เสียงมอเตอร์ไซค์วิ่งเข้ามาในซอยที่พักอาศัย จนต้องลืมตาขึ้นมามองผ่านผ้าม่านบางๆที่ทำจากผ้าปูที่นอนผืนเก่า ข้างนอกบ้านยังพอมีแสงเหลือให้เห็นอยู่บ้าง พลิกตัวกลับมามองนาฬิกาที่ผนังบ้าน ใช่สิ เกือบจะหกโมงเย็นแล้ว พี่ๆข้างบ้านคงกลับมาจากทำงานกันแล้ว แล้วเราล่ะทำไมยังมานอนอยู่อย่างนี้ การเข้างานกะกลางคืนติดต่อกันเป็นเวลานาน บางครั้งก็ส่งผลให้สมองต้องปรับตัว กับเวลาและการใช้ชีวิตประจำวันบ่อยๆ ผมขอเวลาสักครู่ ให้สมองได้ใช้เวลาปรับพักหนึ่ง ลุกขึ้นจากที่นอนล้างหน้าทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ ออกไปหน้าบ้านนั่งคุยกับพี่ๆเพื่อนบ้าน หัวข้อคุยก็ไม่ต่างจากทุกวันเท่าไหร่ “พี่วันนี้รถติดไหม” “กินข้าวหรือยัง” “คืนนี้มีบอลคู่ไหนให้ได้ลุ้นกันมั่ง”ฯลฯ ใช่ครับผมพักอาศัยอยู่ในเมืองที่คนบ้านผมเรียกว่า เมืองกรุง,เมืองของเหล่านางฟ้าเทวดา,เมืองแห่งโอกาส,เมืองฟ้าอมร ฯลฯ หรือเรียกอย่างเป็นทางการว่า กรุงเทพมหานคร เมืองแห่งผู้ที่กล้าไขว่คว้า ความฝัน โอกาสและรวมถึงเป็นเมืองที่ทำลายหรือทำร้ายความเป็นคนอย่างเลือดเย็นโ ดยที่คนๆนั้นไม่แม้แต่จะได้รับรู้ถึงความหายนะที่คืบคลานเข้ามารู้ตัวอีกทีก็ยากที่จะกลับมายืนในที่ของตัวเองแล้ว หลายคนต้องบากหน้ากลับถิ่นฐานบ้านเกิดไปอย่างบอบช้ำนี่คือความคิดของผม แม้จะมาใช้ชีวิตที่เมืองกรุงแห่งนี้มาแค่สี่ปีย่างเข้าปีที่ห้าในวัยยี่สิบกว่าๆใกล้เบญจเพส (จบตอน 1)