ผมใช้ชีวิตหนึ่งปีแรกที่สิงคโปร์(ในแอมเซ็น)ได้ค่อนข้างไร้สาระทีเดียว แต่ยังดีที่ไม่ถึงกับออกนอกลู่นอกทาง

เนื่องจากประชากรเด็กไทยในแอมเซ็นมีค่อนข้างมาก แถมยังมีพวกเด็กไทยที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นแต่ก็มาเล่นที่นั่นบ่อยๆ ชีวิตของผมที่แอมเซ็นเลยค่อนข้างเฮฮาปาร์ตี้ เล่นกันจนดึกและตื่นสายโด่ง(บางวันเล่นไพ่กันจนถึงตีสามแล้วไปตื่นเอาใกล้ๆเที่ยง)

พอตกเย็นพวกเราจะมีเวลาเรียน(study time)ประมาณสองชั่วโมงให้นักเรียนใช้เวลานั้นทำการบ้านหรืออ่านหนังสือ โดยทางแอมเซ็นจะมีห้องเงียบๆอยู่ห้องนึงให้เราเข้าไปใช้กัน

พวกเราเด็กไทยก็พากันเข้าไปในห้องนั้นเพื่อเมาท์หรือเล่นเกมส์กัน พอคุณตูย่ามาตรวจพวกเราก็จะทำทีเป็นกำลังตั้งใจเรียนแต่พอเขาไปก็กลับมาเฮโลกันเหมือนเดิม เป็นอย่างนี้แทบทุกวัน

พอหมด study time(ประมาณสองทุ่มครึ่ง)ก็แยกย้ายกันไปทำกิจกรรมของตัวเอง บางกลุ่มก็ล้อมวงเมาท์กันต่อ บางคนก็ไปอ่านหนังสือ บ้างก็คิดเกส์ประหลาดๆมาเล่นกัน แต่บางทีพวกเราก็ชวนกันไปตีแบดที่สนามหน้าหอ 

มีอยู่เกมส์หนึ่งที่สนุกเป็นพิเศษคือ king

กติกาของเกมส์คือเมื่อ kingสั่งอะไรก็แล้วแต่ คนที่ถูกสั่งจะต้องทำตาม แต่คำสั่งของ kingจะต้องสามารถปฏิบัติได้

พวกเราเลือกkingโดยใช้ไพ่โดยให้มีไพ่เท่ากับจำนวนคนที่เล่นแต่จะมีใบหนึ่งที่เป็นไพ่ king

ยกตัวอย่างเช่นมีคนเล่นอยู่8คน จะมีไพ่kingอยู่หนึ่งใบ และที่เหลือเจ็ดใบจะเป็นไพ่อะไรก็ได้ คนที่จับได้ไพ่kingก็จะสามารถสั่งการได้สำหรับรอบนั้น โดยคำสั่งก็จะมีระดับความบ้าแตกต่างกันไป อย่างระดับเบสิกๆก็จะเป็นพวก ดื่มน้ำสามแก้ว ยากขึ้นมาหน่อยก็แบกคนแล้ววิดพื้น หรือไม่ก็ ออกไปยืนตรงถนนใหญ่แล้วร้องเพลง ถ้าบ้ามากก็ดมตดเพื่อนหรือกินเส้นมาม่าทางจมูก

ของผมโดนให้ไปขอแม่บ้านคนทำกับข้าวแต่งงาน555  ซึ่งไม่ค่อยหนักเท่าไหร่ ที่หนักคือรุ่นพี่ผมคนนึงโดนให้กินเมนูพิสดาร

เมนูนั้นคือเอาเนย กาแฟ แยมสตรอแบรี่ ผงปรุงสรมาม่าต้มยำกุ้ง มายองเนส และกล้วยหอมบด มาผสมกันแล้วให้กินเข้าไปให้หมด แหวะ!

มีอยู่ช่วงหนึ่งผมบ้าการเล่นปิงปองมาก เล่นมันทุกวัน ยิ่งวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ นี่ผมเล่นตั้งแต่แปดโมงเช้าจนถึงห้าทุ่ม

ตอนแรกผมก็เล่นปิงปองไม่เป็นหรอก แต่พอดีเครื่องคอมพิวเตอร์นี่มันไม่เคยว่างให้ผมได้ใช้เลย

มีรุ่นพี่มาชวนไปเล่น เราอยู่ว่างๆเซ็งๆก็เลยไปเล่นกับเขาด้วย

ตอนแรกๆตีออกและติดเน็ตตลอดแต่ตอนหลังๆก็พอจะเล่นกับเพื่อนที่เป็นนักกีฬาปิงปองได้สูสีทีเดียว

กลายเป็นว่าปิงปองซึ่งผมเพิ่งมาหัดเล่นเป็นกีฬาที่ผมเล่นได้ดียิ่งกว่าแบดมินตันไปซะงั้น

นอกจากนี้ผมยังไปเล่นเกมส์ที่ร้านคอมกับพวกรุ่นพี่อีกด้วย

เกมส์ที่พวกเราเล่นกันก็จะมี Dota และ counter strike

เล่นกันทีหลายๆชั่วโมง หมดเงินไปโขเลย(พอมองย้อนกลับไปรู้สึกเสียดายตังชะมัด)

ก็เพราะผมมัวแต่เล่นสนุกไปวันๆเช่นนี้ ทำให้เกือบสอบเข้าโรงเรียนรัฐไม่ได้

ตอนนี้พอเอามาคิดดูแล้วรู้สึกผิดมากที่เกือบทำให้พ่อแม่ต้องผิดหวังทั้งๆที่พวกท่านทำงานหนักเพื่อส่งผมเรียน

พวกน้องๆที่ได้มาอ่านบทความนี้ก็ให้ดูเป็นเยี่ยงแต่อย่าเอาเป็นอย่างนะครับ