Group Blog
 
 
พฤศจิกายน 2551
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
30 
 
25 พฤศจิกายน 2551
 
All Blogs
 
วันร้าย




อันนี้เป็นงานที่เขียนส่งเป็นการบ้าน ตอนแรกไม่กล้าเอาลงหรอก แต่ได้กัลยาณมิตรที่ดียุยงส่งเสริม เอ้า! เอาก็เอาวะ
ในที่สุดก็ได้เอามาให้อ่านกัน วันร้ายวันหนึ่งที่ผ่านไป และฉันก็ยังอยู่...

ยินดีรับคำวิจารณ์นะคะ

วันร้าย!!

ฉันนั่งราบลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง มือหนึ่งยันพื้นไว้ อีกมือหนึ่งเกาะถังขยะใบเล็กที่ภายในถูกซ้อนทับด้วยถุงพลาสติกสีแดงซึ่งว่างเปล่า นั่นแสดงให้เห็นว่าถังสำหรับใส่ขยะติดเชื้อได้ถูกทำความสะอาดและเปลี่ยนแล้ว ภายในห้องนั้นมืด มีเพียงแสงไฟจากห้องผ่าตัดข้างๆส่องเข้ามาพอให้เห็นลักษณะภายในห้องได้รางๆ อาการปวดแสบท้องยังคงทวีมากขึ้นเรื่อยๆ เหงื่อเม็ดเล็กๆซึมตามขมับและใบหน้า ความรู้สึกเหมือนลำไส้ที่ขดวนไปวนมาในท้องได้บิดเป็นเกลียว ทำให้เกิดอาการพะอืดพะอมอยากจะอาเจียนแต่อาเจียนไม่ออก ฉันเอื้อมมือไปหยิบยาในกระเป๋าที่อยู่ข้างๆตัว ปลายนิ้วสั่นแต่ยังควบคุมให้เอายาใส่ปาก เคี้ยวแล้วกลืนได้โดยไม่ต้องอาศัยน้ำสักหยดเดียว หลังทานยาสักครู่อาการพะอืดพะอมเริ่มดีขึ้นเล็กน้อย แต่อาการปวดบิดมวนท้องยังคงมีอย่างต่อเนื่อง ฉันเอนหลังพิงผนังห้อง มองเห็นผู้คนที่อยู่ห้องผ่าตัดข้างๆเดินไปเดินมา การผ่าตัดได้สิ้นสุดลงแล้ว ทุกคนในห้องนั้นยังคงทำงานเพื่อเตรียมขนย้ายผู้ป่วยออกไป ฉันหลับตาลงอย่างอ่อนล้าทั้งกายและใจ หางตาสัมผัสได้ถึงน้ำอุ่นๆที่ไหลออกมา

“เข้า case แทนเราได้รึเปล่า”
ตอนห้าโมงเย็นเพื่อนรุ่นเดียวกันส่งเสียงมาทางโทรศัพท์ เพื่อขอความช่วยเหลือให้ฉันไปเข้าช่วยผ่าตัดแทน เนื่องจากฉันอยู่เวรอยู่แล้วคงไม่เป็นการลำบากมากนัก ฉันจึงโทรไปถามห้องฉุกเฉินว่ามีคนไข้ที่แพทย์เวรห้องฉุกเฉินจะ consult (ปรึกษา)หรือไม่ คำตอบที่ได้กลับมาว่าไม่มี ทำให้ตอบตกลงเพื่อนคนนั้นไปในทันทีด้วยความเต็มใจ

“หมอคะ…มี case consult.”
เสียงพยาบาลห้องผ่าตัดเข้ามาบอก หลังจากรับโทรศัพท์แทนฉัน เนื่องจากเข้าช่วยผ่าตัดอยู่ และการผ่าตัดยังดำเนินไปไม่เสร็จ
“บอกให้เค้า consult หมอ…เลยค่ะ ให้บอกว่าหมอติด case อยู่OR 6”
ฉันบอกให้แพทย์เวรที่ห้องฉุกเฉินติดต่อรุ่นพี่ที่อยู่เวรด้วยกันเลย เนื่องจากยังออกไปจากห้องผ่าตัดไม่ได้ การผ่าตัดดำเนินไปได้ด้วยดี ทุกอย่างเรียบร้อย จนกระทั่งเวลาใกล้สามทุ่ม
“หมอ เดี๋ยวมี case ต่อนะที่ OR 5”
พยาบาลคนเดิมเข้ามาส่งข่าว การผ่าตัดที่ห้อง 6 ใกล้เสร็จแล้ว เหลืออีกเล็กน้อย ฉันเหลือบไปมองที่ห้อง 5 ก็พบว่าทั้งวิสัญญีแพทย์และพยาบาลห้องผ่าตัด เตรียมห้องผ่าตัดกันวุ่นวายเพื่อรับคนไข้ฉุกเฉิน
พนักงานเปลเข็นผู้ป่วยเข้ามาที่ห้องผ่าตัด 5 และด้วยหน้าที่ทำให้ฉันต้องออกจากการช่วยผ่าตัดที่ห้อง 6 ไปช่วยผ่าตัดต่อที่ห้อง 5 ซึ่งวิสัญญีแพทย์ทำการเตรียมพร้อมผู้ป่วยสำหรับการดมยาสลบอยู่

“เรามีเรื่องต้องคุยกัน เสร็จ case แล้วเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
นั่นคือเสียงแรกที่ฉันได้ยินหลังจากก้าวเข้าไปในห้องผ่าตัดห้อง 5 โดยที่ประตูห้องผ่าตัดยังไม่ปิดสนิทเสียด้วยซ้ำ น้ำเสียงอันดุดันบ่งบอกว่าคงไม่ใช่เรื่องดีเลย แต่ฉันไม่ได้กังวลสิ่งใดเนื่องจากมองไม่เห็นว่าตัวเองทำอะไรผิด ยังคงดื้อดึงถามด้วยความสงสัย ไม่อยากให้ค้างคาใจเมื่อต้องเข้าช่วยผ่าตัด
“เรื่องอะไรคะ พูดมาเลยก็ได้ค่ะ” ฉันถามอย่างใจเย็น
“เธอทำอย่างนี้ได้อย่างไร มันเป็นหน้าที่อะไรของเธอที่ต้องไปช่วย OR 6 ทำไมไม่ให้เพื่อนเธอช่วย ทำอย่างนี้มันแกล้งกันชัดๆ แทนที่พี่จะได้มีเวลาอ่านหนังสือเพิ่มอีกสองชั่วโมง” พี่คนนั้นตวาดฉันกลับมาด้วยเสียงดัง ทำให้คนทั้งห้องผ่าตัดหันมามองฉันเป็นจุดเดียว!!!
ฉันหน้าชา พูดไม่ออก ไม่ตอบอะไรทั้งนั้น เดินออกไปเงียบๆจากห้องผ่าตัด หามุมสงบๆเพื่อสงบจิตใจตัวเองก่อนเข้าช่วยผ่าตัด แต่น้ำตามันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อมันไหลแล้วทำอย่างไรตอนนั้นมันก็ไม่หยุดไหลจริงๆ ฉันนั่งร้องไห้เงียบๆอยู่มุมหนึ่ง แต่เพียงไม่นาน หยาดน้ำตายังไม่หยุดไหลเสียด้วยซ้ำ ฉันก็ต้องไปเข้าช่วยผ่าตัด!!! บอกตัวเอง ท่องไว้ในใจดังๆ ซ้ำๆขณะเดินไปที่ห้องผ่าตัด 5
‘ด้วยหน้าที่….เพื่อคนไข้’

สามชั่วโมงผ่านไป เข็มนาฬิกาชี้ว่ากำลังล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่มาไม่กี่นาที การผ่าตัดเป็นไปได้อย่างสมบูรณ์ ทุกอย่างเรียบร้อย…อาการปวดท้องของโรคกระเพาะ โรคประจำตัวดั้งเดิมที่ทวีมากขึ้นมาตั้งแต่ชั่วโมงที่สองของการผ่าตัดก็เป็นมากขึ้น ตามมาด้วยอาการพะอืดพะอมอยากจะอาเจียน และที่มันกำเริบขึ้นมาในคืนอยู่เวรวันนี้ก็คงเป็นเพราะความเครียดร่วมกับฉันยังไม่ได้ทานอะไรเลยแม้แต่น้ำตั้งแต่ห้าโมงเย็น!!!

ฉันยังคงนั่งเกาะถังขยะและร้องไห้อยู่ในห้องมืดนั้นเงียบๆคนเดียว มีคำถามสงสัยอยู่ในใจว่าฉันทำผิดตรงไหน? ฉันละเลยหน้าที่หรือ? หรือเพียงเพราะว่าการที่ฉันมาเข้าช่วยผ่าตัดแทนเพื่อนครั้งนี้นั้น ทำให้เขาต้องมาดู case ที่ห้องฉุกเฉินแทน และเสียเวลาสำหรับการอ่านหนังสือไปถึงสองชั่วโมง? ตลอดเวลาสามชั่วโมงที่ฉันเข้าช่วยผ่าตัด ไม่มีคำถามจากเขาสักคำว่า “ทานข้าวหรือยัง” หรือ “ไปทำอะไรมา” ไม่มีการถามถึงที่มาที่ไป, เหตุผลสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้น มีเพียงคำด่า, คำตวาดที่เกิดขึ้นเพียงเพราะตัวเองเสียประโยชน์ก็เท่านั้น คงไม่ต้องไปหวังถึงความห่วงใยว่าฉันมียาทานหรือยัง ไหวไหม ปวดท้องมากไหม แค่เขาไม่คิดว่าฉันเสแสร้งแกล้งทำก็บุญมากแล้ว

จนถึงวันนี้….ฉันเลิกเข้าใจรุ่นพี่คนนั้น และทำใจได้แล้ว พร้อมทั้งรับรู้สัจธรรมที่ว่าบางครั้งการทำดี,ทำถูกต้อง ก็ไม่ได้เป็นการทำถูกใจใครไปเสียทุกคน มันขึ้นกับว่าใครคนนั้นได้หรือเสียประโยชน์ต่างหาก






Create Date : 25 พฤศจิกายน 2551
Last Update : 1 สิงหาคม 2552 0:27:22 น. 24 comments
Counter : 785 Pageviews.

 
เป็นกำลังใจให้ค่ะ อย่าไปใส่ใจ


โดย: นิเฟอซัง วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:21:29:27 น.  

 
มันขึ้นกับว่าใครคนนั้นได้หรือเสียประโยชน์ต่างหาก

จบดีจังค่ะ

ไว้จะมาอ่านเรื่อยๆนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านบล็อกหนูด้วยค่ะ


โดย: harry_potty วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:21:59:14 น.  

 
นี่เป็นงานเขียนของพี่ใช้มั้ยคะ
หนูอยากจะบอกว่าอาการของคนที่พี่เขียนขึ้นเหมือนกับหนูเลยอ่า
หนูอยากทราบว่าพี่เรียนคณะอะไรหรอคะ ใช่อักษรหรือเปล่า
งานเขียนของพี่ดีนะ พรรณนาออกมาเด่นชัดมาก
เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปค่า หนูพร้อมอ่านทุกเรื่องที่พี่เขียนค่ะ


โดย: Fai_Cotton_lonely วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:22:19:46 น.  

 
เรื่องนี้คุ้นๆ คล้ายๆ เหตุการณืจริง ยังไงก้อถือว่า วันแบบนั้น มันจะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นในวันต่อๆไปนะ


โดย: janjijung IP: 58.8.83.146 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2551 เวลา:23:15:46 น.  

 
Life's a challenge, the outcome may not be what you'd expected. Just do what you think is right.


โดย: The Zephyr วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:1:31:54 น.  

 


สวัสดีค่ะ....เป็นกำลังใจให้นะคะ...
คนในโลกนี้...มีหลายประเภทค่ะ เจอแบบนี้...บอกได้คำเดียวว่า "ทำใจ" ค่ะ

ปล. อ่านบล็อกนี้จบแล้ว...ทำให้รู้สึกว่า...ตัวเรา..ทำไมใช้ชีวิตไม่มีคุณค่า..กับใครเลยนะ...

สู้..สู้..สู้..นะคะ


โดย: +DidYouKnowMe+ วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:7:40:53 น.  

 








คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...



คลิกๆๆ รูปสวยๆน่ารักๆไว้ส่งต่อเพียบ...


ปล. ขอบคุณสำหรับคอมเม้น ส่วนบีจี หรือ รูปในบลอค หยิบมาใช้ได้ค่ะ


เอารูปทะเลสวยๆ จาก บลอค มาฝาก ค่ะ ชอบรูปนี้ พระอาทิตย์ตอนเย็นกับน้ำทะเล โรแมนติกดี




โดย: นู๋หญิงจ๋า วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:14:10:25 น.  

 
อย่างงั้นพี่เปิ้ลก็เป็นโรคเดียวกะหนูอ่ะสิคะ
เพราะหนูเป็นโรคกระเพาะไปส่องมาเป็น 10 แผลแล้วอ่า
ชักเข้าโรงบาลเลย แย่เลยค่า


โดย: Fai_Cotton_lonely วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:16:12:21 น.  

 
แวะมาเยี่ยมทักทาย และขอบคุณด้วยที่แวะไปชมภาพถ่ายที blog มาด้วย


โดย: ถปรร วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:18:22:30 น.  

 
เอาเรื่องจริงมาเขียนใช่ป่ะเนี่ย
ทำใจว่ะแก ชั้นนึกออกเลยว่าพี่อะไร เฮ้อ .....

มีไรก็มาปรึกษาได้น๊า อย่าเก็บเงียบ แล้วแอบลาออกแบบ(นังแจน)

[แต่ตอนนี้มันกลับมาแล้ว... ]

ไม่รุเป็นที่คอมเรา หรือแกเขียน font เล็กอ่ะ
มันเล็กจิดริดเหลือเกิน


โดย: ่jingjo IP: 203.170.234.20 วันที่: 26 พฤศจิกายน 2551 เวลา:20:00:48 น.  

 
ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ดีทีพี่เปิ้ลส่งมาให้ทุกครั้งเลยนะคะ
มำนทำให้หนูมีความหวังและมีความสุขมากขึ้นทุกครั้งที่ได้อ่านคอมเม้นท์ของพี่
ขอบคุณมากๆค่ะ


โดย: Fai_Cotton_lonely วันที่: 27 พฤศจิกายน 2551 เวลา:7:57:40 น.  

 
นี่เป็นงานเขียนใช่มั้ยคะ ชอบจัง เดี๋ยวแวะมาอ่านบ่อย บ่อย


โดย: YraY_Tong วันที่: 27 พฤศจิกายน 2551 เวลา:23:43:16 น.  

 
ตอนนี้พี่ทำงานอารายหรอคะเกี่ยวกับการแพทย์ด้วยอ่า
แสดงว่าเก่งมากๆเลย


โดย: Fai_Cotton_lonely วันที่: 28 พฤศจิกายน 2551 เวลา:8:24:46 น.  

 
เข้ามาทักทาย คุณยายจ้าเพิ่งจะหัดทำ Blog จ้า ขอบคุณ


โดย: คุณยายจ้า IP: 203.151.46.131 วันที่: 28 พฤศจิกายน 2551 เวลา:17:51:11 น.  

 
ฮี่ๆ กำลังใจเยอะดีนิ เอิ้กกก

ชอบช่วงแรกๆ ที่ใส่รายละเอียดมาเห็นภาพดี
อยากให้ใส่แบบนี้ในช่วงหลังบ้าง
แต่โดยรวมแล้วสะเทือนใจดี

เหนื่อยไหมหมอ
กินข้าวหรือยังวันนี้


โดย: gigAgain วันที่: 28 พฤศจิกายน 2551 เวลา:18:50:34 น.  

 
ถ้าเป็นชีวิตจริงก็อย่าไปใส่ใจเลยครับ

ผมเชื่อว่าพี่ต้องเป็นหมอที่ดีแน่ๆครับ


โดย: RadoN วันที่: 29 พฤศจิกายน 2551 เวลา:0:22:59 น.  

 
พี่คะอัพบล็อคมั่งดิคะ อยากอ่านง่าๆๆ


โดย: Fai_Cotton_lonely วันที่: 29 พฤศจิกายน 2551 เวลา:8:22:57 น.  

 
กลับถึงหาดใหญ่ยัง??
ส่งข่าวมานะ


โดย: gigAgain วันที่: 1 ธันวาคม 2551 เวลา:8:34:44 น.  

 
อย่าคิดมาก ไปเที่ยวกันดีก่าเนาะ

เราไม่สามารถทำให้ทุกคนมีความสุขได้หรอกค่ะ ถ้าคิดว่าสิ่งที่เราทำมันดี ถูกต้องแล้วก็ไม่ต้องไปสนใจใครหรอกค่ะ

สู้สู้


โดย: ดวงตาสวรรค์ วันที่: 1 ธันวาคม 2551 เวลา:10:48:22 น.  

 
พี่เปิ้ลขาหนูขอโทดนะคะที่หนูทำตามที่แนะนำไม่ได้สักที
หนูเป็นน้องที่แย่มากเลย วันๆเอาแต่นั่งเครียด
แต่ต่อไปหนูจะพยายามให้มากกว่าเดิมค่ะ
จะกลายเป็นเด็กที่สดใสขึ้นมาให้ได้เลย


โดย: Fai_Cotton_lonely วันที่: 4 ธันวาคม 2551 เวลา:22:43:53 น.  

 
วันนี้หนูพยายามนึกถึงสิ่งที่พี่บอกไว้ในบล็อคหนูตลอดจนหนูหายเครียดและกังวลการสอบเข้าแล้ว
ขอบคุณมากค่ะ


โดย: Fai_Cotton_lonely วันที่: 6 ธันวาคม 2551 เวลา:18:49:55 น.  

 
พี่เปิ้ลไม่เชยหรอกค่ะ
ตอนแรกหนูก็งงๆ
ก็พี่เปิ้ลลองดูคำถามที่หนูได้ตอบไปในบล็อคทั้ง 15 คำถามอ่ะค่ะ แล้วพี่เปิ้ลก็เอามาตอบในบลอคของพี่เอง
จะทำให้รู้จักกันมากขึ้นอ่ะค่า
ลองทำดูนะคะ


โดย: Fai_Cotton_lonely วันที่: 8 ธันวาคม 2551 เวลา:21:48:28 น.  

 
ใส่ใจเขามากเกินไปค่ะ
แปลว่า ... เขาไม่มีค่าควรแก่การใส่ใจ


โดย: ป้ามด วันที่: 9 ธันวาคม 2551 เวลา:9:20:31 น.  

 
พี่เปิ้ลดองบล็อคๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อัพเร้วๆๆๆ น้องรออยู่
ทำการบ้าน tag ก็ได้พี่ *0*


โดย: Fai_Cotton_lonely วันที่: 12 ธันวาคม 2551 เวลา:8:28:54 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

fondakelly
Location :
สงขลา Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




"ขอให้ดอกไม้เบ่งบานในหัวใจ" (จากหนังสือของดวงตะวัน)

Color Codes ป้ามด

ป้ามด :

Friends' blogs
[Add fondakelly's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.