จากตอนที่แล้ว 

หลังจากพ่อแม่ผมตกลงว่าจะส่งผมไปเรียนที่สิงคโปร์ พวกท่านก็มอบหมายให้ลูกพี่ลูกน้องของผม "เจ๊เก๋" ดำเนินการให้

"เจ๊เก๋" เป็นลูกสาวของลุงสอง(ยี่แปะ)ซึ่งเป็นพี่ชายของพ่อผม ซึ่ง"เจ๊เก๋" เนี่ยแหละจะคอยเป็นธุระด้านการส่งผมไปเรียนที่สิงคโปร์

เรียกได้ว่าถ้าไม่ได้อาเจ๊คนนี้ช่วยผมคงไม่มีวันนี้

พอจัดการเรื่องเอกสารทั้งหลายแหล่เสร็จ(ซึ่งเจ๊เก๋เป็นคนจัดการทั้งหมด)ก็ถึงเวลาที่ผมจะต้องเดินทางไปสิงคโปร์แล้ว

ตอนนั้นผมอายุ12ขวบกว่าๆ เพิ่งจบชั้น ป.6

ประสปการณ์ตอนขึ้นเครื่องบินไปสิงคโปร์ครั้งแรกมันช่างตื่นเต้นเสียนี่กระไร

มันเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ต้องจากพ่อแม่ไปใช้ชีวิตด้วยตัวเองในต่างแดน

ตอนอยู่บนเครื่องบินคนอื่นเขาหลับกันหมด(มีพ่อ เจ๊เก๋ ป้า และอาไปส่ง)เหลือผมคนเดียวที่คิดโน่นคิดนี่จนนอนไม่หลับ

สิงคโปร์จะหน้าตาเป็นไงน้า  เราพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลยแล้วจะทำไงดี  แล้วเราจะไปอยู่บ้านไครที่โน่นละ

คิดไปเรื่อยจนเครื่องลงจอดที่สนามบิน Changi Airport.....ถึงประเทศสิงคโปร์แล้ว!!!

โดยปรกติแล้วเด็กที่เรียนอยู่ที่สิงคโปร์จะมีบัตรนักเรียน(student pass)สำหรับเข้าออกประเทศ

แต่เนื่องจากผมทำบัตรแล้วแต่ยังไม่ได้รับบัตรทำให้มีปัญหานิดหน่อยตอนผ่านด่านตรวจคนเข้าเมือง

แต่เจ๊เก๋ก็จัดการเคลียให้(เพราะผมฟังเขาพูดไม่รู้เรื่อง จะให่พูดพูดก็ได้แต่ yes no ok thank you good bye)

เจ๊เก๋บอกว่าผมต้องไปอยู่ในโฮสเต็ล(hostel) ซึ่งเดี๋ยวจะมีรถมารับจากสนามบิน

โฮสเต็ลที่ผมไปอยู่นั้นชื่อแอมเซ็น(Amsen) เป็นสถานที่ซึ่งผมใช้ชีวิตอยูเกือบปี

ระหว่างทางจากสนามบินไปแอมเซ็น ผมก็นั่งชมบ้านเมืองเขาไปเรื่อยๆอย่างตื่นตาตื่นใจ

ช่วยไม่ได้นี่ สำหรับเด็กบ้านนอกคนนึง อะไรๆที่นั่นมันดูน่าสนใจไปหมด

ถนนที่ไหม่เอี่ยมตลอดเส้น ไม่มีรอยปะหรือหลุมให้อุจาจตา และไม่มีรถติด

บ้านเรือนและตัวตึกที่เป็นระเบียบและดูสะอาดอย่างยิ่ง แถมไม่มีสายไฟและเสาไฟฟ้าระโยงระยา

ที่ผมตื่นเต้นทีสุดคือ ผมเห็นรถแท็กซี่ที่เป็น เบ็นซ์ Mercedes Benz ไครมันกล้าเอารถเบ็นซ์มาทำแท็กซี่วะ!!!!

ประมาณ30นาทีพวกเราก็ถึงที่พัก

แอมเซ็นต่างจากที่ผมจินคนาการไว้มากทีเดียว

ผมคิดว่ามันจะเป็นตึกสูงๆ  มีพวกฝรั่งเยอะแยะ

แต่ที่ผมเห็นคือ เป็นอาคารปูนสูงสองชั้นธรรมดา แถมมีเด็กนักเรียนไทยเยอะแยะ(ต่างชาติ อย่าง อินโด เวียดนาม จีน ก็มีแต่น้อยกว่าไทย)

เหอะๆ อย่างน้อยก็หมดห่วงเรื่องสื่อสารกันไม่รู้เรื่องละนะ

ที่นั่นผมได้รู้จักเพื่อนคนไทยซึ่งไปเรียนที่สิงคโปร์หลายคนซึ่งผมก็ยังมีการติดต่อ และนัดกันไปกินข้าว จนถึงทุกวันนี้

ในตอนนั้น คุณตูย่า เป็นผู้ดูแลหอ 

คุณตูย่าเป็นคนมองโกล ใจดีและมีอารมณ์ขัน เวลาต้องการให้ช่วยอะไรพวกเด็กๆก็จะไปบอกตูย่า

ตูย่าจัดให้ผมไปพักในห้องสำหรับอยู่สองคนโดยบอกว่าจะมีเด็กอีกคนหนึ่งย้ายมาอยู่ด้วยในไม่ช้า(เพื่อนคนไทยช่วยแปลให้)

หลังจากจัดการสัมภาระเรียบร้อยแล้วผมก็ไปทำความรู้จักกับพวกเพื่อนไหม่คนไทย และตอนเย็นวันนั้นก็ได้เข้าร่วมตีแบดกัน

สองวันหลังจากนั้นผมและพวกญาติที่พากันมาส่งก็พากันไปท่องเที่ยวที่ต่าง

ที่ๆเราไปเที่ยวกันตอนนั้นมี Orchard Road, Sentosa Island, Vevo city, Bugis Junction.

[Orchard Road ย่านเศรษฐกิจของสิงคโปร์]

[เกาะSentosa สถานที่ท่องเที่ยวหลักของสิงคโปร์]

[Bugis Junction แหล่งชอปปิ้งขนาดใหญ่ เปรียบเสมือนสำเพ็งของบ้านเรา(มั้ง?)]

หลังจากนั้นพ่อและญาติๆก็กลับไทยไป ปล่อยผมให้เผชิญโลกกว้างอยู่คนเดียว

และแล้ว ชีวิตผมที่สิงคโปร์ก็เริ่มต้นขึ้น

Credit ภาพ จาก google

ต้องขออภัยที่ไม่มีรูปเป็นของตัวเอง ต้องใช้รูปจากอากู๋แก้ขัดไปก่อน เพราะตอนที่ไปใหม่ๆยังไม่มีกล้อง คอมพิวเตอร์ หรือ โทรศัพท์มือถือไดๆทั้งสิ้น