ผิดหวัง.. ซ้ำซาก..
หายหน้า หายตาไปเพราะผิดหวังกับบางเรื่อง
ตั้งใจทำดีที่สุดแล้ว แต่ระยะเวลาสองปีที่ผ่านไป
มันก็ยังไม่เป็นอย่างที่หวัง เจ็บช้ำ ซ้ำซาก..
แต่ก็รู้ว่าไม่มีทางอื่นที่จะดีไปกว่า ทนทำต่อไป
บางครั้งก็น้อยใจตัวเองว่า ทำไมพลอยถึงไม่เก่งเหมือนคนอื่นๆเค้าบ้าง
ทำไมทำไม่ได้สักที คนอื่นเค้าทำได้ แล้วทำไมพลอยทำไม่ได้ล่ะ
ทุกคำถาม วนๆเวียนๆอยู่ในหัวสมอง ทุกครั้งที่สอบไม่ผ่าน
มันยิ่งตอกย้ำว่าพลอยแย่ ภาษาแย่ สมองแย่ ความจำแย่
โอ๊ยยย เครียด สาระพัด ร้องไห้ก็เท่านั้นมันไม่ใช่ทางออก
ก็รู้ตัวดีว่า ยาที่พลอยกินอยู่มีผลกับความจำ และทำให้ซึมเศร้า
รู้สาเหตุ แต่แก้ัปัญหาตัวเองไม่ได้ซักที...
เจ็บช้ำ ซ้ำซาก เจ็บใจตัวเองที่ทำให้คนรอบข้างผิดหวัง
เมื่อไหร่พลอยจะทำได้ซะทีนะ
ต้องผิดหวังอีกกี่ครั้ง ต้องเจ็บช้ำอีกกี่หน คนรอบๆข้างถึงจะเข้าใจ
ว่าความสามารถของพลอยมีขีดจำกัด