โรงเรียนมฤตยู [ บทที่ ๗ เหยื่อรายที่สอง ]

คดีที่สอง
โรงเรียนมฤตยู
Dangerous School
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
บทที่เจ็ด
เหยื่อรายที่สอง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

พอลเปิดประตูและเดินตรงเข้าไปยังห้องส่วนตัวโดยไม่ได้ยินคำถามสุดท้ายจากแม่ สำหรับพอลแล้ว ในตอนนี้ มันสมองของเขากำลังคิดแต่เรื่องคดีที่เกิดขึ้นที่โรงเรียนเมื่อช่วงหัวค่ำ โทรศัพท์สีแดงที่วางอยู่ตรงหัวเตียงคือสิ่งแรกที่เขามุ่งตรงไปหา พอลหยิบหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วลงมือกดเบอร์โทรศัพท์ปลายทางอย่างเร่งรีบ

“ สวัสดีครับ พี่ยศใช่ไหมครับ ” พอลเอ่ยถาม เมื่อมีเสียงในคนหนึ่งรับสายแล้วฟังดูคุ้นหู
“ อืม ใช่ มีอะไรเหรอพอล ” ประธานชมรมยุวชนนักสืบรุ่นที่แปดตอบ
“ เรื่องคดีวันนี้ เป็นอย่างไรบ้างครับ พี่พอลจะรู้รายละเอียดเพิ่มเติมบ้างไหม ”
“ ยังไม่รู้รายละเอียดอะไรเพิ่มเติมเลย พอล พี่ก็ออกมาจากโรงเรียนหลังจากพอลไม่นานอ่ะแหละ ”
“ เหรอครับ แล้วพี่ได้ติดต่อสอบถาม อาจารย์ศุภโชค บ้างรึยัง ”
“ ยังเลย เออนี่ เดี๋ยวพี่จะไปต่างจังหวัดกับพ่อสักสัปดาห์นะ คงจะกลับอาทิตย์หน้า ยังไงก็ฝากไขคดีด้วย ”
“ ตกลงครับผม ถ้างั้นแค่นี้นะครับ สวัสดีครับ ”

พอลวางหูโทรศัพท์ลง ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนกับที่นอนอันแสนนุ่ม เขาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ในขณะที่ตากำลังจะหลับ ไม่นานนัก เขาก็ลุกขึ้นคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ในห้องของเขา แล้วปิดประตูลงอาบน้ำและเตรียมตัวนอนพักผ่อน หลังจากที่เหนื่อยล้าอ่อนแรงมาแล้วทั้งวัน

เขาสะดุ้งตื่น พร้อมบ่นกับตัวเองว่า “ ฝันถึงคดีนั้นอีกแล้ว ... ” ทั้งหมดเป็นความฝัน เมื่อเย็นนี้เขาเพิ่งไขคดีฆาตกรรมกลางหมู่บ้านพัธโนทัยซึ่งมีชมรยุวชนนักสืบเป็นเดิมพันได้ เขาตรงกลับบ้าน แล้วหลับทันทีที่หัวถึงหมอน

แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่า “ ลืมโทรหาแอนนี่เสียสนิทเลย ! ”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

คงไม่เหมาะนักหากเขาจะโทรไปหาแอนนี่ในเวลาตีสองสี่สิบห้านาที เมื่อวานที่ผ่านมาทั้งวันเขาไม่ได้เจอกับแฟนสาวของเขาเลย เพราะเธอติดซ้อมบัลเล่ต์ เขาเองก็มัวแต่วุ่นกับการไขคดีฆาตกรรมคนส่งนมเปรี้ยว เขารู้สึกอ่อนเพลียเหลือเกิน ทำไมวันที่ผ่านมาช่างเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน คิดแล้วเขาก็คออ่อนคอพับหัวตกถึงหมอนและหลับไปในทันที

ความทรงจำเมื่อเดือนที่แล้ว ปรากฏขึ้นในความฝันของเขาอีกครั้ง
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เพื่อมุ่งตรงไปยังสถานที่นัดพบให้ตรงเวลา พอลตัดสินใจเร่งฝีเท้าหลังจากที่ก้าวออกจากรถไฟฟ้าใต้ดินอย่างไม่รีรอ ผู้คนที่แออัด อากาศที่ร้อนอบอ้าว นี่แหละคือบรรยากาศที่คนส่วนใหญ่เรียกว่า “ สภาวะปกติของกรุงเทพมหานคร ”

ในช่วงบ่ายวันเสาร์แบบนี้ ไม่มีอะไรที่จะแย่ไปกว่าการมานัดไม่ตรงเวลา เพราะกำหนดการเรียนพิเศษที่จะสิ้นสุดลงในเวลาสิบสองนาฬิกา กลับมีอันต้องล่าช้าไปอีกหนึ่งชั่วโมง พอลผลักประตูทางเข้าห้างสรรพสินค้าออก และวิ่งตรงเข้าไปยังร้านอาหาร “ เอ็มเอ็มพลาซ่า ” ที่ตั้งอยู่ภายในห้างสรรพสินค้าไมเนอร์ พัธโนทัย

“ คอร์ดเรียนภาษาไทย อาจารย์ไข่มุก ที่ดูเหมือนจะสอนเลยเวลาพร้อมกันทุกสาขาในช่วงหนึ่งสัปดาห์ คงเป็นสิ่งที่ทำให้นายต้องผิดนัดผิดเวลาขนาดนี้ ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งภายใต้ชุดเสื้อยืดสีดำ สวมหมวกและไว้เผ้าผมปิดหน้าปิดตาเอ่ยขึ้นในขณะที่พอลเดินมาหยุดอยู่ยังโต๊ะตัวเดียวกับแอนนี่กำลังนั่งอ่านนิตยสารอยู่

“ รอยพองที่โคนนิ้วมือทั้งสองข้างของนายคงเป็นรอยพองที่เกิดจากการเหนี่ยวหรือโหนกับอะไรบางอย่าง จะว่าไปแล้ววันนี้เป็นวันที่มีผู้คนขึ้นรถไฟฟ้าจำนวนมาก การที่นายจะเป็นสุภาพบุรุษลุกขึ้นให้คนอื่นนั่งแล้วยอมยืนโยนรถไฟฟ้าเองคงเป็นเรื่องธรรมดา จึงไม่น่าแปลกที่จะมีรอยพองเกิดขึ้นบริเวณจุดที่ใช้จับราวโหนใช่ ถูกต้องไหม นายพอล ธนพล ” ชายหนุ่มคนนั้นกล่าวเสริม และเอามีไพล่ประสานไว้ที่ท้ายทอย ก่อนที่จะเอนหลังลงผิงกับเบาะ ตรงที่นั่งฝั่งตรงข้ามโต๊ะกับแอนนี่ คู่นัดของพอล

“ คงผิดแล้วกระมัง ” พอลเอ่ยลอยๆ
“ เหรอๆ ผิดเหรอ ” ชายหนุ่มผมนั้นตอบด้วยสีหน้าเอ๋อ

“ ใช่ ผิดไปหลายจุดเลย ” พอลกล่าว “ เพราะต้นไม้ต้นนี่สินะ ทำให้ฉันมองไม่เห็นนาย กล้าจริงนะ ที่มานั่งโต๊ะเดียวกันแอนนี่ คู่นัดของฉัน ” เขาเอ่ยพร้อมเอามือจับปลายใบของต้นไม้ ที่ถูกประดับตกแต่งร้าน เหนือเคาเตอร์ที่แบ่งโต๊ะที่นั่งออกเป็นล็อตๆ

“ ตามที่นายสันนิฐานมา ที่จริงนายก็พูดถูก ฉันเพิ่งไปเรียนคอร์ดเรียนภาษาไทย อ.ตุ๊กมาและเขาสอนเลยเวลาไปจริง แต่คงเดาได้ไม่ยากหรอก เพราะเมื่อวานนายก็เพิ่งไปเรียนมาที่อีกสาขาหนึ่งที่ใช้ระบบวิดีโอเหมือนกัน แต่ที่นายสันนิษฐานผิดน่ะ คือจุดที่บอกว่า ฉันยืนโหนรถไฟฟ้ามาตลอดทาง พอดีวันนี้ฉันโชคดีได้ยืนใกล้เสาในรถไฟฟ้า ฉันจึงยืนจับเสาไว้และช่วยคุณยายคนหนึ่งถือถุงพลาสติกใส่ของ รอยนี่ก็คือรอยที่เกิดจากหูหิ้วของถุงพลาสติกนั่นแหละ นายธันว์ ธราธร ” พอลอธิบายเหตุการณ์ทุกอย่างเป็นฉาก ก่อนที่จะดึงหมวกเปิดขึ้นดูหน้าชายคนนั้น พร้อมๆ กับการเอ่ยชื่อชายลึกลับตัวดี

“ ถูกต้องไหม นายธันว์ ” เขาบอกด้วยสีหน้ามั่นใจ
“ ถูกเผ็ง ! ” ธันว์ตอบด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มแห้งๆ

“ แล้วนายโทรถามอาจารย์ศุภโชคเรื่องคดีเมื่อวันก่อนรึยัง ” ธันว์เอ่ย พอลยิ้มรับแล้วส่ายหน้า ก่อนที่จะเยื้องตัวเขามาใกล้จุดที่ธันว์นั่ง แล้วจ้องมองชายหนุ่มอย่างไม่กระพริบ ธันว์เริ่มแสดงสายตาพร้อมกับสีหน้าที่งงๆ เขามองสำรวจตัวเองอีกครั้ง ก็ที่จะเอ่ยถามเพื่อนยอดนักสืบอย่างสงสัยว่า “ มีอะไรเหรอ ? ”

พอลหันหน้าละสายตามองตรงไปยังจุดอื่นๆ ของร้าน พร้อมเอ่ยขึ้นลอยๆ ด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบว่า “ เปล่า ฉันจำได้ว่าฉันนัดมาทานข้าวกับแอนนี่แค่สองคน ” ธันว์ที่เพิ่งรู้ตัวว่ากำลังเป็น ก ข ค ให้กับพอลและแอนนี่สะดุ้งตัวลุกขึ้นทันที ก่อนที่พอลจะเอี้ยวตัวลงนั่ง ประกาศความเป็นเจ้าของเบาะสีแดงแทน

“ ดีมาก ” พอลเอ่ย แอนนี่ที่กำลังอ่านนิตยสาร เลื่อนหนังสือลงให้พอเห็นหน้าพอล แล้วอมยิ้มนิดๆ ธันว์ทำหน้าตาเลิกลั่ก พยายามชี้มือชีไม้เชิงขอตัว แล้วเดินจากไปอย่างไม่รีรอ เธอจ้องหน้าชายหนุ่มโดยไม่ละสายตาอีกครั้ง พอลเกิดอาการเขินอายแล้วยิ้มตอบด้วยใบหน้าอันแดงกร่ำ เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศด้วยคำถามที่ว่า “ เราจะทานอะไรกันดี ”

รายการอาหารถูกเปิดขึ้นอย่างบรรจง เลขราคาที่แพงหูฉี่ปรากฏขึ้นต่อหน้าชายหนุ่มอย่างชนิดที่กินไม่ลงเมื่อเขารู้ตัวอยู่แล้วว่าวันนี้เขาต้องเป็นคนจ่ายค่าอาหารทั้งของแฟนสาวและของตัวเขาเอง แต่ยังไม่ทันได้สั่งอาหารอะไร เสียงโทรศัพท์มือถือเจ้ากรรมก็ดังขึ้น พอลหยิบขึ้นมาพร้อมดูเบอร์ที่โชว์อยู่ แล้วรับสายทันที

“ สวัสดีครับ อาจารย์ศุภโชค ”
“ สวัสดีพอล ตอนนี้ทำอะไรอยู่เหรอ ”
“ ทานข้าวอยู่กับเพื่อนที่ช็อปพีเรียลนี่เองครับ อาจารย์มีอะไรรึเปล่า ”
“ คือ เรื่องคดีเมื่อวันก่อน ตอนนี้สารวัตรเริงฤทธิ์ได้ทำการสอบปากคำผู้เห็นเหตุการณ์แล้วนะ น่าเสียที่ไม่มีใครเห็นเค้าโครงหน้าของคนร้าย ตอนนี้ก็เลยรู้แค่ลักษณะรูปร่างของคนร้ายที่ลงมือมาแล้ว เดี๋ยวถ้าทำธุระเสร็จแล้ว แวะเข้ามาที่โรงเรียนหน่อยนะ ”
“ ได้ครับ ”

ไม่ทันที่พอลจะได้พูดอะไรต่อ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งภายในห้างนั้นก็ดังขึ้น

“ กรี๊ดดดด ... ”
พอลสะดุ้งตกใจ ชายลึกลับที่แต่งตัวด้วยเสื้อคลุมพร้อมผ้าพันคอที่ปิดหน้าปิดตา วิ่งผ่านหน้าร้านอาหารซึ่งพอลกำลังหันหลังให้ไปอย่างรวดเร็ว

“ พอล วิ่งไปโน้นแล้ว ! ” แอนนี่เอ่ย พร้อมเส้นทางที่คนร้ายวิ่งไปให้พอลดู ในขณะที่พอลกำลังเขวหันไปมองดูเหตุการณ์ตามต้นเสียง ทันใดนั้นเอง พอลลุกขึ้นวิ่งตรงตามคนร้ายไปตามจุดที่แอนนี่ชี้โดยที่แอนนี่ไม่ทันตั้งตัว

จังหวะฝีเท้าของนักสืบหนุ่มก้าวซอยตามคนร้ายไปอย่างไม่รีรอ พอลพอสังเกตเห็นคนร้ายอยู่ไกลตา มันวิ่งเลี้ยวไปตามแยกต่างๆ ของทางเดินภายในห้างอย่างว่องไว ประจวบเหมาะกับจังหวะที่ไม่ค่อยมีคนอยู่ในบริเวณนั้นมากนัก จึงเป็นโอกาสให้คนร้ายวิ่งหนีไปได้โดยสะดวกโยธิน ในนาทีนั้นเอง พอลที่กำลังวิ่งตามคนร้ายอย่างเร่งรีบต้องหกล้มหน้าคะมำ เพราะสะดุดกับอะไรบางอย่าง เพราะท่อนขาของใครบางคน

“ อ้าว ... ธันว์ ” พอลเอ่ยขึ้นหลังจากที่ท้าวแขนกับพื้น และพยายามลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่เจ็บปวด ธันว์ที่กำลังนั่งทอดตัวอยู่บนพื้น มือข้างหนึ่งกุมขมับฝั่งซ้ายด้วยท่าทีที่เจ็บปวดเหมือนเพิ่งถูกชนด้วยอะไรบางอย่างก็เอ่ยทักพอลเช่นกัน ทั้งสองค่อยๆ พยุงตัวและลุกทรงตัวขึ้นมา เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบของห้างสองคน วิ่งเข้ามาดูสถานการณ์ทันที

“ เกิดอะไรขึ้นเหรอหนุ่ม ! ” เจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ในขณะที่อีกคนกำลังช่วยพยุงร่างของพอลแล้วธันว์ ธันว์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วเอ่ยขึ้นว่า

“ ผมไปเข้าห้องน้ำมาครับ พอเดินออกมา ก็มีคนๆ หนึ่งที่แต่งตัวปิดหน้าปิดตา คิดว่าเป็นผู้ชาย วิ่งเข้ามาชนแล้วหนีไปอย่างรวดเร็ว ” ธันว์ชี้มือไปยังห้องน้ำที่เขาเพิ่งเดินออกมา แล้วเส้นทางที่คนร้ายวิ่งผ่านมาแล้วผ่านไป โดยมีมือที่เปียกชื้นจากการล้างมือในห้องน้ำเป็นตัวบ่งชี้ข้อเท็จจริงได้อย่างดี ว่าเขาไม่ได้โกหก

“ ส่วนผม นั่งอยู่ตรงร้านเอ็มเอ็มในห้างครับ พอเห็นคนร้ายก็เลยวิ่งตามมา แล้วก็มาสะดุดกับนายคนนี้เข้า ” พอลให้การด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่ทันที่เจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบจะเอ่ยอะไรต่อ เจ้าหน้าที่ผู้ร่วมงานอีกสองคนที่วิ่งตามคนร้ายไปก็วิ่งกลับมาด้วยอาการที่เหนื่อยหอบ

“ หัวหน้าครับ ตามไม่ทันจริงๆ ครับ มันเร็วเหลือเกิน ”

แล้วพอลก็นึกขึ้นได้ เมื่อครู่มีเสียงกรีดร้อง เขาชะเง้อหน้าเข้าไปดูในห้องน้ำหญิง แม่บ้านนั่งอยู่ที่พื้น ชี้มือตรงไปยังห้องถ่ายทุกข์ด้วยสีหน้าตกใจ

เป็นเวลาที่เขาต้องถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องน้ำหญิง เด็กหญิงในเครื่องแบบนักเรียนระดับมัธยมศึกษาตอนต้น โรงเรียนพัธโนทัย หมดสติอยู่บนพื้นห้องน้ำใกล้ๆ โถชักโครก

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2549		2 comments
Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2549 13:33:48 น.
Counter : 629 Pageviews.
Share Tweet