“อ้าว งี้ลุงก็โกหกผมอะดิ ที่ตอนนั้นผมถาม... ” แอนดี้พูดไม่ทันจบ ดองวานก็พูดสวนขึ้นมาก่อน

“ฉันไม่ได้โกหกแกนะ แอนดี้ ก็มันเกี่ยวกับรักแรกของฉันจริงๆนิว้า ก็เฮจิน...เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันสามารถลืมรักแรกของฉันได้ ”

“อ้อ เฮจินคนนี้เป็นคนมาดามใจร้าวๆของลุงนี่เอง แล้วมันยังไงต่อละเนี่ย” จอนจินถามมั้ง

“งั้น ฉันเล่าตั้งแต่ต้นเลยละกัน ไอ้มินแกก็ช่วยฉันเล่าได้นะ” ดองวานหันไปมองหน้ามินอู

“โอ้ ได้อยู่แล้ว แกน้ำลายแห้งเมื่อไรหรือฉันอยาก ส. เดี๋ยวฉันจัดเอง ไม่ต้องห่วง 555+”

ดองวานเห็นมินอูแล้วก็คิดว่า ไม่น่าเปลืองน้ำลายบอกมันแบบนั้นเลย ยังไงถ้ามันจะแทรกมันก็แทรกอยู่แล้วละ
ห้ามมันได้ที่ไหน คิดได้ดังนั้นดองวานก็เริ่มต้นย้อนอดีตให้น้องทั้ง 2 ฟัง

“เรื่องมันก็เริ่มตอนฉันอยู่ ม. 4 ตอนนั้นฉันเพิ่งเริ่มเขียนไดอารี่ออนไลน์ใหม่ๆ ซึ่งฉันเองก็ไม่ค่อยกล้าบอกใครหรอก มันเขิน ก็เลยไม่เคยมีคนมาเม้นไดฉันเลย แต่อยู่ดีๆ ก็มีคนๆหนึ่งเข้ามาเม้นไดฉัน ตอนนั้นฉันดีใจแทบบ้า ไม่นึกว่าจะมีคนมาอ่านด้วย จากนั้น…”

“ลุงวาน ขอขัดจังหวะแว้บ ตอนนั้นลุงเขียนเรื่องไรอ่า ถึงไม่มีคนเข้ามาอ่านเลย ผมจะได้จำไว้ ไม่อัพเรื่องแบบนั้น” แอนดี้ถามพร้อมทำหน้าจริงจัง

“แอนดี้ แกยังอยากฟังต่อไหม?”

“ฮ่าๆ อยากๆลุง ผมแค่แหย่เล่นน้า ให้ผมเดาคนๆนั้นต้องเป็นพี่จองอันแน่เลย ชิมิ” แอนดี้ภาคภูมิใจในความฉลาดของตน

“อืม อย่างที่แกเดานะแหละ แต่ตอนแรกฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าเขาเป็นใคร ไม่ได้นึกว่าเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ ฉันก็เลยเข้าไปดูไดอารี่ของคนนั้น แล้วก็ไปเม้นด้วย ประมาณว่า เออ ขอบคุณนะที่เข้ามาอ่านแล้วก็เม้นให้เป็นคนแรกเลย แล้วก็บอกว่าเออ ชอบที่เขาเขียนเหมือนกัน ไงก็จะมาอ่านและก็เม้นบ่อยๆ แล้วฉันก็ดูจากรูปในไดเขา ก็เลยรู้ว่าเขาเป็นผู้หญิง จากนั้นจองอันเขาก็เข้ามาเม้นให้ฉันบ่อยๆ เม้นกันไปเม้นกันมา ก็เลยเริ่มคุยกันใน M แล้วก็ พอคุยกันก็เลยรู้ว่าเขาอยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน ก็เลย ไปแอบๆเมียงมอง แล้วก็เจอเขากำลังเดินคนเดียวอยู่พอดี ก็เลยรวบรวมความกล้าทักเขาไป... ”

.....................
..............
.......

“เอ่อ... สวัสดี จองอัน ใช่ป่าวคับ” ฉันถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ

“คะ อ้าว ดองวานใช่ไหม”

“ใช่แล้วละ ดีใจจังจำเราได้ด้วย ^___^” ฉันพูดตามที่คิดไปจริงๆ

“อ้อ อืม แล้วนี่ดองวานจะไปไหนต่อหรอ” อ้ากก ตัวจริงเธอน่ารักจังเลยย ใส่ใจเราด้วย >w<

.....................
..............
.......

 “โฮ้ ไอ้ลุงเอ๋ย เขาก็มารยาทไปงั้นแหละ ไม่รู้อะไรเลย” มินอูขอแทรก แล้วก็โดนดองวานเบิร์ดกะโหลกไป 1 ที

.....................
..............
.......

“เอ่อ ก็กำลังหิวเลย เอ่อ จะ จะ จองอัน เอ่อ ไปกินไอติมกันไหม เด๋วผมเลี้ยงเองนะ” ฉันทำหน้าอ้อนว้อนสุดฤทธ์ ในใจก็แอบทำใจไว้ว่าคงได้ยินคำปฎิเสธแน่ๆ ก็เขาเป็นถึงดาวโรงเรียน คงมีหนุ่มๆมาชวนไปกินไอติมบ่อยๆ เขาคง…

“ไปสิ กำลังเบื่อๆอยู่พอดี ดองวานต้องเลี้ยงนะ ^___^”  ฮะ!!! หูไม่ฟาดใช่ไหมเนี่ยยย ><

“ดะ ดะ ได้อยู่แล้ว…คำไหนคำนั้น ^__^” 

หลังจากวันนั้น เราสองคนก็เจอกันบ่อยขึ้น แล้วก็ได้คุยกันมากขึ้น จนทั้งเพื่อนๆของจองอันและก็ไอ้เพื่อนๆตัวดีของฉันเริ่มแซวๆฉันกับจองอันมากขึ้น จนวันหนึ่ง

“ดองวาน ชอบฉันหรอ?” เธอยิ้มแป้น

“เอ่อ…อ่า... ” ฉันได้แต่ยืนนิ่ง พยายามจะซ่อนใบหน้าแดงๆไว้อย่างสุดความสามารถ

“ฮ่าๆๆๆ ดองวาน ทำไมทำหน้าอย่างงั้นละ ฉันก็แค่แกล้งแหย่เล่น เห็นเพื่อนมันชอบแซวดีนัก”

“เอ่อ...แล้ว...ถ้า...เอ่อ...ถ้ามันเป็นความจริงละ?” ฉันรวบรวมความกล้ามองหน้าเธออย่างจริงจังที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ฮ่าๆๆ ดองวาน อย่าล้อฉันเล่นนะ พูดแล้วพูดเลยนะ อย่ามาหลอกให้ดีใจแล้วจากไปนะ ^__^”

“ฉัน...พูดจริงๆนะ...เอ่อ...เรา...เอ่อ...คบกันเถอะ” อ้ากกก ในที่สุดก็พูดออกไปแล้ว อ้ากกก >w<

เธอยิ้มให้ฉันแทน “อืม ดองวาน เธอต้องทำให้ฉันมีความสุขนะ”

“ฉันจะทำทุกอย่างให้เธอมีความสุข” ฉันยิ้มให้เธอ

…………..
……..
…

“โฮ้ พี่ดองวาน เรื่องของพี่ฟังดูโรแมนติกดีจัง ว้าวรักแรกของลุงกำนันนน” แอนดี้เคลิบเคลิ้มไปกับเรื่องของดองวาน

“แอนดี้ แรกๆมันก็ดีอยู่หรอก แต่ให้ตายสิ ลุงนะต้องทำทุกอย่างจริงๆ ผู้หญิงอะไร โคตรเอาแต่ใจเลย ทั้งช่วยทำการบ้าน ทำให้แม้กระทั่งอ่านหนังสือแล้วอัดใส่เทปให้จองอันฟังก่อนสอบด้วยซ้ำ แต่ขนาดทำให้ถึงขนาดนี้ยัง…เฮ้อ”  มินอูถอนหายใจ

“โทษเขาไม่ได้หรอกว่ะ ก็ฉันอยากทำให้เขาเองนิหว่า” ดองวานพูด

“เออ แกเป็นคนดี แล้วผลตอบแทนที่ได้รับละ” มินอูเถียงต่อ

“….” ดองวานได้แต่นิ่งเงียบ

“มา งั้นฉันเล่าต่อเอง คืองี้ พอคบกันไปได้รู้สึกว่าจะ 1 ปีพอดี วันครบรอบนั้นแหละ ไอ้ลุงก็เตรียมกุหลาบช่อโต จัดห้องเรียนซะสวยและก็เขียนบนกระดานดำในห้องเรียนว่า Happy 1 Aniversary จากนั้น พอจองอันมาถึง…”

…………..
…….
…

“จองอัน มาแล้วหรอ” ^___^ ดองวานยิ้มกว้างให้จองอัน กะว่าเธอต้องเซอร์ไพรส์มากๆแน่ แต่ไม่นึกว่าตัวเองจะต้องเป็นฝ่ายเซอร์ไพรส์ซะเอง

“เอ่อ ดองวาน ฉัน...มีเรื่องจะบอกเธอ”

“ฉันก็มีเรื่องอยากจะบอกเธอเหมือนกันจองอัน” ^__^

“เอ่อ ดองวาน เธอฟังแล้วเธออย่าโกรธฉันนะ จริงๆฉันไม่ได้อยากจะทำแบบนี้เลยนะ แต่…”

“จองอัน ไม่ต้องกลัวหรอกนะ พูดมาเถอะ ฉันไม่โกรธเธอหรอก ว่าแต่มันเรื่องอะไรหรอ” ^__^

“คือ ฉันไม่อยากถ่วงเวลาของเธอไว้อีกต่อไปแล้วดองวาน ฉันไม่อยากให้เธอต้องมาทนให้ฉันใช้เธอสารพัด”

“ไม่เป็นไรน้า จองอันเธอไม่ต้องคิดมากหรอก ก็ฉันเคยบอกเธอแล้วไง ว่าฉันจะทำทุกอย่างให้เธอมีความสุข”

“แล้วถ้า...ตอนนี้...ฉันบอกว่ามี 1 สิ่งที่เธอจะทำให้ฉันมีความสุขมากที่สุดละ เธอจะยอมทำให้ฉันได้ไหม”

“ได้อยู่แล้ว”

“ถ้างั้น...เรา...เลิกกันเถอะนะ”

“….”

“ดองวาน เธอไม่โกรธฉันนะ เธอบอกแล้วนะว่าเธอจะไม่โกรธฉัน ฉันมีเหตุผลนะ ฉันอยากให้ดองวานมีความสุข แต่ฉันคงทำให้เธอมีความสุขไม่ได้ ฉันไม่อยากจะให้ดองวานมาจมอยู่กับฉัน ฉันอยากให้เธอเจอคนที่ทำให้เธอมีความสุขได้มากกว่าฉัน เธอคงเข้าใจฉันใช่ไหมดองวาน”

“^-^” ดองวานได้แต่ยิ้มตอบไป ไม่มีคำพูดใดหลุดออกจากปากของดองวาน

………..
…..
…

“จากนั้นลุงมันก็ hurt มาก ตีอกชกหัว นอนร้องไห้ไม่มาโรงเรียนเป็นเดือนๆแน่ะ แล้วมันนะ…” มินอูกำลังจะพูดต่อก็โดนดองวานเบิร์ดกะโหลกไปอีก 1 ที

“เว่อร์ไปๆ จริงๆฉันก็แค่เงียบๆไป ไม่ได้ถึงขนาดนอนร้องไห้อะไรแบบนั้นซะหน่อย พวกแกสองคนอย่าไปเชื่อไอ้มินมันนะ” ดองวานต้องรีบเล่าความจริงก่อนที่จะเข้าใจกันผิดไปใหญ่

“แต่ฉันก็ไม่เข้าใจนะ ว่าทำไมจองอันต้องบอกเลิกฉันด้วย เหตุผลของเธอมันก็ฟังดูดีนะ ในตอนนั้นฉันก็คิดว่าเธอคงอยากให้ฉันมีความสุข เธอถึงได้ขอเลิกกับฉัน แต่ฉันก็ไม่เข้าใจ ว่าถ้าฉันเลิกกับเธอแล้วฉันจะมีความสุขได้ไง จนมาวันหนึ่ง ฉันถึงได้เข้าใจ ว่าจริงๆแล้วการที่เธอเลิกกับฉัน มันทำให้เธอตั้งหากที่มีความสุข...”

“เขาไปมีคนใหม่ใช่ไหมลุง” จอนจินเอ่ยขึ้นหลังจากนั่งฟังเงียบๆอยู่นาน

“อือ ตอนแรกก็ได้ยินมาบ้าง แต่ก็ยังไม่อยากเชื่อ เพราะตอนนั้นฉันยังรักเขาอยู่ และฉันก็ยังเชื่อในเหตุผลที่เขาบอกฉัน แต่ถ้าไม่ใช่เพราะวันนั้น…”

………………
…….....
….

ฉันกำลังเดินไปเข้าห้องน้ำ แล้วก็เจอเข้ากับจองอัน ฉันเลยเดินหลบออกมา เพราะยังไม่อยากเจอ ไม่รู้ว่าเจอแล้วจะทำตัวยังไง ก็เลยยอมเดินอ้อมไปเข้าอีกทาง ก่อนที่ฉันจะเดินเข้าห้องน้ำก็ได้ยินเสียงของจองอัน ฉันก็เลยหาที่ซ่อนเพราะกลัวจองอันจะเห็น เลยไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้

“นี่…ทำไมเมื่อวานไม่ยอมโทรหาฉันละ ฉันรอตั้งนานแน่ะ”

นั้นเสียงของจองอันนิ ว่าแต่คุยกับใครนะ ฉันก็เลยแอบดู ก็เห็นว่าเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน ในตอนนั้นก็พยายามปลอบใจตัวเองว่าเขาคงเป็นเพื่อนกันธรรมดา

“ก็โทรศัพท์แบตหมด แล้วก็กลัวจองอันจะนอนดึกแล้วหน้าโทรมก็เลยไม่โทรไปนะสิ อย่างอนเลยน้า” ผู้ชายคนนั้นเดินมาหยิกแก้มจองอันพร้อมยิ้มแก้มป่อง

เป็นภาพที่ฉันเห็นแล้วมันเกินจะทำใจให้เชื่อได้ว่าเป็นเพื่อนกันธรรมดา ทั้งๆที่ในตอนนั้นก็พยายามคิดหาเหตุผลมาหลอกตัวเองสารพัด แต่คำพูดหนึ่งก็ลอยมา

“บ้า แค่ได้คุยกับเฮซองฉันก็มีความสุขมากแล้วละ หน้าโทรมฉันก็ไม่กลัวหรอก ^^”

นั้นจึงทำให้ฉันคิดได้ว่าเหตุผลต่างๆนานาที่จองอันยกมาอ้างกับฉันนั้น เป็นแค่ข้ออ้างเพื่อจะเลิกกับฉันแล้วไปคบกับไอ้หมอนี่

…………
……..
….

“ว่าแต่ พี่รู้ได้ไงว่าแฟนใหม่พี่จองอันเขาเป็นหมออ่ะ” แอนดี้ถามทำหน้าแบ๋ว

“หมออะไรของแกวะ แอนดี้” จุนจินงง

“ก็พี่ดองวานบอกว่า พี่จองอันเลิกกับพี่ดองวานเพื่อไปคบกับ หมอ นั้น”

“.........” ทุกคนสงบนิ่งไว้อาลัยให้กับมุกแป็กๆของแอนดี้ 6 วินาที

“โฮ้ ไรกันพี่ ผมกะจะปล่อยมุกแก้เครียดนะเนี่ย เซ็งเลย ” แอนดี้ทำหน้างอน

“ก็มุกแกมันไม่ขำจริงๆนิหว่า อ่า พี่ดองวาน แล้วงี้พี่เฮจินใกล้จะออกโรงรึยังเนี่ย” จอนจินทำท่าลุ้น

“อ่า มาแล้วละ เนี่ยกำลังจะเล่าต่อละ ถ้าแอนดี้มันไม่ขัดมาซะก่อนนะ ก็เล่ายาวไปแล้วละ ฮ่าๆๆ” ดองวานหันไปหัวเราะให้แอนดี้ ทุกคนก็เลยหัวเราะตาม ยกเว้นแอนดี้ที่ยังคงทำหน้างอนต่อไป

“ชิ ทีอย่างนี้มาหัวเราะกัน พี่ดองวานเล่าต่อเถอะ” แอนดี้เลิกทำหน้างอน แล้วก็มาตั้งใจฟังดองวานเล่าต่อ

...................................
.........................
.........

“เฮ้อ…” ฉันถอนหายใจ หลังจากที่ทั้งจองอันและนายแก้มป่องคนนั้นเดินจากไป

“เฮ้อ...” เอ๊ะ ฉันถอนหายใจไปแล้วนิ แล้วนี่เสียงใคร อ่ะ ทำไมมีผู้หญิงมานั่งอยู่ข้างๆฉันเนี่ย ขณะที่ฉันกำลังจะเอ่ยปากถาม เธอคนนี้ก็ลุกขึ้น ปัดแข้งปัดขาปัดกระโปรง ทำให้พวกเศษดิน ฝุ่นต่างๆนานาพวกนั้นล่วงมาเข้าปากฉัน

“เฮ้ย เธอ ปัดเบาๆหน่อยสิ แค่กๆ”

“อ้า ขอโทษทีๆ ไม่ได้ตั้งใจ” พูดจบแล้วกำลังจะเดินจากไป

แต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้เดินตามเธอไป

“นี่! เธอ หยุดก่อน เธอ ได้ยินไหม”

“ได้ยิน หูไม่หนวกนะ ไม่งั้นจะมาแอบฟังเขาคุยกันทำไมละ คิดมั้งสิ” เธอทำหน้าเฉยเมย

“นั้น ยอมรับตรงๆเลยหรอว่าแอบฟังคนเขาคุยกันนะ”

“แล้วนายละ ก็แอบฟังเขาคุยกันเหมือนฉันไม่ใช่หรอ” เธอก็ยังคงทำหน้าได้เฉยเมยอยู่เช่นเดิม แต่ฉันชักจะมีน้ำโหแล้ว

“แล้ว แล้วจะทำไมละ มันเรื่องของฉัน แล้วทำไมเธอจะต้องแอบฟังเขาคุยกันด้วยละ”

“มันก็เรื่องของฉันเหมือนกัน นายจะรู้ไปทำไม” จึก! เออ ถูกของเขา - -*

ต่อปากต่อคำกับผู้หญิงคนนี้มาจนไม่รู้ตัวว่าเดินมาถึงโรงอาหารแล้ว

“นี้ นาย ฉันเมื่อยแล้ว นั่งกันก่อนเถอะ” เธอนั่งลงแล้วก็กวักมือเรียกฉันมานั่งตาม

“...” แล้วฉันก็นั่งลง ว่าแต่ ทำไมฉันต้องทำตามที่เธอบอกด้วยนะ - -* คิมดองวานเอ๋ยยย

“นายนี่ว่านอนสอนง่ายดีเนอะ บอกให้นั่งก็นั่ง แล้วงี้ทำไมจองอันถึงเลิกกับนายนะ ไม่เข้าใจเลย” เธอส่ายหัวไปมา แล้วหันมามองที่ฉัน

“เฮ้ย แล้วเธอรู้เรื่องของฉันได้ไงเนี่ย!!!”  ฉันจ้องหน้าหาเรื่อง

“โฮ้ ไม่รู้ได้ไงละ ก็ฉันนะอยู่ห้องเดียวกับจองอันนิ แต่แหม่ ถึงไม่อยู่ห้องเดียวกับจองอันก็รู้อยู่แล้วละ เรื่องนี้เขารู้กันเกือบทั้งโรงเรียน นี่นายไม่รู้หรอว่าแฟนนายนะฮอทขนาดไหน ตอนคบกับนายใหม่ๆ ข่าวก็กระจายไปทั่วโรงเรียน มีคนมาตื้อบอกให้จองอันเลิกกับนายตั้งไม่รู้กี่คน พอตอนจองอันเลิกกับนาย มีหรือข่าวจะไม่ยิ่งกระจาย ยิ่งข่าวดีแบบนี้… ” เธอพูดไม่ได้มองหน้าฉันเลย

นี้ฉันก็เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าทั้งโรงเรียนรู้ว่าฉันถูกจองอันบอกเลิก อ้ากก T-T  เฮ้ย แต่…

“นี่ เธอ มันข่าวดียังไง”

“ก็ข่าวดีสำหรับผู้ชายทั้งโรงเรียนไง ฉันพูดผิดตรงไหนหรอ” เธอพูดแล้วก็มองมาที่ฉัน ผู้หญิงคนนี้ อ้ากกก ทำไมคำพูดช่างกวนเบื้องล่างอย่างนี้ เย็นไว้ๆ คิมดองวาน เย็นไว้

“เฮ้อ…เออ แล้วทำไมเธอต้องไปแอบฟังเขาคุยกันอยู่ข้างๆฉันด้วยละ หรือเธอคิดจะจีบฉันหรือไง” ได้ทีต้องรีบกวนกลับไปมั้ง

“นี่นาย ตื่นจากฝันได้แล้วละ สติฉันยังครบถ้วนดีอยู่ ฉันก็แค่…”

“ก็แค่แอบชอบผู้ชายแก้มป่องคนนั้นใช่ไหมละ” ฉันก็เดาไปอย่างงั้นละ ว่าแต่ ทำไมอยู่ดีๆเธอถึงนิ่งไปแบบนั้นละ แถมยังยกมือทำท่าเหมือนจะเช็ดน้ำตายังไงยังงั้น

“เฮ้ย นี่เธอ อย่าบอกนะ ว่าที่ฉันเดานะ เรื่องจริง” ฉันจ้องหน้าเธอ อยากรู้ว่าเธอร้องไห้จริงรึป่าว

“จะจริงไม่จริงแล้วทำไมฉันต้องบอกนายด้วยฮะ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ร้านขายขนม ฉันขี้เกียจเดินตามเธอแล้ว ก็เลยกะจะไปเข้าห้องเรียนซะที ขออาจารย์มาเข้าห้องน้ำนานเกินไปแล้ว ก่อนไปก็เลยหันไปตะโกนบอกเธอว่า

“นี่ เธอ อย่าเศร้านานนักนะ รีบๆเศร้า แล้วก็รีบๆหายเถอะ ถึงเธอจะเศร้าเขาก็ไม่รู้หรอกว่าเราเศร้า เราร้องไห้ไปเขาก็ไม่รู้หรอกว่าเราร้องไห้ และก็ไม่รู้หรอกว่าทั้งหมดนะก็เพราะเขา”

ฉันกำลังจะเดินกลับไปขึ้นห้องเรียน แต่ก็ได้ยินเสียง

“กินไหม?” เธอทำหน้าเซ็ง พูดไม่ทันจบเธอก็โยนช็อกโกแลตให้ฉัน 1 อัน

“....” ฉันทำหน้างงๆ แต่ก็ยังรับไว้ได้ทัน ไวไม่ใช่เล่นนะเรา ^^

“ผู้ชายแก้มป่องคนนั้นนะ เขาเป็นเพื่อนสนิทของฉันตะหาก รู้ไว้ซะ ฉันก็แค่ไม่อยากให้เขาต้องเสียใจเท่านั้นเอง” เธอนั่งลงกับบันได แกะช็อกโกแลตกิน แล้วเงยหน้ามองฉัน

“นายเองก็อย่าเศร้านานนะ เศร้าก็กินช็อกโกแลต มันช่วยได้” พูดจบก็เอาช็อกโกแลตเข้าปาก

“อืม ขอบใจ ว่าแต่ทำไมเธอต้องกลัวเพื่อนเธอเสียใจด้วยละ ดูเขาก็รักกันดีออก” ไม่รู้ทำไมพอพูดจบ ฉันถึงได้รู้สึกเจ็บ แล้วพอมองหน้าคู่สนทนา ก็เหมือนกับว่าเขากำลังรู้สึกอย่างเดียวกันนะ

“ก็...ก็...ผู้หญิงคนนั้นเขามีคนมาให้เลือกเยอะแยะจะตาย เกิดวันไหนเขาเบื่อเพื่อนฉันขึ้นมา ทิ้งเพื่อนฉันไปเหมือนที่ทิ้งนาย เพื่อนฉันก็ต้องเสียใจนะสิ ฉันก็แค่ห่วงเขาในฐานะ…เพื่อน...คนหนึ่งของเขาเท่านั้นแหละ” นั้นเธอพูดแทงใจดำฉันอีกแล้ว T^T แต่ทำไมฉันรู้สึกว่าเหมือนเธอกำลังพูดเตือนตัวเองอยู่เลยนะ

“นี่ เธอชอบเขาจริงๆใช่ไหม แล้วเขารู้รึป่าวว่าเธอชอบเขา”

“ไม่รู้หรอก ขืนบอกไป แล้วเขาไม่พูดกับฉันเหมือนเคย ฉันจะทำไงละ…” นั้น เธอหลุดปากบอกมาแล้ว ผ่านไปสักพักเหมือนเธอนึกขึ้นได้ เลยรีบพูดต่อขึ้นมาว่า

“นี่ นาย ไม่มีเรียนหรือไง หรืออกหักจนไม่มีอารมณ์เรียนแล้ว” เอ่อ แล้วทำไมต้องมาย้ำเตือนกันด้วย T__T

“เธอก็เหมือนกันนั้นแหละ อกหักเพราะรักเพื่อนจนไม่มีอารมณ์เรียนแล้วเหมือนกันละสิ” ฉันตอกเธอกลับไปมั้ง

“ทั้งคู่นั้นแหละ รีบไปเข้าห้องเรียนเลยนะ อยู่ ม. อะไรนะ เด๋วจะจับส่งห้องปกครองซะโทษฐานโดดเรียน” ซวยแล้ว ดันเจออาจารย์ ฉันก็เลยวิ่งหน้าตั้งไปห้องเรียนทันที เห็นหลังเธอไหวๆ ว่าเธอคนนั้นเองก็วิ่งหน้าตั้งไปห้องเรียนแล้วเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าเราจะไปกันคนละทาง อาจารย์เลยตามตัวไม่ถูก ถือว่าโชคดีไป

พอฉันเข้าห้องเรียนมาได้ โชคดีที่ยังแก้ตัวกะอาจารย์ได้ว่าท้องเสีย แต่ก็ต้องแลกกับการที่วันนั้นโดนเพื่อนแซวไปทั้งวันว่าไอ้ขี้แตก - -* ไม่รู้ว่ามันคุ้มกันไหมเนี่ย

“นี่ ลุง แกกำอะไรไว้ในมือวะ เห็นตั้งแต่ไปขี้มายังไม่ยอมปล่อยเลย” มินอูผู้นั่งข้างๆฉันทักขึ้น

ทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่รับช็อกโกแลตจากเธอคนนั้นมา ฉันก็ยังไม่ได้กินเลย

“โฮ้ ช็อกโกแลตนิหว่า ไม่กิน ฉันขอนะ” มินอูกำลังจะแย่งช็อกโกแลตไปจากมือ แต่ดีที่ฉันไวกว่า

“ไอ้บ้า ใครจะให้แกกินวะ ไปขอจากสาวๆของแกสิ นี่ของฉัน อย่ามายุ่ง” พูดจบฉันก็เก็บช็อกโกแลตไว้ในกระเป๋าอย่างดี ซึ่งก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมต้องหวงนักด้วยนะ

“ชิ วานนี่ใจร้าย ใช่สิ เค้าก็แค่คนรู้จัก เวลาไม่มีใครถึงจะนึกถึงเค้า ใช่ซี เค้ามันก็แค่คนไม่สำคัญ เค้ามันก็แค่…” มินอูทำแก้มป่อง เอามือกอดอก หันหน้าหนีดองวานไปอีกทาง

“โฮ้ มินมินจ๋า อย่างอนวานนี่เลยน้า เด๋วเย็นนี้เลี้ยงราเมงนะ น้า…” ดองวานรีบง้อ ก่อนที่มินอูจะพูดต่อไปมากกว่านี้

“ชิ พูดคำไหนคำนั้นนะ วานนี่อย่าโกหกเค้าน้า หายงอนละ” ^___^ มินอูหันมายิ้มแป้นให้ดองวาน

“แหม่ เอาของกินมาล่อก็หายละ เออ มีเรื่องอยากให้ช่วยด้วยวะมินอู” ดองวานทำหน้าจริงจัง

“เรื่องอะไรวะ”

“ฉันอยากให้แกช่วยฉันสืบหาชื่อผู้หญิงคนนึงวะ”

“ใครวะ แล้วแกไปเจอเขาได้ไงวะ แล้วทำไมถึงได้อยากรู้ชื่อเขาวะ แล้วทำไม…”

“เอ่อ พอก่อนๆ เอาเป็นว่าฉันเพิ่งเจอเขาตะกี้ตอนไปเข้าห้องน้ำอ่ะ แต่ยังไม่ทันได้ถามชื่อก็โดนอาจารย์ไล่กลับเข้าห้องซะก่อนวะ”

“อ้อ ที่แกบอกว่าท้องเสีย ที่จริงแกไปจีบสาวมานี่เอง ร้ายไม่ใช่เล่นนี่หว่า แหม่ คนก็อุตส่าห์เป็นห่วง นึกว่ายังไม่หายเศร้าเรื่องแฟนเก่า”

“ -_-  ฉันไม่ใช่แกนะเว้ย ก็คือเรื่องเป็นแบบนี้… ” แล้วฉันก็เล่าว่าฉันไปเจออะไรมาบ้างตอนที่ฉันไปเข้าห้องน้ำให้มินอูฟัง

“เนี่ย แกพอจะช่วยฉันได้ไหมวะ”

“ระดับมินอู แค่นี้สบายมาก อย่างน้อยก็รู้ว่าเขาอยู่ห้องเดียวกับจองอัน แล้วก็ดูว่าเขาเป็นเพื่อนของนายแก้มป่องคนนั้น อืม แค่นี้สบาย และก็ถ้าบังเอิญแกไปเจอเจ๊คนนั้นอีก ก็รีบเรียกฉันนะเว้ย ถ้าฉันเห็นหน้าก็อาจจะง่ายกว่านี้” มินอูพูดจบ ก็เริ่มต้นคิดจริงจังถึงแผนการสืบหาชื่อหญิงสาวคนนี้ เรื่องช่วยเพื่อนเนี่ย ขอให้บอก มินอูพยายามสุดความสามารถ
 
ผ่านไป 2 วัน

“ไอ้ลุงๆๆ!!! ได้เรื่องแล้ว ฉันรู้แล้วว่าเจ๊คนที่แกเจอชื่ออะไร” มินอูพูดพร้อมยิ้มกว้าง ^__^

“สุดยอดไปเลยมินมินของวาน ^^”

“ฮ่าๆ แน่นอน เจ๊คนนั้นชื่อ "ฮันเฮจิน" รับรองไม่ผิด เรียนห้องเดียวกับจองอันและก็เห็นนั่งกินข้าวอย่ข้างๆกับผู้ชายที่แก้มป่องๆด้วย เนี่ย แกรีบไปดูที่โรงอาหารดิ นั่งอยู่ตรงแถวร้านป้าดาอ่ะ เด๋วฉันตามไป ตอนนี้ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ อั้นมานานไม่ไหวละ”  พูดจบมินอูก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ฉันก็เลยต้องรีบวิ่งไปดูที่โรงอาหารคนเดียว

แล้วก็จริงอย่างที่มินอูบอก เพราะคนที่นั่งติดกับผู้ชายแก้มป่องคนนั้นที่เป็นผู้หญิงมีคนเดียวก็คือคนที่ฉันเจอที่หน้าห้องน้ำจริงๆด้วย

อืม…ฮันเฮจิน     ^____^

Create Date : 15 ธันวาคม 2551
Last Update : 30 มีนาคม 2552 5:24:32 น.		3 comments
Counter : 296 Pageviews.
Share Tweet