สาวโรงงานตอนหนึ่ง

ความเดิมตอนที่แล้ว เราเล่าถึงเรื่องที่นัดสัมภาษณ์แล้วรับเข้างานแล้วเนอะ 
หายไปประมาณเดือนนึง เราพึ่งมามีเวลานั่งเล่าเรื่องต่อนี่แหละ การเริ่มงานของเรามันไม่ได้สวยงามอย่างที่เราคิดไว้เท่าไหร่ เพราะอะไรนะหรอ เพราะสายการผลิต คือสิ่งที่เราไม่ได้เรียนมาไง 555 ที่เราเรียน คือวิทยาศาสตร์อาหาร และพื้นฐานวิศวกรรมนิดหน่อย แต่เราต้องมาทำขนม ซึ่งสายที่เรียนคหกรรม เค้าดูจะถนัดกว่า นึกในใจที่มาทำงานวันแรกเลยว่า...ซวยแล้วกู 555
เราคิดไว้นะว่า สิ่งที่เราควรเป็น น่าจะเป็น QC หรือ QA หรือ RD อะไรก็ได้ที่เรากลับบ้านมาเปิดตำราช่วยได้ แต่...เอาวะ ก็ตัดสินใจไปแล้วนี่นา ว่าจะหนีจากงานระบบคุณภาพ งานเอกสาร งานวิเคราะห์ หึหึ ทำขนมน่าจะสนุกกว่าแหละน่า (เดิมเราชอบทำอาหารนะ เพราะเราชอบกิน แต่เราไม่ทำขนมหวาน ขนมเค้กอะไรพวกนั้น เพราะเราชอบกินคาวมากกว่า) 
แต่ก็มีเรื่องเซอร์ไพร์มากกว่าสายงานที่เปลี่ยนไปนะ คือ...A E C ใช่จ๊ะ แรงงานต่างชาติ 
ความรู้ที่มีน้อยนิด แล้วต้องมาสอนเพื่อนต่างชาติทำงาน โหยยยย โคดมันส์เลยเว้ย 555 ช่วงเริ่มงานเราก็จะเก่งภาษามือเพิ่มมาด้วยแหละ สามวันแรก ร้องไห้ทุกวัน ไม่มีเพื่อน เราไม่รู้ว่าเราจะคุยกับใคร กินข้าวตรงไหน แบบนอกเวลางานอะ มันเหมือนมาทำงานต่างประเทศเลยนะ ดีว่ามีพี่คนไทยที่เรียกเรามานั่งด้วย น้ำตาจะไหล ปลาบปลื้ม เหมือนเป็นรักแรก 555 แล้วก็เหมือนโลกกลม พี่เค้าอยู่แผนกเดียวกับเรา ปัจจุบัน เค้าก็เป็นมือขวาของเราเอง บนความไม่น่าเชื่อ ก็ยังมีความเหลือเชื่อ 
ที่เล่ามาถึงการทำงานช่วงแรกๆ ไม่ต้องรอคอยว่าเราจะเอาสูตรขนมมาปล่อยนะ 555 ทำไม่ได้นะมันผิดสัญญา แต่ถ้าใครมีอะไรที่อยากแชร์ เทคนิคลองถามมาได้นะ ถ้าเรารู้เราจะตอบให้จ้า ที่เล่ามาถึงการทำงานช่วงแรก มันมีจุดพีค ในพีคมากกกกกกกก เรามาในช่วงที่ครึ่งปีหลัง ซึ่งเป็นฤดูกาลขายขนมจ้า จะมีช่วงที่ต้องเลิกดึก หามรุ่งหามค่ำ หลังจากที่เราทำงานได้ ประมาณ สองสามเดือน เริ่มมีการประชุมว่า หัวหน้างาน หรือ หัวหน้าแผนก จะต้องสลับกะ คุณพระ!!! ทำไมใจร้าย เรายังไม่ผ่านโปรเลย แล้วเราต้องสลับกับหัวหน้า เผื่อเข้ากะ แต่เราติดข้ออะไรบางอย่างที่ไม่สามารถเข้ากะกลางคืนได้ เราเลยต้องอยู่กะกลางวัน เหมือนจะดี แต่!!! เราต้องจัดการงานในแผนกให้จบ ภายในเวลาโอที (ไม่เกิน4ทุ่ม) แล้วหัวหน้าเราก็มาช่วยไม่ได้ พีคคคคค ไปอีก เวลาสองสามเดือนกับภาระอันใหญ่ยิ่ง หึหึ บ้าไปแล้ว แต่เชื่อมั้ยว่า มันมีความพีคคคคคแบบไม่รู้จบ เมื่อพนักงานคนไทยของเรา ลาออก อย่างกระทันหัน ร้องงงงง บอกเลย เราร้องไห้ทุกวัน เพราะคนที่มีน้อยนิดก็เหนื่อยจะตายแล้ว ยังจะมีคนออกอีก แล้วแรงงานเพื่อนบ้านก็ไม่ได้จะเข้าใจเราทุกอย่าง ปล่อยก็ไม่ได้ ต้องคอยดูตลอด ยอดที่บีบ กับเวลาที่เร่ง ก็ปวดใจเหลือเกิน ตอนนั้นเราอยากให้หนึ่งวันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง เพราะ...ทำอะไรไม่ทันสักกะอย่าง ทุกอย่างต้อง วิ่ง วิ่งงงง และวิ่งงงงงงงงงงงงง
แต่เราก็ผ่านมันมาได้วะ 555 โคดเก่งเลย เราบอกกับตัวเองมาตลอด ว่าโหดกว่านี้ก็บ้าแล้วววว ผลของการที่เราผ่านมาได้ มันคือการที่เราเชื่อตัวเองมากขึ้น แล้วก็มีคนเชื่อเราเพิ่มมากขึ้นด้วย ทั้งระดับผู้ใหญ่กว่า และเด็กกว่า ในเวลาครึ่งปีของการทำงาน ทำให้หัวหน้าวางใจเรามากขึ้น และประกอบกับบริษัทที่กำลังขยายตัว เราก็เลยได้พบกับโอกาสครั้งใหม่ ใหญ่กว่าเดิม 
เราก็อยากเล่าต่อนะ....แต่ตอนนี้ดึกแล้ว ต้องนอนแล้วอะ
พรุ่งนี้เราจะไปวัดแต่เช้า 
รอนะ...เดี๋ยวถ้าเรามีเวลาเราจะมาเล่าต่อ ว่าโอกาสนั้นคืออะไร 

#หนูฟู

Create Date : 12 ตุลาคม 2562 Last Update : 12 ตุลาคม 2562 22:16:46 น. Counter : 432 Pageviews.		0 comments
Share Tweet