|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | |
|
|
|
16 กุมภาพันธ์ 2549
|
|
|
|
Buddy Guy Bring'em In
ชายชราผิวหมึกวัยร่วม 70 กีต้าร์เฟนเดอร์ในมือ ยิ้มร่าเงยหน้ากึ่งท้าทายกึ่งเชิญชวน บัดดี้ กายยืนตระหง่านอยู่กลางซอยแห่งหนึ่ง ท้องฟ้าครามสดใส มองไปแทบไม่พบผู้คน เว้นแต่ไกลออกไปมีแม่บ้านแก่ๆเดินข้ามถนน
นี่คือภาพปก Bringem In ที่ตีความได้ไม่ยากว่า กายกำลังประกาศก้องส่งสาสน์ท้ารบจากนักกีต้าร์ทุกสถาบัน ใครก็ได้ ลงมาแจมกับข้าได้เลยที่นี่ บัดดี้ กายคือ Bluesiest Man Alive นักกีต้าร์บลูส์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่มีชีวิตอยู่ในปัจจุบัน ระดับเดียวกับท่านบี.บี.คิง เป็นเรื่องตลกที่เขาเพิ่งได้รับเกียรติเสนอชื่อเข้า Rock And Roll Hall Of Fame เมื่อปีที่แล้วนี้เอง ระดับบัดดี้ กายน่าจะขึ้นหึ้งไปนานแล้ว BringEm In ไม่ถึงกับเป็นอัลบั้มรวมดาวหรือร้องคู่ทั้งอัลบั้ม มีแค่บางแทร็คเท่านั้น ซึ่งผมก็คิดว่าเป็นไอเดียที่ถูกต้องเพราะการรวมดาวยกแผ่นแบบนั้นมันเกร่อไปแล้ว สตีฟ จอร์แดนมือกลองผิวดำและโปรดิวเซอร์ดาวรุ่งคุมตำแหน่งโปรดิวเซอร์ (สตีฟเป็นมือกลองของ John Mayer Trio) เสียงร้องและฝีมือกีต้าร์ของกายอยู่ในระดับท็อปฟอร์ม ลีลาดนตรีใน Bringem In ไม่ใช่บลูส์บริสุทธิ์ กายและจอร์แดนดูจะพยายามทำมันออกมาให้เป็นดนตรีร่วมสมัยที่อยู่ที่ใดที่หนึ่งระหว่างบลูส์ โซล และริธึ่มแอนด์บลูส์ ความดิบสดดุดันแบบที่คุณจะหวังจากงานของบัดดี้ กาย อาจจะมีให้ไม่มากนัก ตรงข้าม Bringem In เต็มไปด้วยเนื้อดนตรีละเมียดที่ทุกโน้ตผ่านการชั่งตวงวัดมาอย่างปรานีต ไม่ได้หมายความว่ามันจะจริงจังน่าเบื่อหน่าย แค่ได้ฟังกายงัดลูกโซโลไม่ซ้ำหน้าออกมาในแต่ละเพลงก็สุดจะคุ้มแล้ว แขกรับเชิญดังๆที่โดดลงมาสนทนากีต้าร์กับกายมีด้วยกันสี่คน คนแรกคือ..ลองเดาสิครับ...คาร์ลอส ซานตาน่า (กำลังทำสถิติโลกเพลงคู่อยู่) ในเพลง I Put A Spell On You กายและคาร์ลอสดวลกีต้าร์กันได้ดุเดือดยาวเหยียดสมศักดิ์ศรี นอกจากบัดดี้จะเป็นมือกีต้าร์ชั้นยอดแล้ว เขาก็ยังได้รับการยกย่องว่าร้องเพลงบลูส์ได้เขย่ากึ๋นยิ่งนัก Aint No Sunshine ที่กายประชันกับเทรซี่ แชปแมน และ Ive Got Dreams To Remember กับจอห์น เมเยอร์ เป็นตัวอย่างทียอดเยี่ยม แต่ถ้าอยากฟังกายร้องแบบโหดๆก็ต้อง Cut You Loose ที่เป็นเพลงที่ดิบและให้อารมณ์ live ที่สุดในอัลบั้มด้วย (ยาวกว่า 7 นาที) แขกอีกคนคือ คีธ ริชาร์ดส์แห่งหินกลิ้งที่มาฝากไลน์กีต้าร์ไพเราะมากๆไว้ใน The Price We Gotta Pay มีเพลงที่กายแต่งเองอยู่เพลงเดียวในแผ่นนี้คือ What Kind Of Woman Is This ที่ออกไปทางเซ็กซี่ ขี้เล่น ในแบบหลายๆเพลงของเขาในอดีต และถ้าคุณแปลกใจว่าทำไมกายถึงเลือกเปิดอัลบั้มด้วย Now Youre Gone ที่ช้าโหยหวน และกายร้องด้วยเสียงหลบตลอด คำตอบอาจจะเป็นเพราะว่าเขาเพิ่งผ่านการหย่าร้างมาหมาดๆ Somebodys Sleeping In My Bed เป็นอีกเพลงที่กายร้องราวกับเป็นชีวิตจริงของเขา เศร้าโคตร ขอสรุปว่าถ้าคุณรักเพลงบลูส์แม้แต่นิดเดียว คุณต้องมี Bringem In ครับ
กายเล่าว่า แม่เขาเคยบอกว่า ถ้าจะเอาดอกไม้อะไรมาให้เธอ ก็รีบเอามาตอนนี้ เพราะตอนอยู่ในหลุม เธอก็ไม่อาจจะดมดอมหอมกลิ่นมันได้แล้ว สำหรับการได้รับเชิญเข้า Rock And Roll Hall Of Fame กายพูดขำๆว่า ผมเริ่มจะได้กลิ่นบ้างแล้วล่ะ
Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2549 |
|
8 comments |
Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2549 15:12:09 น. |
Counter : 2071 Pageviews. |
|
|
|
| |
โดย: Agent Fox Mulder IP: 61.47.126.165 16 กุมภาพันธ์ 2549 20:33:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: winstoN IP: 61.47.124.113 16 กุมภาพันธ์ 2549 21:23:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: ว. ณ บูกี้ IP: 61.47.124.113 16 กุมภาพันธ์ 2549 21:24:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: กึ่งยิงกึ่งผ่าน IP: 61.91.96.190 17 กุมภาพันธ์ 2549 1:05:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: ว IP: 221.128.107.68 17 กุมภาพันธ์ 2549 8:04:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: blueframe IP: 61.7.128.235 17 กุมภาพันธ์ 2549 11:36:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: 5150_b IP: 58.8.244.149 27 กุมภาพันธ์ 2549 7:57:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: Bluesman IP: 58.8.182.39 26 มิถุนายน 2552 11:46:34 น. |
|
|
|
| |
|
|
winston |
|
|
|
|
ผมฟังชุดนี้ไม่กี่ครั้งนัก ฟัง John Mayer Trio บ่อยกว่าซะอีก เพราะหลงๆ ลืมๆ ว่ามีอัลบั้มนี้อยู่ด้วย เพลงนึงที่ผมชอบคือเพลงคัฟเวอร์ของป๋าบ๊อบ Lay Lady Lay เสียงร้องของบัดดี้ดูงัวเงียดีจริงๆ
ส่วนตัวผมไม่ค่อยชอบฟังพวกบลูส์ร่วมสมัยเท่าไหร่นัก และอัลบั้มนี้ก็ออกไปทางร่วมสมัยมากซะด้วย เหมือน John Mayer Trio ที่ตอนแรกฟังชื่อแล้วนึกว่าจะบลูส์จัดๆ แต่ที่ไหนได้ มันก็ยังเป็นลูกผสมที่ผสมป๊อบไว้ซะเยอะอยู่ดี
แต่ผมก็ยอมรับว่านี่คืองานลูกผลสบลูส์ชั้นดีชุดหนึ่งเลยล่ะครับ แค่ฟังฝีมือกีตาร์ของบัดดี้คนเดียวก็คุ้มแล้ว