โลกว่าง กับ จิตว่าง

รวมกันเข้า เป็นเรื่องความว่างโดยสมบูรณ์

โลกว่างหรือทุกสิ่งทุกอย่างว่าง

เพราะไม่มีอะไรเป็นตัวเรา

หรือเป็นของของเรา

ว่าง คำที่หนึ่ง ก็คือ โลกว่าง

ว่าง คำที่สอง ก็คือ จิตว่าง

จิตว่าง ( บริสุทธิ์ สะอาด สงบ ร่มเย็น )

คือจิตที่ไปรู้ความจริงข้อนี้เข้า

รู้ว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่จะเป็นเราเป็นของเราได้

ยกเอาจิตภายในนี่ เป็นผู้รู้สึก ว่าไม่มีอะไรเป็นตัวเรา

ของเราได้เลย รู้อย่างนี้จิตก็ว่างจากความสำคัญมั่นหมาย

หรือว่างจากอุปาทาน( ความยึดมั่นถือมั่น )

เมื่อไม่รู้ว่าจะไปจับอะไรมาเป็นตัวเรา

หรือเป็นของเรา ถ้าไม่เรียกว่าจิตว่างจะให้เรียกว่าอะไร

ที่ไม่ไปจับฉวยเอาอะไรมาเป็นตัวเรา หรือของเรา

เป็นจิตที่ว่างจากตัวฉัน และของฉันอยู่เสมอ 

ก็ต้องเรียกว่า “ จิตว่าง ”

เอาเรื่อง โลกว่างกับเรื่อง จิตว่าง นี้มารวมกันเข้า

เป็นเรื่องความว่างโดยสมบูรณ์

พึงจำไว้เสมอว่าทำงานนั่นแหละ คือ การปฏิบัติธรรม

คนโง่ ๆไม่เชื่อคนที่ว่า “ จิตว่างทำงานไม่ได้นั้น”

พวกคนเหล่านี้เขาไม่เชื่อไม่เชื่อคำพูดที่บอกว่า

การทำงานนั่นแหละคือการปฏิบัติธรรม

เขาไม่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องอย่างเดียวกัน

เมื่อเข้าใจเรื่องทำงานด้วยจิตว่าง(บริสุทธิ์ สะอาด สงบ ร่มเย็น)

 ไม่ได้ก็ต้องเข้าใจว่าการทำงานนั่นแหละ

คือการปฏิบัติธรรมไม่ได้อยู่นั่นเอง

ถ้าเข้าใจได้พร้อมกันหมดว่าเป็นอยู่ด้วยจิตว่าง

ก็ได้ทำงานด้วยจิตว่างก็ได้แล้ว

อันนั้นแหละคือการปฏิบัติธรรมไม่ต้องแยกไปปฏิบัติธรรมที่วัด

หรือโอกาสอื่น การทำงานนั่นแหละ

คือโอกาสที่จะเกิด ตัวกู-ของกู ได้มาก

ในที่สุดให้มีการเป็นอยู่ด้วยจิตว่าง(บริสุทธิ์ สะอาด สงบ ร่มเย็น)

ทำงานด้วยจิตว่างนี้ต้องทำให้ได้ เป็นสิ่งที่ทำได้โดยแน่นอน

แม้มีคนสักสองสามคนในหมู่คนหลายร้อยคนหลายร้อยล้านคน

ในโลกที่มีกี่พันล้านคนก็ตามเถิดเป็นอยู่ด้วยหลักธรรม

เรื่องสุญญตาของพระพุทธเจ้านี้ก็ยังอยู่ได้

เป็นอยู่ด้วยจิตว่างทำงานด้วยจิตว่างเพียงนี้ก็ได้