ก็แค่ความรู้สึก...

แปลกตา .......

เราแค่อยากมองหาสิ่งที่แปลกตา สิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
เพราะถ้ายังมองสิ่งเดิม ๆ ความทรงจำเดิม ๆ
มันก็กลับเข้ามาในหัวอีก
แค่มองม้านั่ง ก็เห็นภาพเธอกับฉันนั่งอยู่ที่นั่น ด้วยกัน

พักเหนื่อยหลังจากวิ่งรอบสวนได้ แค่เพียง1 รอบ
หยอกล้อกันตามประสาเด็ก ๆ
รอยยิ้มของเธอทำให้ฉันหายเหนื่อยและวิ่งต่อไปได้อีก
แค่วิ่งเราไปพร้อมๆ กัน

ใคร ๆ ก็บอกว่า ถ้าเห็นสีเขียวจะรู้สึกสดชื่น แต่ทำไม
เวลานี้ฉันไม่รู้สึกอย่างนั้น
สีเขียววันนี้ ทำให้ฉันรู้สึกแย่
แย่ที่คิดถึงคนบางคน ที่ไม่คิดถึงเรา ในแบบที่เราอยากให้คิดถึง
แต่ฉันก็ยังอยากเดินเล่นในสวนสาธารณะนี้ต่อไป

อยากเดิน ไปเรื่อย ๆ มองคนมากมาย ที่วิ่งไปมา

ฉันอยากจะปั่นจักรยาน เพราะเราไม่เคยปั่นจักรยานด้วยกัน
เพราะเธอบอกว่า วิ่งจะเป็นวิธีที่ลดน้ำหนักได้ดีที่สุด

แต่วันนี้ ฉันก็ไม่ได้อยากปั่นจักรยาน ฉันอยากปล่อย
ให้ตัวเองติดอยู่ กับอดีต ที่ไม่มีวันกลับมา

เพราะฉันอยากรู้ว่า ถ้าฉันถูกความคิดกลืนลงไป
ฉันจะสามารถดำดิ่งในห้วงความคิดถึงได้นานแค่ไหน

ถ้าอดีต และความคิดถึง ทำให้ฉันเจ็บปวดได้จริง
วันนี้ ฉันจะปล่อยให้มันทำร้ายฉัน

ฉันอยากรู้ว่า.......
ฉันจะสามาถทนความเจ็บปวดเหล่าได้นานแค่ไหน

เข้ามาสิ ความคิดถึง ความปวดร้าว อดีต ที่ยังวนเวียนอยู่รอบ ๆ ตัวฉัน
ฉันอยากให้พวกเธอเข้ามาดึงฉัน ไปร่วมวงแห่งความทุกข์ของพวกเธอ

.............

แต่เอาเข้าจริง ๆ แล้ว........สิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมากที่สุด ก็คือ...ตัวฉันเอง
ที่ยังแบกเอาความรู้สึกต่าง ๆ ไปด้วย
แบกเอาความคิดถึง ที่รอคอยความคิดถึง
แบกเอาความรู้สึกที่เรียกว่า ความรักไปไหนมาไหนด้วย แล้วรอให้ความรักกลับมาหาตัวเอง

ฉันแบกความรู้สึกพวกนี้ไว้เสมอ ไม่ได้แบกไว้ที่หลัง
แต่แบกไว้บนความรู้สึก ที่ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
แต่ฉันสามารถรับรู้ได้ว่ามันหนักแค่ไหน

มันไม่ได้ทำให้ฉันเดินหลังแอ่นได้หรอก
ไม่ได้ทำให้ฉันเดินช้าลงได้

แต่มันทำให้ฉันรู้สึกแย่ จนหยุดเดิน หรือล้มลงได้ง่าย ๆ

ฉันถามตัวเองว่า

ถ้าเราจะรักใครสักคน เราจำเป็นต้องได้ความรักตอบด้วยเหรอ ?
ฉันตอบตัวเองว่า ไม่ แต่ฉันก็ยังหวังว่าเขาจะรับรู้

ถ้าเราคิดถึงใครสักคน จำเป็นด้วยเหรอ ที่เขาต้องคิดถึงเราอยู่
ฉันตอบตัวเองว่า ไม่จำเป็น ฉันแค่หวังว่าเขาจะรู้สึกได้

ถ้าฉันห่วงใยใครสักคน จำเป็นด้วยเหรอ ที่เขาต้องห่วงใยฉันด้วยเหมือนกัน
ฉันตอบตัวเองว่า ไม่จำเป็น ฉันไม่ได้ต้องการความห่วงใยจากใคร
แต่ฉันอยากให้เขามาดูแลฉันบ้าง ยามที่ฉันเป็นทุกข์

คำตอบของฉัน คือ "ไม่ "และ "แต่" ฟังดูเป็นเหตุและผล

และนั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกแย่ ที่ไม่ได้รับความรักตอบ หรือความห่วงใยจากคนที่ฉันมอบให้ไป

ความรักไม่ได้มีตัวตน มันเป็นความรู้สึกที่ฉันสร้างมันขึ้นมา โดยเข้าใจเอาเองว่า ฉันรักเขามากพอกับที่รักตัวเอง แล้วก็รู้สึกเองว่าเขาก็คงรักฉันได้มากพอ ๆ กับที่ฉันรักเขา
คิดเอาเองว่า เขาเป็นห่วงฉัน และจะมาหาฉันเสมอ เมื่อฉันต้องการความช่วยเหลือ
เพราะเขาเป็นอัศวิน ที่จะต้องขี่ม้าขาวมาช่วยฉัน แม้ว่า ฉันจะไม่ได้ร้องขอก็ตาม

แต่มันก็เป็นแค่เรื่องในจินตนาการของฉันทั้งสิ้น แล้วฉันก็ยังไม่สามารถหยุดมันได้

จึงไม่ใช่เรื่องแปลก ที่ฉันยังคงฝังใจอยู่กับอดีต และปล่อยให้กายปรากฏอยู่ในปัจจุบัน
และไม่แปลกที่ฉันยังคงยิ้มได้ ทั้งๆ ที่หัวใจมันร้องไห้ดังซะจน หัวฉันไม่ได้ยินเสียงใครนอกจากเสียงสะอื้นของตัวเอง

ว่าแต่ ใครรู้บ้างว่า ก้นบึ้งหัวใจมันอยู่ที่ไหน ฉันจะถึงมันได้เมื่อไหร่....

Create Date : 16 เมษายน 2549		1 comments
Last Update : 16 เมษายน 2549 23:04:12 น.
Counter : 445 Pageviews.
Share Tweet