บทที่ 5

        ..........รู้สึกตัวตื่นเช้ามาไม่เห็นเดวิดมองไปยังหน้าต่างวงกลมกระจกใสเยื้องหัวเตียงนอนมีแสงสว่างสลัวส่องเข้ามาบ่งบอกเวลายังเช้าตรู่แววมาลินจึงไม่คิดรีบร้อนลุกขึ้นจากเตียงนอนยังคงคิดถึงเรื่องหวานหวามเมื่อคืนนี้ความประทับใจในความสุขที่ได้รับความรักจากคนรักยังติดตรึงตลอดทั่วทั้งสรรพางค์กายโดยเฉพาะบริเวณที่เขาฝังจูบย้ำเนิ่นนานข้างซอกคอซีกซ้ายมันทิ้งร่องรอยไว้ไหมหนาสงสัยจึงเปิดลิ้นชักหยิบกระจกบานเล็กมาส่องดูปรากฏว่ามีรอยจูบแดงเรื่ออยู่จริงด้วยอดจะอมยิ้มขวยเขินขึ้นมาไม่ได้

“ตื่นแล้วหรือครับที่รักผมทำอาหารมาให้ เบค่อนขนมปังไข่ดาวกับนมอุ่นๆ ทานด้วยกันนะครับ”

อาหารเช้ามื้อนี้เดวิดลงมือทำด้วยตัวเองอย่างง่ายๆเป็นการเอาอกเอาใจคนที่เขารัก

“น่ารักที่สุดเลย”

เธอกอดแขนและซบศีรษะข้างหัวไหล่ของเขาแบบประจบเอาใจเมื่อเขาวางถาดอาหารลงบนเตียงเคียงข้างเธอส่วนเขาจูบหน้าผากเธออย่างทะนุถนอม

แล้วจึงได้ทานอาหารพร้อมกันไปอย่างเงียบเชียบนั่นน่าแปลกใจสงสัยสำหรับแววมาลินอยู่ไม่น้อย น่าจะมีการพูดคุยอะไรกันบ้างอย่างหยอกเย้าประสาคู่รักนับจากผ่านคืนหวานมาด้วยกันอย่างเปี่ยมสุข

หลังจากเขานำถาดอาหารไปเก็บจนกลับเข้ามาลงนั่งบนเตียงสีหน้าของเดวิดเรียบเยียบเย็นแบบที่สร้างความวิตกกังวลให้สาววัยรุ่นต้องครุ่นคิดหนัก

“ชาวจีนโบราณเชื่อกันว่าคืนแรกของสาวบริสุทธิ์เธอจะมีเลือดออกมาจนเปรอะเปื้อนที่นอนแม่ของผมก็เคยสอนเช่นนั้น แต่คุณไม่มี ผมไม่ว่าอะไรคุณหรอกบอกความจริงผมมาเถอะผมพร้อมจะรับฟังถ้าคุณเคยพลาดพลั้งไปกับใครอื่นก่อนหน้าจะได้มาเจอผม”

ในฉับพลันคำพูดจากปากของชายคนรักสร้างความเจ็บแปลบขึ้นมาในใจสาววัยรุ่นจนน้ำตาเล็ดสิ่งที่จะพูดได้ต่อจากนี้ไปคือความจริงเท่านั้น

“ฉันสารภาพ...ฉันไม่เหลือความบริสุทธิ์อยู่แล้วก่อนเราจะเจอกัน แต่ได้โปรดฟังฉันอธิบาย”

แววมาลินค่อยบอกเล่าเรื่องราว

“หลังจากพ่อฉันเสียชีวิตเหลือฉันสองคนกับแม่ฉันไม่มีพี่น้องที่ไหน มีคุณปู่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของครอบครัวเราตลอดมาเขาให้ทุกอย่างทั้งช่วยเหลือสารพัด แต่เขาชอบฉันแบบชู้สาวและสู่ขอฉันกับแม่ให้สินสอดทองหมั้นมูลค่าหลายสิบล้านแม่เลยตกลงยกฉันให้แต่งงานฉันเพิ่งผ่านพิธีแต่งงานเมื่อสัปดาห์ก่อนนี่เองและฉันเพิ่งเสียตัวไปก่อนหน้านี้ไม่กี่วันคุณปู่ที่คุณเจอคนนั้นแท้จริงคือสามีที่ฉันแต่งงานด้วยฉันขอโทษที่ไม่กล้าบอกความจริงกับคุณ”

เดวิดหน้าเสียคิ้วขมวดยู่ยกขึ้นเหมือนกำลังจะร้องไห้

“พระเจ้า!นี่มันเลวร้ายกว่าที่คาดไว้... ผมลักพาตัวผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว”

“ฉันเสียใจฉันจะไม่ยอมแต่งงานก่อนหน้านี้ถ้าหากฉันสามารถรู้ล่วงหน้าว่าฉันจะได้เจอคนที่ฉันรักสุดชีวิตจิตใจอย่างคุณเดวิดฉันรักคุณมากนะคะ”

แววมาลินเอาแต่โกรธโทษตัวเองที่ผ่านมา

‘ก่อนหน้านี้ฉันไม่น่าแต่งงานให้มันกลายเป็นอุปสรรคกับชีวิตรักวันนี้วันที่ได้เจอคนรักแท้จริงรักสุดหัวใจ ...ปวดร้าว’

แววมาลินจ้องมองหน้าคนรักอย่างสุดบรรยายด้วยดวงใจแสนรานร้าวแต่เขาไม่สบตากับเธออีกแล้ว

เดวิดเอาแต่ก้มหน้ามือขวากุมขมับครู่หนึ่งเขาส่ายหน้า... แล้วลุกขึ้นจากเตียงนอนหยุดยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยย่างท้าวก้าวเดินหันหลังให้อย่างเดียวดายผ่านพ้นประตูห้องนอนออกไปพร้อมปิดประตูดูเขาเศร้าสร้อยมากอย่างเห็นได้ชัด

ทิ้งไว้เบื้องหลังคือความเศร้าพูดไม่ออก... ไม่มีเรี่ยวแรงจะลุกก้าวเดินตามเอาแต่ก้มหน้าปล่อยน้ำตาให้ไหลร่วงหยดราดรดลงบนผ้าปูที่นอนสีขาวที่ปราศจากรอยคราบเลือดสาวพรหมจรรย์อย่างที่มันควรจะมีเพราะความสาวมีมาตั้งแต่เกิดเสียได้ครั้งเดียวและเสียแล้วเสียเลยไม่เคยเอากลับคืนมาได้เหมือนเดิมสิ่งที่กลัวจนจับขั้วหัวใจของแววมาลินคือกลัวเขาทิ้งเธอไปจริงๆ

..........นอนร้องไห้จนเผลองีบหลับตื่นมาอีกทีแสงสว่างภายนอกหน้าต่างยังขมุกขมัวไม่สว่างแจ้งจึงกะเวลาไม่ถูกแววมาลินลุกจากที่นอนแล้วสำรวจดูในตู้เสื้อผ้าว่ามีเสื้อผ้าที่เธอพอใส่ได้ไหมส่วนใหญ่จะมีแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวของผู้ชายไซด์ใหญ่มากและเห็นมีชุดที่พอใส่ได้คือกระโปรงเอี๊ยมยาวคลุมเข่าสีเทา จึงเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว

ออกจากห้องนอนเดินไปตามทางเดินปูพื้นไม้ลามิเนตระยะทางยาวไกลสองข้างทางเดินเป็นห้องใหญ่บ้างเล็กบ้างปิดประตูแต่ไม่ได้ล็อคห้องอาหารกว้างมีประตูติดกระจกพอมองเห็นภายในห้องแต่ไม่มีเดวิดอยู่ในนั้นแววมาลินเดินตามหาเดวิดด้วยดวงใจที่ปวดร้าวกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ตลอดทางเขาหลบหน้าหนีหายไปไม่มาให้เห็น

เดินลงบันไดมาชั้นล่างลักษณะแต่ละห้องคล้ายชั้นบนเดินลงไปอีกชั้นเป็นท้องเรือซึ่งบางห้องประตูปิดล็อค เริ่มเหนื่อยล้าทั้งกายและใจการเดินระยะไกลตลอดลำเรือไปมาทั้งชั้นบนชั้นล่างร่วมหลายร้อยเมตรทำให้ร่างกายเริ่มเหนื่อยหอบแต่ภายในใจยิ่งเหนื่อยกว่าหลายเท่านัก มันเต็มไปด้วยความท้อแท้และสิ้นหวัง

แววมาลินไม่รู้จะไปหาที่ไหนแล้วจึงเดินย้อนกลับขึ้นยังชั้นบนซึ่งเป็นห้องควบคุมเรือตอนแรกเธอไม่กล้าไปถามกัปตันเรือแต่ตอนนี้ไม่คิดกลัวเกรงสิ่งใดแล้วเพราะอยากเจอหน้าเขาแม้เขาจะโกรธเกลียดเธออย่างไรก็ตามจึงเปิดประตูเข้าไปเจอกัปตันเรือพร้อมทั้งลูกเรืออีกสองคนพวกเขาแต่งชุดยีนส์เพราะนี่เป็นเรือของเดวิดไม่ได้เป็นเรือสำราญสำหรับนักท่องเที่ยวเจ้าหน้าที่บนเรือทุกคนจึงสวมใส่อย่างไรก็ได้แต่งตัวตามสบาย

“กัปตันคะฉันอยากพบคุณเดวิดค่ะตอนนี้เขาอยู่ไหน”

“คุณเดวิดอยู่บนชั้นดาดฟ้าเรือครับอยู่ตรงลานจอดเฮลิคอปเตอร์นั่นแหละครับ”

ได้รับคำตอบนั้นแววมาลินจึงกล่าวขอบคุณอย่างสั้นรีบหันหลังกลับออกจากห้องควบคุมเรือแล้วเดินขึ้นบันไดตรงไปยังลานกว้างบนชั้นดาดฟ้าเรือแหงนมองบนท้องฟ้าที่ตั้งเค้าเมฆฝนฟ้าสีเทาหม่นเต็มท้องฟ้าจนไม่มีแสงแดดถึงแม้ฟ้าหลัวแต่ยังสามารถเห็นคนที่เธอรักได้ในระยะไกลเขากำลังยืนอยู่เพียงลำพังเหมือนเหม่อมองไปไกลแสนไกลเธอคิดคาดเดาไว้ว่าเขาอาจจะโกรธเกลียดเธออยู่จึงค่อยก้าวเดินเชื่องช้าเข้าไปใกล้เขา

“ทำไมถึงหนีหน้าฉันอย่างนี้ล่ะคะ”

เดวิดสีหน้าเรียบเฉยไม่หันมองสบตาด้วยยังคงยืนนิ่งไม่พูดโต้ตอบอยู่ครู่หนึ่ง

นั่นทำให้สาววัยรุ่นอึดอัดใจพร้อมทั้งน้อยใจคิดไปว่าเขาคงเห็นเธอไม่มีค่าคู่ควรกับเขา

“คุณรังเกียจที่ฉันไม่ใช่สาวบริสุทธิ์แล้วคุณคงไม่รักฉันแล้วเรื่องที่ผ่านมาก่อนจะเจอคุณเป็นอดีตที่ฉันลบไม่ได้แต่ตอนนี้ฉันกลายเป็นของคุณแล้วทั้งตัวทั้งหัวใจ รักคุณคนเดียวคุณพาฉันมาอยู่กับคุณตอนนี้ถ้าคุณไม่รักไม่ต้องการฉันแล้วคิดจะทิ้งกันก็บอกฉันมาเถอะ”

เดวิดก้มศีรษะลงดูเหมือนจะร้องไห้แต่เขาไม่ตอบอะไรเธอสักคำ

ปฏิกิริยาของเดวิดที่เฉยชาไม่ยอมพูดจาด้วยสักคำทำเหมือนไม่ไยดีกันเลยทำให้เธอหัวใจสลาย

“ฉันว่ายน้ำไม่เป็นแต่ฉันจะกระโดดน้ำตายถ้าคุณไม่ต้องการฉันจริงๆ”

แววมาลินคิดเพียงแค่ขู่ด้วยหวังอยากให้เขาง้อแสดงว่าเธอยังมีความสำคัญสำหรับเขาเขาอยู่บ้างแต่เขากลับตอบมาด้วยคำพูดที่ทำให้เธอเสียใจที่สุด

“อยากโดดก็โดดลงไปสิ”

เดวิดพูดในน้ำเสียงเย็นชาเหมือนท่าทางของเขาในตอนนี้ถ้อยคำทุกคำช่างเชือดเฉือนทำลายจิตใจของคนที่รักเขาอย่างเลือดเย็น เขารู้...

แววมาลินมองจ้องทั่วใบหน้าชายคนที่เธอรักสุดชีวิตจิตใจสองดวงตาหมองเศร้าปวดร้าวนั้นพร่าเลือนล้นเอ่อไปด้วยสายน้ำตาหลั่งไหลลงอาบแก้มนวล

‘ไม่มีเหลือแล้วความรักของเรามีแต่ฉันที่ต้องเศร้าเดียวดาย ตายไปเสียยังดีกว่า’

ในนาทีที่นึกอยู่นั้นพลันไม่รอช้าความคิดชั่ววูบแล่นเข้ามาสั่งให้วิ่งไป เธอวิ่งไปเกาะราวเหล็กที่กั้นขอบเรือ

“โดดลงไปสิผมไม่ปล่อยตัวคุณให้โดดลงไปคนเดียวหรอก”

เดวิดพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดหลังจากวิ่งตามมาประชิดตัวในทันทีจากทางด้านหลังพร้อมทั้งกระโดดกอดอย่างแน่นด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่งรวบรัดไว้มือข้างหนึ่งรั้งเอวเล็กบางของสาวคนรักส่วนมืออีกข้างหนึ่งรวบกอดรอบหัวไหล่บอบบางรั้งเข้าแนบชิดติดเรือนร่างของตนเองไว้มั่น

“ทั้งชีวิตของผมขาดคุณไม่ได้ถ้าคุณคิดสั้นฆ่าตัวตายผมก็พร้อมยอมตายกับคุณเอาสิโดดลงไปข้างล่างนั่นจะมีผมกอดติดตัวคุณอยู่อย่างนี้”

สองมือของสาวน้อยที่กำแน่นอยู่กับราวของเรือเริ่มคลายออกนึกไม่ถึงจะได้ยินประโยคเหล่านี้เต็มปากเต็มคำชัดเจน

“ผมรักคุณอย่างกับชีวิตจิตใจรักแต่คุณคนเดียวเท่านั้น อย่าพูดถึงใครคนอื่นไม่ว่าเขาจะเป็นใครผมไม่อยากได้ยินอย่าเล่าเรื่องความหลังของคุณกับคนอื่นให้ใครฟัง จงลืมมันไปให้หมดสิ้นเพราะผมโกรธเกลียดผู้ชายคนอื่นทั้งหวงทั้งหึงไม่อยากฟังทั้งสิ้นทั้งปวงไม่ว่าอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับผู้ชายอื่นอย่ามองผู้ชายอื่นนอกจากผมคนเดียว ผมไม่แคร์ว่าคุณจะเคยมีใครมาก่อนผมช่างมันต่อไปนี้ขอให้คุณมีแต่ผมเท่านั้นเข้าใจไหมนี่เป็นคำสั่งจากคนที่หลงรักคุณสุดหัวใจ”

เดวิดพรอดพร่ำถ้อยคำรำพันที่ทำให้แววมาลินซาบซึ้งใจจนน้ำตาไหลอีกคราแต่คราวนี้เป็นน้ำตาแห่งความสุขปลาบปลื้มใจ

“ฉันมีแต่คุณคนเดียวในหัวใจทั้งชีวิตจิตใจของฉันยกให้คุณไปหมดแล้ว ฉันจะเชื่อฟังคุณทุกสิ่งทุกอย่างต่อไปจะลืมความหลังไม่พูดถึงเรื่องเก่าที่ทำให้คุณสะเทือนใจฉันสัญญาค่ะเดวิดที่รักของฉัน”

แววมาลินหมุนเรือนกายกลับมากอดประกบทางด้านหน้าของชายคนรักตาต่อตาประสานกันสายตานั้นแสดงความจงรักภักดีเพียงแต่เขาผู้เดียว

“ผมจะพาคุณไปจดทะเบียนสมรสที่สถานทูตหลังจากนั้นคุณจะกลายเป็นคุณนายแห่งตระกูลเหลียงที่ใครก็ก้มหัวยอมรับนับถือคุณต้องเปลี่ยนชื่อเป็นภาษาจีนด้วยนะครับ”

“ตกลงค่ะฉันตามใจคุณ”

“คุณจดทะเบียนสมรสแล้วหรือยัง”

“ยังเลยค่ะพอดีฉันกับคุณได้เจอกันและคุณลักพาตัวฉันมานี่ล่ะ”

แววมาลินตอบไปตามความเป็นจริงซึ่งเธอไม่รู้เรื่องกฎหมายด้วยวัยยังเด็กนักไม่ทันได้เรียนรู้เรื่องกฎหมาย

เดวิดรู้สึกโล่งใจต่ออนาคตในภายหน้าค่อยเบาใจที่ไม่ใช่เป็นการจดทะเบียนสมรสซ้อน ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องยุ่งยากให้ทีมทนายความดำเนินการทางต่างประเทศช่วยแววมาลินฟ้องหย่าก่อนเพื่อมาจดทะเบียนสมรสกับเขา

“ผมคิดไว้แล้วจะให้คุณเปลี่ยนชื่อเป็น...ฟรานซิส ต่อไปคุณจะเป็นคุณนายแซ่เหลียงลืมชื่อเดิมไปได้เลยจะไม่มีสาวน้อยชื่อแววมาลินอีก ต่อไปใครก็ตามหาคุณไม่เจอเราสองคนจะได้สร้างครอบครัวที่สงบสุขด้วยกันมีบ้านอยู่ด้วยกันในหลายประเทศได้ท่องเที่ยวไปด้วยกันอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่าเป็นคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายเลยนะ ผมรักคุณที่สุดเลย”

เดวิดพูดพร้อมรอยยิ้มอิ่มอกอิ่มใจกอดซบกันและกันไว้แนบแน่นทั้งสองอ้อมแขนให้ความอบอุ่นเป็นสุขใจอย่างลึกซึ้งเกินคำบรรยาย

Create Date : 03 สิงหาคม 2560 Last Update : 3 สิงหาคม 2560 18:00:41 น. Counter : 977 Pageviews.		1 comments
Share Tweet