He says, she says >>ในกล่องความทรงจำ<<

She Say :

"กล่องความทรงจำ" ที่มีรอยหยักไม่มากไม่มายของฉัน วันนี้มันแปลกๆ
มันเกิดอะไรขี้นนะ ... มันเต้นตุ๊บๆ ตั๊บๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
บางที มันก็บีบตัว ... เป็นจังหวะ อะไรก็ไม่รู้

"โอ๊ยยยยยยยย "
ฉันเผลอร้องออกมาฉันคิดว่าแค่เบาๆ .. แต่คนรอบข้างกลับตกใจซะนี่ ..

นี่ฉันเป็นอะไร ...? เป็นคำถาม ที่ฉันถามตัวเอง
ใครบอกฉันได้มั้ย ว่าฉันเป็นอะไร.... ? ฉันถามออกไป
แล้ว ฉันเป็นใคร ... ใครก็ได้ บอกฉันที ....

ฉันจำได้ ว่า ฉันถามไปแบบนั้น แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆ กลับมาให้ได้ยิน
มีแต่เสียงร้องระงม บอกให้ฉันกลับไป .................. กลับไป

"ฉันอยู่นี่ไง ...." ฉันตะโกนบอก
แต่ .. ไม่มีใครได้ยินเสียงของฉัน หรือว่า .. ฉันเหลือเพียงแค่วิญญาณ เท่านั้น

ไม่นะ .. ฉันยังไม่ตาย ฉันยังไม่ตาย ... ฉันยังไม่ได้ทำอะไรตั้งมากมาย
ไม่นะ .. ใครก็ได้ ช่วยพาฉันกลับไปที .... โอ๊ยยยยยยยยยย
เสียงอะไร เสียงเพลงอะไรลอยมากระทบโสตประสาทของฉัน

" คนที่ใช่ อยู่ตรงไหน มาหาหน่อย
จะเฝ้าคอย คนดี ที่ตามหา ............ บลา บลา บลา "

เพลงนี้ .. คุ้นๆ .. ใครร้อง.... เพลงนี้มาจากไหน ...
ฉันกุมศีรษะด้วยความทรมาน ...
ค่อยๆ เดินตามหาเสียงเพลงนั้น ... ช่างไพเราะเหลือเกิน

เอ๊ะ ... เพลงนี้ เคยมีคนร้องให้ฟัง ...
"โอ๊ยยยยยยยยยยย " ... ฉันพยายามนึกถึงเพลงนี้ .. นึกถึงเจ้าของเพลงนี้
แต่ทำไม .. มันช่างทรมานเหลือเกิน ... น้ำตาค่อยๆ รินไหล ..
จำได้แล้ว ....ฉันจำได้แล้ว เพลงนี้ เขาคนนั้นแต่งให้ฉัน
กล่องความทรงจำ ของฉันเริ่มทำงาน แล้ว ..
ความทรงจำค่อยๆเป็นเงาลางๆ ในสมองอันน้อยนิดของฉัน

"คนที่ใช่" .. คือชื่อของเพลงนี้
"คนที่ใช่" .. ที่คนๆหนึ่ง แต่งให้ฉัน
"คนที่ใช่" .. ที่ความหมายดีมากมาย สำหรับฉัน
"คนที่ใช่" .. ที่คนๆหนึ่ง ร้องให้ฉันฟัง

แล้ว เขาไปไหน .... ทำไม ฉันได้ยินแต่เสียงของเขาลอยมา
ฉันค่อยๆ เดินตามเสียงเพลงไปหาต้นเสียง

ผ่านมุมแล้วมุมเล่า จนไปถึงร้านกาแฟเล็กๆ ร้านหนึ่ง

ฉันจำได้แล้ว .. ร้านนี้ ที่ฉันไปนั่งรอเขาคนนี้
คนที่ฉันรัก และคิดว่าเขาจะมาหาฉัน ในวันฝนพรำ
แต่... เขาไม่มา ฉันนั่งรอ เขาตั้งแต่เช้า จนค่ำ เขาก็ไม่มา

ฉันค่อยๆ ก้าวเข้าไปในร้าน ... ไปนั่งมุมเดิม ที่ฉันนั่งรอเขาวันนั้น
เขาอยู่ตรงนั้นแล้ว ... บนเวทีเล็กๆ เขากำลังร้องเพลงนี้ ...
เขากำลังร้องเพลงที่เขาแต่งให้ฉัน
แต่ ..ทำไมเขาไม่เห็นฉัน ...น้ำตารินไหล อาบสองแก้ม
จนกลายเป็นเสียงสะอื้น ทำไมเขาไม่เห็นฉันล่ะ ......

พลันฉันก็ได้ยินโต๊ะข้างๆ คุยกัน ...

" นี่.. ผู้ชายคนนั้นน่ะ ร้องเพลงเพราะจัง " ผู้หญิง คนหนึ่งบอกเพื่อนใกล้ๆตัว
" ใช่ .. ผู้ชายคนนี้ เขามาไกลนะเธอ .. " อีกคนหนึ่งตอบออกไป
แล้วเธอก็เล่าต่อไปว่า

" เขามาจากจังหวัดไหนไม่รู้ ด้วยอาการย่ำแย่ เห็นว่า รถเกิดอุบัติเหตุกลางทาง
ระหว่างเดินทางมาหาคนรักของเขา ... ที่นัดกันไว้ที่ร้านนี้ ..
แต่ฝนตกหนักมาก ณ เวลานั้น ไม่มีใครที่จะช่วยเขา แม้แต่คนเดียว
แต่เขาไม่อยากผิดนัดคนรัก จึงเดินมาเรื่อยๆ กว่าจะโบกรถเข้ามาได้
ก็เย็นย่ำค่ำมืด .. แต่มาทันแค่พาคนรักของเขาซึ่งหายใจโรยริน ไปส่งโรงพยาบาล แค่นั้นเอง"

"เกิดอะไรหรือเธอ " ............ ผู้หญิงอีกคนถามออกไปด้วยอาการสนใจอย่างเต็มที่

" เธอโง่ น่ะ .. ช่างโง่นัก น้อยใจคนรัก คิดว่าเขาเปลี่ยนใจจากเธอ
ไม่มาหาเธอตามสัญญา โดยไม่ถามให้รู้ความ น้อยใจมากจนเดินไปโดดสะพานน่ะ .. ตอนนี้ยังนอนหายใจ โรยรินอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่มั้ง "

" ชายหนุ่มคนนี้ รู้สึกผิด และโทษตัวเองว่าเป็นคนทำให้คนรักเป็นแบบนี้
จึงขอเจ้าของร้านมานั่งร้องเพลงที่แต่งให้เธอ ที่ร้านนี้ทุกวัน ..
เพื่อให้เสียงลอยไปถึงคนรักซึ่งนอนอยู่ที่โรงพยาบาลตึกติดกันนี่แหละ "

" โง่ จัง แล้วเธอจะรู้มั้ยนะ ว่า .. เขามาแล้ว มาหาเธอ และ กำลังเสียใจ "
ผู้หญิงคนเดิมรำพันกับตัวเอง ....

อะไรกันนี่ .. นี่ฉันตายจริงๆหรือ ไม่น๊ะ ....
ฉันรู้แล้ว ว่าคุณรักฉัน .. ฉันจะตายไม่ได้...
ใครก็ได้ ช่วยฉันที ..."โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย"

พลันก็มีแรงกระชากฉันไปจากที่ตรงนั้น ......
สักพัก ฉันได้ยินเสียงอะไรวุ่นวาย อึงมี่ไปหมด ....พร้อมๆกันเสียงติ๊ดๆๆ ติดๆ กัน
แล้วสติฉันก็ดับวูบไป ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

...............................................................................

"คุณๆ ตื่นได้แล้ว ....... " ฉันได้ยินเสียงเรียก เบา-เบา
"ไข้ หายรึยัง ..... ตัวก็ไม่ร้อนแล้วนี่ " เสียงคุ้นหู เอ่ยถามเบา-เบา
"หิวมั้ย ... ผมทำข้าวต้มไว้ให้ ทานหน่อยนะ .. จะได้ทานยา " เสียงเดิมลอยมาอีก

พร้อมๆกันสัมผัสอุ่นๆ ที่มาโอบกอด อยู่อย่างนั้น
น้ำอุ่นๆ ค่อยๆ รินไหลออกมาช้า ๆ
ผ่านร่องแก้มจนหมอนที่หนุนอยู่เปียกชื้น....

" นี่ฉันยังไม่ตาย ... ฉันแค่ฝันไปหรือนี่ "
" เขายังอยู่ตรงนี้ กับฉัน ... "

เสียงบ่นแกมเอ็นดู ลอยมาอีก

"บอกว่า ให้รอ อยู่ที่เดิม ก็ไม่รอ ไม่รู้จะเดินออกไปตากฝนทำไม
ยิ่งร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงเหมือนคนอื่นด้วย "

ฉันสะอื้นไห้จนตัวโยน พลันได้ยินเสียงถามมาว่า

"เป็นอะไรไป เจ็บตรงไหน รึเปล่า .. ทานยามั้ย .. ไปหาหมอมั้ย"

ฉันไม่ตอบคำถามเหล่านั้น ...
แต่ ....
ฉันใช้สองมือ โอบคอของเค้า
พร้อมๆ กับโน้มตัวไปจุมพิตเบาๆ ตรงสองแก้ม
แล้วบอกเขาเบา-เบา ว่า ...

"ฉันรักคุณเหลือเกิน ..... ที่รักของฉัน"

...และแล้ว วันนี้ ...... กล่องความทรงจำของฉัน..
ก็มีเรื่องให้ฉันได้บันทึกเป็นความทรงจำดี-ดี ระหว่างเราสองคน .... อีกครั้ง ..

-----------------------------------------------------------------------------
//www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8344906/W8344906.html

Create Date : 22 กันยายน 2552		1 comments
Last Update : 22 กันยายน 2552 9:15:13 น.
Counter : 559 Pageviews.
Share Tweet