Bloggang.com : TinyCat : My September

My September

ก็เริ่มเข้าเดือนกันยามาหลายวันแล้ว แต่อะไรๆก็ยังไม่ดีขึ้นเลย อันนี้หมายถึงตัวเองอ่ะ มีหลายคนทักว่าเราหน้างออีกแล้ว ก็คนมันเซ็งจะให้ทำหน้ายังไงอ่ะ....อืม เอาแต่เรื่องดีๆละกันนะ.....

วันที่ 8 กันยายน 2549

ที่เริ่มวันนี้เพราะวันอื่นๆ จำไม่ได้ละ...เราเอาซิมโทรสับไปอัพที่โรงอาหารชั้น 8 มา ปรากฏว่ามันไม่ได้ช่วยอะไรเลยเพราะในซิมมีเบอร์อยู่กระจิดริด ทีแรกก็ว่าจะก๊อบปี้จากในเมมมาใส่ซิม แต่มะเอาดีกว่าเด๊วที่ตั้งกรุ๊ปไว้หายหมด เลยกะว่าโทรหาใครค่อยเปลี่ยนตอนนั้นละกัน....งานนี้ที่ชอบก็คืมมีหนมแจก เป็นโดนัทรูปเลข 8 ไม่อร่อยเท่าไหร่ แต่ของฟรีมันย่อมดีเป็นธรรมดา มีรูปให้ดูด้วยหละ

วันที่ 9 กันยายน 2549

วันนี้จริงๆจะไปงานเดินวิ่งที่สนามบิน แต่ไม่มีคนไปกะเราเลยยกเลิกไป....แต่ยังไงซะวันนี้ก็ได้ไปอยู่ดีอ่ะ เพราะแม่อยากไปอ่ะ(อิ อิ ดีเหมือนกันจะไปดูที่ทางซะหน่อย ก่อนไปใช้จริงๆ) จากบ้านเราใช้เวลาประมาณ 15 นาทีก็ถึงแล้ว ใกล้มากๆ...ที่น่าเศร้าก็คือหลงทางอยู่แทนที่จะเข้าใกล้ๆดันหาทางเข้าไม่เจอ ต้องอ้อมไปเข้าทางบางนาโน่นแน่ะ ทั้งๆที่เห็นอาคารผู้โดยสารอยู่ข้างหน้าแล้วนะ มาถึงบางอ้อก็ตอนขากลับอ่ะ ว่ามันใกล้ขนาดนี้เอง จากบ้านเราถ้าวิ่งเลาะมอเตอร์เวย์แบบไม่เสียตังก็ 16 กม. แต่ถ้าวิ่งร่มเกล้าก็ไกลอีกนิด แต่ก็ไม่เกิน 20 นาที หุ หุ มีรูปมารูปเดียว ถ่ายที่Bus Terminal...ที่นั่นมีแดรี่ควีน กะร้านไก้ทอดอะไรไม่รู้แค่ 2 อย่างเอง ไปตอนนี้อดตายแน่เลย

11 กันยายน 2549

เราเริ่มพักร้อนวันนี้เป็นวันแรก พูดเหมือนจะพักยาว จริงๆก็แค่วันพุธน่ะแหละ เมื่อวานเรานัดกับพวกพี่รุ้งกะพี่จิ๋วที่เดิม เซ็นฯลาดพร้าว ก็ไม่ได้เสียเงินอะไรแค่ไปเม้าท์กระจาย 555 มีความสุข แล้วก็กลับบ้าน กลับถึงบ้านก็ยังไม่มีอะไรให้โหลด...แบบว่าอยากดูคลิบที่ญี่ปุ่นอ่ะ....

เช้าวันนี้คนที่เราเคยแอบชอบมานานโทรมาหาเรา เพราะเราโทรไปก่อนเนื่องจากเซ็งๆไม่มีไรทำ เอ...แต่ที่จริงก็โทรไปตั้งหลายวันแล้ว เพิ่งโทรกลับ เออ ก็ยังดี....รู้มาอีกอย่างว่าตอนนี้เค้าลาออกจากงานแล้วมาเปิดบริษัทเอง หุ้นกับเพื่อน ทำพวกติดตั้งSoftwareอะไรทำนองนี้ ดีจัง ขอให้กิจการไปได้ดีนะ....เพราะคนนี้นี่แหละที่วันก่อนไปเจอข่าวที่พี่ๆแปลไว้ประโยคนึงว่า "เราเป็นได้แค่เพื่อนกัน" ประมาณนี้มั้ง....อ่านแล้วเรื่องมันเศร้า ก็มันเป็นได้แค่เพื่อนกันจริงๆนี่นา รอมาตั้งหลายปีแล้ว จนตอนนี้เลิกรอไปแล้ว ปลงแล้วด้วย....รอจนเค้ามีแฟนไปหลายคน เราก็ยังไม่มีซักคน ถ้าเค้าพูดขอคบเราแค่คำเดียวนะ เราจะตอบตกลงแบบไม่คิดเลยอ่ะ....แต่มันไม่มีทางเป็นไปได้ ก็อยู่คนเดียวต่อไป ดี....ไม่มีคนแย่งใช้เงิน 55555 หัวเราะด้วยความสะใจ (รึเปล่า???)

12 กันยายน 2549

วันนี้ก็ยังอยู่บ้านเหมือนเดิม ไม่อยากให้ถึงพรุ่งนี้เลย เพราะจะเหลือเวลาพักผ่อนอีกแค่วันเดียวเท่านั้น...เฮ้อ...

เราได้เห็นรูปพี่ชายกะน้องหมาแบบชัดๆแล้วล่ะ น่าร๊ากกกกกที่ซู้ดดดดเลยยยย แต่จะบอกว่าเราไม่ค่อยถูกโรคกับน้องหมาเท่าไหร่ เพราะเด็กๆเคยถูกหมาแถวบ้านไล่กัดเลยกลัวๆเกรงๆอยู่จนถึงทุกวันนี้ ถ้าเป็นน้องแมวละก็ไม่ว่ากันชอบที่สุดเลย แต่จะไม่เลี้ยงสัตว์อะไรอีกแล้วล่ะเพราะเคยเลี้ยงแล้วเวลามันตายเสียใจสุดๆ สงสารมันอ่ะ ขอดูที่ชาวบ้านเค้าเลี้ยงดีกว่า....แต่จะว่าไป น้องหมาโกลเด้นฯนี่เหมาะมากๆเลยที่เธอเลี้ยงอ่ะ ดูแล้วเป็นมิตรดี หน้าตายิ้มแย้มแจ่มใสทั้งเจ้านายทั้งน้องหมา น่าคบหาด้วยเป็นที่สุด (บ่นอะไรหว่า ชักงงๆ)

ไม่มีไรบ่นละ วันนี้พอดีกว่า

15 September 49

วันนี้เราเอาคลิบคุญหมอซูไปแจกจ่ายให้พี่ๆที่แบงค์ดู จริงๆก็แจกจ่ายไปนานแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสดูเพราะต้องรอจังหวะเหมาะๆที่หัวหน้าไม่อยู่....โฮะๆๆ ผลตอบรับดีเกินคาด ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าคุณหมอหล่อออออออออออออออมากกกกกกกกกกกกกทำไมหล่ออย่างนี้ 55555 สะใจเราจริงๆ....เมื่อไหร่จะเอามาฉายที่บ้านเราซักที....โฮะๆๆๆๆมีความสุขจริงๆ...ขนาดพี่ที่ไม่ค่อยสนใจเธอเท่าไหร่ยังมามุงดูที่หน้าจอ รู้สึกว่าตัวเองประสบความสำเร็จในการเผยแพร่ไปขั้นนึงแล้ว ......ที่ขำมากก็คือพี่อุ๋มซึ่งกำลังท้องอยู่ ซัก 5 เดือนครึ่งได้ พี่เค้าก็อัลตราซาวด์แล้วล่ะแต่ยังไม่อยากรู้เพศกะลุ่นเอาอ่ะ คือระหว่างที่ดูคลิปคุณหมอกัยอยู่นั้นลูกเธอก็ดิ้นใหญ่เลย คือประมาณดิ้นไปตามอาการตื่นเต้นของแม่ 5555 เลยคาดเดากันไปว่า ลูกสาวแน่ๆ เชื้อแม่แรงมาก.....ขี้เกียจละ แค่นี้ก็มีความสุข ได้โปรโมทพี่ชายเล็กน้อยเป็นงานอดิเรก 5555

16 กันยายน 49

ร้านเปิดให้บริการอีกครั้งหลังจากที่ปิดไปเมื่อ วันที่ 29 เดือนที่แล้ว แต่คราวนี้เหนื่อยจังเพราะไม่มีลูกจ้างเลย

18 กันยายน 49

วันนี้รอรถนานมาก ตั้งแต่ 6 โมง 45 จน 2 ทุ่มครึ่งยังไม่ได้ขึ้นรถเลย รอจนท้อใจ น้ำตาจะไหลอยู่แล้ว งานก็เหนื่อย ไกลก็ไกล ที่ทำงานก็น่าเบื่อ ชีวิตไม่มีความสุขเลย ได้แต่รอว่าเมื่อไหร่จะถึงวันหยุดซะที......เฮ้ออออออออ

19 กันยายน 49

เหนื่อยๆยังไงบอกไม่ถูก รู้สึกเหมือนกับว่ามีคนรำคาญเราอยู่ อันนี้หมายถึงที่ทำงาน งงว่าเราถามมากไปรึเปล่า แต่ก็เพราะไม่รู้นี่นาถึงถาม บอกตรงๆนะตั้งแต่ทำงานที่นี่มาปีกว่าไม่เคยมีความสุขเลย บรรยากาศมันแย่มากๆ พอตื่นเช้าไม่อยากลุกจากเตียงอยากนอนต่อไปเรื่อยๆ หรือไม่ก็แกล้งป่วยไปซะให้รู้แล้วรู้รอด.....หรือว่าเราจะคิดมากไป รู้ตัวนะว่าตัวเองเป็นโรคประสาทหน่อยๆ คือชอบคิดมาก ชอบเอาความรู้สึกของคนอื่นมาคิดต่อทั้งๆที่ไม่ใชเรื่องของตัว ที่สำคัญคือถ้ามีใครพูดหรือทำอะไรสะเทือนใจเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ของจะขึ้น เอ่อ...แบบว่าน้ำตามาเอง แล้ววันนั้นจะเศร้าทั้งวัน อาจเป็นอาทิตย์ นี่ก็ว่าจะหาเวลาว่างไปปรึกษาจิตแพทย์แล้ว

เนี่ยพอมันเป็นอย่างนี้แล้วมันก็พาลให้เหงา เหมือนไม่มีใครอยู่กับเราเลย ..... เป็นไรไปหว่า พักนี้เป็นบ่อยแฮะ เริ่มเซ็งตัวเอง....ตอนนี้อยากหางานใหม่มากๆ อยากได้สถานที่ที่ให้ความรู้สึกอยากทำงานมากกว่านี้ ที่นี่นะนอกจากจะไกลแล้ว ยังเบื่อบรรยากาศอีก.....

22 กันยายน 49

วันนี้วันศุกร์อีกแล้ว เวลาแค่ 4 วันมีเรื่องเกิดขึ้นมากมาย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเมืองภายในประเทศ เห็นภาพหลายๆภาพที่มีคนเอาดอกไม้ไปให้ทหารแล้วก็น่ารักดี ทำให้รู้สึกว่าคนไทยก็ยังคงน่ารักไม่เปลี่ยนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น หรือเรื่องที่ทำงานที่อยู่ๆพี่จุ๋มก็โดนย้ายไปอยู่ชั้น 17 เฉยเลย น่าใจหายจัง จริงๆแล้ววันนี้เค้าไปกินเลี้ยงส่งพี่จุ๋มที่ตะวันแดงแต่เราไม่ไปเพราะไม่ชอบสถานที่แบบนั้น และก็ไม่อยากกลับดึกด้วย ดูเป็นคนไม่ดีเลยเนอะ

ช่วงนี้ไม่รู้เป็นไรทำไมคิดถึงดาตลอดเลย ประมาณว่ายังรอความหวังอยู่มั้ง ทั้งๆที่มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย คิดแล้วเศร้า รักครั้งแรกที่ไม่สมหวัง กินแห้วมาจนถึงทุกวันนี้ รวมเวลาก็ประมาณ 8 ปีเห็นจะได้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน....ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่เคยชอบใครอีกเลย เอ่อ...แล้วเรารออะไรอยู่หว่า ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ ตอนนี้เลยไม่รู้ว่ามีใครมาชอบบ้างรึเปล่าเพราะความที่อยู่กับตัวเอง และเรื่องที่ชอบเท่านั้น เรื่องอื่นฉันไม่สน555 ถึงอยู่คนเดียวมาจนถึงวันนี้ไง เฮ้ออออ ไปดีกว่ายิ่งพูดยิ่งรันทด

Create Date : 11 กันยายน 2549

Last Update : 13 มีนาคม 2550 22:13:09 น.

0 comments

Counter : 558 Pageviews.