Ryan Adams "29" Ryan Adams 29 (2005) Reviewd by Kongtoon Ruaytae 5.5/10 มาอีกแล้วครับ อัลบั้มใหม่ของไรอัน อดัมส์ ปีนี้อดัมส์ออกงานด้วยความถี่พอๆกับนิตยสาร Soundmag (เครือญาติรุ่นพี่ผู้ล่วงลับของ HOOK หนังสือรายเดือนที่ออกปีละ 4 เล่ม !??) นี่เป็นอัลบั้มที่สามของเขาในปีนี้ ต่อจาก Cold Roses และ Jacksonville City Nights ซึ่งมีรีวิวใน HOOK ฉบับ .(เติมหน่อยครับ) ตามลำดับ แผ่นที่ผมได้มาเป็นแผ่น demo (ซีดีอาร์ยี่ห้อโซนี่ ) ที่ไม่มีรายละเอียดอะไรมากไปกว่าชื่อศิลปิน,อัลบั้มและชื่อเพลง งานนี้ก็ต้องเหนื่อยกันหน่อย เพราะกำหนดออกอัลบั้มจริงๆนั้นอีกสิบกว่าวัน (นับจากตอนที่เขียน) แต่ก็เป็นการทดลองในการฟังที่น่าสนใจที่ผมจะต้องพุ่งสมาธิไปที่ตัวเพลงเพียงอย่างเดียว ถ้าข้อมูลอะไรตกหล่นผิดพลาดก็ต้องขออภัย แวบไปดูหน้าปกใน amazon.com มา ดูเหมือนจะเป็นภาพสีน้ำที่สวยงามแบบสยองๆดี 29 เป็นงานที่เคร่งเครียดกว่าสองอัลบั้มก่อนอย่างชัดเจน ไรอันมาในนามศิลปินเดี่ยวไม่พ่วงชื่อวง The Cardinals ต่อท้าย (แต่ก็มีสมาชิกในวงมาเล่นด้วยบางคน) คนที่ไม่ชอบฟังเพลงยาวๆก็คงจะเหนื่อยกันหน่อยเพราะ 6ใน9เพลงของ 29 นั้นยาวเกินกว่า 5 นาที ถ้าไม่นับไทเทิลแทร็คและ The Sadness ทุกเพลงที่เหลือจะเป็นบัลลาดสโลว์โมชั่นที่ใช้เครื่องดนตรีเบาบาง ในขณะที่เนื้อหาก็ยังเป็นการมองและเล่าเรื่องในด้านมืดของจิตใจ ชีวิต และสังคมเสียเป็นส่วนใหญ่ 29 ไม่ใช่งานที่คุณจะฟังขณะล้างจานหรืออ่านนิยายไปด้วยได้ มันต้องการความตั้งใจฟังเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ เริ่มอย่างน่าประทับใจด้วย ไทเทิลแทร็ค ร็อครวดเร็วสไตล์ Grateful Dead ผสมนีล ยัง กีต้าร์ปราดเปรียว เสียงร้องกระแทกกระทั้น ไรอันทำเพลงแนวนี้ได้เยี่ยมมาก น่าเสียดายที่ไม่มีเพลงแบบนี้อีกเลยในแผ่น Strawberry Wine กีต้าร์ แบนโจ และ เบสเบาๆ คลอเสียงร้องแบบแมวครางตลอดเพลง เมโลดี้สวย และเป็นไม่กี่เพลงของไรอันในปีนี้ที่มีเนื้อหาออกแง่บวก ติแต่ว่ามันยาวเกินงามไปหน่อยตั้ง 8 นาที (โดยปรกติผมไม่มีปัญหากับความยาวของเพลงป๊อบ ถ้ามันมีอะไรที่จำเป็นต้องยาว) Nightbirds เปียโนบัลลาดที่มีเซอไพรซ์ท้ายเพลงด้วยการใส่เอ็คโค่เต็มเหนี่ยวในเสียงร้องของไรอันแบบไร้ที่มาที่ไปเล่นเอาคนฟังสะดุ้ง Blue Sky Blues เป็นเพลงช้าที่เวิร์คที่สุดในแผ่น ชอบการเขียนเนื้อของไรอันที่อุปมาด้วยการเว้าวอนให้เมฆครึ้มควบแน่นเป็นหยาดฝนลงมาเสียทีเถิด อย่าแบกภาระนั้นอยู่ต่อไปเลย Blue sky when you gonna learn to rain? Let yourself go blue for once Let go of that weight You've been carrying เสียงร้องของไรอันโดดเด่นเป็นพิเศษเมื่อถูกโอบอุ้มด้วยแค่เปียโนและเครื่องสายไม่กี่ชิ้น The Sadness เป็นร็อคหนักๆอีกเพลง แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะสนุกสนาน ทุกเสียงเต็มไปด้วยความกดดัน ไม่เว้นแต่ไลน์กีต้าร์และกลองที่ชวนให้นึกถึงหนังคาวบอยเก่าๆ 29 เป็นงานที่ไรอันบันทึกเสียงก่อน Jacksonville และ Cold Roses ตามลำดับ ดังนั้นจะว่าไรอันหมดมุขตอนปลายปีก็คงไม่ถูกทีเดียว แต่ก็ต้องเรียนตรงๆว่ามันขาดเอกภาพ,มีความน่าฟังน้อยกว่าสองอัลบั้มนั้น และเหมาะสำหรับแฟนไรอันจริงๆเท่านั้นครับ Create Date : 27 มกราคม 2549 Last Update : 27 มกราคม 2549 23:54:39 น. 0 comments Counter : 558 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก