บล็อกนี้เกิดขึ้นเพราะความโมโห... (และความขี้บ่นของ จขบ. -_-)

เรื่องของเรื่องคือเมื่อครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมา ซ้อนท้ายจักรยานพ่อจะกลับบ้าน ซึ่งอิซอยนี้ถนนมันเป็นถนนเลนส์เดียว แต่ตรงปากซอยจะแบ่งออกเป็นสองเลนส์ สำหรับรถที่จะเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวา ข้างหน้าเป็นแจ๊สชมพูจอดอยู่เลนส์ซ้าย แต่ไม่ยอมเลี้ยวนะ พ่อก็งงว่ามันจะจอดทำไม ไฟกระพริบก็ไม่เปิด พอขี่จักรยานจะผ่านไปเท่านั้นล่ะ

ผ่างงงง!!!

คนที่อยู่ข้างในรถ เปิดประตูออกมากระแทกเข่าอิข้อยเต็ม ๆ

ถามว่ากระแทกยังไง คือมันไม่ได้กระแทกข้าง ๆ ขาเรานะ แต่ประตูรถแบบกระแทกมาตรงกลางเข่าเราพอดีเลย... จังหวะดีไปมั้ย? ถามว่าเป็นยังไง?

เจ็บมาก(สิวะ)

เราลงไปนั่งยอง ๆ กับพื้นเลย เข่าปวดตุ๊บ ๆๆๆๆ ตอนนั้นนี่โคตรโมโหอ่ะแต่หูก็ยังได้ยินเสียงคนคุยกันนะ...

เป็นไรมากมั้ยคะ #ให้กุลองเปิดประตูกระแทกแสกหน้าเมิงมั่งมั้ยคะ จะได้รู้ว่าเป็นไรมากรึเปล่า)

เห็นมั้ย เพราะเธอแหละมัวแต่เร่ง ๆ ให้เปิดประตู #ไม่ต้องไปด่าคนขับ เมิงก็ผิด เค้าสอนกันสมัยไหนแล้วว่าให้มองซ้ายมองขวาก่อนเปิดประตูลงจากรถ นี่มันประเทศไทยที่เต็มไปด้วยแก๊งเด็กแว๊นซ์นะว้อย นี่ถ้าเจอเด็กแว๊นซ์เกรียน ๆ อารมณ์ร้อน ๆ โดนยิงหัวป้างแล้ว

ตอนนั้นพ่อเราก็หันมาถามเราว่าเป็นไรมั้ย เราก็แบบ... ไม่ได้ตอบ กระโดดขึ้นรถจักรยานละบอก เออ กลับบ้าน คือขาไม่ได้หักอ่ะนะ บอกว่าเป็นแล้วเค้าจะทำไรให้เราได้อ่ะ? จะพาไปหาหมอเหรอ? จะพาไปซื้อยาเหรอ? จะทำอะไรให้เหรอ?

ที่แน่ ๆ คือตอนนี้รู้เลยว่ามันต้องเขียวและบวมมากแน่ ๆ รู้ว่าเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่เราเจ็บและโกรธ จะบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่ใช่ เพราะมันเป็น! และจนถึงตอนนี้ก็ยังเจ็บอยู่ มะกี้ก้มไปดู... เออ ขากู ไม่รอดแน่แล้ว แถมปกติเราก็ตัวเขียวช้ำง่ายอยู่แล้ว ถ้าเจ็บเพราะความโง่ของตัวเองนี่จะไม่บ่นไรเลย นี่ดันเจ็บเพราะความประมาทของคนอื่น 

มานึกอีกที ถ้าเค้าเปิดมากระแทกขาพ่อเราคงแย่แน่ เพราะกระดูกคนแก่มันเปราะ ไม่เหมือนกระดูกหนุ่มสาว ๆ เคยได้ยินมั้ยว่าคนแก่บางคนแค่หกล้มข้อเท้าพลิกนิดเดียวขาก็หักแล้ว หรือถ้าเราซ้อนมอไซค์แล้วโดนแบบนี้ รถคงล้ม ขาเขอหน้าเน่อคงแหกไปแล้ว

เอาเหอะ จะคิดซะว่าเป็นความโชคดีบนความโชคร้ายละกัน (แม่ม... ยังโมโหอยู่)

ทำอะไรบนความไม่ประมาทนะคะ ถ้าไม่แคร์ว่าตัวเองจะเดือดร้อน ก็อย่าให้คนอื่นต้องมาเดือดร้อนด้วย

มาบ่นแค่นี้แหละ ไปและ

บล็อกนี้เขียนเมื่อ 15-10-12