"คือ ความทรงจำ"
ดั่งดวงตะวันเขาก้าวเข้ามาเพื่อปลุกหัวใจของฉันให้ฟื้นตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลจากความรู้สึกที่ท้อแท้ในชีวิตเขาก้าวเข้ามาจุดประกายไฟฝันในหัวใจให้ฉันมีเรี่ยวแรงและพร้อมจะก้าวเดินต่อไป เขาจึงเป็น “ดั่งดวงตะวัน”...เมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ฉันได้รู้จักกับชายคนหนึ่งผ่านโปรแกรมออนลายน์เขาเป็นที่ปรึกษาของฉันในทุกๆเรื่อง ในยามที่หัวใจฉันต้องดำเนินอยู่บนเส้นทางอันแสนมืดมน โดดเดี่ยว ท้อแท้ สิ้นหวัง ...เรามักจะปรึกษากันเสมอทางโปรแกรมออนลายน์ และทางโทรศัพท์เพราะความห่างไกลกัน ...จนเวลาผ่านไปความผูกพันระหว่างเรากลับกลายมาเป็น “ความรัก”“ความเข้าใจ” เขารักฉันฉันรักเขา เรารักกันฉันเข้าใจเมื่อเวลาผ่านไปฉันได้รับรู้ว่าในความเป็นจริงแล้วเขามีคนอื่นที่อยู่ข้างกายเขาอยู่แล้ว ฉันจึงถอยห่าง และเลิกรากับเขาจนเวลาผ่านไปย่างเข้าปีที่ 3 ฉันต้องไปทำธุระที่จังหวัดที่เขาอยู่ฉันขอพบเจอเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย เราทานอาหารร่วมโต๊ะกับคนหลายคน พร้อมกันนั้นฉันได้ลั่นวาจากับเขาว่า "จากนี้ต่อไปฉันจะไม่กลับมาที่นี่เพื่อพบเจอเขาอีก" ด้วยเพราะเขามีคนอื่นอยู่แล้วจนเขาตามมาที่บ้าน พร้อมทั้งสัญญากับฉันว่า จะขอดูแลฉันตลอดชีวิตและขอสัญญา 2 ปีเพื่อเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย1 ปี เพื่อตัดขาดจากคนรักเก่า ....และอีก 1 ปี เพื่อทำงานเก็บเงิน เพื่อกลับมายืนยันคำมั่นที่จะกลับมาแต่งงานกับฉันและฉันเองก็รอคอยวันนั้นวันที่คำสัญญาเป็นความจริง “สัญญา รอวัน” ...แต่เมื่อเวลาผ่านไปเมื่อย่างเข้าปีที่ 6 ปรากฏว่ายังไม่มีอะไรคืบหน้าแม้เพียงสัญญาข้อที่ 1 เขายังทำไม่ได้ และทุกคำสัญญาเขาไม่สามารถทำได้สักข้อ เขาคงไม่ต้องการฉันจริงๆ ฉันถอยห่างจากเขาเราเริ่มถอยห่างจากกันแต่เราก็กลับมาเจอกันด้วยความบังเอิญ เขาทำให้จิตใจฉันว้าวุ่นอีกครั้งทุกอย่างจะจบลงเช่นไรฉันไม่รู้เลย ...ดวงตะวันส่องแสงเฉิดฉายในเวลารุ่งเช้า เพื่อปลุกสรรพสิ่ง ให้พลิกฟื้นตื่นขึ้นมาจากการหลับไหล ...ดวงตะวันร้อนแรง แผดกล้า ในเวลาเที่ยงวัน ... พร้อมจะลับฟ้าในเวลาพลบค่ำ... ห่างหายไปราวมืดดับไปในเวลากลางคืน... และจะหวนกลับมาส่องฉายในวันพรุ่ง ดั่งฉันยังเฝ้ารอดวงตะวันให้กลับคืนมา เพราะสำหรับความรู้สึกฉันแล้วเขายังคงงดงามอยู่เสมอ เพราะเขาเป็น “ดั่งดวงตะวัน”....กรวี18 มีนาคม 2551ปล. เขียนเรื่องนี้ส่งอาจารย์ค่ะ แหะๆๆๆ เลยเอามาโพสด้วย ที่จริงอยากเขียนหลายเรื่องมากที่อยากเขียน อย่างเช่น น้ำ ฟ้า ภูเขา ทะเล 5555 แต่เลือกเรื่องนี้ แหะๆๆๆๆ เพราะเรื่องนี้มันติดอยู่ในใจ และงดงามเสมอเมื่อนึกถึงมันมีความรู้สึกดีดีที่น่าประทับใจแฝงอยู่มากมาย คือในหัวใจยิ้มได้เสมอเมื่อนึกถึง เพราะสุดท้ายความดี ความงดงาม ความรัก ความเข้าใจ เท่านั้นที่หลงเหลืออยู่...
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
