เมืองเหงา ป่าใหญ่(5)

ปลายเดือนกันยายน เวลาตามนาฬิกาในมือถือ โนเกีย3310 บอกเวลาตีสี่ สามสิบสองนาที ผมต้องลืมตาตื่นขึ้นบนรถทัวร์สายกรุงเทพฯ-ปากช่อง เพราะรู้สึกว่ารถหยุดเคลื่อนที่ มองออกไปนอกหน้าต่างรถ สายฝนโปรยปรายไม่หนักมากอาจเป็นเพราะช่วงนี้เข้าปลายฤดูฝนแล้ว มีนักท่องเที่ยวหลายคนบอกว่าป่าต้องไปเที่ยวช่วงปลายฝนต้นหนาว ความสวยสดชื่นของป่าช่วงนี้สวยที่สุด ครับในเมื่อเป็นครั้งแรกที่ออกเที่ยวป่าตัวคนเดียวต้องฟังครับและผมก็คิดตามเช่นนั้นจริงๆครับ ถึงปากช่องแล้วหรือ ยังครับสาเหตุที่รถทัวร์หยุด จากการสอบถามเพื่อนร่วมทาง ทำให้ทราบได้ว่าเป็นปัญหาที่เครื่องยนต์และจากการสอบถามทำให้ได้รู้ว่าจุดหยุดรถอยู่ที่ บ้านกลางดงทราบจากเพื่อนร่วมทางว่า ก่อนหน้านี้เป็นทางขึ้นเนินค่อนข้างชันและระยะทางค่อนข้างยาว เครื่องยนต์มีกระตุกบ้าง แต่ยังพอมีแรงขึ้นมาจนมาหยุดจอดที่จุดนี้ ตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่รอรถจากปากช่อง วิ่งมารับผู้โดยสารที่รอรวมๆกันอยู่ที่ศาลาข้างทางแต่ข่าวดีคือจากจุดนี้กับปากช่องไม่ไกลกันไม่น่าจะเกิน 20 กิโลเมตร อากาศที่บ้านกลางดงเย็นมากๆ คงจะเป็นเพราะฝนที่โปรยปรายลงมาด้วยครั้งแรกในชีวิตครับที่ต้องเดินทางคนเดียว ตื่นเต้นระคนกังวลนิดๆครับ ประมาณตีห้า รถอีกคันก็มารับเพื่อเข้าไปยังตัวอำเภอปากช่องอีกไม่ไกลแล้วครับ เราคงได้พบกันอย่างเป็นทางการเสียที มื้อเช้าเบาๆตามจริตของคนที่ไปอาศัยอยู่เมืองใหญ่กาแฟ ปาท่องโก๋สองตัวโดยมีแบ็คแพ็คป้ายแดง ถอยมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะรัดแน่นกับแผ่นหลังหนักพอสมควร นั่งรอเวลารถออกจากปากช่องไปลงหน้าทางเข้าเขาใหญ่รถโดยสารสองแถวใหญ่ เคลื่อนตัวออกจากท่าโดยมีชายหนุ่มหน้าตาดูกังวลนั่งท้ายสุดครับนั่นผมเอง ความตื่นเต้นเพิ่มขึ้น ความกังวลก็ยังคงอยู่แต่สายตาก็สอดส่ายมองไปตามเส้นทางที่มุ่งไป ฝนซาเม็ดลงแล้วเริ่มพอมีแดดส่องลงมาบ้างอากาศน่าจะสดชื่นกว่านี้ ถ้าควันของรถสองแถวไม่ตลบตีเข้ามาในตัวรถ ตื่นตาตื่นใจคำนี้น่าจะเหมาะที่จะใช้กับผมในเวลานี้ ทุกสัมผัสที่ได้รับรู้ คือความแปลกใหม่ที่ไม่ค่อยได้พบเจอมาหลายปีมันคงจะพาผมไปถึงซึ่งจุดหมายในระยะเวลาอันใกล้นี้.....(จบตอน 5)

Create Date : 04 กรกฎาคม 2557		0 comments
Last Update : 4 กรกฎาคม 2557 11:24:49 น.
Counter : 546 Pageviews.
Share Tweet