ขอบฟ้าแสนไกล
อยู่อยู่หนใดไม่อาจรู้
แม้เพียรตามหาดู
แต่เช้าตรู่จวบราตรี
ทั้งไม่รู้และไม่เห็น
ขอบฟ้าเป็นเช่นดังผี
หาเท่าใดก็ไม่ีมี
เห็นทีต้องเลิกรา
คงเป็นแค่เรื่องเล่า
ให้คนเขลาได้รู้ว่า
ความจริงนั้นขอบฟ้า
อย่าไปหาด้วยไกลเกิน
ให้หาแทบวางวาย
จนร่างกายต้องงกเงิ่น
เสียเวลาด้วยหลงเพลิน
ชีวิตเดินติดวนวัง

ผ่านแล้วให้ผ่านลับ
อย่าหลงจับกับความหลัง
เติมใจให้มีพลัง
อย่าหยุดยั้งก้าวต่อไป

แหะ ๆ