ไอเด็กบ้านนอกอย่างเรานี้ ไปแบบไม่รู้จักใคร ไม่ได้ใช้เส้นสายเลย 

ใช้จากการสอบสัมภาษณ์ล้วนๆ 

แต่ตอนนี้ เรา depress มาก 

ไม่อยากตรวจคนไข้ ไม่อยากเรียนต่อ เห้อ 

มันอยู่ในสังคมที่น่าเบื่อหน่าย 

คนมันไม่ active 

เรายังเหลือเวลา อีก แค่ 6 เดือนเท่านั้น 

อย่างกะจะรอแทบไม่ได้ 

ไม่อยากทำงาน 

จากเลือกไม่ได้ ตอนนี้ มาเลือกได้บ้างแล้ว 

ชีวิตมันก็ดีนะ 

แต่ว่า ยังมีพ่อแม่ ครอบครัว สังคมมากรอบ ว่าจะต้องทำอย่างนั้น อย่างนี้้ 

ที่จริงเราอยากเรียนสีเขียว แต่เค้า ให้เราไปเรียน สีชมพู

ช่วงนี้มีข่าวในหลวง ร.9 สิ้นอีก เรา เล่น FB แทบไม่ได้ 

มีพวกล่าแม่มด ใช้ความรุนแรงเต็มไปหมด 

เพจต่างๆ ก็ไม่ควรแตะเรื่อง sensitive ก็มาเล่นเรื่องนี้ ให้เสีย

เรายิ่ง depress ไปหมด 

อยากลาออก ไปสมัครงาน ที่อื่น 

มันเบื่อ มันเซ็ง เห้อ ไม่รู้จะเรียนที่ไหนดี 

คงต้องรอให้แม่ตายก่อน จึงจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง ในฐานะ เจ้าชีวิต 

อะไรจะมีผลขนาดนั้น ตกลง กุเรียนหมอ เพราะว่า ใจรักหรืออะไร 

ที่กุมีทุกวันนี้ เพราะอะไร นี่กุไม่ได้ชอบอาชีพนี้ แล้วใช่ไหม หรือว่าเพราะเราทนทำมัน 

เราควรจะมีคุณภาพชีวิต ที่ดีกว่านี้ใช้ไหม 

มันเครียด มันท้อ มันอยู่บนความคาดหวัง เห้อ 

เรา ไม่มีความสุข จะออกก็ ไม่รู้ไปทำอะไรกิน 

ผิดที่ การศึกษาจริงๆ ไม่โทดใคร ตัวเองเลือกมาเอง 

ทำไมเด็กเก่ง ต้องมาเป็นหมอ 

ทุกวันนี้ เดินโซมๆ หน้างอๆ มาตรวจ เห้อ ชีวิต โคตร รันทดเลย 

อยู่ในห้องสี่เหลี่ยม แคบๆ 

คุยกับ ป้า พยบ ไร้ skill ที่ รพช มัน ห่างกันมากเลย 

อยากจะลาออกไป แล้วใช้ชีวิตอย่างอิสระ

ใช้ชีวิตอย่าง gen Y เพราะว่าเวลาชีวิตเราก็เหลือน้อยเต็มทนเเล้ว

อยากใช้ชีวิตที่โลดเแล่น ได้ทำนู้นนี้ อะไรหลายๆ อย่าง 

ตอนนี้ ชีวิตมันตันหวะ 

เห้อ เพื่อนเค้าไปไกล ไปเป็นนักบินแล้ว เรายังย่ำอยู่กับที่หรอ 

อยากให้ผ่านคืนนี้ ไปเร็วๆ วันที่เราอยู่เวร 

เราไม่ชอบเลย อยู่กับคนที่ไม่รัก ไม่ชอบ แต่ก็พอทำได้ 

เบื่อจังเลย