Bloggang.com : TinyCat : Bye Bye BAY

Bye Bye BAY

1 มิ.ย.50

วันเริ่มต้นใหม่ของเดือนสุดท้ายที่เราจะทำงานที่นี่ ถ้าจะนับถอยหลังเราก็จะไปทำงานอีกแค่ 3 วัน เท่านั้น คำว่าลาก่อนของเราไม่ได้หมายความว่าลาตลอดกาล ซึ่งก็ไม่แน่ว่าเราอาจจะกลับมาทำงานที่นี่อีก.....คิดๆไปแล้วก็ใจหาย เมื่อต้นปีเรายังคิดอยู่เลยว่าอยากอยู่ที่นี่นานๆ แต่เวลาผ่านมาเพียงไม่กี่เดือนหลังจากที่อะไรเปลี่ยนไปมากมาย เราก็เปลี่ยนความคิด เริ่มคิดว่าเราไม่เหมาะกับงานประเภทนี้ ไม่ได้หมายความว่าไม่เหมาะกับสถานที่แห่งนี้นะ......แค่ไม่เหมาะกับงาน งานที่มีเจ้านายหลายคน ไม่ว่าจะเป็นตัวแบงค์เอง และก็ตัวลูกค้าอีก ซึ่งเวลาโดนว่าก็โดน 2 ทาง เราคิดว่าเราไม่มีความอดทนพอกับงานประเภทนี้.....เศร้าจัง จริงๆถ้าอดทนอยู่ต่อไปได้ อนาคตคงจะดี แต่เราอยู่ต่อไปอีกไม่ได้แล้วล่ะ เพราะกำลังจะเป็นโรคประสาท......

แปลกดีนะ นับจากวันที่เรายื่นใบลาออก เรารู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก ทั้งๆที่ก็ไม่รู้ว่าอะไรรอเราอยู่ข้างหน้า ซึ่งตอนนี้วีซ่าก็ยังรออยู่เลย....แต่มาถึงตอนนี้คิดๆดูแล้ว อย่างน้อยที่ออกมาก็ทำให้เราสุขภาพจิตดีขึ้น....อนาคตจะเป็นไงค่อยว่ากัน....

ส่วนวันนี้พี่ๆเค้าก็พาเราไปเลี้ยงส่งที่ครัวเจ๊ง้อ.....พี่อุ๋มพาน้องหงส์มาด้วย น่ารักมากๆๆๆ ไอ้เราความที่ไม่มีหลาน พอรู้ว่าจะได้เจอหลานก็ซื้อเสื้อไปฝากทุกที แต่ซื้อทีไรก็รู้สึกว่าจะใหญ่ไปทุกครั้ง ไม่เป็นไรเนอะไว้โตอีกนิดค่อยใส่ก็ได้.....

แต่ก่อนจะพาไปเลี้ยงนี่สิเจ๊รุ้งโทรมาบอกว่ามีข่าวพี่ชาย พอเราเข้าไปอ่านเท่านั้นล่ะทำงานไม่ได้เลย ดีใจจังถ้าได้เล่นจริงๆนะ แล้วต้องเล่นเป็นซากุรางิเท่านั้นด้วย เพราะตัวนี้เป็นหนึ่งในตัวการ์ตูนที่เราชอบมากๆอีกตัวนึง เราว่าเค้าดูจริงจังและจริงใจดี ทำอะไรตรงๆ แถมเวลาบ้าก็บ้าได้ที่เลยล่ะ....ชอบบบบ ที่สำคัญตัวนี้เด่นมากๆเลยล่ะ ถ้าเล่นได้ดีก็มีหวังดังระเบิดเลย เพราะการ์ตูนเรื่องนี้คนอ่านกันเยอะมาก แบบว่าเราอยากให้ผู้ชายหันมาชอบพี่ชายเราให้เยอะๆ จากการรับบทนี้อ่ะ......โอ้โหจิ้นไปไกลแฮะ เธอยังไม่มาพูดอะไรซักคำ....แต่เราเหมารวมแล้วว่าเล่น....เพราะเราจะดูอ่ะ 55555555

3 มิ.ย.50

วันนี้เราออกไปซื้อ Handy drive ที่พันทิพย์ แล้วก็เลยไปดู Notebook ด้วย แต่ยังไม่ได้ซื้อ แต่ว่าคราวนี้เราไปเจอรุ่นที่ต้องการแล้วล่ะ ราคาก็ 38,000 กว่าๆเล็กน้อย แต่ทุกอย่างได้อย่างที่ต้องการจริงๆ ก็กะว่าหลัววันที่ 6 ไปแล้วค่อยไปดูอีกที.....พอดูเสร็จก็ไปดูเสื้อกันหนาวต่อ (วันนี้ดูอย่างเดียวไม่ซื้อ) ก็ไปลองซะหลายตัวเล่นเอาเหงื่อตก แต่ก็ยังไม่ซื้อ เราจะรอให้วีซ่าออกก่อนแล้วค่อยซื้อ ไม่รู้จะช้าไปรึเปล่า จากนั้นก่อนกลับเราก็หาเรื่องอ่ะ เดินไป Central World จนได้ค่ะจริงๆถ้ากลับเลยก็ไม่เสียเงิน ดันอยากจะไปขึ้นรถตรงนั้นเลยได้แป้งกับลิปสติกมาอย่างละอัน จริงๆกำลังจะกลับแล้วนะดันไปเห็นป้ายลดราคานี่สิดูดิคนเรา เลยเดินเข้าไปดู เสียเงินจนได้.....ถ้าเพิ่มเงินอีกหน่อยก็ซื้อเสื้อหนาวตัวที่เล็งไว้ได้แล้ว ดันไปได้ของไร้สาระมาแทน.......แต่ก็คงได้ใช้แหละ เค้าบอกใช้แล้วหน้ากระจ่างใส เออ....ขอให้จริงเหอะ......

ระหว่างวันก็มีคนคอยรายงานว่าวันนี้พี่ชายเธอไปทำไรอยู่ที่ไหน ก็ดีค่ะได้รู้ความคืบหน้าแม้จะไม่อยู่บ้าน...แต่กลับมาเห็นข่าวว่าจะเปิดกล้องปลายปีเหรอ.....เซ็งเลยชั้น เอาเข้าไป ยังไงก็รอได้อยู่แล้วล่ะ ก็รอมาตลอดนี่เนอะ จะรอต่อไปอีกหน่อยจะเป็นไรไป.......เออ แต่วันนี้จู่ๆก็นึกถึงประโยคที่เธอเคยพูดไว้ในบล็อกว่า “我每一份每一秒都爱死你们了” ไม่ค่อยแน่ใจว่าจำมาหมดรึเปล่า แต่มันแปลว่า “ทุกนาที ทุกวินาที ผมรักพวกคุณแทบตายเลย” เอ....แปลถูกเปล่าหว่า...... รู้สึกพี่ฉินหรือใครซักคนจะมาแปลไว้ตอนนั้น....ที่นึกขึ้นมาก็เพราะวันก่อนป้าเล็กเข้ามาคุยไว้ในกระทู้ เลยจำได้ขึ้นมากระทันหัน......หวานเลี่ยนดีค่ะ แต่ก็ชอบน่ารักดีจัง......

วันนี้ไปก่อนละง่วง ปวดหัวด้วย กินยาแล้วก็ไม่หาย....นอนดีกว่าเรา

5 มิ.ย.50

พรุ่งนี้เราจะไปทำงานเป็นวันสุดท้าย ถามว่ารู้สึกอะไรไหม ตอนนี้ยัง แต่พรุ่งนี้คงไม่แน่เพราะเราเป็นประเภทความรู้สึกช้า จำได้ว่าตอนที่พี่เลี้ยงลากลับบ้านไปเราร้องไห้จนตาบวมไปนานเลย ....แต่ช่วงนี้มีงานเข้ามาเยอะมาก เฉพาะในPortที่เราดูมีลูกค้ามาขอสินเชื่อ 7-8 รายในเวลาเดียวกัน เป็น Project Finance เข้าไปแล้ว 4 ราย คาดว่าถ้าอนุมัติทั้งหมดสิ้นปียอดในมือเราคงได้ถึงพันล้าน....แต่นี่อยู่ไม่ถึงสิ้นปี แถมคงอนุมัติไม่หมดด้วย ฉะนั้นเรื่องอื่นไม่ต้องคิด....

ตอนนี้อยากไปงานCommartจะแย่แล้ว อยากได้ NoteBook อ่ะ รอจะถึงอาทิตย์หน้าไม่ได้แล้วเนี่ย.....อยากเสียเงิน 55555 แต่ไปๆมาๆเริ่มเสียดายเงินเก็บ ต้องจ่ายอีกตั้งหลายอย่าง ไม่ว่าตั๋วเครื่องบิน กระเป๋า เสื้อกันหนาว โอ๊ย...ไม่อยากนึก...... เวลาใช้แป๊บเดียวก็หมด แต่กว่าจะเก็บได้ขนาดนี้ใช้เวลาตั้งเกือบ 2 ปีแน่ะ....แต่ไม่เป็นไร เงินทองหาเอาใหม่ได้ แต่ต่อนี้ไปก็ต้องประหยัดหน่อยเพราะไม่มีเงินเดือนเป็นของตัวเองแล้ว....เศร้าจัง.....

6 มิย.50

วันนี้เป็นวันทำงานวันสุดท้าย งานยุ่งมากๆ ทำงานตั้งแต่ยังไม่ 8 โมง จนใกล้ 6 โมงเย็น งานที่ทำวันนี้ก็เหมือนเคย พอเลิกงานแล้วยังมีความรู้สึกเหมือนพรุ่งนี้ยังต้องไปอยู่เลย เพราะของก็ยังอยู่ที่โต๊ะเหมือนเดิม แทบจะไม่ได้เก็บอะไรไปเลย เนื่องจากงานยังไม่เสร็จ รอลูกค้าส่งเอกสารมานานจนรอไม่ไหว....

ตอนก่อนกลับบ้านก็เดินไปลาพี่ๆที่ชั้นต่างๆที่เคยได้ร่วมงานกัน แต่ยังลาไม่หมดเพราะงานยุ่งจริงๆ กว่าจะเสร็จฝ่ายอื่นก็กลับบ้านไปกันหมดแล้ว....แต่เดี๋ยวอาทิตย์หน้าจะแวะเข้าไปอีก คือว่าแอบฝากสมบัติไว้นิดหน่อย แบบว่าขนกลับไม่หมดอ่ะ แล้วอีกอย่างจะไปซื้อ NoteBook ด้วย ก็ใกล้กันนิดเดียวแวะไปหน่อยก็ดี.....

มีซึ้งเล็กน้อย ว่าจะไม่ร้องไห้แล้วนะ....พี่เหมียว...หัวหน้าเราทำให้ร้องจนได้สิ....ก็เดินไปนั่งคุยที่โต๊ะ คุยไปคุยมาสัพเพเหระ พี่เค้าก็นึกถึงความหลังตอนที่เรามาทำงานใหม่ๆ เล่าไปก็หัวเราะไปอยู่ดีๆ ยังไงไม่รู้เราร้องไห้เฉยเลย...โดนแซวเลยว่าตั้งแต่มีคนลาออกเนี่ยคนแรกเลยนะที่ร้องไห้เนี่ย....คนที่ร้องน่าจะเป็นพวกพี่ๆมากกว่ามั้ง ทิ้งพอร์ตไว้เต็มเลย 555 เราเลยหัวเราะได้....ใจจริงยังไม่อยากกลับ แต่หลิว ไอ้น้องบ้า โทรมาตามกลับบ้านๆๆ หลายหนมาก ช่างไม่รู้จักเวลาเลย เออแทนที่คนเค้าลาออกจะให้เวลาเค้าร่ำลากัน ดันร้องแต่จะกลับบ้าน เราก็เลยโทรลงไปบอกว่าเดี๋ยววันนี้กลับแท็กซี่ เท่านั้นแหละเงียบเลย....

ใจหายจริงๆด้วย พอกลับมาบ้านมานั่งคิดว่าพรุ่งนี้ไม่ต้องไปทำงานแล้ว มันเศร้าอ่ะ....เศร้าจริงๆนะ แต่แปลกที่คราวนี้ไม่ฟูมฟายเหมือนการจากในหลายครั้งที่ผ่านมา ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะหลิวยังทำงานอยู่ที่นั่น มันก็เลยยังรู้สึกว่ายังไม่ได้ไปไหนไกล......อ้าว พิมพ์ไปชักเริ่มซึ้งซะแล้วสิ ง่ะน้ำตาไหล....ฮือๆๆๆ

แต่ถึงหลิวจะไม่อยู่แล้ว แต่เราก็ไม่ลืมที่นี่แน่นอน เพราะที่นี่เป็นที่ทำงานเก่าของพ่อที่ทำมานานกว่า 30 ปี จนเกษียณ....มาถึงเราซึ่งเป็นที่ทำงานแห่งแรกในชีวิต ที่นี่ให้อะไรกับเรามากจริงๆ มันหลายความรู้สึกมากๆ บอกไม่ถูก....ทำไงดีน้ำตาไหลใหญ่เลย มองจอไม่เห็นอ่ะ.....ถามว่าจะกลับมาที่นี่อีกไม๊ เราตอบไม่ได้ในตอนนี้ รู้แต่ว่าพี่ๆที่นี่น่ารักทุกคน จริงๆนะ .....ความจริงตอนที่ไปลามันมีอะไรจะพูดตั้งเยอะ แต่ตอนนั้นนึกอะไรไม่ออกเลย แต่ก็ดีแล้วที่นึกไม่ออกถ้าพูดไปมีหวังคงตาบวมกลับบ้านแน่.....ไม่ไหวแล้วยิ่งพิมพ์ยิ่งใจหาย พอดีกว่า....

9 มิย.50

เมื่อวานพี่ชายเรามีภาพออกมาใหม่ เดาไม่ถูกว่าเป็นการโฆษณาอะไร.....แต่เราเห็นแล้วไม่ค่อยกรี๊ดเหมือนคนอื่นเค้าเท่าไหร่ แล้วก็ไม่ได้หล่อมากไปกว่าทุกที ก็คือหล่อเป็นปกติ (จะโดนรุมไหมเนี่ยเรา).....เราแค่ดีใจเฉยๆที่เธอมีข่าว มีรูปออกมาบ้าง.....แต่ถ้าเป็นเซ็ตที่เล่นบาสหรือใส่กางเกงขาสั้นอะไรประมาณนั้น อันนั้นชอบ เพราะรู้สึกว่าขาเธอตั้งแต่ช่วงเข่าลงมาดูแล้วเซ็กซี่ดี ก็วันก่อนเอารูปที่เธอไปเล่นบาสที่ปักกิ่งมาทำวอลล์เปเปอร์ เราก็นั่งยิ้มอยู่หน้าจอคนเดียว.....ท่าจะโรคจิตว่ะ.....เคยคุยกับเจ๊ ว่าปกติเราไม่ค่อยมองหน้าเธอเท่าไหร่จะไปมองส่วนอื่นมากกว่า....เพิ่งค้นพบว่าเราชอบส่วนไหนของเธอ.......

สำหรับการเดินทางไปเรียนครั้งนี้ พี่ๆทั้งหลายไม่ต้องห่วงว่าจะลืมพี่ชายคนนี้นะคะ....พี่ยังไงก็คือพี่ เพราะเราคิดว่าเธอเป็นครอบครัวเราจริงๆ เหมือนตอนที่น้องเราไปเรียนที่อื่น เราก็คิดถึงเป็นธรรมดา ดังนั้นไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหนเราก็ยังเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่.....แต่เสียตรงที่เราอาจไม่ได้ไปร่วมงานเธอเท่านั้นแหละ จริงๆอยากไปซักครั้งนะไต้หวันเนี่ย ยังไม่มีโอกาสเลย.....พี่ๆทุกคนไว้เราค่อยไปด้วยกันนะๆๆ

Create Date : 01 มิถุนายน 2550

Last Update : 9 มิถุนายน 2550 10:37:53 น.

3 comments

Counter : 482 Pageviews.

ที่ใหม่ต้องดีกว่าคับ

โดย: Kurt Narris

วันที่: 2 มิถุนายน 2550 เวลา:0:54:04 น.

น้องอู๋ ตอนนี้สบายแล้วซิจ๊ะได้อยู่บ้านสบาย ๆ อีกไม่นานก็จะเดินทางแล้วซิจ๊ะ ไปวันไหนอย่าลืมบอกพี่ ๆ บ้างนะจ๊ะ ยังไงเราก็ติดต่อกันทางเมลได้นี่จ๊ะ กลับมาก็จะได้เป็นนิวอู๋ทั้งภาษาและเรื่องอื่น ๆ ด้วยนะจ๊ะ อย่าคิดมากนะ พี่รู้ว่าตอนที่อู๋ทำงานอู๋จะมีเรื่องเครียดกับการทำงานเรื่อยแต่พี่เป็นคนไม่ค่อยคุยน่ะ เลยไม่ค่อยได้ถามและคุยกับอู๋เท่าไหร่ แต่เราก็คุยเรื่องอื่นกันได้นี่จ๊ะ บล็อกดาวเต็มไปหมดเลยนะ ความฝันหรือเปล่าจ๊ะเนี่ย ตะกายดาวไงจ๊ะ555

โดย: satamon IP: 202.28.169.165 วันที่: 7 มิถุนายน 2550 เวลา:11:43:46 น.

ก่อนไปอย่าลืมบอกด้วยนะ..

เหมือนกันอยู่อย่าง คือ ที่ทำงาน..พี่ก็เข้าทำงานได้ก็เพราะพ่อเหมือนกัน ..แต่พ่อเกษียณมา 11 ปีแล้วก็ยังทำงานอยู่
(ส่วนลูก ขี้เกี๊ยจ ขี้เกียจ 55555)

อ้อ ขออย่างนึง..ไปไกลแล้ว อย่าลืมพี่ชายนะ..

โดย: cutie bunny

วันที่: 9 มิถุนายน 2550 เวลา:8:51:57 น.