แปลกมั้ย ...

เมื่อย่างเข้า ปลายฝน ต้นหนาว คราใด 

คนเรา มักจะรู้สึก เหงา - เหงา ...

 เหงาจนไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูดใดๆ ออกมาได้ 

หนาวขึ้นมาคราใด ...

ต่อให้หาผ้าห่ม อุ่น หนา แค่ไหนมาห่ม 

มันก็คงพอช่วยให้ ร่างกายไม่เป็นหวัดเป็นไข้ แค่นั้น 

แต่จะมีใครรู้ว่า ...

แท้จริงแล้ว .. ภายใต้ผ้าห่มอุ่นนั้น ... ใจมันร้อนรนพิกล 

ใครที่มีคนรัก .......

หัวใจก็พอให้คลายหนาวได้บ้าง ...

แต่เชื่อมั้ยว่า ต่อให้มีคนรักยังไง ...

ใจ มันก็ยังรู้สึกโหวงเหวงอยู่ดี 

คงอยากให้คนรัก เอาใจใส่ดูแล มากกว่าเดิมล่ะมั้ง 

ส่วนใครที่ .. รักแท้แต่ต้องห่างไกล ใจมันยิ่งทรมาน

ไม่ว่าผ้าห่ม หนาแค่ไหน ก็ให้ความอบอุ่นไม่อยู่ 

ความหนาว ความเหงา มันค่อยๆ เข้าไปฝังลึกในจิตใจ 

จนบางที .. เผลอร้องไห้ โดยไม่รู้ตัว

 นี่คงเรียกว่า ....... อารมย์ของความคิดถึง 

คิดถึง จนกลายเป็นความ ทรมาน 

คิดถึง จนบางทีมันทำร้ายตัวเราเองโดยไม่รู้ตัว 

ส่วนใครที่ต้องอยู่โดดเดี่ยว เดียวดาย

 รู้สึกมั้ยว่า .. ทำไมธรรมชาติต้องสร้างเรื่องราวเหล่านี้

แกล้งทรมานจิตใจ กันเหลือเกิน 

ยามใดที่มองเห็น ใครต่อใครเขามีคู่เคียง 

นั่น เหมือนกับฟ้า แกล้ง ตอกและย้ำ คำว่า "เหงา" ให้ฝังลึกในหัวใจ 

และ .. สำหรับคนที่ไปแอบรักใคร 

ซึ่ง ต่อให้ถามกันกี่ครั้งว่า ผิดมั้ย ..

ก็คงตอบได้ว่า ไม่ผิด 

เพราะ ความรักมันบังคับกันไม่ได้

ความรู้สึกของคนกลุ่มนี้ คงเจ็บเจียนตาย ..

ในวันที่ลมหนาวพัดพา แต่ต้องตอกย้ำในใจเสมอว่า 

เขา... มีคนของเขา... แล้ว ... นั่นเอง ..... 

รู้สึกเหมือนกันมั้ยคะว่า ไม่ว่าจะเป็นยังไง

" ความหนาว ที่พา ความเหงา" มาหาเรา มันทำร้ายเราจัง ...