ส้นสูง แผ่นดินไหว ริกเตอร์หัวใจ 20.00 น. ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ 19.45 น. ณ ปั๊มน้ำมันแถวบ้าน เรา : เต็มถังค่ะ เด็กปั๊ม : 980 บาทครับ 19.20 น. พ่อ : อยู่ไหนแล้วลูก เรา : ท้อปส์-ปิยรมย์ ซื้อของอยู่ พ่อ : งั้นพ่อรอกินข้าวนะ 18.35 น. แม่ : อยู่ไหนแล้วลูก เรา : สุขุมวิท 62 อ่ะ รถติด แม่ : แม่ไม่ทำกับข้าวนะวันนี้ กินไรปากซอยมั้ย เรา : ข้าวหมูกรอบ *พิเศษ* 18.02 น. เรา : แกจำเรื่องที่คุยกันเมื่อกลางวันได้มั้ย ริกเตอร์น่ะ เพื่อน : เออจำได้ กำลังคิดอยู่เลยว่าบังเอิญจัง 17.50 น. แม่ : อยู่ไหนแล้วลูก เรา : พึ่งออกจากตึกมาได้เนี่ย รถติดอยู่หน้าตึก ใช้เวลาเกือบ 2 ชม. กว่าจะออกจากตึกได้ ถ้าตึกถล่มป่านนี้คงตายไปแล้วเนอะ แม่ : แม่ก็ว่ามันไม่น่ารุนแรงแหละ ไม่งั้นต้องรู้สึกบ้างแล้ว ขับรถกลับบ้านดีๆ นะลูก 17.47 น. เพื่อน : แก... อยู่ไหนแล้ว เรา : เออ... พึ่งเลี้ยวออกจากตึก แกล่ะ เพื่อน : ออกมาแล้วเหมือนกัน ตอนนี้อยู่ ถ. นราธิวาส เรา : อ้าวไปทางนั้นหรอ ชั้นรอเลี้ยวขวาเข้าสาทรอยู่ เพื่อน : ชั้นว่าทางนั้นรถติดชัวร์ ทางนี้เร็วกว่า เรา : เออ... ยังเหนื่อยไม่หายเลยว่ะ กุจะเป็นลม เพื่อน : ก็ว่างั้นแหละ หน้าแกซีดมากเลยรู้มั้ย เรา : จริงดิ โคดเหนื่อยเลยว่ะ เพื่อน : ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะมีวันที่ต้องลงบันไดหนีไฟจากชั้น 50 หนีแผ่นดินไหว เรา : ก็ว่า... ขาสั่นพั่บๆ เลย นี่ยังเหนื่อยอยู่เลย กุว่าเพราะอิส้นสูงนิแน่เลย แมร่งตั้ง 4 นิ้ว เพื่อน : สงสัยว่ะ เพราะชั้นไม่สูงขนาดนั้นยังขาแทบหัก เออแค่นี้ก่อนนะ ขับรถก่อน 17.17 น. เรา : แม่... เหนื่อยจังเลย เหมือนจะเป็นลม แม่ : จะเป็นลมก็อย่าขับรถเลยลูก เรา : เนี่ยอยู่บนรถแล้ว รถติดอยู่ แม่ : อ้าวหรอ... งั้นหาอะไรกินสิลูก ขนมอะไรก็ได้ เรา : บนรถไม่มีขนมอ่ะ แม่ : น้ำเปล่าก็ไม่มีเลยเหรอ เรา : มีๆ น้ำเปล่า แม่ : กินน้ำไปก่อนเยอะๆ ละกันนะ เรา : อืมๆ 17.06 น. เรา : พ่อ ทำไงดีแผ่นดินไหว พ่อ : อ้าวหรอ แล้วนี่อยู่ไหน เรา : อยู่บนรถ เนี่ยทางตึกเค้าให้ทุกคนออกจากตึก หรือจริงๆ ควรจะหนีไปเลยดี แต่แม่บอกให้มาเอารถ พ่อ : คนอื่นๆ ล่ะ เรา : ก็เพื่อนๆ ก็มาเอารถกันทุกคนเลย พ่อ : งั้นก็ขับรถกลับบ้านมาน่ะแหละ คงไม่มีอะไรแล้วล่ะ เรา : อืมๆ รถติดมากกก แถวยาวเหยียด จะได้ออกจากตึกมั้ยเนี่ย เพื่อนอุตส่าห์เดินออกจากรถที่จอดติดอยู่ข้างหน้า มาหาเราที่รถด้วยความเป็นห่วง เพราะโทรหาเราไม่ติด ขอบใจมากนะแก ชั้นไม่เป็นไรหรอก ไปขึ้นรถเถอะ B5 Floor ... แฮ่กๆ B4 Floor ... ไม่ไหวแล้ว ขอพักก่อน B3 Floor ... ต้องสาวราวบันไดลากสังขารตัวเองลงมาชั้นล่าง B2 Floor ... จะตายแล้ว B1 Floor ... เดินตามรปภ. ไปลงบันไดหนีไฟของที่จอดรถ เรา : เพื่อนๆ จะลงไปเอารถป่าว เพื่อนๆ : ลงสิๆ น้อง : พี่ๆ เดี๋ยวหนูลงไปด้วย เรา : อย่าลงไปเลย ไปรอพวกพี่นอกตึกนะ น้อง : ไม่เป็นไรพี่ ลงไปด้วยกัน เพื่อน : อย่าลงไปเลย ไปรอพี่ฝั่งตรงข้ามนะ เดี๋ยวพี่เอารถแล้วไปรับ เรา : นั่นสิ ยังไงน้องรอดก็ยังดีนะ พี่ฝากลูกค้าบริษัท xxx ด้วยนะ แล้วถ้าสารคดีมาถ่ายทำก็อย่าลืมพูดถึงพวกพี่นะ (อ่ะนะยะหล่อนยังมีอารมณ์เล่น) M Floor ... ในที่สุด! พวกเราเห็นประตูแล้ว ใกล้แล้ว 2 . . . 3 ... สู้โว้ย! . . . 6 . . . 7 . . . 10 ... มีลานกว้างๆ พอพักยืนได้ เพื่อนๆ เราไม่พักนะ ขืนหยุด เราไปต่อไม่ไหวแน่ . . . 18 ... ไม่ไหวแล้วนะ ขาสั่นพั่บๆ เลย จะหน้าทิ่มแล้ว ไม่รู้หอบหิ้วสังขารตัวเองลงมาถึงนี่ได้ไง นึกถึงสารคดี 9/11 ที่เคยดู เริ่มเข้าใจความรู้สึกนิดๆ . . . 22 ... ชั้นเดิมก่อนย้ายไปอยู่ชั้น 50 ถ้ายังอยู่ชั้นนี้ป่านนี้ก็ถึงข้างล่างไปนานแล้ว ไม่รู้จะย้ายไปอยู่สูงๆ ทำไม๊ ไม่เข้าใจ (นึกถึงเมื่อนานมาแล้วที่ไฟไหม้ หนีจากชั้นนี้แหละ) . . . 25 ... พึ่งครึ่งทางเองหรอ แฮ่กๆๆๆ ถอดรองเท้าดีมั้ยวะ ขาสั่นไปหมดแล้ว รองเท้าส้นสูงทำพิษ ถอดรองเท้าดีมั้ยเนี่ย . . . 26 ... เหงื่อไหลไคลย้อย . . . 35 ... เหงื่อไหลพลั่กๆ เหนื่อยวุ้ย . . . 40 . . . 45 ... พึ่งชั้นนี้เองหรอ เริ่มเมื่อยแล้วนะ . . . 46 Floor 16.38 น. โทรหาแม่ดีกว่า เผื่อมีคำแนะนำอะไรดีๆ เพราะแม่ชอบดูสารคดีพวกรอดชีวิตจากอุบัติภัยทั้งหลายแหล่ เรา : แม่ ทำไงดีอ่ะ (เสียงร้อนรน) แม่ : มีไรลูก เรา : แผ่นดินไหว เค้าให้อพยพออกจากตึก แม่ : อ้าว... ก็ลงลิฟท์มาสิ เรา : (นึกในใจ... นี่โทรหาถูกคนป่าวหว่า) แต่ปากพูด... เค้าตัดลิฟท์ไปแล้ว แม่ : งั้นก็ลงทางบันไดหนีไฟ เรา : ก็เนี่ยอยู่บันไดหนีไฟ แม่ : อ้าวหรอ... งั้นเดี๋ยวก็ถึงชั้นล่าง เรา : แม่... ที่ทำงานอยู่ชั้น 50 นะ แม่ : เออใช่... แม่ลืมไป แล้วนี่อยู่ชั้นไหนแล้วลูก เรา : พึ่งชั้น 48 แม่ว่าหนีไปเลยดี หรือไปเอารถก่อนดี แม่ : ก็ไปเอารถ แล้วกลับบ้านเลยสิ เรา : ไปเอารถเกิดตึกถล่มทำไงอ่ะ รถติดชัวร์ แม่ : ตอนแผ่นดินไหวรู้สึกอะไรมั้ย เรา : ไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย แม่ : งั้นแม่ว่าไม่มีอะไรหรอก ทำใจดีๆ ไว้ ไม่ต้องตื่นตระหนก เรา : อืมๆ แค่นี้ก่อนนะ 50 Floor ณ ประตูหนีไฟ เพื่อนๆ ในกลุ่มและคนอื่นๆ มาออกันหน้าประตูหนีไฟ โชคดีมีประตูหนีไฟหลายโซน คนอื่นๆ ในออฟฟิศก็กระจายกันไป 16.32 น. เฮ้ย... เพื่อนรู้ป่าววะว่าแผ่นดินไหว เลยรีบวิ่งไปหาเพื่อนที่ห้องประชุม ปรากฎไม่มีใครอยู่ในห้องเลย วิ่งเลี้ยวกลับออกมา เพื่อนรู้เรื่องแล้วเดินกลับมาเอาของพอดี 16.30 น. วิ่งหน้าตั้งกลับมาที่โต๊ะ หยิบมือถือยัดลงกระเป๋าถือ คอมเคิมไม่ shut ดง shut ดาวน์ มันแล้ว ยัดลงกระเป๋าคอมก่อน (รู้ว่าผิดหลักการอพยพนะ ของพวกนี้ควรทิ้งเอาไว้ แต่กลัวไม่ได้เข้า blog มากกว่า เป็นเอามากนะเรา) 16.28 น. ฮือฮา ฮือฮา ... เกิดไรขึ้นอ่ะ ทำไมทุกคนคุยกันเสียงดัง ลุกขึ้นยืนกันใหญ่ ดูตื่นตกใจ เก็บข้าวเก็บของ อ้าวเฮ้ย... มีแผ่นดินไหว ทางตึกประกาศให้ทุกคนออกจากตึก (ประกาศตอนไหนวะ ไม่เห็นได้ยิน ว่าแต่แผ่นดินไหวหรอ ไม่เห็นรู้สึก) ได้ยินคนอื่นพูดกันแว่วๆ ว่า คนตึกอื่นเค้าหนีกันหมดแล้ว 16.20 น. คิกๆ คักๆ เม้าท์เรื่องผู้ชายกับน้องที่ทำงานอยู่ ไม่รู้ชะตากรรมในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเลย 13.00 น. คุยกับเพื่อนปรึกษาเรื่อง... จะอะไรซะอีกล่ะ นอกจากเรื่องผู้ชาย เรา : แกตอบมานะว่ามีอาการเหล่านี้รึเปล่า เพื่อน : อาการไรหรอ เรา : ชอบเอามือถือมาดูบ่อยๆ เอ๊... มีโทรศัพท์หรือ sms มาแล้วไม่ได้ยินป่าวน้า เพื่อน : เออเป็น เรา : ชอบตัดภาพกลับไปนึกถึงบทสนทนาเมื่อคืน นั่งๆ ทำงานอยู่ อ่ะ...นึกอีกแล้ว เพื่อน : เออๆ เป็นๆ เรา : จากที่ทำกิจกรรมอะไรอยู่ พอเค้าโทรมาปุ๊บ วิ่งไปรับเข้าห้องคุย เลิกเลยกิจกรรมทั้งหลายแหล่ เพื่อน : เออๆๆ เป็นๆๆ ยิงไปอีกหลายคำถาม ก่อนสรุป... เรา : เออ นั่นแหละ ชัดแล้วแก ว่าแต่กี่ริกเตอร์ เพื่อน : ริกเตอร์ไรวะ เรา : ริกเตอร์ที่วัดแรงสั่นสะเทือนแผ่นดินไหวไง เพื่อน : อ๋อ แล้วมันเกี่ยวไรวะ เรา : ก็อยากรู้ว่าตอนนี้แกได้รับแรงสั่นสะเทือนกี่ริกเตอร์ไปที่หัวใจ (โห...มุก คิดได้ไง) เพื่อน : 555+ คงประมาณ 9 ริกเตอร์ได้มั้ง แรงสั่นสะเทือนทำลายซะราบคาบแล้ว นั่งขำกันกระจาย ไม่คิดเลยว่าจะกะผิดไปนิดหน่อย จริงๆ 6.1 ริกเตอร์ ณ เวลา 15.56 น. กลับมาถึงบ้าน อยู่ๆ ก็นึกย้อนหลังกลับไปเป็นฉากๆ เลย คิดถึงหนังเรื่องอะไรน้า อ๋อ... Memento เลยกะว่าบันทึกย้อนหลังดีกว่า เช็คเวลาจากมือถือ+กะเอาคร่าวๆ ซึ้งถึงคุณค่าของเวลา หนึ่งวินาทีก็มีค่า   Create Date : 16 พฤษภาคม 2550 11 comments Last Update : 17 พฤษภาคม 2550 0:49:01 น. Counter : 844 Pageviews. Share Tweet

สไตล์การเขียนแบบนี้เท่มากมาย วันหลังผมเอามั่ง ว่าแต่ ไม่อยากจะคิดถึง การวิ่งออกจากตึกจากชั้น 50 เล้ยยยยยยยยยย   โดย: pecochan 17 พฤษภาคม 2550 3:42:46 น.

Excellent job !!! อ่านแล้วชอบมากมายเลยอ่ะแก สนุกมาก เหมือนหนังฉายซ้ำเลย อิอิ ในฐานะที่ชั้นเป็นเพื่อนร่วมในเหตุการณ์หนีแผ่นดินไหวกับแก ขอบอกว่า โอ๊ย...เหนื่อยมาก แทบเป็นลม แต่แกน่ะ ท่าทางไม่ไหวแล้วจริงๆ ชวนถอดรองเท้าแกก็ไม่ ตอนแรกยังตกใจเลย ว่าจะขน notebook ลงไปจากชั้น 50 เนี่ยนะ จะไหวไหมนั่น แต่แกก็ไหว ( แอบงง ว่าไหวได้ไงวะ มารู้เหตุผลว่าเพราะกลัวไม่ได้เข้า blog ถึงแก่อึ้งเลยนะเนี่ย ) สุดท้ายก็ถึงบ้านกันอย่างปลอดภัย ขอชมอีกที เขียนได้สนุกมากๆๆๆๆๆๆ ปล. ไม่เขียนบทสนทนาระหว่างเดินลงมาจากชั้น 50 ล่ะ น่าจะเพิ่มความสนุกสนานมากกว่านี้นะ อิอิ   โดย: มินามิจัง IP: 202.57.129.103 17 พฤษภาคม 2550 11:28:13 น.

*อ่านย้อน ข้างล่างไปข้างบน* haha ถ้ามาอยู่ญี่ปุ่น คงได้ฝึกให้ชินกับแผ่นดินไหวเลยค่ะ เกิดแผ่นดินไหวบ่อยมากๆ เมื่อก่อนตอนทำงาน ก็อยู่ชั้นสูงๆเหมือนกัน แต่ความที่แผ่นดินไหวบ่อย ในลิ้นชักจะมีถุงผ้าใบใหญ่มากๆ แล้วพอแผ่นดินไหว ก็จะโกยทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะ แล้วก็ถอดส้นสูง แบกถุงขึ้นบ่า แล้ววิ่งเท้าเปล่าลงบันได สภาพไม่ต่างกับ refugee haha~ ก็ต้องเตรียมตัวไว้นะคะ ไม่ใช่แผ่นดินไหวอย่างเดียว ถ้ามีไฟไหม้ก็ต้องเตรียมตัวด้วยค่ะ ทำงานตึกสูงๆ วิวสวย แต่ก็อีนตรายเหมือนกันค่ะ Take care~   โดย: MOMO 17 พฤษภาคม 2550 17:55:00 น.

มินามิจัง แค่นี้ก็ยาวแล้วอ่ะ ขืนเล่าทุกช็อตสงสัยอ่านกันไม่ไหว อิอิ   โดย: MaRiMeKKo 17 พฤษภาคม 2550 18:34:27 น.

คุณโมโม จากเหตุการณ์นี้ก็คิดเหมือนกันค่ะว่าจะหารองเท้าแตะมาไว้ใส่เผื่อเกิดไฟไหม้หรืออะไรก็แล้วแต่ก็จะได้เปลี่ยนได้ แต่เรื่องถุงผ้าใบใหญ่นี่ดีมากๆ เลยค่ะ เดี๋ยวเราไปหามาไว้ที่โต๊ะบ้างดีกว่า   โดย: MaRiMeKKo 17 พฤษภาคม 2550 18:37:25 น.

นิถ้าเป็นเราคงถอดรองเท้าวิ่งแล้ว .... แต่ใช้สติก่อนดีกว่าถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก เขียนดีนะคะ ....   โดย: Mix Love 17 พฤษภาคม 2550 19:36:31 น.

อ่านแล้วเหมือนวิ่งมินิมาราธอนเลยอ่ะ ถ้าวิ่งลงมาถึงชั้น 1 แล้วมีเหรียญให้นี่ใช่เลย   โดย: de_bouy IP: 203.113.51.7 17 พฤษภาคม 2550 20:46:15 น.

น้องปลา ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ เมื่อวานพี่กะลังนั่งพูดกับน้องติสตู เรื่องการเขียนแบบเล่าเรื่องย้อนไปมาอย่างหนัง memento เฮ้ย มาวันนี้น้องปลาเขียนแบบนั้นเลย สุดยอดมาก พี่ตะลึงเลยอ่ะค่ะ ฮ่าๆ ขำที่พูดกับคุณนายแม่ตอนวิ่งลงจากชั้น 50 น่ะ ขำก๊ากมาก ๆ ขำๆๆๆ แถมยังขำตอนที่กะลังเม้าธ์เรื่องหนุ่ม ๆ แบบไม่รู้ชะตากรรมอีกด้วย ปล.1 ดีใจที่เมืองไทยมีแผ่นดินไหวแล้ว (อ้าวเวร) ก็ไม่เคยมีกะใครเค้าเลย เอาซะทีไง ฮ่าๆ ปล.2 ธีมใหม่สวยเริ่ดดดดดดด ชอบบบบบบ ปล. 3 มาตามไปดูผมทรงใหม่ค่า ฮ่าๆ   โดย: MoneyPenny 17 พฤษภาคม 2550 21:56:51 น.

ฮ้า แผ่นดินไหวที่เมืองไทยเหรอค้า!!!! แบบว่าเพิ่งกลับมาจาก Ring of Kerry แถวนั้นไม่เห็นมีใครรู้เลยอ่ะ   โดย: Dublina 18 พฤษภาคม 2550 4:14:00 น.

คิกคิก แสดงว่าผมยังโชคดีกว่าแฮะ 23 ชั้น ขาเดี้ยงไป 3-4 วัน ถ้า 50 ชั้นนี่ผมคงเดินไม่ได้เป็นอาทิตย์แหงมๆ ได้เวลาออกกำลังกายกันแล้วเน้อ   โดย: พันธุ์หมาบ้า 21 พฤษภาคม 2550 9:31:04 น.

ง้า แบบว่าไม่ค่อยอิน เพราะระหว่างที่คนอื่นแผ่นดินไหว ผมอยู่ชั้น 30 แต่มันไม่ไหวอะ เลยอดระทึกเลย   โดย: pingpii 22 พฤษภาคม 2550 13:54:27 น.