อับอายขายหน้า
M a r / 03 / 2 0 2 2 โลกนี้ . . ไม่มีใครดีหรือเลวร้อยเปอร์เซ็นหรอก ทุกคนล้วนเป็นสี เทา กันทั้งนั้น . .
เมื่อวันก่อนลางานครึ่งวันค่ะ . . เหตุเพราะ . . ทำเรื่องอับอายขายหน้ามากจริงๆ . .เรื่องคือ เผลอหลับในออฟฟิตค่ะ . . เผลอแบบที่ว่านั่งไถมือถืออยู่ดีๆ ก็คอพับไปเลยไม่รู้ตัว . . จากนั้นก็กรนค่ะ กรน . . น่าจะดัง มังไม่รู้ดิ . . ไม่แน่ใจว่านานไหม แต่มีพี่คนนึงมาสะกิดเรียก บอกหนอน . . ไหวไหม. . ฮึบๆ นะ . . เราก็เลยสะดุ้งตื่น . .ก็เลยถามพี่เค้า ไปว่า . . น้องกรนไหมพี่ . . พี่เค้าก็พยักหน้า แล้วคือ นอกจากน้องผู้ญิง ที่นั่งห่างๆสามสี่โต๊ะ ที่นั่งฝั่งตรงข้ามของเรา ก็เป็นน้องผู้ชายแล้วสามโต๊ะ ข้างหลัง ก็เปนพี่ผู้ชาย ข้างๆ ก็เปนบอสเก่าที่เปนผู้ชาย . . ซึ่งมันก็เคยหลับบ่อยมาก แต่มันไม่กรน ฮืออ . . ไม่ได้หาพวกแต่อย่างใด แค่อยากเล่าว่า อายมากคะ . .
ตอนนั้นเที่ยงพอดี . . ก็เลยเดินไปอุ่นข้าวให้ห้องครัว เจอน้องผู้ชาย(หนึ่งในโต๊ะฝั่งตรงข้าม)เข้ามาในครัว แล้วนางก็แซวว่า พี่เป็นคนที่กรนได้น่ารักมากเลยอ่ะ . . . (ในใจนี่ร้องแม่มมมมมมม . .) แต่ทำหน้าเครียดบอกน้องไปว่า . . เออ พี่ไม่รู้ตัวเลยว่ะ นอนก็ไม่ดึกนะ แล้วก็ถามมันไปว่า . .ดังไหม . . มันบอกว่า ก็ค่อนข้างนะพี่ เพราะออฟฟิตมันเงียบ . . ผมยังเห็นน้องจัดซื้อชะโงกหน้ามาดูเลยว่าเสียงไร (แกร๋.......... อายยยยยย) แล้วก็เลย ถามมันไปว่า ทำไมแกรไม่สะกิดพี่วะ มันก็ทำหน้าเหลอหลาว่า . . ผมกลัวพี่อาย . . .
เออ . . อายจริง อายมากเลย . . อุ่นข้าวเรียบร้อยแล้ว ถือออกมากินแล้ว ถือกลับไปใส่ตู้เย็น แล้วเขียนในลาป่วยกลับบ้านเลย . . . อัดอั้นมากเลยค่ะ ขอกลับไปตั้งหลักก่อน . . พอถึงบ้าน โทรหาเพื่อนเลิฟก่อนอย่างแรก เรื่องนี้จะบอกแม่ไม่ได้จริงๆ มีหวังโดนด่าแน่ . . แต่โทรปั๊บ . . ก็โดนเพื่อนเลิฟด่ากลับว่า . . เรื่องแค่นี้ ต้องถึงขั้นลางานไหม อายก็ทำหน้าหนา นั่งอยู๋ที่โต๊ะก็ได้ไหม . . ฮือออออ . . เพื่อนไม่เข้าใจ คุยกับเพื่อนอยู่นานพอสมควร เล่าให้มันฟังว่า หรือว่าเราจะเปนพวก ที่หยุดหายใจขณะหลับวะเธอ . . เพราะเราไม่ได้ฟุบหลับไปนะ มันแบบคอพับไปเอง . . เพื่อนบอกว่า ก็ต้องไปตรวจอะ แต่อย่างแรก เธอก็ต้องหาไรทำนั่นนี่ ไม่ปล่อยให้ตัวเอง ง่วง เพราะมันอาจจะหลับ เพราะมันอาจจะไม่เป็นอะไร แต่เป็นความขี้เกียจในตัวเธอเองก็ได้ บลาๆ โดนเพื่อนแลคเช่อ สั่งสอนไปหลายดอก . . จากนั้นก็วางสายไป . .
ตกเย็น เพื่อนต๊อด ไลน์มาเรื่องข่าวแตงโม เราขี้เกียจพิมพ์ ก็เลยโทรกลับ หลังจากเม้ามอยเรื่องข่าวไปแล้วก็เลย เล่าให้เพื่อนต๊อดฟังอีก . . บอก . .
"เมริง . . วันนี้กรูไปทำเรื่องอับอายขายหน้ามามาก . ." กรูเผลอหลับในออฟฟิต แล้วกรนอ่ะ. . แล้วไม่มีใครบอกกรูเลยว่ากรูกรน กรูแม่มอายมาก"
เอาจริงๆเราก็บอกตัวเองว่า เมิงจะแอคติ้งโอเวอร์ขนาดนี้ทำไม เราไม่ได้ไปฆ่าแกงใครมาสักหน่อย . . แต่คือ เรายังยังรู้สึกเหมือน ไม่กล้าสู้หน้าใครเลยอ่ะ . . ณ จุดนี้ คือคิดเลยว่า. .ไอ้ที่ก่อนหน้านี้ เราเคยไปด่าคนอื่นว่า ไรวะ เรื่องแค่นี้ ถึงขึ้นต้องลาออกถึงขึ้นต้องฆ่าตัวเลย ไร้สาระมาก นั่นนี่ . . แต่พอมาตอนนี้ รู้เลย . . ถ้าเราไม่เจอกับตัวเอง เราก็ไม่ควรไปตัดสินคนอื่นหรอก เพราะขนาดเรื่องขี้ประติ๋วแค่นี้ เรายังไม่กล้าสู้หน้าใครเลย . . เรารู้สึกเหมือนมีคนจับจ้องตลอดเวลา เหมือนโดดเดี่ยวอยู่ในแถบนี้ไงก็ไม่รู้ . . คนนั่งใกล้ๆ เราตั้งหลายคน ไม่มีใครสะกิดเราสักคน ต้องให้พี่ที่นั่งอยู่อีกฟากคนละทิศกับโต๊ะเรามาบอก ความจริงมันก็เป็นเราที่ผิดเองอ่ะนะ . . แต่มันอดหดหู่ใจไม่ได้จริงๆ
เฮ้อออ . . เออ . .นั่นแหละ วันนั้นเราเลยนอนตุนเต็มที่เลย หลังจากวันนั้นผ่านไป เราก็ไม่หลับอีก . . แต่ไงก็ คงต้องลุกมาปฎิวัติตัวเองใหม่แล้วล่ะ . .
จากกรณีงี่เง่านี้ . . จะบอกว่าเรารู้สึกดีมาก . . ที่จนอายุเท่านี้ เรายังเหลือเพื่อนที่สามารถเล่าเรื่องอับอาย ของตัวเองให้ฟังได้ และได้รับคำปลอบใจ และดุด่ากลับมา แบบกัลยาณมิตร มันรู้สึกอยากขอบคุณ และรู้สึกดีมากจริงๆ . .
แต่เรื่องมันก็ผ่านมาแล้วอะนะ . . เราก็หายอายละ 55+ เช้านี้ตื่นมาทำงานด้วยความสดใจ . . ก่อนออกจากบ้าน ก็หยุดชมต้นไม้ใบหญ้าหน้าบ้าน . .
แล้วพบว่า . . ต้นไทรใบสักแคระที่เราชำน้ำไว้เมื่อยี่สิบกว่าวันที่แล้ว รากงอกแล้วจร้าาาา . . มีเน่าไปสองใบแบบไม่รู้สาเหตุ แต่ผลผลิตโดยรวมมันดีมากเลยอ่ะแกร๋ . .
ทั้งนี้ทั้งนั้น . . รากเพิ่งงอก และยังไม่มีวี่แววว่า ต้นจะงอกเมื่อไร (เห็นเค้าบอกว่านานมาก) แต่ . . . ออเดอร์(ขอฟรี)ใกล้จะครบหมดทุกใบแล้วจร้าาา กร๊ากกก ความสนุกของการเลี้ยงต้นไม้ใบไม้มันก็อยู่ที่ตรงนี้อะนะ 555+บั น ทึ ก D i a r y โ ดย ตั ว ห น อ น ผู้ ที่ มี เ สี ย ง ก ร น น่ า รั ก ( ห รื อ ว ะ )
Create Date : 03 มีนาคม 2565 |
Last Update : 4 มีนาคม 2565 12:12:12 น. |
|
11 comments
|
Counter : 1127 Pageviews. |
|
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณจันทราน็อคเทิร์น, คุณSleepless Sea, คุณเริงฤดีนะ, คุณmultiple, คุณฟ้าใสวันใหม่, คุณอุ้มสี, คุณกิ่งฟ้า, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณSweet_pills, คุณmariabamboo, คุณตะลีกีปัส, คุณหอมกร |
โดย: เริงฤดีนะ วันที่: 3 มีนาคม 2565 เวลา:19:10:40 น. |
|
|
|
โดย: multiple วันที่: 4 มีนาคม 2565 เวลา:5:27:29 น. |
|
|
|
โดย: อุ้มสี วันที่: 4 มีนาคม 2565 เวลา:12:35:08 น. |
|
|
|
โดย: mariabamboo วันที่: 6 มีนาคม 2565 เวลา:13:36:50 น. |
|
|
|
โดย: ตะลีกีปัส วันที่: 7 มีนาคม 2565 เวลา:14:35:15 น. |
|
|
|
โดย: หอมกร วันที่: 8 มีนาคม 2565 เวลา:10:49:58 น. |
|
|
|
|
|
กรนตอนหลับแล้วไง..
ดรนแล้วรู้แล้ว..ก็ไม่ต้องอายแล้ว...
คือมันก็เป็นกันได้ค่ะ..
พี่อ้อก็นอนกรน..และสำลัก คอนกลางคืน
ไปหาหมอๆให้ทำ Sleep lap
รพ.จุฬาฯ
จองตั้ง 3 เดือน
หมื่นกว่าบาท..เบิกได้
แต่เอกชน ก็ 30,000 กว่าบาท
พอดี..วันหนึ่งหมอtel มาว่า..
มีคนไข้cancel..จะสวมไหม
(วันรุ่งขึ้น)..
พี่อ้อยอก..0k
ก็ได้นอน 1 คืน..
check แล้ว กรน แบบหยุดหายใจ 80 %
ก็ระเบิดรูจมูก(ผ่าตัดเล็ก..ไม่ค้าง)
รอแผลแห้ง ก็ ตัดเหนียง(พังเผือดในลำคอ)
ค้าง 2 วัน 1 คืน
พัก 10 วัน
เรียบร้อย..ไม่ต้องแขวนถังOxygen..ตอนนอน
และระวังไม่ให้ นน.เพิ่ม
ผ่านมา 10 ปี พอดีค่ะ