ล่าสุดในวันที่หนอนกลับบ้าน (ที่บอกว่าไปคุมความประพฤติแม่น่ะค่ะ)
หลังบ้านของเราได้เกิด มหกรรมดอกไม้บาน..
มิใช่เทศกาลอะไรหรอกนะคะ อย่าเพิ่งเข้าใจผิด.. มหกรรมดอกไม้บานที่ว่า..
มันคือ ดงดอกหญ้า หลังบ้าน ที่ก่อนหน้านี้ เป็นที่เปล่า แต่วันดีคืนดี ก็มีนายทุน
มาซื้อที่เพื่อไปสร้างตึก.. สร้างเสร็จไป 1 แถวขายไม่ออก ไม่รู้เพราะแพงจัด
หรือว่าเค้าบริหารพื้นที่ให้น้อยเกิ๊นนน ก็มะรุนะ.. ทาวเฮ้าอะไรก็มะรุแคบเกิ๊นนน
เอารถเข้าไปจอดแทบเปิดประตูออกจากรถไม่ได้ ดังนั้น..
ก็เลยขายไม่ออกอย่างที่เห็น.... ทำให้หลังบ้านหนอนกลายเป็น
โกดังเก็บซากทาวเฮ้า.. ที่ยังสร้างไม่เสร็จ ไม่มีคนงานมาทำงาน
ร้างงงงงงงงงงง.. ซะ... จนทำให้ดอกไม้ดอกหญ้าขึ้นกันให้รึ่ม..
จนกลายเป็นเทศกาล... ทุ่งดอกหญ้างามมมมมมม ให้หมู่มวลสรรพสัตว์ทั้งหลาย
เข้าไปอยู่อาศัย(ฟรี) แทนคน.. วันนั้น... หนอนเพิ่งกลับถึงบ้านเลย
ขับรถมาสามร้อยกว่าโล.. ยังฟิตจ้า... หลังจากถามสารทุกข์สุขดิบ
คุณนายแม่เรียบร้อย.. (นางกำลังรอสอนพิเศษเด็ก...ไม่ว่างคุยกับเรา)
ก็เลยคว้าพี่ินิคใหญ่ไปหลังบ้าน ถ่ายรูปทุ่งไม้งามเล่นซะเลยยยย..
ไปจ๊ะเอ๋ กับนางแบบตัวหนึ่ง... จริงๆ ก็ไม่รู้หรอกว่าตัวผู้หรือตัวเมีย
แต่ดูๆ หน้านางเชิดมว๊ากกกกก.. หันมามองเรา แล้วก็เชิดหน้าเดินหนี...
สักพัก.. ก็หันมามองเรา จากนั้นก็เชิดหน้าหนีอีก...
ดูลอยหน้าลอยตาสุดๆ
อยากให้เค้าถ่ายรูปล่ะเซ่ตัวเองงงงงง...
เคยเล่าให้ฟังหรือยัง.. ว่าบ้านเราสองแม่ลูกเป็นทาวเฮ้าส์เล็กๆ
ที่จริงแล้วเราเคยมีบ้านหลังที่มีบริเวณไว้ปลูกต้นไม้ใบหญ้าอยู่อีก
แต่ตอนนั้นคุณแม่งอนคุณลูกเล็กน้อย(เล็กน้อยหรือเป่าวะ)
ก็เลยขายบ้านทิ้งไปเลยสองหลัง ประชดลูกสาวไม่ยอมกลับมาทำงานที่บ้าน..
เกือบสิบปีผ่านมาแล้วล่ะ.. ไม่มีใครยอมใคร ณ ตอนนั้น..
แม่ไม่เข้าใจลูก และ ลูก ก็ไม่ยอมเข้าใจแม่...
ผลก็เลยเหลือบ้านทาวเฮ้าหลังนี้.. หลังเดียวเป็นที่พักพิง...
(เออ ลืมนับคอนโดน้อยๆ ที่ซุกหัวนอนที่กทม.)
ทีนี้... บ้านข้างๆ เค้าต่อเติมพื้นที่หลังบ้าน สร้างกำแพงและหลังคาปิดมิดเต็มพื้นที่...
เลยเป็นเหตุให้ทุกดอกไม้บ้าน ที่บอก สามารถขยายพื้นที่ปีนขึ้นหลังคาบ้านเค้า
แล้วก็เลื้อยตัวห้อยย้อยยยยยย.. ลงมาในเขตบ้านหนอนได้..
จนเกิดไปเหมือนผนังม่านนนน ดอกไม้สวยงามช๊อบชอบบบบบบ..
ให้เค้าถ่ายรูปดอกไม้สวยๆ แบบใกล้ชิดได้....
ถ่ายรูปน้องมด แบบใกล้ชิดได้...
ยอดไม้เลื้อยตัว... ชูช่อ ขึ้นสู่ท้องฟ้า....
เป็นม่านดอกหญ้าไม่ทราบนาม...
ดอกหญ้า ไม่มีราคา แต่งามล้ำ
สวยงามนักในความรู้สึก...
และ ดูแล้วววว.. จะมีดอกงามอีกหลายดอกตามมาให้เชยชม..
แสงยามเย็น... กับดอกไม้งามๆ แสนเพลิดเพลินจำเริญใจ...
แม่ตะโกนมาจากในบ้านว่า...
"ถ่ายรูปยังไม่เสร็จอีกเร้ออออออ... ลูกช้านนนน
แค่ดอกไม้แค่นี้ มันยังเวิ่นเว้อออได้เป็นนานสองนาน
ได้เป็นร้อยรูปแล้วม๊างงงงงงง..."
แบบว่า.. คนมันชอบความเขียววววว.. ง่ะค่ะ แสนจะดึงดูด.. แต่นะ...
พอก็ได้ เหงื่อไกลย้อย เริ่มร้อนแล้วนิดหน่อย...
กลับเข้ามา.. แม่อยู่หน้าบ้าน กำลังคุยกับบ้านข้างๆ อยู่...
บ้านข้างๆ เราเค้าชื่อ น้าจันทร์... บ้านเค้าเป็นแม่ค้าขายแกงถุงที่ตลาด
เค้าทำอาหารอร่อย ที่แซบสุดคือลาบปลา..
เป็นลาบปลาอีสานแห้งๆ ที่หนอนชอบกินมาก 50 บาท ได้เยอะคอดดด..
เอารูป เทศกาลดอกไม้งาม ให้แม่ดู แม่ก็แบบอยากโชวร์รูปเพือนบ้านจ้าาา
ก็เลยให้เราเอารูปในกล้องให้น้าจันทร์ดูด้วยยยยยยย.. น้าจันทร์ก็ดูรูปไป
พร้อมกับฟังนางอธิบายประกอบว่า.. รูปนี้ท่านได้แต่ใดมา..
อ่อ... มาจาก เครือดอกหญ้าหลังบ้านของพวกเรานั่นนี่... บลาๆ
คือ ออกแนวอยากโชวร์เพื่อนบ้านว่าลูกสาวตัวเองถ่ายรูปสวย
แค่เครือดอกหญ้าธรรมดา.. ก็ถ่ายออกมาสวยงามได้... นางภูมิใจ..
สักพัก.. เด็กนักเรียนนางมาพอดี แม่เราเลยต้องเข้าไปสอนพิเศษเด็ก..
หนอนก็เลยขึ้นไปนอนพักบนห้อง
เพราะอาการเหนื่อยจากขับรถระยะไกลเริ่มมาเยือนแล้ว...
ในขณะที่กลิ้งไป กลิ้งมา.. พยายามนอนหลับอยู่นั่นเอง...
หนอนก็ได้ยินเสียง... ครึดดดดดดๆ ครึดๆ... เหมือนใครฉุดกระชากลากถูอะไรอยู่บ้าน...
ตอนแรกก็ไม่คิดอะไร.. ไม่สนใจ ตอนต่อ
ยังไงซะ... กลางวันแสกๆ เรื่องหลอนๆ คนไม่ใช่แน่...
แต่เสียงก็ยังไม่หยุด ยังมี... ครึดๆ ปื๊ดๆ ดังอยู่นั่นแหละ...
ด้วยความสงสัยก็เลย ชะโงกหน้าออกไปดูตรงหน้าต่างงงงง....
แทบกริ๊ดดดดดดดดดดดดดด...
ป่าววววววววววว... ไม่ได้เจอผีกลางวันมาหลอกแต่อย่างใด...
แต่ภาพตรงหน้า... คือ สามี ของพี่จันทร์ข้างบ้าน
ก็ลังใช้กำลังแขนฉุดกระชากน้องม่านดอกไม้ของบ้านเค้าและบ้านเรา
ออกจากหลังคาบ้าน .... หมดเลยยยยยย หมดกันนนนนนน....
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
พอแม่สอนเด็กเสร็จเราเลยไปบอกนาง....
เพราะแม่เลยยยยย.. เอารูปไปอวดน้าจันทร์ เค้าเลยกระชากดอกไม้งามๆ ออกหมด
สงสัยเค้าคิดว่าแม่... เหน็บว่าไม้เรื่อยบ้านเค้าทำบ้านเรารกแหง..
เลยกระชากออกซะอย่างนั้น
พอฟังจบ...
นางก็รู้สึกได้ว่า.. น้าจันทร์จะคิดเหมือนที่หนอนคิดเป่า
ตอนเย็นพอออกจากบ้าน.. นางเลยทำเนียนถามข้างบ้านดู...
ว่านางไม่ได้มีเจตนาอะไรนะ เห็นไอหนึ่งมันถ่ายรูปมาสวยดีเลยเอามาโชว์เฉยๆ จริงๆ
(ที่บ้านเรียกชื่อเราว่าหนึ่งค่ะ.. เป็นชื่อที่ยายตั้งให้)
น้าจันทร์หัวเราะ... แล้วบอกว่า...
"ไม่เป็นไรๆ พี่ สามีมาพอดี ก็เลยให้เค้าไปจัดการซะ..
จะได้เป็นระเบียบเรียบร้อยยยย... "
โหยยยยย... หนูล่ะฮา
อยากจะขำไปด้วยมากค่ะ น้าจันทร์ ตกลงมันฮาใช่ไหม
สามารถหยิบยกเข้ามาเป็นเรื่องฮาในชีวิตประจำวันได้ (กระซิกๆ)
จบเรื่อง...ขำไม่ออกเลยง่ะ สงสารน้องมด (โหมดหนอนรักษ์โลกเข้าสิง)
บ้านพังหมดซะงั้น.. ความผิดหนอนเต็มๆ...
แถมกว่าเขาจะเดินเข้ามาถึงหลังบ้าน... ก็ต้องผ่านดงดอกไม้งาม ที่เป็นทุ่งดอกไม้
ปิดบังพื้นดินมิดเลย สูงประมาณเข่า แอบมองเห็นสามีน้าจันทร์แกใส่ขาสั้นด้วย
นี่ถ้าเจองูเงี้ยวเขี้ยวขอ... กัดขาเข้าไป... เราคงรู้สึกผิดพิกลึก... เง้อออออ
แต่ถ้าคิดในทางที่ดี...
น้าจันทร์.. แกอาจจะคิดว่า.. ถ้าม่านดอกไม้เลี้อยที่ว่า...มันเลื้อยมาทางบ้านหนอน
ต่อไปและต่อไป... อาจจะทำให้...
งูเงี้ยวเขี้ยวขอมันเข้ามาบ้านเค้าและบ้านหนอนได้
เลยทำลาย กระชาก ดึง ทึ้ง ออกไปซะ เพื่อความปลอดภัย..
คิดบวก คิดดี มีเหตุผลใช่มะล่ะ เอิ๊กกกกกก...
เป็นอันว่า... ขอจบ
เทศกาลดอกไม้งาม
ไว้แต่เพียงเท่านี้ เหอๆ
ถ้ารู้ว่าเป็นได้เพียงดอกหญ้า
ก็ต้องเป็นดอกหญ้าที่โอ่อ่าและอิ่มเต็ม
กับวันเดียวที่ได้เป็นดอกหญ้าในทุ่งกว้าง
ได้เบ่งบานได้ท้าทายกับสายลม
และแม้ว่าจะต้องร่วงโรยหลังอาทิตย์ลาลับ
แต่ชีวิตหนึ่งนี้ก็ไม่มีอะไรที่น่าเสียดาย...
Credit กลอน : หนังสือ เพียงเป็นพรแห่งความสำเร็จ โดย วรกมล
บันทึกโดย... หนอน
ปล. งานยุ่งมาก.. และกำลังยุ่งวุ่นวายกับการคุมอาหารสองแม่ลูก
ตะพาบรอบนี้ เลยมาช้า ถึงช้าที่สุด ยังไม่มีเวลาแวะไปบ้านใครเบยยย
รอเค้าก่อนนะ อย่าเพิ่งงอนนนน...เค้านะ เดี๋ยวเค้าไปหา..
ขอเครียชีวิตอีกนิดหนึ่ง.. จริงๆ นะ ไม่ได้โม้ อิอิ
ง่วงแล้วล่ะ..ไว้พรุ่งนี้มาอ่านขอรับ