บันทึก(ไม่)ลับแฟนพันธุ์แท้“ทศชาติชาดก”

ว่ากันว่าโอกาสในชีวิตของคนเรามีไม่เหมือนกันสำหรับบางคนโอกาสอาจจะวิ่งเข้าหา แต่สำหรับบางคนกลับต้องไขว่คว้ามันด้วยตนเองสำหรับตัวดิฉันเอง ดิฉันรอให้โอกาสดีดีมันวิ่งเข้าหามานานแล้วแต่ก็ไม่มีทีท่าที่จะได้เจอมันเลยบางครั้งมีโอกาสแต่ก็ขาดองค์ประกอบบางอย่างไปจนมันโอกาสนั้นก็หลุดลอยไปในที่สุดเมื่อบ่อยครั้งเข้าก็ตกตะกอนทางความคิดว่าเราเองที่ควรจะวิ่งเข้าหาโอกาสและเผอิญว่าได้ไปเจอกับประโยคในหนังสือเล่มหนึ่งที่ชื่อว่า ‘โตเกียวไม่มีขา’ – นิ้วกลม เข้า ความว่า...

อย่าอ ย า ก ไปญี่ปุ่น จงไปญี่ปุ่น
อย่า อ ย า ก เขียนหนังสือ จงเขียนหนังสือ

เข้าใจแล้วว่าโอกาสมันก็เหมือนโตเกียวนี่แหละ มัวรอให้โตเกียวมีขาวิ่งมาหาเราก็ไม่ได้เพราะมันไม่มีขา โอกาสก็เหมือนกัน เราต้องวิ่งเข้าหามันต่างหาก...

เมื่อปลายปี ๒๕๕๕ ที่ผ่านมามีโอกาสได้ชมรายการแฟนพันธุ์แท้ หลังจากที่ไม่ได้ดูนานมากๆก็ชักหลงใหลในเกมและสิ่งที่ได้จากรายการคือความสนุกและการได้ถ่ายทอดในสิ่งที่รักที่ชอบจนแอบฝันและพูดกับเพื่อนว่า “เห้ย อยากไปชูมือสัญลักษณ์แฟนพันธุ์แท้จังว่ะขอซ้อมไว้ละกัน” พูดพลางยกมือท่า lmL เล่นเหมือนเป็นผู้เข้าแข่งขัน คนฟังอาจจะมองว่าเราทำไปงั้นแหละแต่ในใจเราก็แอบคิดจริงๆว่าอยากจะแข่ง แต่ไม่รู้จะแข่งหัวข้ออะไรดี

จนวันหนึ่งเปิดเข้าไปในแฟนเพจของรายการเจอหัวข้อทั้งสามสิบหัวข้อที่ทางรายการตั้งไว้เป็นการโยนหินถามทางให้ผู้สมัครสมัครไปแล้วถ้ามีคนสมัครจะนำมาพิจารณาต่อ เราก็นั่งดูหัวข้อไปเรื่อยๆเจอหัวข้อรถไฟไทยเอย ปู พงสิทธิ์เอย ก็คิดแล้ว ตายๆไม่มีหัวข้อที่เอื้อมาทางเราเลยท่าจะชวด แต่ในที่สุดก็ไปเจอหัวข้อนึงที่โดนใจใช่เลย นั่นก็คือหัวข้อ “ทศชาติชาดก”สมัครไปทันที เขียนไปสั้นมาก ไม่คิดว่าจะติดแค่ได้ลองสมัครคงไม่เสียหายรายการคงไม่เอาไปทำหรอกมั้ง ก็เลยเขียนสมัครทางเมลล์ไปว่า

“สวัสดีค่ะหนูชื่อ....ชั้น....โรงเรียน....สนใจหัวข้อนี้แต่หนูยังไม่เป๊ะนะคะแต่อยากได้ประสบการณ์ค่ะ” เขียนไปประมาณนี้ ก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วเวลามันผ่านไปเลยเดือนจนเราคิดว่า เออ เขียนไปแบบนั้นเค้าคงไม่อยากอ่านหรอกไม่เป็นไรปล่อยไปๆ จนกระทั่ง....

เดือนกุมภาพันธ์ ๒๕๕๖ ขณะติวโอเน็ตมีเบอร์แปลกโทรเข้ามา เราก็มุดรับสายใต้โต๊ะ...

“สวัสดีคร้าบบ พี่อั๋นจากรายการแฟนพันธุ์แท้นะครับ......”

“สวัสดีค่ะ เอ่อ พี่คะหนูติวโอเน็ตอยู่ค่ะรบกวนโทรมาอีกทีตอนเย็นนะคะ”

“อ๋อ ได้คร้าบบบ ไม่มีปัญหาคร้าบบบบบ”

‘เฮ้ย มีคนอำตูเล่นป่าววะเนี่ย กรี๊ดดดดด’นี่คือความคิดในใจ จิตใจไม่อยู่กับการติว สปอยให้เพื่อนฟังตื่นเต้นมาก ตอนเย็นก็รอโทรศัพท์แต่ก็เงียบไปเราก็จิตตกแล้วปลงว่าโอกาสลอยไปอีกแล้ว

(น่าจะ)สามวันต่อมาเบอร์เดิมโทรเข้ามาเวลาเลิกเรียนตอนนั้นนั่งเล่นที่บ้านเพื่อน พี่อั๋น(ทีมงาน)เค้าก็แนะนำตัว แล้วก็คุยและถามเรานานพอสมควรแล้วก็นัดวันสัมภาษณ์คร่าวๆ หลังจากการคุยรอบแรกก็เริ่มเตรียมข้อมูลแต่ก็ไม่ได้เตรียมหนักมากเพราะตอนนั้นลังเลใจว่าจะไปต่อหรือเลือกสละสิทธิ์ดีเวลานิดเดียวจะทันเตรียมตัวไหม? หลายเรื่องมันประเดประดังเข้ามาในหัวระหว่างนี้พี่ทีมงานก็ติดต่อกับเราเป็นระยะ พร้อมกับการเตรียมตัวที่เรื่อยๆเฉื่อยๆหาประสบการณ์การแข่งขันจากบล็อกและเว็บต่างๆโดยเฉพาะบล็อกของพี่ @khajochiกสยฟพท. สตีฟ จ็อบส์บอกว่าอ่านถึงตีสามเราก็นอนตีสามและตื่นสายมาแต่ตั้งแต่บัดนั้น

มีช่วงนึงในเฟซบุ๊กมีคนที่เราไม่รู้จักแอดเข้ามา แต่กระดานเค้าเต็มไปด้วยเรื่องของคู่กรรมละครก็ออนแอร์พอดีเราเลยรับไว้แอบอ่านก็พอดีกับไปเจอรับสมัครแฟนพันธุ์แท้คู่กรรมเลยแนะนำเพื่อนคนนี้ไป
ปรากฏว่าเขาสมัครแล้ว บังเอิญมากที่เราต่างคนก็ต่างสมัครรายการนี้แต่หัวข้อของเค้าอัดก่อนเรา สัมภาษณ์ก่อนเรา ทำให้เราตื่นเต้นไปกับหัวข้อของเขาและหัวข้อตัวเองมากลุ้นมากว่าตัวเองจะได้โอกาสนั้นไหม และตอนนี้เขาคนนั้นก็ได้รับตำแหน่งเกือบสุดยอดแฟนพันธุ์แท้คู่กรรมไปแล้ว...พงศกร พรมทา

มาถึงการนัดครั้งสุดท้าย พี่ทีมงานได้นัดเราไปสัมภาษณ์ วันที่๗ เมษายนตอนที่พี่ทีมงานนัด วุ่นวายนิดนึงตรงที่การเดินทางที่ต้องใช้เงินและปัจจัยหลายอย่างตอนนั้นบอกตรงๆว่า “ท้อ” เวิร์คพอยท์อยู่ไหนก็ไม่รู้ จะพักที่ไหนก็ไม่รู้ไม่รู้อะไรเลย แต่ก็โชคดีที่ปัญหาเรื่องหลังๆมีเพื่อนในย่อหน้าข้างบนช่วยไว้ขอบคุณมากเลย แต่ก็ไม่วายจะบอกแม่ยังไง แล้วถ้าสัมภาษณ์ไม่ผ่านจะเป็นไงแม่คงเซ็งเราสุดขีด แม่ไม่เคยดูรายการนี้เลยสายตาแม่เหมือนจะเอือมกับเราท้อจนต้องปรึกษาคุณครูท่านหนึ่งที่เป็นแรงบันดาลใจให้เด็กสายภาษาท่านให้คำตอบที่ชัดเจนในมุมมองของผู้ใหญ่จนในที่สุดเราก็ไปถึงรังสิต ปทุมธานี จนได้(อย่างกระท่อนกระแท่นเพราะไม่ได้เตรียมตัวอะไร เพราะคิดว่าเตรียมไปคงไม่ผ่านเป็นเคล็ดที่แอบคิดเองด้วยว่าถ้าเตรียมก่อนจะไม่เป็นไปตามคิด แอบจิตนิดนึง)...

มีแรงบันดาลใจหลายอย่างที่อยากออกรายการนี้...มีแรงผลักดันหลายอย่างที่ทำให้อยากผ่านสัมภาษณ์...เพื่อนๆและเพื่อนๆจิ๊กริคที่มาส่งที่ท่ารถคำอวยพรต่างๆ... เราไม่อยากบอกใครเลยว่ากำลังทำอะไร เรากลัว กลัวว่ามันจะเป็นฝันลอยๆที่พังทลายลงมาทับตัวเราเอง

มีตอนต่อไป...