|
บันทึก(เพ้อเจ้อ)เรื่อง "ใจคน"
D A Y : 2 9M O N T H : A P R Y E A R : 2 0 2 0ร้องไห้บ้าง . . ถ้าชีวิตมันเหนื่อยนัก นั่งพักบ้าง . . ถ้ายังมองไม่เห็นทาง มองตัวเองบ้าง . . ถ้ายังมองไม่เห็นใครรักตัวเองบ้าง . . เพราะคุณ มีคุณค่าเสมอเมื่อรู้จัก . . "รักตัวเอง"ตอนสมัยอยู่มัธยมปลาย..หนอนเคยไปเข้าค่ายนักวิทย์รุ่นเยาว์ ที่มหาลัยในภาคเหนือแห่งหนึ่ง.. มีคอร์สนึงเค้าให้เรียนรู้เรื่องอวัยวะ ในร่างกายมนุษย์.. อีตอนที่หยิบเอาหัวใจของอาจารย์ใหญ่ท่านหนึ่ง ขึ้นมาดูนั้น.. ก็อดถามพี่นักศึกษาแพทย์ข้างๆไม่ได้ว่า.. "พี่ๆ.. นี่คือหัวใจมนุษย์หรอ.. ไหนใครบอกว่าหัวใจมนุษย์ มันกลมมีขนาดเท่าดอกบัวตูมไง ไหงไอ้ที่อยู่ในมือนี่แบนล่ะ.."ท่าทาง.. พี่เค้าคงจะตอบคำถามนี้มาหลายครั้งแล้ว.. เพราะ.. แค่พอเราเอ่ยปาก เค้าก็ตอบมาทันทีว่า.."อาจารย์ใหญ่ท่านนี้.. เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถ หัวใจก็เลยได้รับการกดกระแทก ทำให้รูปร่างเปลี่ยนไปบ้าง.."อื่มมมมม.. หัวใจคน มันก็แค่ก้อนเนื้อเท่ากำปั้นก้อนหนึ่ง.. แค่นั้นเองอ่ะเนอะ..ทั้งๆ ที่ดูบอบบางโคตรๆ ขนาดนั้น.. แต่ดันเสือกต้องรับภาระหนัก ในการสูบฉีดเลือด เพื่อเอาหล่อเลี้ยงให้ร่างกายมีชีวิตอยู่..
คงจะดีถ้าหัวใจล่องหนได้.. เหมือนบอสใหญ่ๆในเกม ที่จะโผล่ขึ้นมาให้โจมตี..เฉพาะตอนที่เราฆ่าลูกน้อง หลักร้อยหลักพันตายเรียบเท่านั้น.. อะเนอะ.. ก็ได้แต่เพ้อไป.. เพราะในชีวิตจริงมันไม่ใช่.. ในบางความสัมพันธ์การเอาใจลงไปเล่น.. มันก็เหมือนเราแพ้ตั้งแต่เริ่มเกมแล้ว!! เมื่อสองวันก่อน Facebook เตือนข้อความหนึ่งที่เราเคยโพสไว้ เมื่อหลายปีก่อนขึ้นมา.. เป็นคำคมที่ชอบ กับรูปใบไม้ที่เคยถ่ายไว้ เราเห็นว่ามันสวยดี ก็เลยรีโพสขึ้นไปอีกครั้งหนึ่ง..
เท่านั้นแหละ.. Comment เด้งมาเลยจร้าาาาา.." รักตัวเองให้เยอะๆ นะเทอ.. "เฮ๊ยย..แล้วกรูไม่รักตัวเองตรงไหน.. ได้แต่เข้าไปกดขำแล้วไป comment ตอบกลับไปว่า.. "555555" คือแม่ม ขำจริง.. รู้ว่าหวังดี.. แต่บางทีมันก็ดูย้อนแย้งไปหน่อย ตรงทีคนที่เคยทำให้เราเสียใจร้องไห้เป็นวักเป็นเวร อยู่เป็นเดือนๆ กลับมาสอนเราว่า.. รักตัวเองเข้านะงี้!!แล้วแม่มนะ..เธอบ้านแกรเขียนแบบนั้นรึไง.. ภาษาไทยก็ตกเหอะ โปรดกลับไปเรียนมาใหม่.. แก่กว่าไม่กี่ปีทำเป็นมาสอน..เก่งนักรึไง..ตั้งแต่เดือนพฤศจิกายนที่ผ่านมา.. ไอ้ตอนที่ กลับมาจากงานแต่งเพื่อนแล้วได้ความเฟลกลับมาด้วย.. เนื่องจาก.. ดันเอาตัวเองไปทุ่มช่วยงานเค้าเยอะมาก แล้วดันไปรู้วันงานว่าเพื่อนไปแอบตั้งกลุ่มไลน์ใหม่ หนีใครสักคน.. ซึ่งไม่มีเราอยู่ในนั้น.. อ่าว.. หรือว่าหนีกรูกันวะ ในความรู้สึกแย่.. นั้นมีความขำตัวเองอยู่ด้วย.. คือ เค้าทำกันมาเป็นปีแล้ว.. แต่คือเมริงเพิ่งรู้ตัว นังหนอน.. เมริงช่างเป็นคนที่มีความรู้สึกช้ายิ่งนัก..
แต่ไม่เป็นไร.. ไม่สบายใจที่ตรงไหน ก็แค่ออกมาจากตรงนั้นซึ่งไม่ยาก ก็แค่ไม่เข้าไปคุยในไลน์กลุ่ม เค้าจะมีสักกี่กลุ่มก็เรื่องของเค้า ไม่เกี่ยวกับเรา.. แต่มีเรื่องหนึ่งที่น้อยใจมากคือ เพื่อนคนที่เราคิดว่า เราสนิทไม่บอกเราเรื่องนี้สักคำ.. แล้วยังมีเรื่องส่วนตัวมัน ที่ไปบอกเพื่อนคนอื่นไว้..แต่ไม่บอกเราอีก..ยิ่งทำให้ น้อยใจหนัก จนน้ำตาร่วง 5555+ แต่คือ.. เราแคร์คนอื่นมากไม่ได้ไง..แล้วมันก็เรื่องส่วนตัวไหม.. มันก็เป็นสิทธิ์ของเค้าที่จะบอกหรือไม่บอกใคร..จากเหตุการณ์นั้นเป็นต้นมา..
ทำให้เรารู้จักการเรียนรู้..ที่จะยอมรับการตัดสินใจของผู้อื่น ยอมรับต่อระดับขั้น ของความสำคัญ..ที่พวกเขามอบให้เรา มันไม่มีใครผิดหรอก.. ถ้าจะผิดก็ผิดที่เราคาดหวังมากไปความคาดหวังนี้ช่างน่ากลัว.. เพราะมันทำให้เรา จบความสัมพันธ์กับเพื่อนมนุษย์ไปแบบไม่รู้ตัวมาเยอะแล้ว!บทเรียนของเรายังไม่จบแค่นั้น.. เพราะเราดันไปแอ๊วหนุ่ม มาจากงานแต่งเพื่อนด้วย.. และก็เหมือนเดิมเอาใจลงไปเล่น(อีกแล้ว)
มันก็จบเห่สิคะทีนี้.. ยื้อๆ ยุดๆ มาเรื่อยๆ จนเข้าปีใหม่มา เราส่งข้อความเข้าไป.. Happy New Year เค้าในเฟส เค้าไม่อ่าน แต่มาตอบตอนตีห้า.. หลังจากสองวันถัดไป... ซึ่งเรากำลังอยู่ในครัว และกำลังทำกับข้าวให้แม่อยู่.. นางถามว่าทำเมนูอะไร.. แล้วก็จากไปแบบไม่ต้องการคำตอบ..55+ มันก็ออกจะดูเป็นเรื่อง ขำหน่อยๆนะ.. แต่ไอ้การที่มาถามแล้วไม่รอ..เนี่ยะ.. อีกสามสี่วันถึงจะเข้ามาดู.. คือไม่อยากรู้ แล้วจะถามทำไม ไอ้การกระทำแบบนี้ มันเหมือนเป็นฟางเส้นสุดท้ายของเรา..
แน่นอนว่า.. เราไม่ได้ทำอะไร.. แค่ท่องมันอยู่ในใจว่า..พอเถอะ !! ไม่ต้องหาเหตุผลอะไรหรอก.. ไม่ต้องไปอยากรู้อะไรด้วย.. รู้แล้วได้อะไร..ไม่รู้แล้วได้อะไร.. จะรู้หรือไม่รู้.. ชีวิตก็ยังต้องดำเนินไปแบบเดิม.. ก็แค่ยอมรับให้ได้ว่า.. ความสำคัญของตัวเรา ในสายตาเค้ามันมีแค่นี้..เท่านั้น จบ!!ไม่นาน.. สุดท้ายแล้วเราก็หลุดออกจากบ่วง ที่ตัวเองไปผูกเอาไว้มาได้.. เรียกว่าทำตัวเองล้วนๆ ทุกวันนี้.. ผู้ชายคนนั้น.. อยู่ในตำแหน่ง Like แรกๆ ใน Timeline ที่เราโพสตลอด.. ซึ่งก็ไม่ได้ทำให้เราหวั่นไหวอะไรมากมายเหมือนตอนนั้นแล้ว.. ความเคยชินนี้ช่างน่ากลัว.. กับคนที่เคยทำให้เรารู้สึกหัวใจพองโต สุดท้ายแล้วก็กลับกลายเป็นเฉยๆ ไปได้.. มันอาจเป็นการ์ดที่เราสร้างเอาไว้เพื่อปกป้องตัวเองละมั๊ง..
แล้วทำไม.. ถึงเอาเรื่องนี้มาเล่าอ่ะหรอ.. ไม่รู้สินะ.. ช่วงนี้เหมือนเราคิดอะไรเยอะแยะมากมายไปหมด แล้วก็มีเรื่องคนนั้นคนนี้ ผุดขึ้นมาให้หัว.. ผสมปนเป..เราเลยรู้สึกว่า.. ใจคน กับ เรื่องของความสัมพันธ์เนี่ยะ.. มันเป็นอะไรแปลกประหลาดดียิ่งผูก... ยิ่งเหมือนใกล้จะขาด ยิ่งผ่อน... ก็เหมือนจะยิ่งห่างกันไปทุกทีจนบางความสัมพันธ์เราก็ไม่อาจคาดเดา..ปลายทางได้จริงๆ..เรื่อง "เพื่อนบนเรือ" ก็อีกเหมือนกัน.. จำได้ไหมว่าก่อนหน้านี้ หนอนเคยเล่าว่า.. มันทำบางเรื่องให้เรารู้สึกแย่.. เรื่องมีเป็นอย่างนี้ คือเมื่อสองสามปีก่อน ตอนเพื่อนขึ้นมาทำงานบนบก เพื่อนเคยมาขอยืมเงินเรา จริงๆ มันก็นิดเดียวเอ๊งงง.. เราก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับเงินก้อนนี้ไรนัก
พอกลับมาคุยกันอีกครั้งแล้วคุยกันขำๆ ว่าเออ.. เมริง สามปีที่แล้วเมิงเอาตังค์กุไปใช้หนี้ด้วยนะบลาๆ.. มันก็บอกว่าจะใช้ นั่นนี่.. คุยกันไปคุยกันมา.. มันก็เม้าว่า.. มันไปคุยกะสาวที่บ้าน ซึ่งสาวก็มีแฟนแล้ว(มั๊ง..มันบอกมีไม่มีก็ไม่สนกุไม่ได้จีบแฟนเค้า) แล้ว ยังโอนเงินไปจ่ายค่าโทรศัพท์ให้เค้า พาเค้าไปเลี้ยงเอมเค ไม่พอ.. ตอนนั้น..เราจะไปดูคอนเสิร์ตใช่ปะ..ที่เคยเล่าให้ฟังที่เขาค้ออ่ะ.. มันก็จะไปเว่ย จะพาสาวไป.. แล้วก็นะ..ออกค่าตั๋วให้สาวด้วย.. คือป๋ามาก.. แต่พอเราทวงเงิน มันบอกว่า.. ไม่มีให้ เพราะจะต้องซ่อมน้องส้มด้วย(รถคันโปรด) ไม่งั้นไม่มีไรรับสาว.. คือไร.. เราควรรู้สึกแย่ไหม.. ไม่รู้ดิ.. อยากจะห้ามตัวเอง ไม่ให้คิดไร แต่ห้ามไม่ได้ เรารู้สึกแย่ว่ะ..
ทั้งๆ ที่เราควรทำเหมือนเดิม.. ก็คือ.. ยอมรับ ว่า..ความสำคัญ ที่อีกฝ่ายมอบให้เราว่ามันมีเท่านี้..ก็รู้นะ.. แต่เหมือนจะทำใจไม่ได้.. มันโทรมาง้อสองรอบ พยายามจะคุยนะ แต่มันฝืนๆ มันรู้สึกแย่ไปแล้ว ผิดที่คาดหวังมากไปอีกแล้ว ทำไงความรู้สึกนี้ มันก็ยังไม่หายไป.. 555+ ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้ยากอะไร แค่ยอมรับให้ได้ว่า.. สิ่งที่เราคิดไปเองว่าเราสำคัญสำหรับมันแล้ว จริงๆ นั้น.. มันไม่ใช่ แค่นั้นเอง.. ทำไมยอมรับไม่ได้ก็ไม่รู้..
ผ่านไปสองสามเดือน.. เพื่อนไลน์มา.. โอนเงินมาให้(ใช้หนี้) เราก็ได้แต่ขอบคุณมันไป.. แล้วก็ถามสารทุกข์สุกดิบกันนิดหนึ่ง ได้รู้มาว่ามันกักตัวอยู่เพราะทำงานบนเรือ ยังต้องเดินทางไปต่างประเทศ แต่ก็คุยได้แพรบเดียว ทั้งที่แต่ก่อนคุยกันได้ตั้งแต่เที่ยงคืนยันเช้ายังได้ ไม่รู้ดิ... ไอ้ความรู้สึกอยากคุยกันเหมือนเก่ามันไม่กลับมาแล้ว.. นี่อาจจะเป็นบาดแผลที่เกิดจากความคาดหวังสินะ..ความคาดหวัง แม่ม... โคตรน่ากลัวจริงๆ !!เวลามีเรื่องไม่สบายใจ.. ไม่ว่าจะเป็นเพราะใคร หรือสาเหตุใด.. ไม่ต้องไปตามหาที่มาของมันหรอก.. เมื่อมีแผลเกิดขึ้น.. อย่าไปขยี้ อย่าไปอิน.. เอาตัวเองออกมา ส่วนไอ้เรื่องแย่ๆเหล่านั้น.. ถ้าปล่อยผ่านไปได้.. ก็ปล่อยให้มันผ่านไปเถอะ.. บางเรื่อง..เราแก้ที่ตัวเราไม่ได้.. ก็ช่างหัวแม่มมัน.. อย่าปล่อยให้ตัวเอง จมปลักอยู่แบบนั้น.. ยังมีสิ่งที่เราควรทำและทำได้อยู่.. นั่นก็คือ#พักผ่อนให้เพียงพอ
#ออกกำลังกายเพื่อคลายเครียด ( เถ้าแก่.. พัคแซรอยจาก Itaewon Class บอกเอาไว้.. )
มีความฝันอะไรก็ขุดเอาขึ้นมาทำ.. ขอแค่ยังมีลมหายใจ..เราก็ยังมีโอกาส ได้รับทั้งความสุข และความทุกข์ ชีวิตมันก็เป็นอย่างนี้.. ขออย่างเดียว อย่าลืม.. " รักตัวเองให้มากๆ..นะ " จำใส่หัวตัวเองไว้อย่าให้ต้องมีใครมาเตือนอีก.. เหอะๆบันทึกไดอารี่โดย..ตัวหนอนกิ๊วๆ
Create Date : 29 เมษายน 2563 |
Last Update : 29 เมษายน 2563 16:05:36 น. |
|
42 comments
|
Counter : 1848 Pageviews. |
|
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณทนายอ้วน, คุณตะลีกีปัส, คุณThe Kop Civil, คุณSleepless Sea, คุณtuk-tuk@korat, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณtanjira, คุณสันตะวาใบข้าว, คุณmultiple, คุณคนผ่านทางมาเจอ, คุณเริงฤดีนะ, คุณกะว่าก๋า, คุณSweet_pills, คุณ**mp5**, คุณnewyorknurse, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณสองแผ่นดิน |
โดย: อยากบอกว่าหลง IP: 101.109.172.56 วันที่: 29 เมษายน 2563 เวลา:13:05:58 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 29 เมษายน 2563 เวลา:14:38:22 น. |
|
|
|
โดย: ทนายอ้วน วันที่: 29 เมษายน 2563 เวลา:14:57:55 น. |
|
|
|
โดย: ตะลีกีปัส วันที่: 29 เมษายน 2563 เวลา:15:19:53 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 29 เมษายน 2563 เวลา:15:33:33 น. |
|
|
|
โดย: tanjira วันที่: 29 เมษายน 2563 เวลา:19:38:36 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 29 เมษายน 2563 เวลา:19:50:55 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 29 เมษายน 2563 เวลา:22:48:38 น. |
|
|
|
โดย: multiple วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:3:47:00 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:5:32:40 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:7:04:30 น. |
|
|
|
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:8:59:31 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:11:20:40 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:14:52:30 น. |
|
|
|
โดย: ทนายอ้วน วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:16:08:21 น. |
|
|
|
โดย: **mp5** วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:16:25:54 น. |
|
|
|
โดย: ตะลีกีปัส วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:19:30:40 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:19:32:06 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:19:44:12 น. |
|
|
|
โดย: multiple วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:20:59:09 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 30 เมษายน 2563 เวลา:23:06:16 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 พฤษภาคม 2563 เวลา:6:12:12 น. |
|
|
|
โดย: ทนายอ้วน วันที่: 1 พฤษภาคม 2563 เวลา:14:03:14 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 พฤษภาคม 2563 เวลา:14:05:48 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 พฤษภาคม 2563 เวลา:15:58:24 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 พฤษภาคม 2563 เวลา:18:38:17 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 1 พฤษภาคม 2563 เวลา:22:33:42 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 2 พฤษภาคม 2563 เวลา:6:18:46 น. |
|
|
|
|
|
|
|