ตอนแรกตั้งใจไว้ว่า.. จะโพสตะพาบรอบนี้ เป็นทริปชุ่มฉ่ำ
แพกาญจนบุรีที่เพิ่งไปมา เพราะว่าเจอฝนเหมือนกันตอนค่ำคืน
แต่พอนึกไปนึกมา นึกมานึกไป.. หวยกลับมาออกที่
สังขระ-ทองผาภูมิ ที่เคยไปมาเมื่อนานมาแล้วซะอย่างงั้น..55+
แบบ ทู-อิน-วัน ขอเสนอ... 'ทริปสุดท้าย'
ก่อนจะพากันไปเที่ยว ขอเกริ่นอะไรนิดหน่อย.. ถ้าพูดถึงแก๊งค์เที่ยวของหนอนแล้ว
หนอนเคยมีความทรงจำดีๆ ที่อยากบันทึกไว้ เป็นความทรงจำเมื่อสมัย 5 ปีก่อน
ที่ผองเพื่อนเดอะแก้งค์ในแผนกยังกลมเกลียวเฮฮาเป็นกลุ่มก้อน
ช่วงเวลาแห่งความสนุกสนาน ไม่มีการทะเลาะกัน ไม่มีการกระแนะกระแหนกัน
ทุกคนอยู่ร่วมกันอย่างสันติจริงๆ ไม่ใช่สันตีปลอม แบบมองภาพรวมราบรื่น
แต่หากเพ่งดูดีๆ ก็จะเห็นหน้ากากหนาเตอะ ฉาบอยู่บนหน้า!
ตอนนั้น...ในแต่ละปี พวกเราจะมีการจัดทริปฮาเฮกัน 1 ครั้ง
โดยทริปเที่ยวที่เราไปกันส่วนใหญ่ จะเน้นใกล้ๆ เช่นกาญจนบุรี สระบุรี เพชรบุรี
มีรถสามสี่คันขับตามกันไปเป็นขบวน รถแต่ละคัน จะมี วอ(เครื่องมือสื่อสารแบบคลื่นวิทยุ)
ประจำอยู่คันละตัว เราใช้มันทั้งบอกทางให้คันหลัง ทั้งเม้ามอย ทั้งแซวกัน ไปตลอดเส้นทาง..
แม้ว่าปัจจุบัน.. พี่บางคน โดนบีบออกจากบริษัทไปแล้ว บางคนได้งานใหม่
บางคนทะเลาะกัน บางคนเลิกกับแฟน จนทำให้ผองหมู่เรา
ไม่ได้กลายเป็นเดอะแก๊ง ดังเก่า...
แต่ถึงอย่างนั้น.. เวลานึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้น...
มันก็เกิดเป็นความทรงจำดีๆ วันเวลาดีๆ
ประดับด้วยรอยยิ้ม ที่ทำให้เราได้เป็นสุขทุกครั้งที่นึกถึง...
ดังนั้น.. จึงจะขอพาทุกท่าน ย้อนเวลากลับไป
ย้อนภาพ ย้อนความรู้สึก ไปเมื่อวันนั้น..
พาใจไปท่องเที่ยวกัน.. กับ.. ทริปสุดท้าย
เพราะนี่คือ ทริปสุดท้าย.. ทริปแห่งความทรงจำ
ที่บันทึกภาพและความรู้สึกของหมู่ผองเพื่อนเดอะแก้งค์
กับความสนุกครั้งสุดท้ายที่ได้บันทึกไว้...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
พวกเราออกเดินทางจาก กรุงเทพตอนตี 3 มุ่งตรงไปยังสังขระบุรี ... ฝนตกปรอยๆ ตลอดทาง
จากบางจุดเราต้องหยุดพักรถ งีบเอาแรง.. ถึงเขตสังขระบุรี ตอนตีหน้ากว่าๆ ฟ้ากำลังจะสว่างพอดี
หมอกลงจัด เมฆครึ่ม.. เราได้แต่เฝ้ารอริมสะพาน เพื่อเก็บภาพแสงแรกของวัน
แสงอาทิตย์สะท้อนน้ำ... ก้อนเมฆสีดำเบ้อเริ่มเทิ่ม.. กลายเป็นเงาขมุกขมัวได้บรรยากาศลึกลับ
ที่แรกที่เราแวะคือ สะพานมอญ ชื่นชมบรรยากาศอันชุ่มฉ่ำ..
เดินดุ่มๆ ท่ามกลางความชื้นแฉะ เห็นชัดว่าเมื่อคืนนี้ฝนตก..
บ้านเรือน.. ผู้คน..
สงบเงียบ และ สวยงาม...
แวะนมัสการ... ขอพรพระ..
นั่งเรือเยี่ยมชมวัดจมน้ำ...
ในซากปรักหักพัง.. รู้สึกถึงความขลังของสถานที่...
มองเศษปูนปั้นแล้วหลับตา... นึกไปถึงว่า.. หากย้อนเวลาได้
คิดไปถึงว่าหากสามารถย้อนเวลากลับไป..
มันจะสวยงามขนาดไหน ณ ช่วงเวลานั้น...
ถึงอุทยานแห่งชาติทองผาภูมิ...ตอนบ่ายสาม.. วิวสวยๆ ที่กรุงเทพฯ ไม่มี..
ความรู้สึกนี้.. เหมือนดังต้องมนต์สะกด
คืนนั้นฝนตก... ลมพัดแรงมาก บ้านทาซาน(บ้านพักอุทยานฯ ทองผาภูมิ)ของเราสั่นไหว..
พวกเรานอนหลับพร้อมเสียงฝน ผสมการเอนไหวจากแรงลม.. แล้วค่ำคืนก็ผ่านไปทั้งอย่างนั้น...
ฟ้าสว่างแล้ว.. หนอนหันไปมอง ผองเพื่อนที่ยังสลบกันอยู่ บรรยากาศแบบนี้
ใครๆ ก็อยากจะมุดตัวอยู่ในผ้าห่ม.. กันทั้งนั้น...
แต่ไม่ใช่เรา(หมายถึงหนอนกับเจ้านิคน้อย).. มาเที่ยวทั้งที มันต้องตื่นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นสิน่า..
หยิบนิคน้อย(กล้อง)เปิดประตู เดินออกจากบ้านพัก.. ผิวหน้าปะทะแรงลมที่พัดมาพร้อมกับละอองฝน..
มองฟ้าขมุกขมัว.. คิดว่าจะได้เจอพระอาทิตย์ไหมหนอน..
บ้านทาซานที่เราพักนั้นติดอยู่กับต้นไม้.. เป็นบ้านทาซานแฝด
แฝดหมายถึงบ้านสองหลังที่มีทางเชื่อมถึงกัน
เหตุเพราะเราพวกมันคนไม่มีคู่ เราจึงต้องนอนรวมกัน
ส่วนคนมีคู่นั้น เราแยกพวกเขาให้ไปนอนสวีทกันไกลๆ ตา อยู่บนยอดไม้โน่นนนนน...
จากแรงลมเมื่อคืนนี้ คาดว่าพวกเขาคงเพลิดเพลิน
ไปกับธรรมชาติอันโอนเอนพริ้วไหวอยู่ไม่น้อย.. คิคิ
เดินโดดเดี่ยวไปตามทาง.. เจอแต่ความสว่างแบบฟุ้งๆ ... ไหนเล่าพระอาทิตย์
ถ่ายหยดน้ำถ่ายมอสถ่ายเฟินไปเรื่อยเปื่อย.. แว่วเสียงธรรมชาติเรียกหา...
ไม่มีพระอาทิตย์..แล้ว ท้องฟ้า ถูกปกคลุ่มด้วยเมฆก้อนใหญ่...
มันสวยแบบ อึมๆ ครึมๆ ทึมๆ ... หนอนยืนชมวิว... ต้านสายลม..
มองฟ้าที่ตรงนั้น.. ฝนจะตกลงมาอีกไหมนะ..
เหมือนท้องฟ้าจะรู้.. ส่งหมอกขาวๆ เข้ามาปกคลุมทุกพื้นที่
พวกเรา(หนอนและกล้อง 1 ตัว) เหมือนหลุดเข้าไปในอีกมิติหนึ่ง
เราเดินเข้าไปในหมอก.. สีเขียวละลานตา หนอนโดนความเขียวดึงดูด..
ผู้คนหายไปไหนกันหมดหว่า... หรือว่า.. นี่คือ อีกมิติหนึ่งกันนะ..
ไม่มีควันพิษ ไม่มีรถติด หรือน้ำท่วม OMG มันช่างเป็นสถานที่ ที่ดีจริงๆ ...
เดินชื่นชมให้หนำใจ... ความชุ่มฉ่ำวันนี้ ตราตรึงมันไว้ในใจ...
ออกจากอุทยานเดินทางต่อไปพร้อมเมฆหมอก...
หวั่นๆ ฉันจะเจอฝนไหมหนอออออออ...
และ เมื่อร้องเรียกหา.. ฝนก็มาในทันที.. 55+
พวกเราเฝ้ารออยู่ในรถ... เหม่อมองเม็ดฝนที่กระหน่ำเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย..
มีคนบอกว่า.. "ช่วงเวลาแห่งความสุขมันมักจะผ่านไปเร็วเสมอ..."
นั่นเป็นเพราะเราเป็นสุข เราจึงไม่จดจ่ออยู่กับการนับเวลานาทีหรือวินาที
เหมือนช่วงเวลาฝนตก ณ เวลานั้น.. แม้ว่าเราจะติดแหงกไปไหนไม่ได้
แต่เราก็สนุก.. และเป็นเพราะเราสนุก ช่วงเวลารอคอยเหล่านั้น...จึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว
สุดท้าย... เราก็ได้เจอฟ้าใส
ที่ทำให้เรารู้ว่า.. มันคุ้มค่าแค่ไหนกับการรอคอย...
ปลดปล่อยอารมณ์ที่คุ้มคลั่ง
ความสัมพันธ์ที่เลวร้าย
หยิบความรู้สึกขมุกขมัวโยนทิ้งไป
ปล่อยให้มันลอยไป ปลิวไป ในวันที่สายฝนพรำ
และจงเลือกจำ... จดและจำมันไว้แต่สิ่งดีๆ
จบตะพาบ+(ภาพ)เล่าวันฝนพรำ.. ขอขอบคุณที่ติดตาม อิอิ
บันทึกโดย... หนอน
ปล. เช้านั้น.. ขากลับจากการเดินวิเวกเพื่อปลดปล่อยอารมณ์ติสแต่เพียงผู้เดียวในอีกมิติหนึ่ง..
ก็ได้นี่กลับมาเลยจ้าาาาาาาา.. กินจนตัวเป่งงงงงงงง.. เอาน้ำราดก็ไม่ออก รักกันติดหนึบ
ดีนะ.. ได้น้ำจิ้มซีฟู้ดทีเหลืออยู่น๊อยยยนึง.. เลยได้บอกลากันไปด้วยประกาลฉะนี้.. เอิ๊กกก..
แวะมาทักทายจ้าาา 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 52 คน [
สบายดีมั้ยจ้ะหนอนน้อย พี่คิดถึงค่ะ หวังว่าคงจะสบายดี แวะเวียนมาอัพบล็อค ดองจนเค็มเกือบขมแล้วเลยแวะมาเยี่ยมน้องด้วยจ้าาา ที่สังขละมีอะไรดีหนอ เห็นใครๆก็ไปสังขละกันทั้งนั้นเลย สงสัยต้องไปบ้างเสียแล้ว