อยากจะเล่าให้ฟัง

เก็บไว้ในความทรงจำ ที่เรายากจะลืม

จริงๆ ทุกคนมีความรัก และประสพการณ์

ที่ยากลำบากมาคนละแบบ 

กว่าจะหาคนที่ใช่

กว่าจะจีบ 

กว่าจะคบ 

กว่าจะเข้าใจกัน 

กว่าจะเลิก 

กว่าจะทำใจได้ และมีคนใหม่ 

ชีวิตเราก็วนเวียน หมุนเวีนอยู่แค่นี้ 

ถามว่า เราอยากจะมีความรัก ไปเพื่ออะไร 

ทำตามสัญชาตญาณ ที่เราต้องการจะสืบพันธุ์ อย่างนั้นหรือ 

ความรัก ระหว่างชายๆ

ก็คงเป็นเหมือนคนที่โดนสาบ 

ตั้งแต่ในอดีต มันไม่เป็นที่ยอมรับ

บางประเทส

เราไม่ใช่คนกลุ่มใหญ่

บางคนต้องปกปิดมัน 

เพราะอะไร 

มันผิดธรรมชาติ อย่างนั้นหรอ

ความรัก ก็เหมือนการผสมสี 

ที่จะต้องค่อยๆ ผสมผสานกัน 

คนเราแทบจะไม่รู้สึกตัว 

กรอบความคิดของอีกคน เข้ามาอยู่ในชีวิตเรา

จนยากจะแยกออก

มนุษย์ นั้น เข้าใจอะไรยาก

เดาใจยาก

ไม่รุ้หรอกว่าภายในใจเค้าคิดอะไร 

สักวันนึง ความไม่แน่นอนก็มาถึง 

วันที่เลิกกัน เค้าเอาทุกอย่างไปจากชีวิตของฉัน

ทุกห้วงอารมย์ ความรู้สึก

ที่เราเคยใช้ร่วมกัน

มันจบแล้ว

มันเป็นเพียงการวาดวิมานในอากาศ

ความอ่อนด้อยประสพการณ์ ในเรื่องความรักของฉันเอง 

มันก็แค่คนๆนึงที่เดินผ่านเข้ามาแล้วก้ผ่านไป 

ฉันไม่ได้ให้ค่าอะไรหรอก 

เราอยู่ด้วยกัน เรากินนอนด้วยกัน

ทุกอย่าง ทำให้เราหลง และเคลิบเคลิ้ม 

จนเราลืมนึกไปว่า เค้า กำลังหลอกเราอยู่

คิดแล้วก็แค้นมาก เราไม่สามารถจับผิดเ้คาได้เลย

เรามันโง่เองที่หลงรักเค้า 

ต่อไปนี้ เราจะไม่ปันใจให้ใครอีก