เป็นเรื่องที่อยากจะบันทึกไว้ บอกเล่าเรื่องราวในยุคสมัยที่มาอยู่ปักษ์ใต้

"เป็นหมอปักษ์ใต้ จะเป็นนายแพทย์ได้ต้อง มีมีดผ่าตัด"

เมื่อราว พศ ย้อนไปสักสามสิบปี ที่แล้ว ผมได้เลือกที่จะมาใช้ทุนให้หลวงที่เปลี่ยนการเก็บค่าเล่าเรียนลงทะเบียนเรียนแพทย์มาเป็นไม่ต้องเสียส่วนหนึ่ง แล้วต้องเซ็นต์ชื่อไว้ว่าเมื่อจบจะมาทำงานชดใช้ให้หลวง เป็นเวลาสองปี หลังจากเป็นแพทย์ฝึกหัดจบแล้ว 

ไม่มีงานเลี้ยงร่ำลากันหลังการอบรมการเป็นหมอใหม่ ให้เข้าใจระเบียบราชการพอสมควรแล้ว

จดหมายรายงานตัวถูกยัดใส่มือทุกคน(ยกเว้นคน มีเงินจ่ายค่าเทอม เรียนแพทย์ที่บัญญัติใหม่ว่าปีละแสน จากปีที่ 3/4/5/6) แล้วการนัดกันกับเพื่อนที่มาจังหวัดเดียวกันอีกสามคนก็เริ่ม ขึ้นเพื่อเดินทางพร้อมกันด้วยรถไฟสายใต้

เป็นทางการครั้งแรกในชีวิต ที่หอบกีต้าร์มาตัวหนึ่งและกระเป๋าเสื้อผ้าใหญ๋หนึ่งใบ จนกระทั่งมาเหยียบดินแดนนักเลงแห่งที่หนึ่ง ชุมทางเขาชุมทอง สถานีรถไฟทุ่งสง ที่มีชื่อเสียงมากจนนำไปสร้างหนัง มาหลายครั้งแล้ว

แปลกใจครั้งแรกที่เพื่อนชาวตรัง ได้เรียกแท็กซี่ ที่น่าตื่นตาตื่นใจมากๆๆ เพราะที่นี่ มันคือคาดิแลค คันยาว เหมือนที่เห็นในหนังอเมริกันชอบขี่ เพราะใหญ่กว้างและยาว นั่งกันสบายมากๆๆ

ผมนั่งติดกับผู้หญิงวัยสูงอายุคนหนึ่ง ก็ชวนแกคุยรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างกับสำเนียงใต้ ก็บอกแกว่ามาเป็นหมอใหม่ จะไปโรงพยาบาล จังหวัด ส่วนแกก็เล่าเรื่องของแกให้ฟังว่ามีคณะ รำวง เดินทางไป เล่นตามงานต่างๆๆ

จนถึงโรงพยาบาล ผมก็ลงกันหมด อาราม ตื่นเต้นดีใจ รีบๆๆของแท๊กซี่ด้วย ผมลืมกระเป๋าใบเล็กมีเอกสารด้วย
จึงถามยามแล้วนั่งสองแถวตามไปคิวแท๊กซี่
ถึงคิวแท๊กซี่ นายคิวแจ้งว่า ผู้หยิงที่มากับรถ เห็นกระเป๋าของหมอแล้วบอกว่าจะเอาไปคืนให้ ที่โรงพยาบาล
โอโฮ น้ำใจป้าชาวนคร เจ้าของคณะรำวงหรือนี่ ผมเลยนั่งรอแกที่คิวแท๊กซี่ เมื่อแกกลับมาก็ขอบคุณแก แกชวนไปเที่ยวบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกล ผมก็เลยได้ไปเที่ยวบ้านคนนคร ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง
นี่หรือที่ว่าเมืองนักเลงเมืองคอน

ใจเขามันพั่นนี่เอง
สถานภาพปัจจุบัน เมืองที่รับการมาเยือนมากที่สุดของคณะ ผู้จัดสร้าง ผู้ร่วมพิธีมหาเทวาภิเษก หรือผู้เดินทางมาแสวงหาวัตถุมงคล จากถิ่นกำเนิด จตุคามรามเทพ