Group Blog All Blog
|
+++ และแล้ววันที่ฉันรอคอยก็มาถึง +++  วันที่ 2 ธค ... ณ เช้าวันนั้น ... เดินวนเวียนอยู่ที่สนามบินแม่ฮ่องสอน ... คำตอบที่ได้รับ ยกเลิกเที่ยวบินช่วงเช้าหมด เพราะหมอกลงจัดไม่สามารถขึ้นบินได้ จะบินได้ก็บ่ายนู๊นแหละ ... เอางัยดีหล่ะ ... ตอนนั้นคิดแล้ว เราคงพลาดไม่ได้เห็นสุดที่รักแล้ว ... ทำใจสักพัก .. ไม่โทรหาใครแล้ว ... ปิดโทรศัพท์ทันที่ .. แล้วก็บอกกับตัวเองว่า ... วันนี้ไม่ได้เจอกันแล้ว ... แต่วันพรุ่งนี้ฉันต้องเจอเธอให้ได้ ... แต่วันนี้ขอทำใจ ขอโทษที่เงียบไปเฉยๆ ... แต่ก็รู้ว่าทุกคนเข้าใจ .... .... แล้วในที่สุด เช้าวันเสาร์ ... ก็ได้กลับมาทัน พบเธอ ... ฉันต้องนั่งรถผ่าน 1,864 โค้ง จากแม่ฮ่องสอน ... เพื่อมาขึ้นเครื่องที่เชียงใหม่... อยากจะบอกว่า ... กว่า 2 เดือน ก่อนที่เธอจะมา ... รู้สึกเหน็ดเหนื่อยในหลายๆอย่างที่ทำ รู้สึกท้อในหลายๆครั้ง และในหลายๆเรื่องที่ทำ .... เพียงไม่กี่วันก่อนเธอจะมา .... อยู่ๆชีวิตก็ผกผัน ให้ต้องเดินทางไกล ไปทำงาน ถึง เชียงราย เชียงใหม่ และแม่ฮ่องสอน ... ณ วันที่ต้องเดินทาง .. ยังมีอะไรค้างคามากมายที่จะเตรียมเพื่อเธอ ... แต่ทุกอย่างต้องยุติทั้งหมด ... เพื่อไปทำงานตามหน้าที่ในชีวิตจริง ... ในตอนนั้น ... กลัวเหลือเกินว่าจะกลับมาพบเธอไม่ทัน ... แต่ในวันนี้ ... กลับมาทัน .. มาทันเห็นรอยยิ้มของเธอ .... แต่ใครจะเชื่อ เมื่อวินาทีแรกที่เห็นเธอ ... ฉันกลับไม่รู้ว่าเป็นเธอยืนอยู่ตรงหน้า ... อะไรบังตาฉันไม่รู้ ... อาจจะเป็นเพราะ ฉันชินตากับภาพลักษณ์ของเธอในรูป ...เมื่อได้เห็นเธออยู่ตรงหน้า ... มันใกล้มากจนฉันไม่รู้ว่าเธอคือใคร .... ฟังดูแย่จัง ... แต่มันคือความจริง ... ใครจะไปคาดคิดว่าจะได้เห็นเธอในระยะปะชิดขนาดนั้น ... ฉันตั้งตัวไม่ทัน ... สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นกับฉันในวันนั้น ... มันเหมือนเป็นความฝันที่ยังคงตราตรึงอยู่ในหัวใจฉัน... บางสิ่งบางอย่างที่เกิดขึ้นไม่คิดว่าจะเป็นไปได้ แต่มันก็เป็นไปแล้ว ... มือที่ได้สัมผัส ... สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่เธอมอบให้ ... ขอบคุณที่ยืมมือมาให้ฉัน ... โดยที่ฉันไม่ได้เรียกร้อง ... ขอบคุณจริงๆ ...  ... อยู่ๆก็ได้รับโทรศัพท์ ให้ลงไปเตรียมตัวที่หน้าประตูโรงเรียน .. ตอนนั้น คิดว่าคุณชายยังไม่มา เลยนั่งเมาท์กะพี่ๆที่ชั้นสาม ฟู๊ดเซ็นเตอร์ ... พอรับโทรศัพท์เสร็จก็คว้ากระเป๋า ... วิ่ง แล้วก็วิ่ง ... วิ่งไปทั้งๆที่ไม่รู้ว่าวิ่งไปแล้วจะเจออะไร ... วิ่งจนมาถึง หน้าโรงแรม โทรศัพท์ดังอีก ..บอกให้มาเร็วๆ .. ตอนนั้นรู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น .... แล้วก็บอกตัวเอง อีกนิด เดียวก็ถึงแล้ว ... พอไปถึง ... ก็ได้เข้าไปในโรงเรียน ... แล้วก็ถึงตอนสำคัญ ... ตอนนั้น เดินมุ่งหน้าไปหอประชุมอย่างเดียว ... ก็คนพาเข้า ไม่ยักจะบอกว่าเจอร์รี่มาแล้ว ... เดินเข้าไปแบบงงๆอ่ะ ... รู้แต่ว่าตอนนั้ง มีกลุ่มคนเดินลงมาจากหอประชุม ... ได้ยินเสียงกรี๊ด ...แต่ใจมันคิดแต่ว่าเจอร์รี่ยังไม่มา ... ก็ตั้งหน้าตั้งตาจะเดินเข้าหอประชุมอย่างเดียว ... ปรากฏว่า เดินเข้าไป เกือบจะถึงเจอร์รี่อยู่แล้ว มีการ์ด กันๆเค้าไว้อยู่ ... ดีที่พี่สาวฉุดเราไว้ทัน .. แล้วก็บอกว่า .. เจอร์รี่ ... สิ่งแรกที่หลุดจากปาก ... นั้นเจอร์รี่หรอ ... อายจัง ... จำได้ว่า ... ถามย้ำอยู่หลายรอบ ... ขอบอกว่าเห็นในระยะประชิดขนาดนั้น .... คนไม่เคยเจอแบบเรา เล่นเอาเบลอไปเลย ... ในความทรงจำก่อนจะเจอเจอร์รี่ ... ตามคำบอกเล่าของทุกๆคน ....เธอผิวดำแดง ... แต่ที่เห็นตอนนั้น .. ขาวมากกก เสื้อชมพูแทบจะกลืนกับผิวเธอ ... ผิวเนียนมากๆ ... จนเราตกใจ .... นั้นเจอร์รี่หรอ ... .... แหละนี่คือวินาทีแรกที่ได้เจอกัน ... จากนั้น ... ก็เห็นเจอร์รี่ เดินขึ้นรถไป ... ตอนนั้นที่ได้เห็น สีหน้าของเค้าดูไม่ค่อยดีเท่าไร .... เหมือนอารมณ์ บ่จอย .. ขนาดยังไม่เห็นรอยยิ้มเค้า ยังเล่นเอาเราเบลอและมึนงงไปเลย ... นึกๆย้อนกลับไปแล้ว ...ยังตลกตัวเองไม่หาย .... ทำไมหนอถึงจำเธอไม่ได้ ... เอ ... รึที่เธอสีหน้าไม่ดี อาจจะเป็นเพราะเธอเคืองเรา ที่เซ่อซ่าไม่สนใจเธอ ... อิอิ .. อันนี้ล้อเล่น .. ด้วยสาเหตุอันใดไม่ทราบ ... ก่อนที่เราจะเห็นเธอตอนนั้น ได้ยินมาว่า เธอมาถึงและเดินเข้าไปข้างในรอบนึงแล้ว อยู่ๆก้ต้องเดินกลับมาที่รถอีก ... ซึ่งช่วงที่เดินกลับมาที่รถนี้แหละ ที่สวนกะเรา ... เจอร์รี่อาจจะมึนงง เหมือนกะเรา ทำไมต้องเดินขึ้นเดินลง ... จากนั้น เราก็เดินเข้ามาที่หอประชุม ... ตรงที่เรานั่ง อยู่ประมาณแถว 2 ห่างจากเวทีพอสมควร ... พอได้ที่นั่งแล้วก็ยัง งง อยู่ .. นึกถึงกล้อง เปิดกระเป๋า ดูมีกล้องตัวเล็กอยู่ตัว ... เลยทดสอบหน้ากล้อง ปรากฏ ... กล้อง มันซูมได้นิดเดียวเอง... จากนั้นก็มีคนส่งกล้องของเพื่อนชาวจีนมาให้ ... อิอิ ...กล้องนี้ซูมได้เยอะดี ... ตกลง เอาอันนี้ถ่าย ... >>> เริ่มไร้สาระ .. 555+ เริ่มเข้าเรื่องดีกว่า... นั่งอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงกรี๊ด ... เลยหันไปดู ปรากฏว่า เจอร์รี่ กำลังเดินเข้าห้องพักด้านบน ... ตอนนั้น ..เริ่มรู้สึกตัวแล้ว ... มองไปแล้วก็คิดว่า..นั้นเจอร์รี่จริงๆด้วย ...... สักพัก .. งานก็เริ่มขึ้น ... โดยมีคุณทินเป็นพิธีกร ... ไม่รู้เรื่องหรอกว่าบนเวทีเค้าพูดอะไรกัน ... ใจมันจดจ่อว่า ...เมื่อไรเจอร์รี่จะมา ... และแล้วก็ถึงเวลา ... ที่คนที่เรารอคอยปรากฏตัวอีกครั้ง ตอนที่เดินเข้ามา ... เดินมาทางช่องตรงกลาง เราก็อยู่ประมาณริมๆตรงกลางเหมือนกัน ... แต่เชื่อมั้ย ตอนนั้น ที่เค้าเดินเข้ามา ...เราไม่เห็นเค้าเลย ...เห็นแต่น้องๆนักเรียน พยายาม เข้าไปรุมเค้า พร้อมกับเสียงกรีดร้อง ตอนนั้นได้ยินแต่เสียงพี่สาวที่อยู่ใกล้ร้องบอกว่า..." นั่งลงค่ะ อย่ายืน " >> อารมณ์จัดระเบียบสังคมอีกแล้วพี่เรา .. แล้วเราก็ได้เห็นเจอร์รี่อีกครั้ง ... ตอนจะขึ้นเวทีแล้ว ตอนที่เดินผ่านเราไป ไม่เห็นอะไรเลย มองเห็นแต่การ์ด ล้อมเต็มไปหมด ... ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ ... ใบหน้าที่เห็นครั้งแรก กับที่เห็นตอนอยู่บนเวที ช่างแตกต่างโดยสิ้นเชิง ... ณ เวลานี้ ... มีแต่ใบหน้าเปื้อนยิ้ม ... รอยยิ้มยังดูเขินๆอยู่ ... ตอนนี้เสียงแวดล้อมที่ได้ยินจากเด็ก ... "หล่อมากกกก น่ารักกกกกมากกกก" .. ดูเหมือนเด็กๆจะต้องมนต์สะกดของพ่อหนุ่มคนนี้ซะแล้ว ...  ...สิ่งที่เราทำต่อมาคือรีบกดโทรศัพท์ หาพี่สาวด้านนอก ... เป็นครั้งแรกที่เราได้มีโอกาศถ่ายทอดสดบรรยากาศภายในงาน ให้พี่ๆเพื่อนๆได้รับรู้ หลังจากเป็นผู้รับฟังมาโดยตลอด ... ...ระหว่างนี้ได้ยินเด็กๆทั้งหอประชุม กรี๊ดกันเป็นระยะ เสียงแรกที่เราได้ยินจากเค้าคือ ... "สา-หวัด-ดี-คราบ" โอ๊ยยยย ... ไม่คิดไม่ฝันการพบกันครั้งนี้ ... เค้าไม่สวัสดีค่าแล้ว ... แต่สวัสดีครับชัดแจ๋วเชียว ... หลังจากนั้น ... ก็เริ่มการสัมภาษณ์ ... เค้าก็เล่นหูเล่นตากะกล้องเป็นระยะๆ ... ขอบอกว่า สายตาเธอแพรวพราวมาก ... เรานั่งอยู่ตรงนั้นแทบละลาย ... อย่าถามนะ ... ว่าเค้าสัมภาษณ์อะไรกัน ... ไม่รู้เรื่องหรอก ... แต่ประโยคภาษาไทยต่อมาที่หลุดจากปากเค้าคือ ... "ขอบคุณครับ" ... นั้นเธอพูดได้อีกคำแล้ว .... จำได้ลางๆว่ามีถามถึงเรื่องอาหารไทยที่เธอชอบ ... ตอนนั้นพวกเราช่วยกันตะโกนใหญ่ ...ว่า "ต้มยำกุ้ง" ... แล้วเธอก็ตอบ "ต้มยำกุ้ง" พร้อมกับยกนิ้วโป้งให้... ตอนนั้นคิดแต่ว่า... คนอะไรเนี่ย ..ทำอะไรก็น่ารักไปหมด ... จะให้ตายตั้งแต่ตอนนี้รึไง ... สัมภาษณ์กันได้สักพัก ...พวกเราเลยชวนน้องๆด้านหลัง ช่วยกันตะโกน ... ประโยคเด็ด ..." เหินเค่ออ้าย" .. น้องๆก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี...ช่วยกันตะโกนดังลั่น ... ตอนนั้นเธอทำหน้าเขินๆนิดนึง .... แล้วก็ " ขอบคุณครับ" .... อีกแล้ว ... เธอพูดได้ชัดมากกกกๆๆ ... ดูเธอตั้งใจที่จะพูดภาษาไทยมาก ... ตอนนั้นได้แต่คิดว่า ... ทำไมทำตัวน่ารักอย่างนี้ ...  ... สัมภาษณ์กันเสร็จ ... ก็ถึงเวลาเล่นเกม ...มีการประกาศเรียกชื่อน้องๆขึ้นมาเล่นเกม พอเห็นน้องๆผู้หญิงขึ้นเวทีมา ... แววตาเจ้าชู้เอ็นดูบังเกิดทันที ..อยู่ๆ เค้าก็กระซิบกับพิธีกร ... แล้วก็ได้คำแปลว่า ... " นักเรียนชายโรงเรียนนี้โชคดี ... มีแต่นักเรียนหญิงที่น่ารักทั้งนั้นเลย " .... <<< อย่างนี้ไม่ให้เรียกพี่เจอร์รี่หลอกเด็ก ... แล้วจะให้เรียกว่าอะไรเนี่ย ... ช่วงเล่นเกม ... น่ารักอีกแล้ว ... ตอนพิธีกร พูดว่าเราจะเล่นเกม ..." อิ เอ่อ ซัน " ... แต่พอถามเจอร์รี่ ... เธอตอบว่า ... " หนึ่ง สอง สาม " ชัดแจ๋วอีกแล้วเสียงทุ้มๆด้วยนะ ... เกมนี้ ได้ยินแต่เสียงเธอ ขานเลขภาษาไทย แบบทุ้มๆ ... พูดเองก็เขินเองตลอดเวลา ... เกมนี้จบลงด้วยการมอบหมอนพร้อมลายเซ็นต์ ... พอถึงน้องคนหนึ่งตัวเล็กที่สุด ... คนกรี๊ดกันลั่นเลย ... ก็เธอเอ็นดูเด็กด้วยการตบหัวน้องเค้าเฉยเลย ... จากนั้นก็เป็นการถ่ายรูปร่วมกัน ... ช่วงนี้ ...อยู่ๆก็หันหลังให้คนดู เราเลยได้เห็นท่านายแบบโพสท่าถ่ายรูป .... โดยเอามือล้วงกระเป๋าหลัง เอียงตัวนิดหน่อย ...เห็นแล้วเท่มากๆ ... ช่วงเวลาที่อยู่ในหอประชุม ... ดูเธอสบายๆ สนุกไปกับบรรยากาศที่ได้รับ ... มีส่งสายตาให้แฟนๆเป็นระยะ ... เล่นเอาสาวๆแถวหน้าเราช็อคไปชั่วขณะ ... จะว่าไปแล้ว ก็รวมเราไปด้วยแหละ ที่แทบช็อค ...ตอนเธอส่งตาหวานมาให้ ... ตอนนั้นสิ่งที่เราทำตอบไปคือโบกมือตอบไป ... เชื่อแล้วว่าอย่าได้ไปมองตาเธอ ... อันตรายจริงๆ ... สบตาแล้วถอนตัวยากยิ่งกว่าเก่าอีก ...       .... เสร็จจากงานที่หอวัง .... เราก็มาเตรียมตัวเข้างาน Press ต่อ ตอนแรกที่ไปถึงห้องแถลงข่าว ... เราเลือกที่นั่งด้านหน้าสุด แต่ปรากฏว่า เจ้าที่บอกว่า ขอที่ไว้สำหรับผู้บริหาร ... แต่อนุญาติให้นั่งที่พื้นได้ ... เราเลย จองที่ด้วยขวา ของเรา ซ้ายของเวที ... เรากะว่าเจอร์รี่ต้องเดินออกมาทางนี้ ... แต่ในความเป็นจริงมันมีทางออกเดียวแหละ .. นั่งรอจนเหน็บกินได้ ... พิธีกรก็ออกมา ... มีการสัมภาษณ์ผู้บริหารเล็กน้อย ... จากนั้น ก็ถึงเวลาของหนุ่มหล่อแล้ว ... โห ... ตอนนั้นนะ .. เราเล่งหลังฉากไว้เลย .. เพราะเห็นแฟนนี่เดินออกมาก่อน ... เล้วก็เห็นหนุ่มหล่อในชุดสูทสีดำ ... โอ๊ยยยย ... หล่อมากกกก เป็นภาพที่เราฝันอยากจะเห็นมานานแล้ว ... เพราะเราชอบเวลาเจอร์รี่ใส่สูทนะ ... ดูหล่อมากๆ ... และแล้วฝันเราก็เป็นจริงได้เห็นเต็มๆ เจอร์รี่เดินออกมาได้นิดหน่อย พิธีกรก็ประกาศว่า... วันนี้คุณเจอร์รี่ จะมาพร้อมเพื่อนสนิทนะครับ ... ความคิดเตลิดแล้วตอนนั้น ... คิดว่าเธอจะควงสาวที่ไหนมาด้วย ... เพราะตอนเธอเดินออกมา ...ยิ้มแก้มแทบปริ ... เหมือนยืนรอสาวสวยงั้นแหละ ... ยืนรอสักพัก สาวที่เราคิดก็โผล่ออกมาเป็นคุณ mascot Oral_B เฮ้อออ ...โล่งอก .. เจอร์รี่ก็เดินจูงคุณ mascot ออกมา ... ตอนจะเดินขึ้นเวที ..ตอนแรกเธอเดินนำมาก่อน ... สักพักหันไปเห็นคุณ mascot เดินไม่สะดวกเธอเลยเข้าไปพยุงแบบประคอง ลุ้นๆ ไปด้วย ... น่าร๊ากกกก ที่สุด ... จากนั้นสิ่งที่ไม่คาดคิดก็บังเกิด ... เค้าพูดว่า ... " This is my best friend Oral-B " กรี๊ดดดดสลบค่ะ ... จากนั้นพวกเราก็ปรบมือต้อนรับ .... ถ่ายรูปเจอร์รี่และเพื่อนสนิท ... จากนั้นคุณ mascot ก็เดินลงเวที .. ตอนนี้สิ .. เธอมองส่งคุณ mascot ไปตลอดเหมือนๆกับที่เธอคอยมองส่งแฟนๆลงจากเวทียังงัยก็ยังงั้นเลย .... เธอมองจนคุณ mascot หายเข้าไปอีกห้อง ... ตอนนั้น พิธีกรก็เริ่มชวนเข้าเรื่องแล้ว แต่เธอก็ไม่หันมา ... นี่แหละเจอรืรี่ตัวจริง ... จากนั้นก็เริ่มการสัมภาษณ์ ... เป็นอย่างที่คิด เธอนั่งข้างที่เราอยู่โชคดีจัง ... แต่ว่า ตลอดการสัมภาษณ์เธอหันข้าง ...เพราะหันไปคุยกับพิธีกร ... แต่ไม่เป็นไร ... เราอยู่ข้างลักยิ้มของเธอ ... เพราะงั้น เราโดนลักยิ้มเธอทิ่มตาเป็นระยะ ... อิอิ .. เริ่มการสัมภาษณ์ พิธีกรกล่าว สวัสดีครับ เธอก็สวัสดีครับตอบทันที ... นี่เธอจะกลายเป็นคนไทยแล้วนะ ... สัมภาษณ์อะไรกันมั้ง ... จำไม่ได้หมดหรอก ... ตอนนั้นได้แต่จ้องเธออย่างเดียว ... แล้วก็เห็นอะไรบางอย่าง ... จริงๆแล้วเธอดูอิดโรยพอสมควร ... เธอพยายามยึดตัวขึ้นอยู่ตลอดเวลา ... ท่าแบบนี้มันเป็นท่าของคนปวดท้องชอบทำรู้มั้ย ... สงสัยจะจริงอย่างที่ฉันคิด ... เธอเอามือจับท้องเธอเป็นระยะ ... เธอเก็บความรู้สึกได้ดีพอสมควร ... เพราะในระหว่างการพูดคุย ...เธอยิ้มและตั้งใจฟังคำถาม และตอบคำถามด้วยความตั้งใจ ... ขนาดร่างกายไม่ปกติแบบนี้ ...เธอก็ยังส่งตาหวานให้นักข่าวได้เป็นระยะ ... ตอนที่สัมภาษณ์นี้จะมีคุณตี๋เป็นล่ามคอยแปลอยู่ข้างๆ เธอจะคอยเอียงหัวฟังล่าม พร้อมกับส่งสายตามาทางข้างที่เรานั่ง ...โอ๊ยแทบละลาย ... บรรยากาศโดยทั่วๆไปเป็นไปแบบกันเองมากๆ อาจจะเป็นเพราะนักข่าวส่วนใหญ่จะเป็นแฟนคลับ F4 ด้วยมั้ง ...ยิ่งตอนที่ถามถึงละครของเค้า ... พิธีกรพูดผิดว่าเค้ามีผลงานภาพยนตร์ พวกเรา รีบตะโกนกันใหญ่ ว่า ละคร ... พร้อมกับพูดชื่อเรื่อง เป็นภาษาจีน .. เค้าก็ยิ้มแบบขำๆ .. แล้วพวกเราก็ ตะโกนอีกว่า " white tower" ตอนนี้เจอร์รี่ทำหน้า งงๆ ... อารมณ์ประมาณพวกนี้มันพูดอะไรกัน ... แล้วเค้าก็พูดตามแบบสำเนียงที่พวกเราพูด "white tower" กรี๊ดดดด .. น่าร๊ากกกก อีกแล้ว ... การพูดคุยดำเนินไปเรื่อยๆมีสอดแทรกมุขตลกของเธอบ้างในการตอบคำถาม ... เธอทำหน้าที่ของเธอได้ดีมากๆ ทั้งที่สภาพร่างกายเธอจะไม่ค่อยพร้อมสักเท่าไร ... สมแล้วที่เธอจะเป็นที่รักของพวกเรา ... เพราะเธอเป็นของเธอแบบนี้ ..พวกเราจะรักเธอตลอดไป...    ... และแล้วก็มาถึงช่วงเวลาที่รอคอยของพวกเราทุกคน ... งาน Oral-B Smile Party with Jerry ... เมื่อประตูเปิดให้ Press เข้าไปก่อน ... เมื่อเราเข้าไปถึง ..มีอยู่ 2 ส่วนให้เลือก ระหว่าง เลือกที่นั่ง ในโซน A หรือจะอยู่ในคอกที่อยู่ติดเวที ..เราเลือกที่จะอยู่ในคอก .. ตอนแรกที่เข้าไป ... เวที จัดคล้ายๆเวทีคอนเสิร์ต F4 เลย ... ตอนนั้น มองดู ... สื่อที่เข้ามาก่อนได้เลือกที่ข้าง ขวาของเวทีจนเกลือบเต็มหมดแล้ว ... เราก็เลยต้องไปเลือกอีกข้าง ... ซึ่งนับว่าโชคดี ... เมื่อเค้าปล่อยๆ ให้แฟนๆเข้า ... คนที่รู้จักส่วนใหญ่นั่งอยู่โซนนี้ ... ก็เลยรู้สึกอบอุ่น ..ได้อยู่ใกล้ๆเพื่อนๆ แถมมองไปโซนนี้ มีแต่เสื้อฟ้าเต็มไปหมด ... ดูสวยงามมาก ... เมื่อแฟนๆเข้ามากันหมดแล้ว .. งานก็เริ่มขึ้น ... โดยมีคุณทินเป็นพิธีกรอีกเช่นเดิม ... พิธีกร บอกให้แฟนๆ ช่วยกันตะโกนเรียกเจอร์รี่ดังๆ ... พวกเราก็ช่วยกันตะโกนเรียกกันใหญ่ .. ตอนนั้นเรามองไปที่ด้านข้างเวทีฝั่งทางขึ้นเวที ... มองเห็นเจอร์รี่ยืนฟังอยู่ .... ตอนที่เห็นรู้สึกดีใจมากๆ ... ก็เพราะเห็นเค้าใส่สูทอีกแล้วนะสิ... เห็นเธอยืนฟังเสียงเรียกจากพวกเราสักพัก แล้วเธอก็เดินขึ้นมาพร้อมล่ามที่เดินตามมาข้างหลัง ... เดินขึ้นมาถึงกลางเวที แล้วอยู่ๆ เธอก็เหวี่ยงแผ่นกระดาษอะไรไม่รู้ของไปทางที่เราอยู่.... ตอนนั้นไม่ได้หันไปมองมาไปตกอยู่ที่ใคร .. นึกถึงตอนนี้แล้ว ..ยังสงสัยอยู่เลย ..ว่ามันคืออะไร แล้วใครได้ไป .. จากนั้น เธอก็กล่าวทักทายพวกเราด้วยคำพูดติดปากว่า ..." Halo " แล้วต่อด้วย "สวัสดีครับ" ... พร้อมกับการไหว้ที่สวยงามอีกเช่นเคย.... แล้วพวกเราก็ตอบ "สวัสดีค่า" กลับไป .... ตอนนั้นดูเธอยังเขินๆและตื่นเต้นนิดหน่อย ... แล้วก็ดูเธอจะกังวลเรื่อเสียงของเธอมากเพราะในขนาดที่พูดคุยเธอพยายามจับคอตัวเองเหมือนจะบอกว่า ... ตัวเองไม่ค่อยสบายเสียงไม่ค่อยดี ...โชคดีที่พิธีกร ... หัวไว้ จับสังเกตุนี้ได้ จึงรีบบอกพวกเราว่า เธอไม่ค่อยสบาย เสียงอาจจะแหบสักหน่อย ... จากนั้นก็ถึงช่วงเวลาที่เราไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้รับ ... พิธีกรได้ขอให้เจอร์รี่เดินมาข้างหน้าเวที ...เธอก็เดินมา ...ส่วนเราตอนนั้นวิ่งมาเกาะอยู่ข้างหน้าแล้ว กะว่าจะมาจับภาพเธอใกล้ๆ แต่เชื่อมั้ยว่า มันไม่ทัน พอตั้งกล้องได้ เธอก็จะเดินไปแล้ว ตอนนั้น ... เห็นเธอจะเดินขึนเวทีไปอยู่ ...อยู่ที่ประมาณบันไดขั้นแรกได้ ...ตอนนั้นเราเห็นคนที่อยู่ถัดไปจากเรายืนมือออกไปพร้อมตะโกนเรียกเจอร์รี่ ... เราก็หันไปมองดู แล้วก็เห็นเธอมองไปทางนั้นด้วย ... พอเราเห็นว่าเค้ายืนมือไปกันเราก็เลยยืนมือออกไปบ้าง... เท่านั้นแหละ ...อยู่ๆเธอก็หันมา ยืนมือให้เรา ...โอ๊ยๆ ..มือเธออุ่นมากกกกก ... เธอบีบมือเรานิดนึง ...ตอนนั้นดีใจมากกกกก ... ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้สัมผัสกับมือของเธอ... ขอบคุณเธอจริงๆที่ยืนมือมาให้ฉัน ... ขอบคุณที่มอบสัมผัสอันอบอุ่นให้ ... ขอบคุณจริงๆ ...  ... จากนั้นเรื่องราวบนเวทีก็ได้ดำเนินไปตามที่ทุกๆคนได้สัมผัส ... ตลอดช่วงเวลาที่เธออยู่บนเวที ... ทุกครั้งที่แฟนๆขึ้นไปบนเวที ...เธอจะมองทุกๆคนอย่างใส่ใจ ... ตลอดช่วงเวลาเล่นเกม ..เธออยากมีส่วนร่วมในทุกอิริยาบถ ของทุกๆเกมกับทุกๆคน ...ดูเธออยากใกล้ชิดแฟนๆที่น่ารักของเธอตลอดเวลา .... ถึงแม้เธอจะร่างกายไม่สมบูรณ์ ...แต่ก็ยังมีแววตาซุกซน ... ท่าทีเริงร่าแบบเด็กๆ ...ขอมีส่วนร่วมในทุกๆเกม .... เธอเป็นของเธอแบบนี้จะไม่ให้ฉันรักได้ยังงัย ... สิ่งต่างๆดำเนินไปเรื่อยๆ ... ในความรู้สึกของฉัน ณ ช่วงเวลานั้นช่างเป็นความสุขที่ยาวนานกว่าทุกๆครั้งที่เคยได้พบเธอมา .... มันเป็นช่วงเวลาที่ไม่อาจลืมเลือนได้จริงๆ ... เป็นครั้งแรกที่ได้มีโอกาสร้องเพลง Happy Birthday ให้เธอ ...เธอรู้มั้ยพวกเราหวังไว้เหลือเกินว่าจะมีช่วงเวลาแบบนี้ร่วมกับเธอ มานานแสนนานแค่ไหน ... ในวันนี้พวกเราได้ทำเพื่อเธอแล้ว ... ตอนนั้น ...ดูเธอมีความสุขเอามากๆ รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าเป็นรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้งใจ ... ต่อจากนั้นก็ถึงช่วงเวลาสุดท้าย ... เมื่อพิธีกร ร้องถามพวกเราว่า... อยากร้องเพลงกับเจอร์รี่มั้ย ... ตอนนั้นฉันตอบตัวเองไปแล้วว่า... ฉันรอร้องเพลง หว่อซื่อฯ กะเธออยู่นะ ... และในที่สุด เมื่อเธอเดินมาด้านหน้าของเวที ... ก่อนที่เพลงจะเริ่มขึ้น .... ฉันยืนมองดูเธอ .. แบบไม่วางตา ..เธอยืนหลับตาเพื่อทำสมาธิ ...ภาพที่เห็นเธอตอนนั้น .... เหมือนเธอกำลังตกอยู่ในภวังค์เพื่อก้าวเข้าไปอีกโลก ... เป็นภาพที่ฉันรู้สึกประทับเหลือเกินที่ได้เห็น ... จากนั้น ...เพลงนี้ก็ดังกึกก้องไปทั่วทั้งฮอลท์ เธอรู้มั้ย สิ่งนี้เป็นสิ่งที่พวกเราหวาดหวังอีกอย่าง ที่อยากจะทำร่วมกับเธอ ...เสียงเพลงที่ช่วยกันร้องของพวกเราทุกคนในที่นั้น ...มันเป็นเสียงที่ดังมาจากใจทุกๆคน ... มันเป็นเสียงของหัวใจที่อยากจะมอบให้เธอ .... ฉันรู้ว่า ...เธอรับรู้ ...ฉันรู้ว่า .... เธออยากได้ยิน ... ในที่สุดเธอก็ได้ยินเสียงหัวใจของพวกเราทุกคนในค่ำคืนนั้น ... เมื่อเพลงจบลง .... เหมือนเธอจะเดินจากไป ... แต่มันไม่เป็นเช่นนั้น ... ท่าที ที่รี่รอไม่อยากไปไหนยังคงมีอยู่ ... ยังมีช่วงประทับใจของใครหลายคนเกิดขึ้นในตอนนั้น ...แต่สำหรับฉันในเวลานั้น ... มีเพียงน้ำตาที่อาบแก้ม ... ฉันไม่รู้ว่า ...น้ำตามาจากไหน ...และเพราะอะไร ... แต่เวลานั้น ... เจ้าน้ำใสๆที่ไม่อาจทัดทานได้ ... พรางพรูออกมาด้วยหลายๆความรู้สึก ... แต่ความรู้สึกหนึ่ง บอกกับฉันว่า ... รักเธอที่สุด ... และอยากขอบคุณ ...ที่เธอตอบทุกคำถามที่ค้างคาใจมานานปี ... ขอบคุณที่ไม่เคยลืมเลือนกัน ... ขอบคุณที่ได้เลือกรักเธอที่สุด .. ขอบคุณหัวใจตัวเอง ... ที่ทำทุกอย่างเพื่อเธอมาโดยตลอด .... ขอบคุณ Yan Cheng Xu .....   ... ในที่สุดเรื่องเล่าเรื่องนี้ก็เล่าได้จบ จนได้ ... เรื่องเล่าเรื่องนี้อาจจะดูส่วนตัวสักหน่อย ...แต่มันก็เป็นเรื่องเล่าเรื่องแรกที่เราได้มีโอกาสเก็บความทรงจำอันงดงามนี้ตลอดการมาเยือนของคนที่เรารัก ... มันเป็นช่วงเวลาที่งดงามที่สุด จากหลายๆครั้งที่เคยสัมผัสมา ... การมาของเค้าในวันนั้น ...แตกต่างจากหลายๆครั้งที่ผ่านมา ... ฉันเชื่อว่า ...ทุกๆคนก็รู้สึกเช่นนี้เหมือนกัน ... ... ดีใจที่รักคนไม่ผิด ... คำนี้ยังใช้ได้ดีเสมอ ... ... ฉันจะรักและอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป ... mammo
..อิอิ ไม่มีไร พึ่งรู้ว่า IP มีเลข 8 เยอะดีจัง
โดย: p'pip IP: 58.8.150.188 วันที่: 11 ธันวาคม 2548 เวลา:21:19:08 น.
เรียน จน ไม่ รุ้ เรื่อง รุ้ ราว เลย
 ตก ข่าว อย่าง แรง -*- มี ไร โทร บอก กัน ด้วย นะ พี่สาว ~!! มิส มิส * เทค แคร์ น่ะ ^_________^  โดย: Yuin@Ka IP: 58.64.103.80 วันที่: 11 ธันวาคม 2548 เวลา:21:26:46 น.
 มารอฟังต่อจ้ะ โดย: littlere IP: 203.188.28.62 วันที่: 12 ธันวาคม 2548 เวลา:5:06:04 น.
 โดย: jeejee IP: 58.10.172.119 วันที่: 12 ธันวาคม 2548 เวลา:21:02:41 น.
 โดย: jame-ko IP: 61.90.64.89 วันที่: 12 ธันวาคม 2548 เวลา:22:00:34 น.
อิอิ ... ลูกค้าเยอะ ... เด๊วจะรีบปันให้เสร็จ ... แล้วจะเอามาต่อเร็วๆนี้แหละ ....
รอนิดนะคะ .. ลูกค้าที่น่าร๊ากกกก ของพี่เจอร์รี่ ... *** ยุ้ย น้องรัก ... ไม่รู้ว่ายุ้ยจะเข้ามาอีกเมื่อไร ... แต่พี่ตอบไว้ตรงนี้แล้วกันเผื่อยุ้ยแวะมาอีก.... รู้ว่าน้องเครียดเรื่องเรียน เรื่องเพื่อน ..พี่เลยไม่อยากรบกวน ... แต่พี่ก็เก็บทุกอย่างของพี่เจอร์รี่ไว้ให้ยุ้ยเสมอ .. ตอนนี้มันจวนจะเป็น 1 กล่องใหญ่แล้ว ... ยังงัยจะเก็บไว้ให้ยุ้ยแล้วกันนะ คิดถึงยุ้ยเหมือนกันจ้า ... โดย: mammo
 วันที่: 13 ธันวาคม 2548 เวลา:16:40:12 น.Halo น้องจ๋าว.....
เป็นคนถ่ายทอดรายงานสดอีกทอดหนึ่งจากน้องแหม่มอีกที ตอนนั้นยืนอยู่ริมฟุตบาทข้างรั้วโรงเรียน น้องแหม่มรายงานมา เราก็พูดออกมาเลย แล้วก็กรี๊ดกันอยู่ตรงนั้นนั่นแหละ....คุยไป ๆ ก็ต้องคอยหันไปมองรถ เสียวรถชนจริง ๆ  ขอบคุณน้องแหม่มมา ณ ที่นี้ด้วยนะจ๊ะ แล้วก็ดีใจด้วยได้เป็นคนถ่ายทอดรายงานสดกับเขาบ้างแล้ว Press คนนี้ทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยมจริง ๆ นะ (มะได้อวยกันเองนะ ชมจริง ๆ จ้า)และก็กระดาษขาว ๆ ที่เธอเหวี่ยงอ่ะ รู้สึกจะเป็นแปรงสีฟัน Oral B นะ แต่รุ่นไหนมะรู้ (ถ้ารู้ก็น่ากลัวแล้วล่ะ สายตาอะไรจะ X Ray ขนาดน้านนนน) แล้วจะเข้ามาเยี่ยมเยียนอ่านต่อตอนจบนะจ๊ะ...(มาต่อเร็ว ๆ ล่ะ) กลับบ้านก่อนนะ  โดย: Tom&(Only)Jerry IP: 203.170.236.195 วันที่: 15 ธันวาคม 2548 เวลา:17:47:35 น.
สวัสดีครับแวะมาเยี่ยมเยียนครับ เว็บนี้เหมาะกับคนรักเจอรี่เลยนะครับเนี่ย
โดย: "ผมอยู่ข้างหลังคุณ"
วันที่: 16 ธันวาคม 2548 เวลา:18:10:16 น. |
mammo
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] |
||||||||||||
..ว่าจะแซวเหมือนกันว่าคราวนี้แหม่มได้เป็นคนรายงานสดมั่งแล้ว ดีใจด้วยยยยยยยยย และก็ขอบคุณมั่กๆจ้า (นึกสภาพผู้ฟังรายงานสด สุมหัวกันอยู่ริมรั้วโรงเรียน แล้วก็ยืนกรี๊ด กรี๊ดทีก็เตือนกันทีว่าระวังตกถนน เด๋วรถชน 55555)
..มาต่อเร็วๆนะ