เป็นข้อความจากปกหลังของหนังสือเรื่อง รัก ณ เชียงคาน ของเจ้าสำราญ นักเขียนหน้าใหม่(อย่างน้อยก็ใหม่สำหรับเรา)จากสำนักพิมพ์ ณ บ้านวรรณกรรม จริงๆสำนักพิมพ์นี้นอกจาก "ทมยันตี"แล้วก็ยังมีนักเขียนอีกหลายท่านที่มีผลงานรวมเล่มออกมาให้ได้หาอ่านกัน แต่นี่ก็เป็นหนังสือเล่มแรกของนักเขียนท่านนี้ที่เราได้ลองอ่าน ที่เลือกหยิบเรื่องนี้มาอ่านเพราะสะดุดตากับชื่อของหนังสือเพราะทุกวันนี้เชียงคานคงเป็นหนึ่งในสถานที่เที่ยวหลายที่ในเมืองไทยที่คนอยากไปเที่ยวมากที่สุด จะด้วยคำบอกเล่าปากต่อปากหรือภาพถ่ายหลายต่อหลายใบที่คนไปมาแล้วนำมาเผยแพร่ให้เราได้เห็นเสน่ห์ของเชียงคานในด้านต่างๆ ก่อนอ่านก็คิดว่าคงเป็นเรื่องรักที่เกิดขึ้นที่นั่นแน่นอน ซึ่งพออ่านแล้วก็ไม่ผิดกับที่คิดไว้ นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องของ วิลาสิณี หรือแอร์ หญิงสาวโสด สวย มีเสน่ห์แต่ขี้หงุดหงิดมาก เธอกำลังจิตตกเนื่องจากเพื่อนสนิทหลายคนทยอยแต่งงานไปทีละคนสองคน ในขณะที่เธอยังไม่มีแม้แต่แฟน การไปเที่ยวเชียงคานกับเพื่อนสนิทก่อนวันลอยกระทงทำให้ได้พบกับ บูรณะ หนุ่มอารณ์ดีเจ้าของร้านกาแฟที่เชียงคาน ด้วยบรรยากาศที่ดีและสถานที่เที่ยวที่สวยงามต่างๆจึงทำให้เกิดความรู้สึกดีๆเกิดขึ้นที่นั่น และเมื่อกลับมาที่กรุงเทพ ความสัมพันธ์ที่ดีก็เหมือนจะถูกสานต่อก่อนที่จะสะดุดลงด้วยเหตุบางอย่าง และเมื่อวันลอยกระทงได้เวียนมาอีกครั้ง เขาและเธอก็ได้กลับมาจอกันอีกครั้งที่เชียงคาน ความรู้สึกดีๆที่ยังมีให้กันจะให้ความสัมพันธ์ได้ดำเนินต่อไปได้หรือไม่ ต้องตามอ่่านกันดูนะคะ

จะว่าไปนิยายเรื่องนี้ก็เป็นหนังสือที่น่าอ่านเล่มนึง แต่จะให้อ่านแล้วเพลินจนไม่อยากวางหรือสนุกจนต้องหยิบมาอ่านซ้ำีอีกหลายๆรอบเหมือนที่เราเคยทำกับหนังสือของนักเขียนคนโปรดของเรา ก็คงไม่ถึงขนาดนั้น เพราะนิยายสมัยใหม่เหมาะกับการอ่านแบบเอาเรื่องมากกว่าการอ่านแบบเอารส ถ้าคุณต้องการอ่านหนังสือแบบเบาสมอง อ่านแล้วรู้ว่าใครทำอะไร ที่ไหนอย่างไร เราก็จะหาอ่านได้จากหนังสือนิยายสมัยใหม่เหล่านี้ แต่ถ้าคาดหวังถึงบทบรรยายที่ละเอียดละออจนแทบจะเห็นภาพตามตัวหนังสืออย่างนักเขียนรุ่นเก่าก็คงจะยาก แต่โดยรวมแล้วก็ถือว่าหนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่อ่านได้เพลินๆเล่มนึง และยังทำให้เราอยากจะไปเที่ยวเชียงคานด้วยตัวเองดูซักครั้ง เผื่อจะได้ซึมซับบรรยากาศดีๆและเกิดแรงบันดาลใจให้กลับมาเขียนนิยายได้สักเล่ม.....