ตอนผมเด็กๆเวลาพ่อผมจะไปที่ไหนที่ต้องขับรถไปผมก็จะร้องบอกให้พาผมไปด้วยเพราะนึกว่าจะไปเที่ยวกัน แม้แต่เวลาจะไปตลาดนัดหรือร้านขายของใกล้ๆผมก็จะขอไปด้วย  เรียกว่าใจแตกตั้งแต่เด็กว่างั้นเหอะ

พอขึ้นไปบนรถผมก็จะทำการรื้อของทุกสิ่งอย่างที่อยู่ในเก๊ะหน้ารถออกมาเล่นโดยเฉพาะพวกเครื่องมือช่างเช่นไขควงที่ผมจะชอบเป็นพิเศษ แล้วก็จะโดนพ่อดุเพราะท่านกลัวผมเอาไปเล่นแล้วทำหาย

ผมชอบมองพวกหญ้าริมทางที่ผ่านหน้าเราไปเวลารถวิ่ง มันดูลายตาดีและทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าเรากำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง เป็นยอดมนุษย์

บางครั้งพ่อก็จะเอาผมไปนั่งตักแล้วก็ให้ผมถือพวงมาลัยทำเป็นขับรถ “แหม่ เรานี่เท่เท่จริงๆ” แล้วผมก็จะพยายามหาโอกาสเพื่อที่จะได้”ขับ”มันทุกๆครั้งที่สามารถ  บางครั้งถ้าไม่ได้ขับก็ขอแค่ลูบๆคลำๆเกียร์ก็ยังดี

วันหนึ่ง ตอนผมอายุซักสี่ห้าขวบได้ ผมตามพ่อไปสวนด้วย แล้วพอดีพ่อจอดรถโดยคาเกียร์เอาไว้แถมเสียบกุญแจรถทิ้งไว้อีกด้วย ไอ้เราก็เซ็ง ไม่มีอะไรทำในสวนเลยขึ้นรถมาที่เบาะคนขับกะจะเล่นขับรถซะหน่อย เหลือบไปเห็นกุญแจเสียบคาเอาไว้ มองซ้ายมองขวา ‘พ่อไม่อยู่’ เลยบิดสตาร์ทรถ รถเลยพุ่ง

สนุกสิครับ ผมก็ยืนบนเบาะถือพวงมาลัยขับอย่างเท่ด้วยความมั่นใจ พวกผู้ใหญ่พอเห็นเข้าก็วิ่งไล่กวดรถกันจ้าละหวั่น วุ่นวายกันทั้งขบวน

นี่ยังดีนะที่ถือพวงมาลัยตรงรถเลยไม่เลี้ยวตกร่องน้ำในสวน ขาก็ยังไม่ถึงคันเร่งรถเลยวิ่งไม่เร็วมาก

หลังจากเหตุการนั้นพ่อผมก็มาบอกผมว่า “ไว้โตจนขาถึงก่อนแล้วจะสอนขับรถ” แล้วพ่อผมก็ไม่เคยเสียบกุญแจรถคาไว้อีกเลย

พอผมโตมาขาถึงคันเร่งละ พ่อก็บอกว่าจะส่งไปเรียนที่สิงคโปร์ ให้เรียนให้จบกลับมาก่อนแล้วจะสอนให้

แต่พอผมจบกลับไทยมาพ่อก็ยังผลัดอยู่เรื่อย “สอบเข้าหมอให้ได้ก่อนสิ....” และล่าสุด “เรียนให้จบหมอก่อน” 555 สงสัยความหลังครั้งผมยังเยายังประทับตราตรึงพ่ออยู่เลยไม่กล้าให้ผมแตะรถ

แต่คราวนี้ผมขี้เกียจรอละ พ่อไม่สอนก็ไปเรียนกับคนอื่นเอาก็ได้ไม่ง้อหรอก

# เดี๋ยวไว้มาเล่าต่ออีกครั้งวันหลังนะครับ #

Cr ภาพ จากgoogle