บทกลอน.........แห่งน้ำตา
ลมหายใจของความคิดถึงที่เฝ้าคำนึงและห่วงหาว่าเมื่อไรคนดีจะกลับมารู้ไมว่ามีคนตั้งตาคอยและแล้วเธอก็ไม่กลับหายเร้นลับไปจากชีวิตฉันโธ่ คนดีรึว่าไม่ห่วงกันแค่บอกกันสั้นๆๆว่าหมดใจจะไม่รั้งเธอไว้ให้เป็นทุกข์เธอมีสุขฉันจะยอมพร้อมจะให้แต่มาทำอย่างนี้กันทำไมทิ้งฉันไว้...จากฉันไปโดยไม่ลาเธอคงมีสุขมากใช่ไหมในตอนนี้ต่างกับฉันที่มันเป็นคนไร้ค่าไม่มาบอกไม่มาดูไม่สบตากลับถูกทิ้งให้ไร้ค่าอยู่เดียวดาย จากชีวิตกลายมาเป็นกลอน ที่ชีวิตไม่ได้สมหวังเสมอไป
แต่งกลอนเพราะมากเลยนะค่ะ แต่เศร้าจัง
ไม่เป็นไรนะ ชีวิตอีกยาวไกล
เชื่อว่ายังมีวันดี ๆ รออยู่ข้างหน้าอีกมากมาย