..........คุณเดโชตกใจที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้เมื่อรู้ว่าเจ้าสาวของเขาหายตัวไป

เลยกำหนดระยะเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงไปแล้วคุณเดโชถึงได้ไปแจ้งความกับตำรวจแล้วได้ดูภาพจากกล้องวงจรปิดของทางโรงแรมทำให้รู้ว่าเธอออกจากโรงแรมที่พักแห่งนี้ไปพร้อมกับชายสวมหมวกรูปร่างสูงใหญ่ใส่แว่นตาดำในเวลาหลังเที่ยงคืนดูจากท่าทางแล้วเหมือนเธอมึนเมาโซเซเดินแทบไม่ไหวถูกประคองไว้อยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายตลอดจนกระทั่งเธอและชายคนนั้นขึ้นแท็กซี่สาธารณะซึ่งเป็นแท็กซี่มาจากจังหวัดอื่นไกลไม่ใช่แท็กซี่ภายในท้องถิ่นที่วิ่งรับส่งผู้โดยสารประจำในแถบนี้เพียงแค่เริ่มต้นตำรวจก็ตามสืบเสาะหายากแล้ว

ทางโรงแรมได้ทำการตรวจเช็คการเช็คเอ้าท์ของนักท่องเที่ยวผู้แจ้งออกจากที่พักในช่วงเวลาก่อนเที่ยงคืนซึ่งเป็นช่วงเวลาก่อนแววมาลินหายตัวไปปรากฏว่าไม่มีนักท่องเที่ยวรายใดแจ้งเช็คเอ้าท์ออกเลยที่เป็นเช่นนั้นเนื่องมาจากนักท่องเที่ยวมาพักห้องละสองถึงสามคนไม่มีใครมาพักเพียงลำพังคนเดียวหากมีคนใดคนหนึ่งออกไปจากที่พักจึงไม่จำเป็นต้องแจ้งในเมื่อยังมีคนอื่นพักอยู่อีก

ตำรวจตรวจสอบภาพถ่ายจากกล้องวงจรปิดตามจุดแยกต่างๆในเวลาหลังเที่ยงคืนบนท้องถนนของตัวเมืองพัทยาบ่งบอกทิศทางแท็กซี่คันนั้นมุ่งหน้าออกนอกตัวเมืองไปไกลไม่สามารถคาดเดาได้ว่าไปทิศทางไหน

คดีนี้ตำรวจจึงยังปิดคดีไม่ได้กลายคดีคนหายสาบสูญที่ตามหาตัวยากมากคดีหนึ่งทำให้คุณเดโชต้องเช่าห้องพักโรงแรมอยู่นานเกินเจ็ดวันเพื่อติดตามข่าวความคืบหน้าของการสืบคดีจากทางตำรวจเมืองพัทยาโดยไม่ได้แจ้งบอกทางบ้านคุณนายสายสมรจึงยังไม่รู้ถึงการหายตัวไปของแววมาลินผู้เป็นบุตรสาว

..........ความร้อนรนใจทำให้คุณนายสายสมรทนความอยากรู้อยากเห็นไม่ได้จนต้องไปหาคุณบวรซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของคุณเดโชถึงบ้านวัชรินทรากุล

“แม่นางงามนั่นบ้านอยู่ที่ไหนผู้หญิงที่ชื่อเครือวัลย์นั่นคุณบวรต้องบอกฉันมานะคะ”

ด้วยความใจร้อนและร้อนใจคุณนายสายสมรถามทันทีโดยไม่มีอารัมภบท

เจอคำถามฉุกเฉินไม่ทันคาดคิดตั้งรับมาก่อนคุณบวรให้ตกอกตกใจ!แต่ยั้งสติไว้ทันไม่ว่าอย่างไรต้องปฏิเสธไม่รู้เห็นไว้ก่อนป้องกันความเดือดร้อนวุ่นวายอันจะเกิดตามมาภายหลัง

“คุณสายสมรพูดถึงใครผมไม่รู้จัก”

“อย่าโกหกดีกว่าค่ะคุณบวรจะไม่รู้จักได้ไงในเมื่อเขาเป็นเมียเก็บของคุณเดโชเพื่อนรักของคุณ”

“คุณสายสมรรู้ได้ไงไปฟังใครที่ไหนเขาเล่ามาคิดถึงหลักความจริงสิครับเพื่อนผมเป็นคนเฒ่าคนแก่อายุตั้งแปดสิบกว่าป่านนี้คงบ่มิไก๊ไปแล้วจะไปมีเมียน้อยเมียเก็บไหวที่ไหนไม่มีหรอกเขามีแต่หนูแววมาลินคนเดียว”

“คนแก่ปกติทั่วไปอายุแปดสิบคงหมดสภาพไปแล้วแต่นั่นไม่ใช่คุณเดโชที่รักษาสุขภาพและมีหลานชายเป็นถึงนายแพทย์คอยดูแลอย่างดีฉันดูรู้นะคะว่าเขายังคึกคักฟิตปั๋งเกินอายุยังมีเรี่ยวแรงว่ายน้ำได้หูตาแพรวพรายเวลามองเจ้าสาว บอกฉันมาเถอะค่ะฉันต้องการพบผู้หญิงของคุณเดโชคนนั้น”

“ถ้าคุณสายสมรไม่เชื่อว่าคุณเดโชไม่มีผู้หญิงอื่นผมว่าไปถามเจ้าตัวเขาเองหลังกลับจากฮันนีมูนดูเอาเองเถิดครับ”

คุณบวรจนด้วยคำพูดอึดอัดใจขยับกายแทบจะนั่งไม่ติดที่ทำท่าอยากจะลุกหนีจากโซฟาสายตามองหน้าประตูห้องรับแขกของตนอยากหนีไปให้พ้นจากการถูกซักถามของคนตรงหน้า

“ฉันไม่อยากให้คุณเดโชรู้อย่าบอกคุณเดโชนะคะว่าฉันมาถามหาผู้หญิงคนนั้น”

เมื่อนั้นคุณบวรจึงหันมองหน้าคุณนายสมรอย่างแปลกใจ

“คุณอยากเจอผู้หญิงคนนั้นไปทำไมคิดจะทำอะไรเขา”

“ฉันจะให้เงินผู้หญิงคนนั้นก้อนหนึ่งเพื่อให้เขาไปจากคุณเดโชไม่มีแม่คนไหนยอมให้ลูกสาวของตนเองแต่งงานไปเป็นเมียหลวงเมียใหญ่หรอกลูกสาวของฉันต้องเป็นภรรยาเพียงคนเดียวของคุณเดโชค่ะในฐานะแม่ที่รักลูกฉันต้องช่วยลูกสาวของฉันคุณบวรน่าจะเข้าใจหัวอกของคนเป็นพ่อแม่คนนะคะ”

แน่นอนว่าคุณบวรเจอคำพูดเช่นนี้เข้าย่อมอ่อนอกอ่อนใจกับคุณนายสายสมรผู้รักลูกสาวในที่สุดจึงได้นำทางพาคุณนายสายสมรมายังรังรักรังลับของคุณเดโชเพื่อนรัก

..........หมู่บ้านจัดสรรขนาดใหญ่ในเขตปริมณฑลเรียงรายไปด้วยบ้านเดี่ยวเนื้อที่ห้าสิบตารางวาขึ้นไปตัวบ้านเป็นตึกสองชั้นทาสีขาวสลับชมพูอ่อนเหมือนกันทุกหลัง

เครือวัลย์เพิ่งได้ย้ายเข้ามาอยู่ได้สามเดือนเธออาศัยอยู่กับมารดาชื่อพุดกรองเพียงสองคน บิดาตายจากไปด้วยโรคเส้นเลือดในสมองแตกเมื่อปีก่อน

ปีนี้เมื่อสงกรานต์ที่ผ่านมาเธอเพิ่งอายุสิบเก้าเข้าประกวดนางงามได้ตำแหน่งเทพีสงกรานต์นั่นเป็นเครื่องรับประกันว่าเธอสวยจริงแท้แน่นอนคุณเดโชเจอเธอในงานวันสงกรานต์นั้นและถูกใจเธอมากหลังจากนั้นจึงส่งคุณบวรเพื่อนรักเป็นเถ้าแก่ไปทาบทามสู่ขอเธอมาเป็นภรรยาเก็บคือยังไม่มีการจัดพิธีแต่งงานเปิดเผยออกหน้าออกตาให้สินสอดทองหมั้นข้าวของเงินทองมูลค่าหลายล้านและซื้อรถยนต์ราคาเรือนล้านให้หนึ่งคันส่วนบ้านที่อาศัยอยู่ปัจจุบันยังไม่ได้โอนให้เป็นกรรมสิทธิ์โดยมีข้อแม้จากคุณเดโชว่าเธอต้องให้กำเนิดทายาทก่อนจึงจะได้เป็นเจ้าของบ้านหลังที่อาศัยอยู่นี้

“หนูไปหาหมอมาแล้วแม่หมอบอกว่าหนูท้องได้แปดสัปดาห์ ถ้าคุณเดโชกลับจากฮันนีมูนหนูจะบอกเราคงได้เป็นเจ้าของบ้านหลังนี้กันนะแม่”

ทั้งสองแม่ลูกคุยกันยังไม่ทันขาดคำได้มีรถยนต์หรูมาจอดและบีบแตรหน้าประตูรั้วคนที่ลงจากรถมายืนหน้าบ้านเป็นคนแรกคือคุณบวร

เครือวัลย์รีบออกไปต้อนรับเปิดประตูรั้วเชื้อเชิญให้เข้ามาในบ้าน

คุณนายสายสมรเดินตามคุณบวรเข้ามาสายตามองกวาดไปทั่วบริเวณรอบตัวบ้านและมองเด็กสาววัยรุ่นที่เปิดประตูให้ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าเห็นเป็นเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับบุตรสาวของตนและความสวยสูสีใกล้เคียงกันทำให้นึกหมั่นไส้แทนบุตรสาวเลยค้อนให้เด็กสาวก่อนจะมองทางหางตาอย่างไม่ชอบใจเดาได้ว่าเด็กสาวคนนี้คงเป็นเมียน้อยของคุณเดโช

“หนูเครือวัลย์ฉันขอโทษนะคือฉันจำใจพาเขามาที่นี่ นี่คุณนายสายสมร”

คุณบวรค่อยเอ่ยแนะนำอย่างลำบากใจ

คุณนายสายสมรแซงหน้ามายืนเคียงข้างคุณบวรแล้วเป็นฝ่ายแนะนำตัวเองโดยไม่รอช้า

“ฉันไม่ชอบเสียเวลาขอพูดธุระเลยละกันเธอชื่อเครือวัลย์ใช่ไหม”

เด็กสาวได้แต่พยักหน้ารับในแววตาสงสัยเนื่องจากยังไม่เคยพบเจอกับคุณนายสายสมรมาก่อนย่อมไม่รู้ถึงฐานะของฝ่ายที่เป็นผู้ใหญ่กว่า

“ฉันเป็นแม่ของแววมาลินเจ้าสาวของคุณเดโชฉันรู้แล้วว่าเธออยู่ในฐานะเมียน้อยของคุณเดโชฉันจำเป็นต้องจัดการทำทุกอย่างให้ดีที่สุดสำหรับลูกสาวของฉันฉันขอร้องให้เธอเลิกกับคุณเดโช ออกไปเสียจากครอบครัวของพวกเราฉันจะให้ค่าทำขวัญเธอเป็นเงินสดโอนเข้าบัญชีเลยหนึ่งล้านบาท”

ได้ฟังดังนั้นเครือวัลย์ให้ตกใจพร้อมทั้งสับสนไม่ทันคาดคิดว่าจะเจอเหตุการณ์เช่นนี้ได้แต่หันมองหน้าผู้ใหญ่อย่างคุณบวรหวังให้เป็นที่พึ่งคราวคับขันด้วยไม่รู้จะคิดทำประการใดต่อไปดี

“พวกเราสองแม่ลูกต้องบอกคุณเดโชจู่ๆ จะให้ลูกสาวฉันเลิกกับคุณเดโชแล้วออกไปเฉยเลยได้ไงยังไงคุณเดโชต้องมารับรู้ด้วยเพราะเขาพาลูกสาวฉันมาอยู่ที่นี่ไม่ได้ต้องการเลิกกับลูกสาวฉัน”

พูดกรองเห็นจำเป็นต้องออกมาปกป้องลูกสาวของตนซึ่งบัดนี้กำลังจะมีหลานตัวน้อยจึงออกเสียงเถียงแทนลูกสาวของตนบ้าง

คุณนายสายสมรสีหน้าเครียดขึ้งโกรธขึ้นมาทันทีนึกไว้ล่วงหน้ามาก่อนว่าคงไม่ใช่เรื่องง่ายในการขับไล่พวกเมียน้อย

“ถ้าครอบครัวฉันไม่รู้การมีอยู่ของพวกเธอก็แล้วไปแต่นี่ฉันรู้แล้วพวกเธอสองแม่ลูกอยู่ยากนะถ้าพวกเธอบอกคุณเดโชเขาต้องเหนี่ยวรั้งไว้ไม่ปล่อยไปแน่ แต่เขาเลือกแต่งงานกับลูกสาวฉันไม่ใช่ลูกสาวเธอพวกเธอจะทนด้านหน้าเป็นเมียน้อยอยู่อย่างนี้ให้สังคมประณามว่าแย่งผัวชาวบ้านเขาอย่างนั้นเหรอได้ตำแหน่งเป็นเทพีสงกรานต์สวยเสียเปล่าไม่มีปัญญาหาผัวเป็นของตัวเองเธอทนอับอายให้คนเขานินทาด่าว่าได้งั้นเหรอ ฉันไม่ยอมอยู่เฉยปล่อยให้พวกเธออยู่อย่างสุขสงบได้หรอกนะ”

“พวกเราอยู่อย่างสงบไม่เคยคิดไปรบกวนทางบ้านของพวกคุณให้เราอยู่ของเราเงียบๆ ต่างคนต่างอยู่ไม่มาไล่เราไม่ได้หรือถึงยังไงเราก็ไม่มีที่ไป”

เครือวัลย์พูดออกไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก

“คุณบวรยังว่างอยู่เป็นพ่อหม้ายไม่มีเมียอายุก็เท่ากับคุณเดโชทำไมเธอไม่เอาไว้เป็นผัวล่ะจะได้ไม่ต้องเป็นเมียน้อยบ้านคุณบวรก็รวยไม่น้อยหน้าคุณเดโชนะคุณบวรล่ะจะว่าไงเอาไหมเมียเด็กสาวสวยเป็นเทพีสงกรานต์”

จู่ๆคุณนายสายสมรพูดกับเครือวัลย์ ต่อจากนั้นจึงหันมาพูดกับคุณบวรเริ่มโยนกองไฟใส่ชายชราผู้เป็นเพื่อนสนิทของคุณเดโชซึ่งเขายืนทื่อประหนึ่งเป็นเสาหลักปากหนักสมองมึนทึบในนาทีนี้เหมือนเป็นใบ้พูดไม่ออกบอกไม่ถูก

“เครือวัลย์เป็นเมียเพื่อนสนิทถ้าผมเอามาเป็นเมียของผมแล้วผมกับเดโชจะมองหน้ากันได้ไงคุณสายสมร อีกอย่างผมน่ะแก่มากจนหมดสภาพไม่ได้คึกคักแข็งแรงอย่างกับเดโชผมคงให้ความสุขกับเมียสาวไม่ได้หรอก”

คุณนายสายสมรได้ฟังแล้วให้หงุดหงิดโมโหไม่ได้ดังใจทำท่าจะไล่เมียน้อยไม่สำเร็จเลยคิดจะพาล

“ฉันจะโอนเงินให้เธอหนึ่งล้านแถมเพิ่มให้อีกห้าแสนด้วยขอให้ไปแต่โดยดี พรุ่งนี้ไปตรวจดูเงินในบัญชีเงินฝากของเธอได้แล้วเก็บไปคิดดูนะเครือวัลย์ว่าควรจะจากไปเงียบๆหรือจะอยู่สู้ศึกยืดเยื้อนี้เพราะฉันจะรบไม่เลิกราเพื่อลูกสาวของฉันฉันจะทำทุกอย่างคอยดูถ้าไล่แล้วยังไม่ยอมไปฉันจะจ้างนักเลงมาเผาบ้านเธอ”

คุณนายสายสมรพูดเสียงดังให้ฟังดูน่ากลัวแล้วจึงหันมาคว้าข้อมือคุณบวร

“ฉันหมดธุระแล้วช่วยพาฉันส่งบ้านทีค่ะคุณบวร”

เมื่อพ้นจากบ้านนั้นมาแล้วคุณบวรให้รู้สึกกังวลใจหลายเรื่อง ขับรถไปพลางพูดคุยกับคุณนายสายสมร

“คุณสายสมรจะจ้างนักเลงมาเผาบ้านนั้นจริงเหรอน่าสงสารเขาออกสองแม่ลูกนั่น”

“ฉันแค่ขู่ค่ะฉันไม่เคยรู้จักนักเลงที่ไหนจะไปจ้างยังไงล่ะคะแต่ฉันทำจริงแน่เรื่องโอนเงินให้เขาสองแม่ลูก แล้วรอให้เขาเอาไปคิดดูหวังว่าเขาคงจะยอมไปอย่างว่าง่าย”

..........บ้านวัชรินทรากุลให้ร้อนเป็นไฟเมื่อผู้มาเยือนคือสาววัยรุ่นเทพีสงกรานต์ชื่อเครือวัลย์แต่คราวนี้เป็นไฟรักไฟพิศวาส

“วันหยุดทำไมไม่ไปวัดกับเมียแกเฮอะพิมุข”

คุณบวรพูดคุยกับบุตรชายวัยห้าสิบเอ็ดปี

พิมุขหนุ่มใหญ่วัยกลางคนส่วนสูง 173น้ำหนักพอสมตัวไม่อ้วนไม่ผอมผิวสีปานตามแบบอย่างชายไทยไม่ได้รูปหล่อแต่ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่ดูยังไม่แก่เกินวัยไปนัก เขามีภรรยาชื่อพิมพาอายุมากกว่าถึงสิบปีตอนนี้เธออายุหกสิบเอ็ดเหมือนแม่พระตรงที่จิตใจดีเข้าวัดทำบุญสม่ำเสมอทุกวันอาทิตย์และวันพระอยู่ในวัยเกษียณจึงไม่ต้องทำงาน

“ผมทำงานทุกวันวันหยุดปล่อยผมนอนเล่นอยู่บ้านบ้างเถอะครับ ขี้เกียจออกนอกบ้านมันร้อนแดดปล่อยให้พวกแม่ลูกสามคนนั่นไปวัดด้วยกันดีแล้ว”

พิมุขกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟายาวพูดคุยอย่างสบายใจกับบิดาซึ่งอยู่ในอารมณ์เดียวกับเขาคือไม่อยากออกไปนอกบ้านที่ติดแอร์เย็นสบายอยู่นี้

จู่ๆคนรับใช้เข้ามารายงานว่ามีผู้หญิงสาวสวยมาขอพบ คุณบวรจึงบอกให้เชิญเข้ามา

“เครือวัลย์นั่นเองมาหาฉันมีธุระอะไรเหรอ”

“ฉันมีเรื่องเดือดร้อนจะมาขอความช่วยเหลือค่ะเอ่อ...”

สาววัยรุ่นหน้าตาสะสวยหันไปสบตากับพิมุขเลยไม่กล้าพูดธุระส่วนตัวประกอบกับรู้สึกว่าถูกจ้องมองไม่วางตาด้วยสายตาแปลกประหลาด

“นี่ลูกชายฉันชื่อพิมุขฉันไม่มีความลับกับลูกไว้ใจได้เขาจะไม่พูดบอกใครถ้ามันเป็นความลับเธอพูดธุระของเธอมาเถอะ”

“คือ...ฉันท้องลูกของคุณเดโช แต่ฉันถูกแม่ยายคุณเดโชไล่ถ้าไม่ไปจะเผาบ้าน ฉันกลัว...ถ้าฉันกลับไปอยู่บ้านเก่าก็อับอายขายหน้าชาวบ้านจะหาว่าฉันท้องไม่มีพ่อฉันจะทำไงดีคะ”

ฟังแล้วอึ้ง...คุณบวรต้องใช้มือกุมขมับ

ในเมื่อคุณบวรคิดไม่ตกจะตอบว่าอย่างไรด้วยความร้อนรนทนไม่ไหวเครือวัลย์จึงอ้อนวอนร้องขอในสิ่งที่พิมุขถึงกับต้องอ้าปากค้าง

“ฉันขอเป็นภรรยาของคุณบวรเป็นเมียลับหรือนางบำเรอไม่ต้องแต่งงานก็ได้ฉันจะปรนนิบัติเอาใจทุกอย่างตามที่คุณต้องการ ฉันเอาใจเก่งนะคะรับรองคุณบวรจะมีความสุขถ้าให้ฉันปรนนิบัติรับใช้”

พิมุขมองสำรวจทั่วเรือนร่างสาวสวยในวัยนี้กำลังเปล่งปลั่งยิ่งกำลังเริ่มท้องอ่อนๆหล่อนยิ่งดูดึงดูดใจด้วยความมีน้ำมีนวลชวนให้นึกเสน่หาโดยใจไม่นึกรังเกียจลูกในท้องของเธอเพราะนั่นเป็นสายเลือดของเพื่อนพ่อเปรียบไปก็คล้ายลูกหลาน

“มันไม่เหมาะนะครับเพราะคุณพ่อมีโรคประจำตัวทั้งเบาหวานและหัวใจการมีภรรยาจะเป็นอันตรายต่อสุขภาพผมเองตอนนี้ชีวิตครอบครัวดูเหมือนมีความสุขแต่ส่วนตัวจริงๆ แล้วผมเหงาภรรยาผมไม่ค่อยเอาใจเลย เวลาจะนอนด้วยก็ไม่ค่อยยอมบ่นเหนื่อยเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวถ้าจะให้ดีผมขอได้ไหมครับคุณพ่อ ลูกในท้องของเธอผมจะรับเป็นพ่อเอง”

คุณบวรมองหน้าบุตรชายด้วยความเข้าใจแต่ก่อนหน้านั้นบุตรชายของเขาเคยมาบ่นมาปรึกษาปัญหาความสุขส่วนตัวเรื่องนี้ให้นึกเห็นใจขึ้นมา

“ถ้าพิมุขเขาพอใจเธอฉันจะยกเธอให้เป็นเมียเก็บของลูกชายฉัน เครือวัลย์เธอจะว่ายังไง”

สาวสวยซึ่งกำลังตั้งครรภ์ย่อมต้องการคนรับเลี้ยงเป็นพ่อของลูกเธอไม่มีทางเลือกในชีวิตมากนัก จะรักหรือไม่รักตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาที่ต้องคำนึงถึงความอยู่รอดปลอดภัยมีชีวิตสุขสบายนั่นต่างหากที่ต้องการ

“ฉันยอมค่ะ”

นี่จึงเป็นจุดเริ่มต้นเรื่องราวระหว่างสองสามีภรรยาเครือวัลย์ยอมตกอยู่ในสถานะเมียเก็บของคุณพิมุขตั้งแต่นั้นมา

.