ตั้งแต่เขียนบล็อคกรุ๊ปนี้ (Movie Addicted) มา
ยังไม่เคยได้มีโอกาสพูดถึงหนังไทยกันเลย
ดังนั้น วันนี้ขอเขียนถึงหนังไทยที่เพิ่งมีโอกาสได้ดู

Mildfullness and Murder : ศพไม่เงียบ


หนังเรื่องนี้เข้าฉายบางโรงทั่วประเทศเท่านั้น เนื่องจากเป็นหนังนอกกระแส
และไม่ได้มีนักแสดงนำระดับแม่เหล็กอะไร เอาง่ายๆ เรียกว่าไม่รู้จักเลยจะดีกว่า
แต่กลับกลายเป็นว่า หนังนอกกระแสที่ดูไม่มีอะไรน่าสนใจเรื่องนี้นั้น
เป็นหนังไทยที่ได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในหนังจัดฉายในเทศกาลหนังชื่อยาว
อย่าง International Thiller and Spy Film Festival 2010
ซึ่งรวบรวมหนังแนวสืบสวนสอบสวนชวนตื่นเต้นทั่วโลก

แต่ที่ไม่ธรรมดากว่านั้นก็คือ ศพไม่เงียบ คว้าไปถึง 3 รางวัลเล็กๆ ไม่ใหญ่อะไรอย่าง...

ผู้กำกับยอดเยี่ยม
นักแสดงนำชายยอดเยี่ยม
ถ่ายภาพยอดเยี่ยม            

...ไม่ใหญ่จริงๆแหละเนอะ 

นับว่าเป็นหนังชั้นดีที่ได้รับการยอมรับโดยมาตรฐานสากล
สำหรับคนดูแล้ว การเป็นหนังรางวัลไม่ได้หมายความว่า "อยากไปดู"
เพราะต้องยอมรับว่า... หลายคนที่ไปดูหนังมีแรงจูงใจที่ไม่เหมือนกัน
แต่ถ้าลองได้สัมผัสช่วงเวลาเก้าสิบนาทีกับหนังเรื่องนี้
ไม่ว่าจะเป็น เนื้อหา ภาพ การแสดง ทุกสิ่งทุกอย่างของหนังเป็นธรรมชาติ
ธรรมชาติที่เราเรียกมันว่า " สิ่ ง ที่ เ ห็ น แ ล ะ เ ป็ น อ ยู่ "

เนื้อหาของหนังนั้น แม้ว่าจะดัดแปลงมาจากบทประพันธ์ของอดีตนักหนังสื่อพิมพ์
แต่ก็ให้ความรู้สึกราวกับว่า ผู้ประพันธ์คงได้แรงบันดาลใจมาจากชีวิตจริงของใครสักคนแน่ๆ
พอได้มาหาข้อมูลหนัง แล้วไปเจอบทวิจารณ์นึงของ คุณแถวอีเบาะขวาสุด
เลยอยากลองเอามาฝากกัน ในตอนที่นักวิจารณ์หนังท่านนี้เขียนไว้ช่วงนึงว่า...


' ศพไม่เงียบ ร้อยเรียงเรื่องราวที่นำไปสู่การคลี่คลายปม
ของการฆาตกรรมด้วยปัญหาซับซ้อนที่เกิดในสังคมไทย
ที่เราพบเห็นกันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันในชีวิตประจำวัน

ที่ปัจจุบันมันได้เกิดและกระจายตัวอยู่ในทุกย่อมหญ้า
มีเพียงแต่ว่าเราจะแกล้งปิดหู ปิดตา ปิดทวารทั้ง 5
ไม่รับรู้-รับฟังหรือไม่อยากรับรู้-รับฟัง แกล้งทำเป็นดัดจริต
ฤๅแสแสร้งว่ามันไม่เกิดขึ้นจริงในสังคม ที่ใกล้ตัวและใกล้วัดเช่นที่เป็นอยู่จริง

ดั่งหนัง… ที่สะท้อนให้เห็นถึงปัญหาที่มีอยู่
ให้คนในสังคมไทยได้ตระหนัก ลุกขึ้นมาป้องกันและแก้ไขปัญหาร่วมกัน '


เป็นคำวิจารณ์ที่ชวนคิดและพูดถึงสังคมไทย
ซึ่งเป็นสิ่งที่ได้จากหนังรางวัลชั้นเยี่ยมเรื่องนี้ ได้ดีที่สุดเลยก็ว่าได้
และเป็นหนังอีกหนึ่งเรื่องที่คนไทยทุกคนไม่ควรพลาดด้วยเช่นเดียวกัน

ส่วนตัวแล้ว... ช่วงนึงที่หนังพูดถึงการมาบวชของพระอนันดา (ตัวละครหลัก)
อดีตนายตำรวจที่ขอทิ้งชีวิตคฤหัสถ์อันขื่นขม แล้วหันหน้ามาศึกษารสพระธรรมแทนนั้น
ทำให้คิดถึงการสนทนาธรรมะ (มั้งนะ) กับเพื่อนรัก ที่ตอนนั้นกำลังอารมณ์ขึ้นมาก
กับข่าวมารศาสนามั่วสีกาปาราชิกสุดอุจาด ก่อนจะหันมาปรารภอย่างหมายมาดว่า
  
"ไอ้พวกนี้มันเลวจริงๆ ไม่คิดอยากจะเป็นพระ แล้วจะบวช
ให้เสื่อมศาสนาทำไม มันรู้ความหมายของคำว่าศาสนาบ้างหรือเปล่าวะ
เห็นอะไรแบบนี้แล้วขึ้น เสื่อมจริงๆ เฮ้อ... เออ แล้วสำหรับเมิง ศาสนาสำคัญยังไงวะ"


เอิ่ม... เอาแล้วไง มันอินทีไร ต้องโดนทุกทีสิน่า ! 
อืม... เราชั่งใจอยู่ครู่นึงก่อนจะตอบ


"ไม่รู้ว่าสำหรับคนอื่นศาสนาสำคัญยังไง หรือว่าตามหลักจริงๆ ที่ถูกนั้น
ศาสนาควรมีความหมายว่าอะไร แต่สำหรับตัวกุแล้ว
ศาสนาสำคัญและมีความหมายแบบนี้...

ในวันที่ชีวิตไม่เหลือใครให้รัก และหมดแล้วซึ่งคนจะมารัก
อย่างน้อยที่สุด ในวันนั้น ยังคงรู้ว่า
มีสิ่งหนึ่งที่จะไม่ทอดทิ้งเรา หากเราไม่ทอดทิ้งสิ่งนั้นไปก่อน

นั่นคือ ศ า ส น า"

ดูเหมือนว่า เจ้าเพื่อนตัวแสบจะพอใจในคำตอบที่ให้ไปพอสมควร
มันจึงยิ้มกริ่มในสไตล์หญิงวัยยี่สิบห้าที่วางเป้าหมายปลงคิ้วบวชในบั้นปลายชีวิต

ก็... ต้องบอกว่า คำตอบดราม่าไปหน่อยแต่ก็ตรงตามความคิดที่มีอยู่จริง
ถึงวันนี้ ศาสนาจะเต็มไปด้วยความเสื่อมหรือสิ่งละอันพันละมากที่ยากจะหมดไปได้
ตามยุคสมัยอันถูกรุกเร้าจากเหง้าของราคะ ดังที่พระพุทธองค์เคยตรัสไว้ว่า

อันไฟใด จะเสมอ 'ไฟราคะ' เห็นจะไม่มี

อย่างไรเสีย หากเรายังคงอยู่กับศาสนาด้วยปัญญาและดำเนินไปตามประสงค์นั้นแล้ว
ศาสนาจะไม่มีทางเสื่อมถอยไปได้ ไม่ว่าศาสนานั้นจะถูกเรียกว่าอะไรก็ตาม

ขอบคุณข้อมูลและภาพจาก  ทีวีวัยมัน
 

Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2556
Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2556 22:06:10 น.		2 comments
Counter : 1262 Pageviews.
Share Tweet