บันทึกรายละเอียดเรื่องเหล่านี้ไว้เป็นกรณีศึกษาของการแสดงออกทางการเมืองยุคนายกตู่

คิดว่าคนสวนใหญ่ทั้งประเทศคงคิดเหมือนๆกันว่าการแสดงออกโดยเสรีนั้นเป็นสิทธิพื้นฐานของมนุษย์ อีกทั้งมิได้ก่อเหตุรุนแรงแต่อย่างใด ขอวิงวอนให้รัฐบาลได้โปรดปล่อยตัวน้องๆเยาวชนไทยให้ได้เรียนหนังสือกันต่อไปคะ ผู้เขียนได้เขียนเรื่องราวของกลุ่มน้องๆดาวดินได้ดีมาก รวมถึงยังสะท้อนตัวตนของจิตสำนึก ความรู้สึก และต้องการของคนไทยยามนี้ได้ยอดเยี่ยมจริงๆ

วิจักขณ์ พานิช : เคียงบ่าเคียงไหล่ คอลัมน์ ธรรมนัว "เราพูดกันมานานว่าคนรุ่นใหม่ต้องสนใจปัญหาสังคม  นักศึกษาต้องเรียนรู้จากโลกกว้าง คนมีการศึกษาต้องนึกถึงคนส่วนใหญ่  คนรุ่นใหม่ต้องทำเพื่อส่วนรวม คนไทยต้องเอื้ออาทรต่อคนไทย ที่เผชิญปัญหาต่างๆ และปัญญาชนต้องทำเพื่อสังคมมากกว่า หาลูกหาเมียและหาเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง นักศึกษากลุ่มดาวดินมีทุกอย่างที่พูดมานี้  นี่คือคนรุ่นใหม่ที่สนใจปัญหาสังคม เรียนรู้จากโลก  นึกถึงคนส่วนใหญ่ ทุ่มเททำเพื่อส่วนรวม  และเอื้ออาทรต่อประชาชนในชาติเดียวที่ถูกคุกคามจากกลุ่มทุนขนาดใหญ่  ประเทศนี้ต้องการคนแบบนี้ และไม่มีใครในโลกนี้ควรติดคุก เพราะชูป้ายว่าประชาชนในประเทศได้รับความเดือดร้อนอย่างไร?  ...ประเทศนี้ต้องการคนแบบดาวดินอีกหลายพันหลายหมื่นคน" อ.ศิโรตม์ คล้ามไพบูลย์ กล่าว บ่ายโมงตรงของวันที่ 24 มิถุนายน 2558 7  นักศึกษานิติศาสตร์ มข. ในนาม "กลุ่มดาวดิน"  ปรากฏตัวบริเวณถนนพระราม 4 พวกเขาเดินข้ามถนน เรียงแถวหน้ากระดานมุ่งหน้าสู่ สน.ปทุมวัน  ท่ามกลางผู้คนข้างทางที่ปรบมือและยื่นดอกไม้ให้กำลังใจ ไม่มีใครคิดว่าจะได้เห็นการปรากฏตัวของเหล่าดาวดินในเวลานี้  เพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมา มีเสียงฮึ่มๆ  จากเผด็จการทหารว่าจะบุกเข้าจับกุมตัวพวกเขาที่ไปอาศัยอยู่ กับชาวบ้านที่บ้านนาหนองบง จ.เลย วันนี้ดาวดินทั้ง 7 ตั้งใจเดินทางเข้ากรุงเทพฯมาให้กำลังใจ 9 นักศึกษา ที่ถูกออกหมายจับจากการจัดกิจกรรมรำลึก 1 ปีรัฐประหารที่หน้าหอศิลป์ ...พวกเขาเดินทางมาให้กำลังใจเพื่อนๆ ทั้งๆ  ที่ตัวเองก็ตกอยู่ในสถานการณ์สุ่มเสี่ยงไม่ต่างกัน ที่หน้า สน.ปทุมวัน ประชาชนทยอยเดินทางมาให้กำลังใจกลุ่มนักศึกษา  การรวมตัวกันในครั้งนี้ไม่ได้มาเพื่อต่อสู้เรียกร้องอะไรเป็นพิเศษ  มีเพียงท่าทีของการประสานมือ ร่วมเคียงบ่าเคียงไหล่ ไปกับกลุ่มนักศึกษาที่กำลังเผชิญหน้ากับการข่มเหงจากอำนาจรัฐ จำนวนนักศึกษาที่ต้องเข้ามอบตัวตามหมายจับกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ ในวันนี้มีเพียง 9 คนเท่านั้น แต่เมื่อรวมกับนักศึกษากลุ่มดาวดินอีก 7 คน  ซึ่งถูกออกหมายจับด้วยเช่นกัน ก็จะกลายเป็น 16 คน  และเมื่อรวมกับประชาชนที่มารวมตัวกันและพร้อมจะโดนจับไปพร้อมๆ  กับทั้ง 16 คน จำนวนก็เพิ่มพูนเป็นหลักร้อย เมื่อนักศึกษาทั้งหมดประกาศไม่ยอมเข้ามอบตัว  ไม่ยอมรับอำนาจเถื่อน ไม่ยอมรับกฎหมายเผด็จการ  และยืนยันที่จะเคลื่อนไหวต่อต้านอำนาจรัฐประหารโดยสันติวิธี  อีกทั้งยังพร้อมเดินเท้าเข้าไปใน สน.ปทุมวัน  เพื่อแจ้งความกลับต่อเจ้าหน้าที่รัฐที่ทำร้ายร่างกายพวกเขา  ...พี่ป้าน้าอาตรงนั้นก็พร้อมจะร่วมเดินไปกับพวกเขาด้วย เมื่อถนนทุกสายมุ่งหน้าไปสู่ สน.ปทุมวัน... การคล้องแขนเดินไปด้วยกัน ก่อกำเนิดเป็นพลังอันยิ่งใหญ่ของคำว่า "SOLIDARITY"  ความรู้สึกเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน ประสานมือ เคียงบ่าเคียงไหล่  คือจิตวิญญาณสำคัญของระบอบประชาธิปไตย  การที่คนทุกคนมีหนึ่งสิทธิหนึ่งเสียงเท่ากัน  ไม่ได้มีความหมายแค่การลงคะแนนเสียงในคูหาเลือกตั้งเท่านั้น  แต่คนทุกคนสามารถแสดงออกซึ่งหนึ่งสิทธิและหนึ่งเสียงของตัวเอง  ผ่านการประสานมือและเคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับคนเล็กคนน้อย ที่ถูกเบียดเบียนบีฑาได้ เราสามารถร่วมรับรู้ปัญหา ร่วมเผชิญปัญหา  และร่วมต่อสู้กับความไม่เป็นธรรมได้ แม้จะไม่ได้ประสบกับปัญหานั้น ด้วยตัวเอง แต่เมื่อรู้สึกร่วมและเห็นความสำคัญของการต่อสู้ เพื่อเปลี่ยนแปลงสภาพปัญหา เราก็พร้อมจะพาตัวเองลงพื้นที่  เข้าไปในชุมชน ร่วมเดินบนท้องถนน เพื่อประสานมือ และเดินเคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับพวกเขาราวกับเป็นพี่เป็นน้อง สังคมประชาธิปไตยจึงไม่ใช่สังคมที่โดดเดี่ยว แม้จะไม่มีเส้นสาย หรือการเล่นพรรคเล่นพวก แม้จะไม่ได้ปรารถนาอยากเป็นเจ้าคนนายคน หรือพึ่งพาระบบอุปถัมภ์ ปัจเจกบุคคลก็สามารถเลือกใช้ชีวิตของตัวเอง ได้อย่างมีอิสระและมีศักดิ์ศรี ความเป็นตัวของตัวเองไม่จำเป็น ต้องหมายถึงการใช้ชีวิตอย่างเดียวดายหรือต่างคนต่างอยู่  แต่เราสามารถเคารพคนอื่นเท่ากับที่เราเคารพตัวเอง  เราจึงสามารถเคารพคนทุกคนเท่ากันในความเป็นมนุษย์ของเขาได้จากใจจริง  แม้จะไม่ใช่ญาติกัน แม้อาจไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยก็ตาม  แต่เมื่อใครสักคนกำลังเผชิญหน้ากับความอยุติธรรม  เราก็พร้อมจะยืนหยัดอยู่เคียงข้าง เดินไปด้วยกัน  ต่อสู้ไปด้วยกัน พร้อมคล้องแขน ประสานมือ  ยามเผชิญความไม่เป็นธรรมและถูกกระทำย่ำยี... ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันในที่นี้มีความหมายแตกต่างไปจาก  "ความสามัคคี" ที่เราคุ้นเคย หากความสามัคคีหมายถึงการที่คนในชาติ ต้องถูกทำให้เชื่อเหมือนๆ กัน เชื่องเหมือนๆ กัน  คิดแบบเดียวกัน ศรัทธาในสิ่งเดียวกัน หรือถูกปลุกให้เกลียด และกลัวสิ่งเดียวกันแล้วล่ะก็ ประเทศชาติคงต้องวนเวียน อยู่กับวงจรอุบาทว์ของการทำรัฐประหารแบบนี้ไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด  หาก 83 ปี ยังไม่เพียงพอ  คำถามคือแล้วเราจะอยู่กันต่อไปแบบนี้อีกสักกี่ปี? 100 ปี 200 ปี  หรืออีกกี่ภพกี่ชาติ... นักศึกษากลุ่มดาวดินและนักศึกษากลุ่มต่อต้านรัฐประหารรวมกันแล้ว มีจำนวนเพียงไม่กี่สิบคนเท่านั้น แต่พวกเขากำลังแสดงออก ถึงเจตจำนงอันยิ่งใหญ่ของการต่อสู้เพื่อรักษาหลักการประชาธิปไตย  ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันของปัจเจกบุคคลผู้มีเจตจำนงเสรี  คนหนุ่มสาวผู้มีความฝันอยากเห็นสังคมไทยเติบโต บนรากฐานของความเสมอภาคเท่าเทียม  พวกเขากำลังคล้องแขนประสานมือท้าทายอำนาจกระบอกปืน อันไร้ความชอบธรรมอย่างไม่กลัวเกรง ประกาศก้องว่า ที่ดินเป็นของประชาชน แม่น้ำเป็นของประชาชน ภูเขาเป็นของประชาชน ชีวิตเป็นของประชาชน ...และอำนาจสูงสุดเป็นของประชาชน ประเทศนี้ต้องการคนแบบพวกเขาอีกหลายพันหลายหมื่นคน  สามัญชนที่ใฝ่ฝันอยากเป็นตัวแทนของประชาชน  ไม่ใช่ "เจ้าคนนายคน" เยาวชนที่พร้อมจะเรียนรู้ปัญหา และเคียงบ่าเคียงไหล่ไปกับชาวบ้าน และประชาชน ที่พร้อมออกมาเคียงบ่าเคียงไหล่ปกป้องจิตวิญญาณ ประชาธิปไตยอย่างไม่กลัวเกรง/จบ ....................................................................................................... มติชนรายวัน ฉบับวันที่ 28 มิ.ย. 2558