ตามมาจากบล๊อกคุณกระซิบรักฯครับ

เรื่องแบบนี้อาจจะไม่มีใครถุกใครผิด

ค่อยๆ คุยกันดีกว่าเนอะ

อืม...ชั้นคิดว่าชั้นเข้าใจความรู้สึกแกนะ


อย่างน้อย...ชั้นก็เคยเป็นแบบแกมาก่อน


ไม่รู้เหมือนกันว่าจะแนะนำแกว่ายังไง
เพราะในที่สุดคนที่ตัดสินใจว่าชีวิตจะเอายังไงต่อไป มันก็เป็นตัวแกเองล้วนๆ

ชั้นก็ได้แต่เอาใจช่วยแก ให้เจอหนทางที่แกแฮปปี้ที่สุดจริงๆ

เข้าใจความรู้สึกนะคะ .. เพราะว่า เคยผ่านช่วงเวลาอย่างนั้นมาเหมือนกัน .. แทนที่จะเอาแต่รอคอยเค้า ให้เค้าเป็นเหมือนศูนย์กลางทุกอย่างของเรา .. ลองปรับชีวิตเราให้มีเพื่อน มีครอบครัว มีคนที่รักเราอีกเยอะแยะมากมาย มาเติมเต็มในช่วงเวลาที่เราต้องการใครสักคนดีกว่าไม๊ค๊า .. แล้วโลกของเราจะมีความสุขขึ้นตั้งเยอะนะคะ .. เอาใจช่วยนะ

คือ ความเข้าใจของพี่เนี้ย

มันเป็นความเข้าใจของการเริ่มต้นกับใครสักคน ... แต่ความเข้าใจในฐานะแฟนเนี้ย อาจจะไม่เหมือนกัน

แต่มันเหมือนกันตรงที่ว่า ทำให้เราคิดได้ว่า ... เราเข้าใจกันและกันหรือเปล่า ??? ใช่มั้ย

แหะๆ คือช่วงนี้เมนส์มาเลยจิตตก

อุ้ยก็รู้นะว่า ยังไงมันก็ต้องจบ ในเมื่อมันเลยเถิดมาไกลขนาดนี้

จะให้เค้ากลับมาเป็นศูนย์กลางอีกครั้ง ... กลัวว่าจะเจ็บเจียนตายอีกรอบ

ตอนนี้ก็มีความสุขดีกับชีวิต เหงาบ้างที่เห็นเพื่อนๆคุยกับแฟน

เหงาเหมือนกันตอนขับรถกลับ กทม. ไม่มีใครนั่งข้างๆหรือโทรศัพท์มาคุยแก้เหงา

เหงาทุกๆครั้ง ที่เปิด M แล้วไม่มีจุดมุ่งหมายในการคุย ... เพราะ เค้าไม่อยู่อีกแล้ว ...

ตายจากกันเสียยังดีกว่า ความห่างไกล ...

เพราะ เราจะได้ย้ำกับตัวเองว่า "เค้าไม่สามารถกลับมาหาเราอีกแล้ว"