Bloggang.com : GLA_GAW : ประสบการณ์ทุกช่วงของชีวิตน่ะมันล้ำค่านะ

ประสบการณ์ทุกช่วงของชีวิตน่ะมันล้ำค่านะ

วันนี้นั่งดูข่าวทีวี มีข่าวเกี่ยวกับเด็กนักเรียนวัยรุ่นของที่นี่ เล่าคร่าวๆ นะคะ
เขาบอกว่าในชั่วโมงพละศึกษา (เหมือนกับเด็กนักเรียนวัยรุ่นบ้านเราน่ะค่ะ ที่ในแต่ละอาทิตย์อาจจะมีชั่วโมงพละ เพื่อให้ได้ฝึกออกกำลังกายกัน)
มีปัญหาว่าเด็กวัยรุ่นผู้หญิง จะไม่ค่อยอยากจะปฏิบัติการฝึกออกกำลังกันซักเท่าไหร่ อ้างเหตุผลกับครูผู้สอนว่าไม่สบาย เจ็บแข้ง เจ็บขา เพื่อจะได้ไม่ต้องไปกระโดดโลดเต้นให้เหงื่อมันออก ทำนองนี้น่ะค่ะ แต่สาเหตุอย่างแท้จริงคือ เด็กผู้หญิงส่วนใหญ่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องความสวยความงาม และกลัวว่าจะมีกลิ่นเหงื่อ เมคอัพอาจจะลบเลือนไม่สวย ก้อเลยหาเหตุผลหลีกเลี่ยงกันไปซะงั้น (แต่ทั้ง ๆ ที่ที่ในเดนมาร์กได้ยินสามีเราเล่าว่าแทบทุกโรงเรียนน่ะ หลังจากออกกำลังกายแล้ว จะมีห้องให้ชำระล้างร่างกาย หรืออาบน้ำกันได้เสร็จสรรพ ไม่ทราบเข้าใจถูกต้องทั้งหมดหรือไม่ เพราะไม่เคยได้สนใจไต่ถามใครนะคะ เรื่องโรงเรียนเด็กๆ น่ะ แต่ถ้าใครมีลูก ๆ คงทราบสภาวะการณ์ดีมากกว่าคนเขียนน่ะค่ะ)

เอาเป็นว่าตรงนี้ไม่เป็นประเด็นจะอยากวิจารณ์ใครนะคะ เพียงแต่เกริ่นให้เข้าเรื่องว่า คนเขียนเกิดฉุกนึกถึงประสบการณ์ในวัยเรียนขึ้นมาได้ว่า สมัยเราอายุประมาณสิบหกสิบเจ็ด
ยามใดที่โรงเรียนมีกิจกรรมสปอร์ตเดย์ หรือกีฬาสีนะ เราจะชอบเชียร์กีฬากันมาก ๆ ไม่ต้องให้ครู รุ่นพี่หรือใครวิ่งต้อนขึ้นไปนั่งบนแสตนด์เชียร์เลย สมัครใจเป็นอย่างยิ่ง แดดจะร้อนเช่นใดก้อไม่หวั่น สนุกกันมากค่ะ วิ่งแย่งกันขึ้นไปชั้นสูงสุดอีกต่างหาก ชอบแหกปากตะโกนร้องเพลงเชียร์ แถมอิสระเต้นกันบนแสตนด์ได้เลยด้วย สนุกม้ากก (บางครั้งงานกิจกรรมมีถึงเจ็ดวันก้อมีกว่าจะเสร็จเทศกาลกีฬา) ทุกครั้งหลังงานกีฬาปิดน่ะ จำได้เลยว่า หน้างี้ดำไปทั้งแถบ ทั้งใบหู คอ ลอกกันเป็นแถบเป็นขวานฟ้าหน้าดำเลย กว่าผิวจะกลับเข้าที่เข้าทาง เสียงก้อแหบแห้งทั้งครู ทั้งนักเรียนค่ะ สมัยเรา (รุ่นเก๋า) ก้อไม่ค่อยรู้จักกันซักเท่าไหร่ ไอ้ครีมกันดงกันแดดน่ะ ไม่ได้สนใจใช้กันหรอกค่ะ ที่ดัง ๆ สำหรับวัยรุ่นตอนนั้น ก้อใช้กันแต่โลชั่่นของจอห์นสัน แอนด์ จอห์นสัน ถ้าจำไม่ผิด แล้วก้อแป้งฝุ่นแบบแป้งเด็กแคร์ธรรมดา ๆ นี่แหละค่ะ (สมัยก่อนนี่ตามโรงเรียนจะควบคุมมากค่ะ เรื่องการแต่งเนื้อ แต่งตัว เครื่องแบบ ห้ามสั้นเลยเข่ากันเด็ดขาด ผมก้อห้ามสยาย ต้องผูกอย่างเรียบร้อย โบว์ผูกผมห้ามสีอื่นใด นอกจากขาว หรือดำ เครื่องประดับตุ้มหู ข้อมือ ห้ามหมดเลย รองเท้าสีดำหรือน้ำตาลเท่านั้น ถุงเท้าต้องขาวสะอาด ห้ามมีริมเป็นลายเป็นสีอื่นใดทั้งสิ้น และหลายอย่างจิปาถะค่ะ หน้าตาก้อห้ามค่ะ เมคองเมคอัพ ไม่รู้จักกันหรอกค่ะ แต่เชื่อว่าเด็กวัยรุ่นตามธรรมชาติจะสวย สะอาด ใสๆ ไปตามวัยนะคะ ถึงไม่ได้แต่งอะไรมาก ก้อไม่ได้ดูสกปรก หรือน่าเกลียดแต่ประการใด (ตามความรู้สึกในสมัยนั้นนะคะ สมัยนี้ไม่ทราบค่ะ เพราะเป็นคนละสมัย อะไรหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปเยอะมาก ๆ แต่ไม่ใช่ประเด็นจะต้องการวิจารณ์นะคะ แค่เล่าให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องเก่าแก่ของประสบการณ์ของคนเขียนค่ะ) ถามว่ากังวลแค่ไหนที่จะต้องหน้าดำกัน ไม่ได้กังวลใจกันสักเท่าไหร่ สนุกกันด้วยความสมัครใจเสียส่วนใหญ่ แล้วไม่ใช่แต่นักเรียนนะคะ อาจงอาจารย์ของเรา ก้อดำและหน้าลอกกันเป็นแถบไม่ต่างกัน ที่นี้มีกรณีว่ามีเหมือนกัน (กลุ่มน้อยมาก) นักเรียนสาว (โรงเรียนเราไม่มีผู้ชายค่ะ ผู้หญิงล้วน สมัยนี้รู้สึกจะเปลี่ยนนโยบายให้เป็นโรงเรียนสหโดยส่วนใหญ่ คือมีทั้งเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิง ) บางคนจะกังวลใจเหมือนเด็กสาวที่เดนมาร์กนี่แหละ ก้อหนีไม่ยอมมานั่งเชียร์หรือทำอื่น ๆ ช่วยกิจกรรม เพราะต้องถนอมตัวไม่ให้ผิวถูกแดดเผา แต่โอเคบางครั้งรอดตัวได้ แต่จะหนีรอดสายตายากที่สุด เพราะว่า อาจารย์เกี่ยวกับกิจกรรมน่ะ ท่านจะไปยืนเฝ้าหน้าประตูโรงเรียนในวันรุ่งขึ้นตั้งแต่เช้าตรู่ เพราะฉะนั้นนักเรียนทุกคนก้อจะต้องผ่านสายตาให้เห็นใช่มั๊ยคะ (ขอหัวเราะนิด ถามว่าหน้าดำน่ะอายมั๊ยเวลาเดินผ่านผู้คน ไม่ถึงกับจะอายร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เป็นเหมือนกันค่ะว่าเขิน เป็นสาวรุ่น ๆ แล้วนี่คะ ก่อนเข้าประตูโรงเรียนเราก้อเอามือถือผ้าเช็ดหน้า แกล้งเดินปิด ๆ หน้าซีกที่มันดำใช่มั๊ยล่ะ แต่พอไปถึงประตูโรงเรียนนะ ไม่ต้ององ อายค่ะ เพราะเราทุกคนดำ คล้ำ ลอก เหมือนกัน และที่สำคัญ ควรจะเปิดโชว์ใบหน้าให้อาจารย์กิจกรรมท่านเห็นว่า เราหน้าดำเพราะเราร่วมกิจกรรมค่ะ ภูมิใจที่จะโชว์ แล้วอย่าถามนะคะว่าจะไม่มีการหัวเราะกัน พอลับหลังพวกเราน่ะ ครูก้อคงหัวเราะก้าก และพอเดินผ่านครูไปแล้วน่ะ พวกเราก้อหัวเราะกันก้ากเหมือนกัน เพราะทั้งครูและนักเรียนน่ะ ดำ ไม่ต่างกันค่ะ ฮะ ฮ่า ฮ่า

ตอนนี้นึกออกมั๊ยคะ ก้อคืออาจารย์ก้อจะจับได้ว่าใครหนีกิจกรรม เพราะใครที่ทำกิจกรรม แต่ละนางเป็นแม่ขวัญฟ้าหน้าดำ และเสียงแหบเสน่ห์ใช่มั๊ยล่ะ แต่ถ้าใครยังมีผิวสวยสด งดงาม ไม่คล้ำ ไม่ด่างละก้อ เธอทั้งหลายจะต้องถูกเชิญให้ไปรับการสอบสวนว่า วันนั้น(งานกิจกรรมกีฬา)เธอมีหน้าที่ทำอะไรหรือ รักษางานกิจกรรมด้านไหนกันจ๊ะ ประมาณนั้น ที่เล่าไม่ได้หมายความว่าจะมาประฌามว่าครู บา อาจารย์ของเราโหดนะ แต่ที่เล่าเนี่ยคืออยากบอกเล่าให้เด็ก ๆ รุ่นหลัง ๆ ฟังกันว่า
ชีวิตของเราทุกช่วงอายุน่ะ ประสบการณ์ใด ๆ มันล้ำค่า ถ้ามีโอกาสใด ๆ ไม่ว่ากิจกรรม หรือใด ๆ ก้อตามที่เราได้รับมอบหมายน่ะ ขอให้ทำมันให้เต็มที่ และเต็มใจ และก้อขอให้สนุกไปตามวัยของเรา (ในทางที่ดีนะคะ) แล้วเวลาที่เราหันกลับหลังไปดูน่ะ พอย้อนคิดถึง บางครั้งยังต้องนั่งหัวเราะคนเดียวได้ และที่สำคัญวันนึงยังได้มีอะไรได้เล่าลูก ๆ หลาน ๆ ต่อกันอีกนะคะ และที่แน่ ๆ ทุกคนคงไม่สามารถย้อนเวลากลับไปทำเรื่องในอดีตกันได้อีกค่ะ เห็นด้วยอย่างที่เล่ามั๊ยคะ

เป็นว่าท้ายนี้ ขอให้เด็ก ๆ หรือวัยรุ่นทุกคนเก็บเกี่ยวประสบการณ์ดี ๆ ไว้นะคะ ถ้ามีโอกาส ทุกอย่างมีคุณค่าสำหรับชีวิตเราค่ะ (ถ้าเผื่อใครหลงเข้ามาอ่าน)
และด้วยความจริงใจจริง ๆ ของผู้เขียนนะจ๊ะ

Create Date : 03 มีนาคม 2553

Last Update : 3 มีนาคม 2553 3:53:22 น.

5 comments

Counter : 678 Pageviews.

เหนด้วยเปนอย่างมากค่ะ

โดย: ดอกหญ้าในHouston

วันที่: 3 มีนาคม 2553 เวลา:5:19:27 น.

อยู่ที่ Fyn หรือเปล่า? ดูเหมือนกันเป็นโรงเรียนแถวๆบ้านนี้เอง. ตอนลูกสาวมาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ เรียนพละเสร็จแล้วก็ไม่ยอมอาบน้ำ อายเพื่อนเพราะจะต้องอาบน้ำรวมกันกับเพื่อน แต่อาบเฉพาะผู้หญิง ส่วนผู้ชายก็อาบแต่ส่วนผู้ชาย. อยู่ที่ไหนคะ? ไปเรียนภาษาที่ Odense หรือเปล่าคะ?

โดย: Rasmussen IP: 93.165.101.154 วันที่: 3 มีนาคม 2553 เวลา:6:01:01 น.

ไม่มี blog แต่ชอบเข้ามาอ่าน. เราก็อยู่เดนมาร์ก เขียนมาคุยกันก็ได้นะ. อยากรู้จักนะ. นี่ E-mail เรา chantira@sol.dk

โดย: Rasmussen IP: 93.165.101.154 วันที่: 3 มีนาคม 2553 เวลา:6:19:31 น.

นึกแล้วก็ยังเสียดายที่ใช้เวลาตอนนั้นไม่คุ้มค่าซะเลยค่ะ จะย้อนกลับไปก็ไม่ได้แล้ว มีคนบอกไว้ว่า 3 สิ่งที่เอาคืนไม่ได้นั้นคือ
1.เวลา
2.การกระทำ
3.คำพูด
ซึ่งมันจริงนะคะ ทุกวันนี้ถ้าเรามองดูและทำในขณะนี้อย่างมีสติ และความสุข มันก็จะไม่พลาดอะไรไปเลยจริงมั้ยค่ะ

โดย: ภายใต้

วันที่: 5 มีนาคม 2553 เวลา:12:38:56 น.

สวัสดีค่ะแวะมาทักทายค่า อยู่เดนมาร์กเหมือนกันค่ะ

โดย: Virgo me

วันที่: 7 มีนาคม 2553 เวลา:1:13:09 น.