วันนี้จะมาเล่าให้อ่านกันถึงประสบการณ์ที่ได้พบเจอกับผู้บริหารระดับสูงขององค์กร รวมทั้งที่ได้รับข้อมูลมาจากการเป็นที่ปรึกษาทางด้านนี้ ซึ่งถือว่าเป็นผู้บริหารที่ไม่ค่อยสร้างผลงานสักเท่าไหร่ จริงๆ แล้ว ผมเองยังเชื่ออยู่ว่า ผู้บริหารขององค์กรส่วนใหญ่นั้นจะเป็นคนที่มีภาวะผู้นำสูง มีความรับผิดชอบที่ดีเยี่ยม สร้างผลงานชั้นเลิศ เพื่อให้องค์กรไปสู่เป้าหมายที่กำหนดไว้

แต่อย่างว่านะครับ คนเราก็ย่อมมีทั้งดีและไม่ดี ผู้บริหารก็คงเหมือนกัน มีทั้งที่เป็นผู้บริหารที่ดี และไม่ค่อยดีนัก (แต่แอบสงสัยไม่ได้ว่า ถ้าคนนั้นไม่ดีจริงๆ แล้วขึ้นมาเป็นผู้บริหารได้ยังไง)

• ผู้บริหารที่ไม่ทำงาน นี่เป็นผู้บริหารประเภทแรกที่ผมเจอเยอะในกลุ่มผู้บริหารที่ไม่มีประสิทธิภาพ กลุ่มนี้จะมีทัศนคติที่ว่า พอขึ้นมาเป็นตำแหน่งผู้บริหารแล้ว แปลว่า ไม่ต้องทำงานอะไร นั่งเฉยๆ คอยเซ็นชื่อตามที่ลูกน้องเสนอมาให้เซ็น อีกทั้งยังไม่เคยคิดจะทำอะไรเลย บางแห่งหลังจากที่ออกจากที่ประชุมซึ่งประชุมร่วมกับ CEO ของบริษัท และได้รับมอบหมายงานมาให้ทำ แต่พอออกจากห้องประชุม ก็ไม่ทำอะไรเลย ไม่เคยที่จะเรียกลูกน้องมาประชุม เพื่อกระจายงานต่อ สุดท้ายงานก็ไม่เดิน และไม่มีผลงานอะไร

• ผู้บริหารที่โยนงานให้ลูกน้องประจำ นี่ก็เป็นอาการต่อเนื่องจากผู้บริหารประเภทแรก ก็คือ คิดว่าตนเองไม่ต้องทำงานอะไร ถึงเวลาประชุม ก็ส่งลูกน้องไปประชุม เวลาที่จะต้องคิดวางแผนการทำงานใหม่ ก็สั่งให้ลูกน้องคิด และเอามาเสนอ ส่วนตนเองไม่คิด ไม่ทำอะไรเลย จริงๆ แล้วผลงานที่ออกมาทั้งหมดล้วนแต่เป็นผลงานของลูกน้องทั้งสิ้น

• เกาะเก้าอี้แน่น เพื่อรักษาสถานภาพของตนเอง ผู้บริหารประเภทนี้ จะไม่ค่อยสนใจเรื่องของการพัฒนาคนที่เป็นลูกน้องของตนเองสักเท่าไหร่ ยิ่งมีลูกน้องที่ทำงานเก่งๆ โผล่มาให้เห็น เขาจะไม่ชอบ และจะพยายามหาวิธีการต่างๆ ที่จะขจัดลูกน้องเก่งๆ เหล่านี้ออกจากหน่วยงานของเขา เพื่อที่เขาจะได้รู้สึกปลอดภัย และไม่ต้องกลัวว่าลูกน้องคนเก่งจะมาแย่งเก้าอี้ไปจากเขา ผู้บริหารแบบนี้มักจะมีแต่พนักงานที่ไม่ค่อยจะได้เรื่องวนเวียนอยู่รอบกาย และมักจะชอบการประจบประแจงจากลูกน้องอย่างมาก

• ผู้บริหารแบบคุณนายไฮโซ ที่เขียนแบบนี้ไม่ได้แปลว่าเป็นผู้หญิงนะครับ เป็นได้ทั้งสองเพศครับ ผู้บริหารลักษณะนี้มักจะเจ้ายศเจ้าอย่าง ใครจะเข้าหาจะต้องมีพิธีรีตรองอย่างเคร่งครัด ต้องนัดล่วงหน้า ต้องคลานเข่าเข้าหา หรือแม้กระทั่งการเขียนจดหมาย ก็ต้องเขียนด้วยภาษาที่แสดงให้เห็นถึงความยิ่งใหญ่ ถ้าเขียนไม่ถูกใจ ก็จะไม่อ่านจดหมายฉบับนั้นเลย นอกจากนี้ เวลาส่งคนไปติดต่อประสานงานด้วย ถ้าส่งเจ้าหน้าที่เด็กๆ ไป ก็จะไม่คุยด้วยเช่นกัน การคุยกับเขาจะต้องคุยกับคนที่มีสถานภาพเท่ากันหรือสูงกว่าเสมอ ผลก็คือ งานไม่เดินครับ มัวแต่จับผิดเรื่องของพิธีรีตรองอยู่นั้นแหละครับ

• ผู้บริหารที่ขี้ลืม ผู้บริหารแบบนี้แย่หน่อยครับ เวลาคุยกันที่ไร ต้องถามชื่อลูกน้องตลอดเวลา “คุณชื่ออะไรนะ” พอบอกไปว่าชื่อ “สมศักดิ์” คุยไปคุยมาก็เปลี่ยนชื่อเราเสร็จเลยเป็น สมหมายบ้าง สมปองบ้าง ฯลฯ ผู้บริหารแบบนี้ลูกน้องจะไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ เพราะเหมือนกับไม่ให้ความสำคัญกับคนที่คุยด้วย และแม้กระทั่งลูกน้องตัวเองก็ไม่เคยจำ ก็เลยไม่ได้ใจลูกน้องไปเลยสักคน นอกจากจำชื่อไม่ได้แล้ว เรื่องงานก็ไม่เคยคิดจะจำเลย เคยพูดอะไร และสั่งอะไรไว้ พอลูกน้องไปทำมาให้ กลับบอกว่า ไม่เคยสั่ง ผู้บริหารแบบนี้ใครทำงานด้วยคงไม่มีความสุข

ผมคิดว่าน่าจะยังมีพฤติกรรมของผู้บริหารที่ไม่ควรเอาอย่างมากกว่า นี้ แต่แค่นี้ผมก็คือว่ามากแล้วนะครับสำหรับองค์กรหนึ่งๆ ซึ่งถ้ามีครบทุกแบบ ผมคิดว่า คงไม่ต้องทำงานกันเลย มองไม่ออกเลยว่าองค์กรไปสู่เป้าหมายได้อย่างไรกัน จริงมั้ยครับ

หัวไม่ไป หางก็ไม่รู้จะไปยังไงเหมือนกันนะครับ