เรื่องราวของพิงค์กี้มีอยู่ว่า...อยู่มาวันหนึ่งพี่ข้างบ้านก็ไปซื้อลูกหมาชิสุมาเลี้ยง เราไม่เห็นหรอก แม่กะน้องเห็นก่อนแล้วกรี๊ด กร๊าด กันใหญ่ว่าน่ารัก ขนฟู ตัวกลม เหมือนตุ๊กตา  ไอ้เราก็นะจะสักขนาดไหน พอเจอน่ากันเท่านั้นแหละ เออ...น่ารักวะ ตัวนิดเดียวเองเดินเล่นอยู่ตรงชานหน้าบ้าน เรียกแล้วทำเป็นกลัว วิ่งหนีไปเลย แล้วมาแอบมองใหม่ แล้วเจ้าน้องตัวแสบก็เริ่มอยากได้อีกละ (ชอบทุกอย่าง แบบน่ารักอะ น่ารัก แต่เวลาเลี้ยงจริงๆ จังๆ ก็ไม่ค่อยสนมัน ออกมาชื่นชมเป็นบางวัน) ไม่รู้ว่าแม่กับน้องไปทำอีท่าไหน หลอกล่อเรียกมันจนมันยอมให้อุ้มมากินข้าวที่รั้วบ้านเรา พอกินข้าวเสร็จแม่ก็หย่อนมันลงรั้วกลับบ้าน  แอบเลี้ยงหมาคนอื่นด้วยละ คุณแม่เรา นี่หน้าตาพิงค์กี้ค่ะ หน้าตาแอบขี้อ้อน + เจ้าเล่ห์ ฉลาดแกมโกง

แล้วอยู่มาวันหนึ่ง...จนเจ้าพิงกี้เริ่มโต พี่แนนข้างบ้านก็ใกล้จะแต่งงาน น้องเราด้วยความเป็นห่วงหมา ก็ดันไปบอกพี่เค้าว่า "ถ้าพี่แนนไม่เอาพิงค์กี้ไปเลี้ยง น้องอายขอนะค่ะ อยากเลี้ยง จะเลี้ยงให้" ซะงั้นน้องกู   ไปขอเขาเฉยเลย ซึ่งตอนที่เอาพิงค์กี้มากินข้าวเย็นที่บ้าน (กลายเป็นต้องหาข้าวให้หมาข้างบ้านกินทุกเย็นด้วย เวรกรรม)ไอ้เจ้าพิงค์กี้เนี่ยมันชอบแกล้งโกโก้ ชอบมาไล่งับหน้า งับตาหมาเรา เราเลยไม่ค่อยชอบขี้หน้ามัน แบบว่า เอ๊ะ..อีนี่มาอาศัยกินแล้วยังจะมากัดหมาเค้าอีก เลี้ยงไม่เชื่องวะ (พาลหมาซะงั้น)หลังโกโก้ตาย แต่เจ้าพิงค์กี้ยังอยู่เราก็แบบว่าอ่านะแกเจ้าพิงค์ตอนนี้เวลาแกมาเล่นที่บ้านฉัน ไม่มีโกโก้อยู่ให้แกแกล้งแล้ว โกโก้ตายแล้ว ได้ยินไหม โก้ตายแล้ว (อารมณ์ไม่ดีพาลหมาอีกต่างหากเรา) มันก็เหมือนรู้นะ ทำหน้าเหี่ยว เจียมเนื้อเจียมตัว เรียบร้อยซะงั้น แต่พอถึงวันที่พี่แนนเข้าทิ้งมันจริงๆ มันรู้นะมันมองตามเค้าใหญ่เลยอะ แล้วก็ทำหน้าเศร้าเป็นหมาซึม เวลามีคนมาข้างบ้านมันจะกระโดดรั้วข้างบ้านชะเงอ มองใหญ่เลย (คงคิดถึง) นานไปเราก็ใจอ่อนกะเจ้าพิงค์กี้ เพราะเวทนาและสงสารมัน ใครๆ ก็ไม่รัก ไอ้หมาถูกทิ้ง ๆ (ช่วงแรกเราว่ามันแบบนี้แหละ ไอ้หมาถูกทิ้ง ไม่มีคนรัก เออ..นึกแล้วทุเรศตัวเองจัง)พอมันรู้ว่าเรารักมันนะ แหม.มมมขี้อ้อนสุดๆ ประจบประแจง ยังงั้นยังงี้ เออ..หมาก็มีหัวใจ