เมื่อ....กัวลาลัมเปอร์

อากาศร้อนอบอ้าวของเดือนมีนาคม ในกรุงเทพมหานคร ตอนสามทุ่ม ตัวละครในทีวีกำลังดำเนินเรื่องให้ใครๆดูอย่างเมามัน ผมเริ่มเคลิ้มกับเรื่องราวที่เสมือนจริง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ผมเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์พร้อมกดรับโดยไม่ได้ดูหมายเลข
"อาจารย์ค่ะ หนูเองค่ะ" เธอพูดอยางรวดเร็ว เพื่อประหยัดค่าโทรศัพท์จากกรุงกัวลาลัมเปอร์ "อ้าว ดา ว่าไง""เค้าบอกว่าไม่มีทุนให้หนูเรียนอีกแล้ว ไม่ง้นกลับไปขายวัว ขายควายที่บ้านก่อนแล้วค่อยกลับมา พวกเธอมีดีมาจากไหนกัน" พวกเธอได้ทุนเรียนจากการหาเสียงของนักการเมืองท้องถิ่นที่จะดำเนินการให้ แต่สุดท้ายการดำเนินการก็สิ้นสุดลง เพราะเกิดปัญหา การเมืองท้องถิ่นที่ไม่ลงตัวกัน ทำให้ต้องลอยแพชีวิตเด็กกำพร้าที่กรุงกัวลาลัมเปอร์ โดยไม่รู้จะหาใครมารับผิดชอบพวกเธอ
"อืม ครับ ใจเย็นๆ"
"อาจารย์ค่ะ แล้วอนาคตของหนูอ่ะ มหาวิทยาลัยที่เมืองไทยเค้าก็เรียนกันหมดแล้วอ่า""ไม่เป็นไร ถ้าหาทางออกไม่ได้จริงๆ นึกว่าเป็นความโชคดีของพวกเธอล่ะกัน ที่มีโอกาสเรียนภาษา วัฒนธรรมตต่างแดน ที่ไม่มีใครได้โอกาสง่ายๆแบบเธอ เลยน่ะ""เธอโชคดีมากแล้ว จริงๆ"หลังจากนั้น เธอก็เล่าเหตุการณ์การประชุมของผู้บริหารมหาวิทยาลัยของเธอ ซึ่งมันช่างร้ายแรงมากสำหรับเด็กที่อาศัยโรงเรียนเด็กกำพร้าเล็กๆ ที่ต่างจังหวัดเป็นที่หลับนอน ใช้เงินจากมูลนิธิอาทิตย์ละ หกสิบบาท ผมชื่นชมพวกเธอจริงๆ
อาจเป็นโอกาสเริ่มต้นที่ดี ที่จะทำให้พวกเธอแข็งแกร่งขึ้นกับโลกภายนอก อยากบอกเธอดังๆว่า สู้น่ะครับ และเวลาที่เหลือทั้งหมดที่ได้อยู่ที่นั่น ให้สนุกและค้นหาอะไรดีๆจากที่นั่นให้มากที่สุด
แต่.. โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณอีกต่อไปแล้ว
ผมเอาใจช่วย และเป็นกำลังใจให้พวกเธอ จริงๆ
เหตุเกิดเมื่อ 14/3/2550

Create Date : 25 ธันวาคม 2553		2 comments
Last Update : 23 มีนาคม 2554 1:33:27 น.
Counter : 1064 Pageviews.
Share Tweet