นอย่างไรดันใจตรงกันเสียได้เมื่อเธอหลีกเขาทางด้านซ้ายส่วนเขาหลีกเธอทางด้านขวาเมื่อหันหน้าชนกันมันจะเผชิญหน้ากันพอดีพอเปลี่ยนมุมเดินหลีกกันไปอีกด้านกลับไม่พ้นไปขวางทางกันอีก

“จะไปทางไหนหรือครับ”

ตาสบตาอย่างคนแอบพอใจกันมันย่อมมีแววทอประกายให้รู้สึกกันและอยากพูดคุยกันจนได้

“จะไปห้องสมุดแต่เปลี่ยนใจแล้วหิวข้าวอยากไปร้านอาหารค่ะ”

รินนะพูดภาษาไทยสำเนียงไม่ชัดแปร่งปร่าแบบคนญี่ปุ่นหัดพูดภาษาไทยฟังอย่างไรก็น่ารักประกอบกับหน้าตาจิ้มลิ้มผิวขาวดวงตาเรียวรีชั้นเดียวจมูกนิดปากน้อยเรียวปากบางแดงพวงแก้มสีอมชมพูระเรื่อแถมเธอยังยิ้มขวยเขินทำให้หน้าตาดูน่ารักยิ่งขึ้นไปอีก

วินธรรพ์ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลาจงใจอวดตัวเรือนนาฬิกาไปด้วยในตัวประหนึ่งว่าเขาเองก็เป็นลูกคนมีอันจะกินมีค่าคู่ควรจะได้รู้จักคุณหนูอย่างเธอซึ่งนาฬิกานั้นแบรนด์เนมทั่วโลกรู้จักดีในความหรูหราราคาแพงลิ่วหลายแสน

“นั่นสิบ่ายสี่โมงกว่าเกือบได้เวลาอาหารเย็นน่าจะไปหาร้านอาหารแวะทานข้าวได้แล้วคุณเคยไปทานประจำร้านแถวไหนครับเผื่อผมจะตามไปบ้าง”

“ฉันเป็นคนญี่ปุ่นไม่ใช่คนไทยไม่ค่อยรู้จักร้านแถวไหนเลยแต่ชอบทานอาหารไทยมากค่ะช่วยแนะนำร้านอร่อยให้หน่อยสิคะ”

เธอค่อยเอ่ยเผยชาติกำเนิดให้วินธรรพ์ได้เริ่มรู้จักเข้าทางเขาพอดีนี่เป็นโอกาสอันงามจะได้ชวนเธอไปทานอาหารด้วยในใจคิดว่าต้องเลือกร้านอาหารราคาแพงบรรยากาศดีเพื่อสร้างความประทับใจ

..........บ้านเรือนไทยสถานที่ตั้งอยู่ในเส้นทางถนนบรมราชชนนีไม่ไกลสถานีขนส่งสายใต้ใหม่อยู่ในย่านไม่ไกลห้างสรรพสินค้าหรูอีกด้วยที่นี่เป็นภัตตาคารกึ่งสวนอาหารเปิดเพลงไทยคลอไปอย่างน่าฟังเสียงไม่ดังนักการตกแต่งสถานที่มีซุ้มกระดังงาด้านข้างใกล้หน้าประตูทางเข้าและพนักงานต้อนรับสาวไทยใส่ชุดไทยผ้าไหมแขนกระบอกพาดสไบเฉียงยืนยกมือไหว้คอยต้อนรับลูกค้าผู้เข้ามาในร้าน

“ได้สั่งจองโต๊ะล่วงหน้าไว้ไหมคะ”

วินธรรพ์ปฏิเสธเพียงแค่โบกมือ

พนักงานสาวชุดไทยรีบพูดใหม่

“จะรับกี่ที่ดีคะ”

“สองที่ครับขอที่ที่เป็นส่วนตัวหน่อยนะครับ”

จากนั้นจึงมีพนักงานสาวชุดไทยอีกคนมารับช่วงต่อนำทางพาเดินเข้าไปภายในร้านด้านมุมซึ่งกว้างและโล่งไม่มีแขกคนอื่นเดินผ่านแถมอยู่ใกล้บ่อปลาคาร์ฟที่มีน้ำพุพวยพุ่งกลางน้ำให้ได้มองเล่นเพลินตาเพลินใจในบรรยากาศเย็นสบายด้วยมีพัดลมเพดานลายโบราณสวยงาม

สองหนุ่มสาวปรึกษากันระหว่างสั่งอาหารแน่นอนว่าต้องมีเมนูอาหารไทยรสเลิศที่เคยชนะการประกวดในเทศกาลอาหารโลกมาแล้วนั่นคือแกงมัสมั่นเนื้อสันวัวเมนูดังอย่างต้มยำกุ้งทะเลรวมมิตร ผลไม้ตามฤดูกาลข้าวเหนียวทุเรียนส่วนขนมไทยที่สั่งไปคือกลีบลำดวนกับลูกชุบหลากสี นอกจากนั้นยังสั่งไวน์รสเลิศอ่อนหวานเหมาะสำหรับผู้หญิงซึ่งหมักบ่นมาจากผลไม้ชั้นดี

ระหว่างนั่งรออาหารรินนะได้พูดคุยทำความรู้จักโดยเล่าเรื่องกิจการทางบ้านและพี่ชายพูดไปยิ้มไปรอยยิ้มละมุนละไมผสมเอียงอายใช้ปลายมือเสยปอยผมปรกหน้าผากทัดข้างใบหูให้ดูแก้มนวลเนียนเด่นขาวกระจ่างตา

วินธรรพ์จ้องมองตาไม่กระพริบเห็นแต่ความสวยน่ารักถูกใจในแววตาของเขาหยาดเยิ้มแย้มยิ้มเก้อเขินให้เธอเช่นกันจนมองเห็นฟันเขี้ยวเสน่ห์เก๋ไก๋อยู่ข้างซ้าย

ได้รับประทานอาหารร่วมกันกับคนที่ตนถูกใจดั่งสวรรค์ทรงโปรดทำให้เป็นปลื้มจนทานได้อย่างละนิดละหน่อยที่เหลือวินธรรพ์ต้องสั่งให้แพ็กใส่ห่อเพื่อนำกลับไปให้ทางบ้านของเธอเก็บไว้ทานด้วยความเสียดายอาหารอร่อยราคาแพงมื้อนี้รวมทั้งหมดทั้งสิ้นค่าอาหารเกือบห้าพันบาทถ้าไม่มีรวยจริงคงกระเป๋าแฟบแน่นอนแต่วินธรรพ์คิดแล้วคุ้มกับการเริ่มต้นที่ดีมีอนาคตให้ลุ้นได้สานสัมพันธ์ต่อไปข้างหน้า

..........ในเวลาหนึ่งทุ่มขากลับจากภัตตาคารบ้านเรือนไทยแล้ววินธรรพ์ให้คนขับรถขับตามรถของรินนะเพื่อไปส่งเธอยังบ้านและได้รับเชิญเข้าไปนั่งจิบชาเขียวในบ้านของเธออีกด้วยนั่งอยู่ภายในห้องรับแขกสามารถมองเห็นสวนหย่อมที่มีต้นซากุระดอกสีชมพูอ่อนหวานท่ามกลางความมืดภายนอกนั้นมีแสงไฟส่องสว่างให้เห็นกระจ่างตามาจากโคมไฟหัวเสาเป็นปูนปั้นเทพีแห่งความงาม

สองหนุ่มสาวนั่งด้วยกันบนโซฟายาวบุผ้าลายหลุยส์ภายในห้องรับแขกประดับผนังด้วยภาพวาดศิลปะรูปสวนอีเดนมีอีฟกับอาดัมนั่งดูรายการโทรทัศน์อย่างไม่สนใจเท่าไหร่ ต่างสนใจแอบหันมองหน้ากันสลับกันไปมาเมื่อเธอหันมองจอโทรทัศน์เขาก็หันหน้ามองเธอพอเธอหันมาเขาก็หันหน้าไปมองโทรทัศน์พอกันทั้งคู่ ในความรู้สึกไม่ต่างกันดูเหมือนรอบกายนั้นสวยงามดั่งสวนสวรรค์และมีเขากับเธอเหมือนดั่งเทพบุตรและเทพธิดานั่งเล่นด้วยกันอย่างชื่นมื่นในหัวใจถึงแม้ไม่กล้านั่งเบียดใกล้กันเพราะเพิ่งรู้จักกันใหม่แต่ความรู้สึกในหัวใจอยู่ชิดใกล้เคียงกันวินธรรพ์ตั้งใจว่าจะต้องชวนเธอไปเที่ยวบ้านใหญ่ของเขาบ้างให้ได้ไปรู้จักคุณปู่และคุณย่าผู้ใจดีของเขา

..........ในวันหยุดวันอาทิตย์บ้านบุญนาคาได้เปิดบ้านต้อนรับเพื่อนสาวของวินธรรพ์ซึ่งหลานชายไม่เคยพาสาวคนไหนมาบ้านมาก่อนเลยนับตั้งแต่โตเป็นหนุ่มมีเพื่อนสาวสนใจหลานชายของเขามากมายหลายคนทั้งคุณปู่คุณย่ารู้ดีแต่หลานชายเอาแต่ตั้งใจเรียนไม่คบสาวใดเป็นแฟนมาก่อนจนกระทั่งบัดนี้ที่วินธรรพ์เรียนแพทย์ปีสุดท้าย

คุณย่าของวินธรรพ์ยังมีชีวิตอยู่แต่อายุแก่กว่าคุณปู่เดโชผู้เป็นสามีถึงสิบปีตัวเล็กผอมบางผิวสีกลางไม่ขาวไม่คล้ำเคยเป็นสาวสวยคนหนึ่งเมื่อในอดีตเนิ่นนานผ่านมาและคุณปู่ยกย่องให้เป็นภรรยาเดียวที่เขารักเทิดทูนบูชาไม่แต่เธอคนเดียวไม่เคยแม้แต่จะคิดนอกใจชื่อจริงของคุณย่าคือ ปานประดับ หรือที่เขาเรียกประจำว่าย่าปานมีฝีมือทางด้านการครัวทำอาหารไทยได้รสเลิศทั้งคาวหวานและอีกอย่างคือเล่นเปียโนได้ไพเราะมีห้องดนตรีที่คุณปู่เดโชสร้างไว้ให้กว้างขวางโอ่อ่าเป็นพิเศษกว่าห้องอื่น

เมื่อแรกวินธรรพ์พามาพบคุณปู่และคุณย่าของเขารินนะได้ยกมือไหว้แบบไทยตามธรรมเนียม

คุณปู่และคุณย่าต่างเห็นพ้องต้องกันว่ารินนะน่ารักมารยาทดีมีความอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่จึงพากันเอ็นดูและไม่เกี่ยงงอนหากวินธรรพ์อยากจะคบเป็นเพื่อนสาวเพื่อให้มาเป็นหลานสะใภ้ของตระกูลในภายหน้า

รินนะเข้ากันได้ดีกับคุณย่าปานประดับเนื่องจากชอบการทำอาหารไทยและเล่นเปียโนเป็นจึงคุยกันได้ถูกคอดี

วินธรรพ์ผู้ไม่เคยเล่นเปียโนชอบแต่เป็นผู้ฟังแต่คราวนี้ที่รินนะมาเยี่ยมเยือนบ้านเขากลับอยากเล่นและอยากให้เธอสอนให้ในใจเฝ้าหวังลุ้น... อยากได้อยากโดนมือเธอจับมือของเขาในตอนสอนเปียโน

“วินธรรพ์นี่แปลกจริงอยู่แต่ไหนแต่ไรอยู่มาได้ย่าจะสอนให้เล่นเปียก็ขี้เกียจเรียนซะงั้นแต่ไหงคราวนี้นึกอยากเรียนขึ้นมาได้อยากให้หนูรินนะสอนให้ด้วยหนูรินนะพอจะสอนให้วินธรรพ์หน่อยได้ไหมจ๊ะ”

ก่อนตอบข้อเรียกร้องของคุณย่าปานประดับนั้นรินนะได้มองตาคู่หวานของวินธรรพ์แล้วยิ้มเขินให้

“ฉันสอนให้ได้ค่ะคุณย่าถ้าวินธรรพ์ต้องการ”

แล้วสองหนุ่มสาวได้นั่งเคียงข้างกันสองมือจับคีย์เปียโนโดยมีรินนะคอยจัดท่าการวางมือของวินธรรพ์สาวน่ารักข้างกายเนื้อนวลนุ่มเบียดสีเนื้อหนุ่มผู้ไม่เคยแตะต้องสาวใดถึงเนื้อถึงตัวมาก่อนนั่นทำให้ในใจของวินธรรพ์ตื่นเต้นหัวใจเต้นโครมครามแต่มีความสุขสุดปลื้มลืมไปเลยว่ากำลังเรียนเปียโนอยู่เขาหันมายิ้มให้รินนะและเอาแต่จ้องมองหน้าด้วยแววตาหวานหยดหยาดเยิ้ม

ส่วนคุณปู่เดโชกับคุณย่าปานประดับยืนดูอยู่ไม่ห่างต่างพากันหัวร่อต่อกระซิกซุบซิบกันอย่างพึงพอใจเห็นทีท่าว่าหลานชายของตนคงเรียนเปียโนไม่รู้เรื่อง แต่อาจจะได้แฟนสาวน่ารักแทน