"เมื่อเลือกทางเดินแล้ว จงเดินไปให้ถึงที่สุด"

ยิ้มเข้าไว้.....
แม้จะเหนื่อย.... จะท้อ
จะอ่อนแอ... จะรำคาญ.... จะเบื่อหน่าย
จะอยากตายไปซะให้พ้นๆ (แอบคิดเสมอเลย)

คนที่บ้านยังรอคอยเรากลับไป คนที่บ้านยังรอที่จะได้เห็นหน้า
เพราะฉะนั้น... เราต้องยิ้มให้กับชีวิต กับเรื่องราวที่เจอ
กับสิ่งที่มีในวันนี้ ยิ้มเพื่อให้คนข้างๆสบายใจ
ยิ้ม.. เพื่อให้เค้าเหล่านั้นเชื่อว่า เรามีความสุขดี

เอาล่ะ... เหนื่อย... พักก็หาย

ท้อ....... เดี๋ยว..ก็หากำลังใจเจอ

อ่อนแอ.. สักวันเราจะแข้มแข็ง.. ดังเดิม

รำคาญ...ทำเป็นหูทวนลมซะ..ก็หมดเรื่อง

เบื่อหน่าย.. หาอะไรแปลกๆ บ้าๆ บอๆ มาลองทำ

อยากจะตายไปซะพ้น พ้น....ไม่ช้า ไม่เร็วก็ตาย ยังไงก็หนีไม่พ้น ไม่ต้องรีบก็ได้มั้ง

ที่คิดได้แบบนี้...ก็เพราะคนสวนเค้ามาคุยด้วย
เค้าพูดกับเรามากมาย..เรื่องสวน เรื่องครอบครัว การใช้ชีวิต
ประโยคเดียวที่โดนใจเราก็คือ
"ไม่เคยเจอใคร ที่มีความดิดดีๆ แบบเรามาก่อน"
แค่นั้นแหล่ะ เลยหันกลับมามองตัวเองอีกรอบ
ว่ายังมีคนมองเห็นสิ่งดีๆในตัวเรานี่นา...

คนสวนมักจะบอกเราเสมอๆว่า..
"เธอเก่งนะ ที่อยู่คนเดียวในสวนได้ ถ้าเป็นคนอิตาเลี่ยนเค้าคงเลิกไปนานแล้ว"

นี่เรา"เก่ง" หรือเรา"ปรับตัว" ได้กันแน่นะ ...

เรื่องนี้เราคิดว่า "เมื่อเลือกทางเดินแล้ว จงเดินไปให้ถึงที่สุด" ก็แค่นั้น...
เพราะชีวิตคือ การเรียนรู้ คือการต่อสู้ คือการผ่าฟัน..
จุดหมายปลายทาง คือ โลงแคบๆ กับรอยยิ้มที่จะทิ้งไว้ให้คนข้างหลัง...

Create Date : 24 พฤษภาคม 2553 Last Update : 24 พฤษภาคม 2553 23:43:22 น. Counter : 715 Pageviews.		7 comments
Share Tweet