ถึงซะที มุยเน่ ที่รัก สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว เริ่มมองไปข้างทางก็คิดว่า น่าจะใกล้ถึงที่หมายเข้าไปทุกที เริ่มมีสัญญาณไฟจราจรบ้างแฃล่ะ และเริ่มแน่ใจยิ่งขึ้นไปอีกว่าว่า น่าจะเข้าสู่มุยเน่ชัวร์ๆ เนื่องจากสองข้างทางเริ่มจะเห็นทะเล พอให้วอบๆแวมๆ บ้างล่ะ แอบเห็นคลื่นค่อนข้างแรง แดดเปรี้ยง ๆ ณ ตอนนี้นึกถึงหนังสือ "ติดเกาะ" ของคุณใบพัด ขึ้นมาทันทีว่า ถ้าใบพัดมาอยู่ตรงนี้ สภาพแกก็คงจะต้อง กางร่ม และแต่งตัวมิดชิด เพราะกลัวแดดเป็นแน่ ไม่นานก็เริ่มเห็นโรงแรม เกสต์เฮ้าส์ ร้านอาหาร ฝรั่งถอดเสื้อขี่จักรยาน และฝรั่งใส่บิกินี่ ก็คงไม่ต่างจากทะเลบ้านเราสักเท่าไหร่หรอกเน๊อะ เมื่อรถบัสมาจอด ณ จุดๆ นึง ที่ทุกคนก็ต้องลงหมด รวมทั้งโย ยังงง ๆ ว่า ไหนบอกว่าจะส่งเราที่โรงแรมเลยไง เลยต้องรีบลงไปถามให้แน่ใจว่า เผื่อมีต้องต่อรถอีกรึป่าว เพราะจุดที่ลงนั้น มีเคาท์เตอร์อยู่ใกล้ๆ ถามว่าโรงแรมอยู่ตรงไหน แล้วทำไมไม่ไปส่งเราที่นั่น ได้แต่นึกในใจ "ไม่นะ ฉันไม่เดินไปนะ ร้อนนนน" แบบว่าไม่กล้าเผชิญหน้าสู้แสงกันเลย เล่นเอาปวดตากันไปเลยทีเดียว พอได้ใจความว่า ต้องเดินหน้าไปอีก 5 กิโล โอ้ววว แม่เจ้า....กรูไม่เดินนะค๊าา ห้ากิโล บะ บะ บะ บ้านเธอซิ (เอ่อ ไม่ใช่บ้านฉัน) ไหนว่าจะส่งให้ถึงที่โรงแรมเลยไง อารมณ์เริ่มร้อนแรงสู้กะแสงแดดก็ไม่ปาน และเริ่มงอแงว่า ไม่นะ ต้องไปส่งฉันนะ ฉันโง่นะ ไปไม่ถูก คิคิ คนที่นั่งเคาท์เตอร์บอกมาอีกว่า รถบัสนี่ไม่ใช่ของเค้าเลยให้คำตอบอะไรไม่ได้ ว่าทำไมถึงไม่ไปส่ง....ก็เลยรีบ ๆ ไปบอกคนขับรถบัสที่นั่งมา ที่กำลังกุลีกุจอ กับข้าวของสัมภาระขนลงจากรถ ว่า...ให้ไปส่งฉันที่โรงแรมนี้ด้วยนะ.... เค้าก็ทำหน้างง ๆ ได้แต่โบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณว่าไปนั่งบนรถก่อนไป ในรถเลยมีเกศินี นั่งอยู่เป็นกุมาร จ้องคนขับตลอดเวลา ว่าต้องส่งให้ถึงที่นะ กลัวเพราะว่าคุยกันไม่รู้เรื่องนี่ล่ะ ระหว่างทาง แอบเห็นแม่ลูกชาวญี่ปุ่นที่ขึ้นรถคันเดียวกัน กำลังเดินตากแดดไปเรื่อย ๆ ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่า จะต้องเดินไปไกลรึป่าว เค้าจะเป็นเหมือนเรารึป่าวนะ ที่โดนทิ้งไปก่อนทีแรกด้วยความไม่รู้ แต่สุดท้ายก็มาถึงที่....เห้อ....ดีใจ...ไม่งั้นสงสัยต้องเสียเงินค่าแท็กซี่ที่นั่งมานี่อีก พอถึงโรงแรม เช็คอินเรียบร้อย พนักงานก็รีบบอกเลยว่า ทัวร์ที่จองไว้นั่น จะต้องไปกับอีกคนนะ เป็นฝรั่งแม่ลูก เราก็โอเคไม่มีปัญหา เค้าก็ถามมาว่ามาคนเดียวหรอเนี่ย สายตาค่อนข้างแปลกใจทีเดียว เพราะเห็นในใบเสร็จระบุว่า ตั๋วที่นั่งจาก มุยเน่ - โฮจิมินห์ เป็นสองที่นั่ง ...ก็เลยขำกันใหญ่... นัดเวลาว่าให้มาเจอกันตอนบ่ายสอง ระหว่างนี้เอาของไปเก็บและหาของกินดีกว่า ด้วยแดดแรงปานนี้ ไม่ใช่ว่ากลัวจะดำ แต่กลัวว่าจะละลายซะก่อน มันแสบร้อนไปหมดจริงๆ ล่ะ เลยเดินไปได้ประมาณ สิบก้าว เข้ามันร้านใกล้ๆ กันนี่ล่ะ แค่ยัด ๆ อะไรลงท้องเป็นพอ... และไม่วายก็สั่งเฝอ อาหารง่าย ๆ นี่ล่ะ กะมะนาวโซดา คิดว่าคงจะทำให้ซาบซ่าชื่นใจ ที่ไหนได้ เหมือนน้ำเปล่าใส่มะนาวบูดยังไงก็ไม่รู้ เลยต้องพึ่งเป็ปซี่...เค้าบอกแล้วไงว่า...เป็ปซี่ ดีที่สุด ทีหลังจะได้ไม่พลาดอีก...เง้อ !! วันนี้จองทัวร์ไปแบบ Half day in Muine by Jeeb ได้ไปเที่ยวกะสองแม่ลูกที่น่ารัก คนแม่ชื่อ มิเชล คนลูก ชื่อ อิเลียต มาจากเยอรมัน น้องอิเลียตนี่น่ารักน่าหยิกตามสไตล์เด็กฝรั่งทั่วไป ที่หัวโตๆ แก้มยุ้ย ๆ แดง ๆ แถมเฟรนด์ลี่ อีกต่างหาก เริ่มเดินทางกันตอนบ่ายสองนิด ๆ ไปที่ Fairly Strem ก็นั่งรถจิ๊ปไปได้ห้านาที แล้วคนขับก็ปล่อยเราลงแล้วบอกให้เรา เดินตามทางนี้ไป...ไปเรื่อย ๆ ก็จะเจอน้ำตก...เอ่อ มันเล่นง่ายวุ้ย ระหว่างทางที่เดินจะเป็นทางแบบนี้ไปตลอด แรก ๆ ก็ตื่นตาตื่นใจมากมาย เพราะสภาพรอบข้างค่อนข้างจะแปลกตาทีเดียว ประหนึ่งว่าเหมือนอยู่ในพวกอียิปต์ หรือตามหนังพวกล่าขุมทรัพย์ อะไรเทือกนั้น เดินตามหลังมิเชลไปถ่ายรูปไป ดูท่าทางมิเชลคล่องแคล่วมาก ก็เลยแอบสงสัยเลยได้ความว่า เค้าพาอิเลียตมาเที่ยวที่นี่แล้ว เมื่อวานนี้เอง ซึ่งเค้าเองก็ไม่รู้ว่าที่นี่เรียกว่าอะไร และก็ไม่รู้ด้วยว่าในโปรแกรมทัวร์วันนี้จะมีมาที่นี่ด้วย เค้าก็เลยจะเดินนำทางให้เราดีกว่า แอบมองจากด้านหลังแบบนี้ ช่างเป็นคุณแม่ที่แสนจะอึดจริง ๆ ล่ะ มิเชลบอกว่าที่นี่ก็สวยดี แปลกดี แต่เดี๋ยวพอหมดทริปนี้อีกไม่กี่วัน ก็จะเดินทางไปที่เมืองไทย ตั้งใจไปเกาะพยาม ถามว่าโยเคยไปไหม ก็บอกไปว่าเคยไปเมื่อหลายปีมาแล้ว ยังไม่มีอะไรเลยที่นั่น ณ ตอนนั้น มีแต่บังกะโลบ้าน ๆ อนามัยเล็ก ๆ แต่ฝรั่งก็เริ่มทยอยมากันแล้ว ก็เลยแอบแปลกใจว่าทำไมไม่ไปเที่ยวอย่างภูเก็ต หรือ สมุย มิเชลว่า..มันหรูเกินไป เค้าอยากอยู่กับธรรมชาติจริง ๆ และโยก็เชื่อว่าถ้ามิเชลไปที่เกาะพยาม มิเชลจะต้องยิ่งหลงรักเมืองไทยเป็นแน่ เพราะเธอคงอยู่ที่นั่นได้อย่างสงบ และทะเลที่เมืองไทย สวยจะตาย เดินทางไปเรื่อย ๆ เหมือนเวลาผ่านไปนานจริง เพราะด้วยแดดเปรี้ยง ๆ นี่ล่ะ แต่อย่างน้อย เท้าเราก็จุ่มน้ำไปตลอด ยังพอได้สดชื่นเล็กน้อย มองไปรอบ ๆ ข้อดีของแดดเปรี้ยง ๆ นี่ก็คือ ถ่ายรูปได้สวย ฟ้าเป็นฟ้า สีสวยชะมัด ไม่ว่าจะถ่ายด้วยกล้องกิ๊กก๊อก หรือกล้องไฮโซ ยิ่งตัดกับภูเขาที่ออกสีน้ำตาล แบบนี้ ถ่ายๆไป กี่ใบก็ไม่เบื่อ เพราะแต่ละจุด ก็มีมุมแต่ละมุมที่สวยไม่แพ้กัน มันก็เลยเดินเพลิน ๆ ไม่ค่อยรู้สึกว่าจะลำบากที่จะต้องดั้นด้นมา เพราะคิดว่าทางข้างหน้า คงจะเป็นน้ำตกที่สดสวยเป็นแน่ แต่แล้ว.....ก็แปลกใจกับภาพเบื้องหน้า... โอ้วววว นี่คือ น้ำตก ที่ว่า.... อยากจะกรี๊ดออกมาเป็นภาษาเวียดนาม !! มองหน้ามิเชล และส่งรอยยิ้มให้ ประมาณว่า "เอาน่า อย่าคาดหวังอะไรมากนะ" เอ่อ...นะ ... อยู่ถ่ายรูปตรงน้ำตกได้ไม่ถึง 5 นาที ก็เป็นอันว่า จบพิธีแรกของทัวร์เสร็จ นี่ดีนะ ที่บรรยากาศระหว่างทางสวย ไม่งั้น ฉันไม่ให้อภัยแกแน่...หึหึ สรุปด้วยเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอ คนเดียว ไม่เกี่ยวกับใคร สรุปว่ารวมเดินเท้าไปกลับนี่เกือบชั่วโมงได้มั้ง ไม่ได้ใส่นาฬิกามาซะด้วย เลยไม่ทันได้ดูว่าหมดเวลาไปเท่าไหร่ แต่เอานะ ชอบ สวย ถ้าไม่นับน้ำตกนะ โอเคเลย เห็นคนอื่นเค้าว่ากันว่า เหมือนแพะเมืองผีที่บ้านเรา แต่โยไม่เคยไป ก็เลยไม่รู้ สงสัยต้องไปเก็บตกซะแว้ว สถานที่ต่อมาที่เราจะไปก็คือ แหล่งประมง ของชาวมุยเน่ อันนี้ก็แค่ขับผ่านๆ มาสักพัก ก็เลยได้เห็นจากมุมสูงนี่ล่ะ ขนาดว่าอยู่ไกลนะ แต่กลิ่นก็ยังหึ่ง ๆ บ่งบอกถึงความเค็มและทะเลได้อย่างชัดเจน และก็ก้าวขึ้นรถจิ๊ปต่อเพื่อที่จะไปยัง White Sand Dunes ขับรถจนแอบหลับไปหลายที ก็ยังไม่ถึงสักที ไกลได้เรื่องพอสมควร ระหว่างทางก็คงทำไรไม่ได้ ได้แต่ถ่ายรูปเล่น ตามศักยภาพของมือถือน้อย ๆ เมื่อตอนขึ้นมาทีแรก ให้คู่แม่ลูกไปนั่งข้างหลัง เพราะที่กว้างกว่า แต่ต่อมาเห็นว่าแดดแรง สงสารน้องอิเลียต โยก็เลยทำตัวเป็นคนดี ไม่กลัวแดด กลัวดำ ไปนั่งแทนด้านหลัง และนี่คือสภาพของคนที่ไม่กลัวอะไรเลย ดู๊ดู กันแดดก็ไม่เอามา ใครมาเห็นตอนนี้คงตกใจนึกว่าอินี่เป็นโจรห้าร้อยรึป่าวนะ โพกผ้ามาซะมิดชิดเลย คือกลัว "ฝ้า" จะถามหา เพราะว่าแก่แล้ว ไม่นานก็มองเห็นไกล ๆ ว่าเป็นเหมือนทะเลทรายข้างหน้า วู้วววววววววววววววววว....ในใจ ไม่ตะโกนบอกใคร อีกแล้ว รถจอดปุ๊บ เดินเท้าเข้าไปอีกหน่อย คราวนี้ไม่ไกลเหมือนตอนทางไปน้ำตกแล้วล่ะ ใครได้ดูหนังเรื่อง เราสองสามคน ก็ที่นี่ล่ะ เป็นที่โยคิดว่าจะต้องมาล่ะ ได้แต่ภาคภูมิใจว่ามาถึงสักที ไม่มีคำบรรยายใด ๆ ถ่ายรูปอย่างเดียวคงจะดีกว่า เพราะว่าคุยมากไม่ได้ ลมมันแรง ทรายเข้าปาก แว๊ปแรกที่เห็น คือแบบ ไม่คิดเลยว่าจะมีอะไรแบบนี้ในที่ ๆ เดียวกัน ธรรมชาติเรานี่..ช่างสรรสร้างซะจริงเลยนะ ให้เราได้สิ่งดี ๆ จากธรรมชาติ ให้ได้มาสัมผัส และให้มีความสุข บางทีก็นึก ๆ อยากมีใครมาด้วย อยากถ่ายรูปสวย ๆ อยากเอาตัวเองไปใส่ในรูปบ้างในมุมที่แปลกตา จู่ๆ ก้อเหงาขึ้นมาซะงั้น เพราะอะไรกันเนี่ย เพราะแดด เพราะลม เพราะทะเลทราย หรือเพราะสองแม่ลูกนั่น...หรือเพราะผู้คนมากมายเบื้องหน้า ที่พากันหัวเราะอย่างเป็นสุข ที่ได้เล่นสไลด์เดอร์กันบนทะเลทราย แต่ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่...มาคนเดียว ก็ได้รูปสวยแบบคนเดียวกลับไปได้เหมือนกัน จะว่าไปเห็นคนอื่นมีความสุข หรือเห็นคนอื่นหัวเราะ เราก็จะอดหัวเราะตามเค้าไม่ได้ ความสุขมันส่งถึงกัน...ไม่ว่าจะอยู่ "ลำพัง" หรืออยู่กับใคร ใจเราต่างหาก ... ก็แค่..."หาหัวใจให้เจอ...ก็เป็นสุข" ยังคงสงบนิ่ง ได้แต่มองความสวยงามที่ธรรมชาติให้ ทอดสายตามองไปไกล ๆ มันไม่มีที่สิ้นสุดจริง ๆ ถ้าใครมาเห็น ก็อาจจะมองว่า...อินี่มันนั่งทำมิวสิค อยู่รึไง ใช่.... ฉันเป็นนางเอกมิวสิค อะฮิ้ววว จะให้มาพูดมากก็คงไม่ได้ นั่งเงียบทำมิวสิคน่ะดีแล้ว เพราะขนาดแค่นี้ ทรายก็เข้าปากไปจนจะอิ่มแล้วค่ะพี่น้อง อาจจะมีรูปช่วงนี้เยอะไปนิด ภาพส่วนมากปรับแต่งน้อยมาก เพราะว่ามันคือธรรมชาติจริงๆ ที่อยากให้เห็น สวย ชอบ ดูอย่างรูปนี้ซิ มุมนี้โดนลมพัดกลับเป็นคลื่นเป็นริ้ว ๆ ที่ทราย สวยงาม แต่อีกฝั่งกลับยังคงราบเรียบ ทั้ง ๆ ที่ห่างกันแค่นิดเดียว แปลกดี...นี่ฉันอยู่ในเวียดนาม หรืออยู่ที่กลางทะเลทราย ซาฮาร่า กันแน่ ขอมีส่วนร่วมบ้าง ถ่ายตัวเองในที่ที่เราไปเยือนบ้าง จะได้รู้ว่าเรามาจริงนะ ไม่งั้นคงจะโดนเพื่อนล้อแน่ ๆ ชอบรูปนี้สุด ๆ เพราะมันดูเท่ห์โคตร ๆ ได้เวลากลับดีกว่าอยู่มาพอสมควรแล้ว น้องอิเลียตเองก็เริ่มงอแงแล้ว คงจะเป็นเพราะร้อนจัดนี่ล่ะ ออกมาได้หน่อยก็มีเพิงเล็ก ๆ ให้คนได้พักผ่อน และมีร้านขายของทั่วไปอยู่ร้านนึง ที่เลี้ยงไก่ไว้ด้วย ทีนี่ล่ะ ความสุขของอิเลียต ก็เกิดขึ้นอีกที ที่ได้เล่นกับเจ้าไก่ และเจ้าหมา ดูจากการเล่นกับสัตว์แล้ว อิเลียตเป็นเด็กที่รักสัตว์มาก ทะนุถนอมมาก พยายามลูบหัวเจ้าหมาตัวโตเบา ๆ แต่ไม่นานก็ขย้ำ.....โอ้ววนี่ล่ะหนอเด็ก หมาก็จะขย้ำกลับเอาซิ ได้ทีเลยรีบอุ้ม เพราะกลัวว่าอิเลียตจะได้รับบาดเจ็บ มิเชล เลยพาอิเลียต ไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ เราก็ยืนรอถ่ายรูปไปเรื่อย หลังจากนั้นก็มานั่งรถจิ๊ปต่อ เพื่อจะมุ่งหน้าไปยัง Red Sand Dunes เค้าบอกว่าจะต้องไปดูตอนพระอาทิตย์ตกที่นั่นจะสวยมาก เพราะทะเลทรายจะออกสีแดงเข้มกว่าตรงที่เราไปเล่นทีแรก ประกอบกับพระอาทิตย์กำลังจะลัดฟ้า ช่างเป็นภาพที่สวยมาก พูดแล้วน้ำลายจะไหล อยากไปดูใจจะขาดรอนๆ ระหว่างทางก็แอบกังวลเล็ก ๆ ว่า จะไปทันรึป่าวหนอ เพราะอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้าไปไม่นานนี้เป็นแน่ แถม...คุณพี่แกยังแวะเติมน้ำมันอีก เอ้า...ซะงั้น !! ก็เลยได้ตะลึงไปกับการเติมน้ำมันที่นี่ ว่าสายทำไมมันย๊าวว ยาว ถ้าเป็นบ้านเราก็จะต้องไปจอดรถใกล้ๆ ตู้เติมน้ำมัน แต่นี่...เดินได้หลายก้าวเลยนะ เลยตื่นตาตื่นใจจนออกนอกหน้าไปรึป่าว พี่คนขับรถจิ๊ปเลยได้แต่แอบขำเล็กๆ ที่ต้องเรียกว่าเป็นคนขับรถ เพราะพี่แกขับแต่รถจริงๆ บอกแค่ว่าไปไหน ยังไง แล้วก็ทิ้งเราให้เดินไป ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไรมากพอที่จะยกระดับให้เป็นไกด์ได้ ขับมาได้อีกหน่อยก็ถึงสักที แต่พี่คะ....เหมือนจะมาไม่ทันถ่ายรูปสวยนะคะ ยังไงซะ เราก็รีบข้ามฝั่งมาเดินขึ้นไปยังทะเลทราย ณ เบื้องหน้า ผู้คนมากมายที่มารอดูพระอาทิตย์ตกที่นี่ แต่...เกศินี ไม่เห็น...ช่างน่ารันทด และไหนคุณน้องอิเลียตเกิดติดใจอิฉัน จนอยากจะให้อุ้มเดินไปซะนี่... ไอ้เราก็รักเด็กไง...ถึงไม่ได้เป็นางงามก็เถอะ ยอมอุ้มแต่โดยดี และตะเกียกตะกายเดินขึ้นทะเลทราย คือ....ลำพังน้ำหนักตัวเองก็แย่พอตัว แถมน้องอิเลียตไปกินไรมาเนี่ย ตัวหนักใช่ย่อยเลยนะนั่น...กว่าจะปีนไปถึงที่หมาย อิฉันหอบและเหงื่อย้อยเลยทีเดียว แต่ดูอิเลียตจะมีความสุขมาก !! เด็ก ๆไม่งอแงก็โอแล้วสำหรับโย และคนแถวนั้นใคร ๆ เห็นอิเลียต แล้วก็ต้องเป็นอยากเล่น ก็ชีเฟรนด์ลี่สุดๆ นี่ถ้าประกวดนางงามก็คงได้รางวัลเป็นขวัญใจมวลชนแน่นอน เราก็นั่งเล่นกันอยู่สักพัก จนอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปจริงๆ อิ่มและมีความสุขกับธรรมชาติมาก ๆ ได้เวลากลับไปดูหน้าตัวเองในกระจกแล้ว ว่าจะดำแค่ไหน... กลับไปถึงนอนผึ่งพุงตากแอร์ให้สบายใจ สักพักก็ออกไปหาของกิน แต่เดินไปเลยจากที่กินไปเมื่อกลางวัน เพื่อจะสำรวจว่ามีร้านอะไรน่านั่งอีกไหม และโรงแรมไหนน่าดู และแน่นอน ถ่ายรูปป้ายซะหน่อย กล้องมือถือนี่ถ่ายกลางคืนนี่ยิ่งต้องตั้งใจ บวกกับกลั้นใจ เพราะไม่งั้นมันจะสั่นมากกว่าเจ้าเข้าซะอีก เห้อ....แต่ก็ไม่เลวร้ายหรอกน่า...ยังไงก็สวยอยู่แล้น จนแล้วจนรอดเดินไปและก็เดินกลับมา ก็มาตายรังเอาว่ากินที่เดิมดีกว่า กำลังดูเมนูว่าจะเลือกกินอะไรดีหนอ.. มิเชลก็เดินเข้ามาทักว่าไปนั่งด้วยกันกะเพื่อนเค้าไหม ก็เลยเอาซิ ... เป็นกลุ่มฝรั่งหลายคนเลยที่นั่งตรงนั้น ก็แอบแปลกใจว่าทำไมถึงไม่ไปด้วยกันตั้งแต่เมื่อบ่าย ถามไปถามมาได้ความว่า นั่งรถมาด้วยกัน แต่พักคนละที่ พวกที่เหลือเป็นเพื่อนกันทั้งหมด มาจากออสเตรเลีย พอรู้ว่าเราเป็นคนไทย เค้าก็รีบบอกว่า ทำไมมาเที่ยวที่นี่..เมืองไทยทะเลสวยกว่าตั้งเยอะ โยก็บอกว่าใช่..โยยังไม่ได้ลงทะเลที่นี่ ได้เห็นแค่ทางที่วันนี้ขับรถผ่าน เมืองไทยสวยกว่าเป็นไหน ๆ แต่ที่มานี่ คือมาดูทะเลทราย เพราะชาวออสซี่เค้ายังไม่ได้ไปตรงที่เป็นทะเลทรายนั่น เค้าอยู่แต่ทะเลเฉยๆ เค้าว่าจะไปเที่ยวเมืองไทยกันต่อ เพราะไม่ชอบที่เวียดนามสักเท่าไหร่ มีแต่คนที่จ้องจะโกง ตั้งใจที่จะโก่งราคา เพราะรู้ว่าเป็นฝรั่ง ได้แต่นั่งคิดในใจ จริง ๆ ไม่ว่าที่ไหนก็คงเป็นเหมือนกัน บ้านเราเองก็ชาร์จราคาซะสูงลิ่ว แต่มันคือคงไม่ขนาดเหมือนกันคนเวียดนาม ที่นีเท่าที่สัมผัส คนเห็นแก่ตัวเยอะพอสมควร อย่างว่า..เค้าก็ต้องการการอยู่รอด ชาวออสซี่เค้าชอบบอกว่า คนไทยจิตใจดี และยิ้มเก่ง โยก็ยิ้มเก่งมาก ... ไม่อยากจะบอกเลยว่าเพราะเราพูดไม่เก่ง เราก็เลยยิ้มอย่างเดียวไง เลยกลายเป็นเอกลักษณ์ของเราไปซะแล้ว วันนี้เป็นวันแห่งความสุขจริง ๆ สุขที่ได้เจอผู้คนดี ๆ รอบข้าง คืนนี้คงจะฝันดีเป็นแน่ล่ะ อย่างน้อยก็ดีใจ ที่ต่างชาติเองก็ชอบเมืองไทย คงไม่ต้องให้ใครมาคอยบอกคอยย้ำ ว่าเมืองไทยเรามีดีอะไร เหลือแค่ว่าเราจะดูแลเมืองไทยให้ดีแค่ไหน วันนี้เลยยิ้มซะแก้มบานกว่าที่เคย หรือเป็นคุณจะไม่ยิ้มล่ะ...ถ้าถูกชม ประหนึ่งว่า...เค้าชมเราเลยนะนั่น 5555 บันทึกความประทับใจอีกหนึ่งวัน ณ มุยเน่ เวียดนาม สวัสดี   Create Date : 28 พฤษภาคม 2554 11 comments Last Update : 28 พฤษภาคม 2554 19:44:45 น. Counter : 2139 Pageviews. Share Tweet

เห็นภาพทุกภาพที่ Dune แล้วคิดถึงอดีตเก่าๆ ชอบอยากไปเก็บภาพอีกจังนะค่ะ ที่นี่ว่าไปแล้วร้อนก็ร้อน แต่ว่ามันก็มีเสน่ห์ทีเดียว ตอนไป (ที่อื่นนะค่ะ) ก็ไม่ได้ ลงไปเดินด้วยเพราะว่ามันร้อนจัด ทรายก็ร้อนซะจน เท้าจะสุกเลยไม่ได้สัมผัสทรายด้วยเท้าเปล่าเลย เสียดายเน้อ แต่ไม่เป็นไร มีโอกาสก็คงจะได้ทำบ้างค่ะ ภาพสวยมาก เห็นแล้วเคลิ้ม .. แถมมาเจอกับ มิตรภาพของคนต่างถิ่นในต่างแดน มันอิ่มเอิบ ดีเหมือนกันนะค่ะคุณโย ...   โดย: JewNid 29 พฤษภาคม 2554 15:52:08 น.

มุ่ยเน่สวยมากค่ะ   โดย: mariabamboo 29 พฤษภาคม 2554 19:28:46 น.

นึกว่าไปอียิปต์นะเนี่ยเอ็นทรี่นี้.. แต่ก็น่าจะสนุก ยกเว้นลำเนาไม่สู้ร้อน เลยน่าจะขอผ่าน อิอิ ------------ เช็คหลังไมค์ด้วยนะคะ   โดย: ลำเนา 12 กรกฎาคม 2554 8:28:06 น.

คุณโยแอบหนีเที่ยวไม่บอกเรา เพราะว่าแอบค้างหน้านี้ไว้นาน แต่เค้ารู้ว่าคุณโยไปเที่ยวน๊า น่าเค้ารู้ค่ะเค้ารู้   โดย: JewNid 19 กรกฎาคม 2554 21:13:03 น.

ขอบคุณนะค่ะสำหรับคำอวยพร ที่ทิ้งไว้สองที่ น่ารักจริงๆ สาวโย คนงาม   โดย: JewNid 24 กรกฎาคม 2554 10:35:40 น.

คิดถึงๆๆๆๆ สมองเพิ่งจะว่างอะที่รัก เพราะเหตุว่า ที่ออฟฟิศโละพนักงานออกมาก เลยต้องมารับงาน เพื่อแจกต่อ แต่ปรากฎว่า ก่อนรับ ก็ต้องเรียนรู้บางระบบ เพื่อจะได้ไปสอนต่อได้ ตอนนี้ก็เพิ่งจะโอเคแล้ว และคิดถึงมว๊ากกก มาก รออ่านทัวร์เม็กซิโกอยู่น้า น้ำลดแล้ว เขียนนะตะเองนะ ป.ล. เค้าไม่ถามล่ะว่า น้ำท่วมบ้านตะเองยัง แบบว่า กลัวคำตอบ! เป็นห่วงเน้อ!   โดย: ลำเนา 8 พฤศจิกายน 2554 7:46:08 น.

คุณโย ... ห่างหายจากบล็อกไปเลย .. นานแล้วนะค่ะไปเที่ยวทริปนี้ ไม่จบเลยด้วย คริๆ เหมือนว่าจะมากดดัน ให้เขียนให้จบแต่คาดว่ากดไป ดันไป ก็คงไม่ได้ผล แหงๆ 55+   โดย: JewNid 9 พฤศจิกายน 2554 9:36:05 น.

ตามมากดดันตามพู่นะ หนูโยปู่มาเยี่ยม ช่วงนี้มาปลอบปู่หน่อย กำลังจิตตก หนูโยละเป็นไงบ้าง หัวใจเข้มแข็งยัง คิดถึงจ้า   โดย: nongmalakor 6 กุมภาพันธ์ 2555 23:43:22 น.

หนูโย..มุยเน่ย์นี่ถ้าจะรักจริง เดีือน พ.ย.นี้ก็จะครบปีแล้ว ยังไม่ไปไหนเลย บล็อกนะ อิอิ ป.ล.หนูโยกรี๊ดดดดดดดดซะแสบแก้วหูเลย ทำให้นึกถึงใคนหนอ หนูโยไปตามให้หน่อยจิ อิอิ   โดย: nongmalakor 13 กุมภาพันธ์ 2555 17:24:30 น.

หนูโยงานยุ่งเปล่า ไปเที่ยวทะเลกับปู่กันดีกว่า อิอิ   โดย: nongmalakor 20 กุมภาพันธ์ 2555 8:01:27 น.

สวัสดีจ้าหนูโย.. ปู่ไม่ได้ขี้เกียจน๊าา แต่ปู่ไม่ขยันต่างหาก หุหุ ป.ล.ตอนนี้หนูโยเป็นไงบ้างสบายดีเนอะ ดูแลสุขภาพด้วยละ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยด้วย คิดถึงหลายๆจ้า   โดย: nongmalakor 24 กุมภาพันธ์ 2555 11:47:42 น.